ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ...ตอนที่ 10...
- - - - - - - - ความเดิมตอนที่แล้ว - - - - - - - - -
~อารึม ทาอุนคือเดวานา เซซังพักคือโรนาอากา...~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฮีซอลยิ้มออกมาอย่างง่ายดายเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรมา
"อื้ม...ว่าไงซีวอน....หือ?...ได้สิ...โอเค...มีเรื่องจะพูดกับนายอยู่พอดี...เดี๋ยวเจอกัน...."ก่อนวางสายซีวอนพูดอะไรบางอย่างออกมาทำให้ฮีซอลเขินไม่หยุดเลยทีเดียวแต่ก็ยังยิ้มออกมาอย่างเบิกบานใจและขึ้นรถออกไปทันที
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮีซอลมาที่ชั้นบนสุดของตึก 63 ตามคำนัดของร่างสูง ทั้งๆที่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาที่นี่ด้วย ทั้งๆที่สถานที่ในเกาหลีที่ไม่ต้องขึ้นตึกสูงขนาดนี้มีเยอะแยะถมเถไป
"ตาบ้านี่...ไหนบอกว่ารออยู่แล้ว...ชิส์"พอขึ้มาแล้วไม่เจอซีวอน จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่ก็หุบลงทันใด ทำไมต้องหลอกด้วย..มฮีซอลคนนี้เกลียดการโกหกเป็นที่สุด
"ก็รออยู่นี่ไงครับ"จู่ๆก็มีเสียงกระซิบดังข้างหู ทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีจัด หันมาก็พบว่าคนที่นัดเค้ามานั้นยืนอยู่ด้านหลังเค้านั่นเอง
"ทำบ้าอะไรน่ะ?"ร่างบางบ่นงุบงิบแก้เขิน
"ป่าวนะ...อ่ะนี่สำหรับนาย"ซีวอนบอกก่อนจะส่งดอกทิวลิปช่อโตที่แสนจะสวยงามมาให้คนตรงหน้า ยิ่งทำให้ฮีซอลเขินหนักเข้าไปอีก
"ขอบใจ...."ร่างบางบอกอย่างเขินๆและรับช่อดอกทิวลิปมาถือไว้ในมือ พร้อมกับยิ้มให้เป็นเชิงขอบคุณด้วย
"นัดชั้นมามีอะไรรึปล่าว?...อย่าบอกนะว่าแค่อยากเห็นหน้าชั้นอีกน่ะ"ฮีซอลเอ่ยถามขณะที่ทั้งคู่เดินไปนั่งที่โต๊ะๆนึง
"แล้วถ้าใช่ล่ะ...นายจะว่าอะไรมั้ย?"ซีวอนถามกลับอย่างยียวนชวนตบที่สุด
"ชั้นจะไปว่าอะไรนายได้..."ร่างบางตอบอย่างงอนๆที่โดนยียวนกลับมาทำให้คนหล่อต้องรีบง้อในทันใด
"ล้อเล่นน่า...อยากเจอหน้านายก็เป็นส่วนนึง...แต่ความจริงอยากะขอโทษเรื่องคราวที่แล้วมากกว่า..ที่ชั้นนัดนายมาที่นี่แต่กลับมาช้า..."
"แล้วไงล่ะ...ชั้นไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อยเพราะนายก็เลี้ยงข้าวชั้นคืนแล้วนี่นา"
"แต่ชั้น..ตั้งใจว่าจะให้นายมาที่นี่..อยากให้ดอกทิวลิปที่ชั้นปลูกเอง..ชั้นอยากให้นายที่นี่..."
"ทำไมต้องเป็นที่นี่ล่ะ?"ฮีซอลเอียงคอถามอย่างสงสัย
"เพราะที่นี่นะ..พ่อกับแม่ชั้นเจอกันที่นี่..ความรักของพวกท่านเรื่มขึ้นที่นี่..ชั้นอยากจะให้เราได้รักกันแบบท่าน..อีกอย่างชั้นเห็นนายชอบทำหน้าเหมือนกำลังกลุ้มเรื่องอะไรอยู่..เลยอยากพามาที่สูงๆ..เพราะเค้าบอกว่าถ้ามีเรื่องไม่สบายใจให้อยู่ที่สูงๆเข้าไว้แล้วจะสบายใจ"ซีวอนร่ายยาวเป็นชุด ทำเอาฮีซอลอึ้งไปเลยนี่ซีวอนจับตาดูเค้าตลอดเลยหรือนี่
"งั้นหรอ...อย่าบอกนะว่าดอกทิวลิปเนี่ย...พ่อนายเคยให้แม่นายที่นี่ด้วย?
"ป่าวหรอก..นายรู้รึเปล่าว่าดอกทิวลิปน่ะหมายถึงอะไร?"ร่างสูงถามพร้อมรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น และทำให้สิ่งมีชีวิตเพศหญิงแถวๆนั้นแทบจะละลายไปต่อหน้าต่อตาตรงนั้นกันเลยทีเดียว
"อืมมม...ไม่รู้สิ...ถ้ารู้ชั้นคงไม่ถามนายหรอก"
"อ่ะนะ...ดอกทิวลิปนะ..หมายถึง...ความรักนิรันดร์...ชั้นอยากบอกนายว่า..ชั้นชอบ...ไม่สิ..ชั้นรักนาย..ฮีซอล"คำพูดของซีวอนทำเอาฮีซอลตาโต ไม่นึกไม่ฝันว่าซีวอนจะพูดออกมาตรงๆเลย โดยไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วย
"ซะ..ซีวอน.."ร่างบางเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ใบหน้าสวยเป็นสีแดงจัดอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งทำให้ใบหน้านั้นน่ามองยิ่งขึ้น และยิ่งน่ารั น่าหลงใหลมากขึ้นอีกด้วย
"คบกับชั้นได้มั้ย?"แล้วซีวอนก็ไม่ปล่อยโอกาสไป รีบคว้าโอกาสตอนที่คนน่ารักกำลังอึ้งอยู่นี่เอง ถามแบบไม่มีอาการติดขัดเลยซักนิดนึง
"เอ่อ...ชะ..ชั้น..."ร่างบางก้มหน้าหลบสายตาคมที่ส่งมาให้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนตัวสูงอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มน่ารักทรมานใจคนดู
"ก็ได้..ชั้นจะคบกับนาย"ฮีซอลบอกทั้งที่ยังเขินไม่หาย ทำให้ซีวอนยิ้มออกมาจนเห็นลักยิ้ม ก่อนจะคว้ามือคนตรงน้าขึ้นมาจูบหลังมือเบาๆ
"ขอบคุณครับ"ร่างสูงยิ้มให้คนที่ตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นคนรักของเค้า
"นายต้องสัญญาว่าจะรักชั้นคนเดียวนะ"ฮีซอลตอ่รอง ซึ่งซีวอนก็ไม่ขัดข้องพยักหน้ารับอย่าเต็มใจ
"นายไม่บอก...ชั้นก็จะรักนายคนเดียวตลอดไป..."
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้ดงแฮเดินลงมาข้างล่างก็เป็นอีกวันที่เข้าไม่เจอคิบอม ในใจยิ่งเจ็บเมื่อคิดไปว่า คิบอมคงจะเสียใจมากเรื่องเมื่อวาน เพราะเค้าสินะที่ทำให้คิบอมเจ็บแบบนี้ ใจเค้าไม่อยากให้คนๆนั้นต้องมาเจ็บเพราะเค้าเลย แล้วจะปล่อยไว้แบบนี้หรอ
"ไม่มีทาง"เสียงของดงแฮที่ดังขึ้นในใจทำให้ร่างบางรีบเดินไปหาผู้อาวุโสที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะทานข้าวในทันที้พื่อถามหาคนที่ต้องการจะเจอ
"พ่อฮะ...คิบอมล่ะฮะ?"ดงแฮเอ่ยถามผู้เป็นพ่อ แต่ชายวัยกลางคนกลับไม่สนใจแกล้งทำเป็นอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป
"พ่อ...ทำไมไม่ตอบผมล่ะ?...ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ?"ร่างบางบอกด้วยน้ำเสียงเชิงตัดพ้อ ตอนนี้เค้าไม่มีอารมณ์จะทำซ่าใส่พ่อของเค้าหรอก เพราะเค้าต้องไปจัดการบางเรื่องก่อน
"แกทำอะไรน่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ...คิบอมมันออกไปข้างนอกแล้ว"ผู้เป็นพ่อกระแทกเสียงใส่ลูกชายก่อนจะเดินออกจากห้องไปขึ้นรถเพื่อไปทำงาน ทิ้งให้ลูกชายหน้าหมวยนั่งสำนึกผิดอยู่คนเดียว
"หายไปไหนกัน?...คงไม่ทำอะไรบ้าๆนะ"ว่าแล้วดงแฮก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ปลายนิ้วกดไปยังเบอร์ที่ต้องการจะโทรออกอย่างรวดเร็ว
"รับสิ...คิบอม...นายทำบ้าอะไรเนี่ย?..ทำไมไม่รับเล่า?"ดงแฮบ่นกับโทรศัพท์อย่างร้อนใจเมื่อคิบอมไม่ยอมรับโทรศัพท์เค้า ดงแฮไม่ละความพยายามกดต่อไปเรื่อยๆ จาก 1 สายเป็น 10 สาย 20 สาย....จน99 สาย กดโทรศัพท์มค่อนวันจนนิ้วเจ็บไปหมด
"ฮึก..คิบอม..ฮึก..คงไม่อยากเจอเราแล้วมั้ง..ฮึก..ฮือ.."เมื่อติดต่อคิบอมไม่ได้ ดงแฮก็เริ่มร้องไห้สะอึกสะอึ้นอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่นในบ้าน จนเผลอหลับไปเพราะร้องไห้จนเหนื่อย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดงแฮเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่า ตนเองนั้นอยู่ในห้องของตัวเองแล้ว ยิ่งงงว่าเค้ามาอยู่ที่ห้องได้ไง ความคิดแรกที่เข้ามาในสมองก็คือ..คิบอม..ร่างบางหันไปดูนาฬิกา เพิ่ง 6 โมงเย็น จึงรีบกระโดดลงจากเตียงตนเองและวิ่งไปยังห้องคิบอมทันที
..ปัง..ปัง..ร่างบางรัวฝ่ามือไปบนบานประตูห้องของคิบอม ไม่นานนักคนในห้องก็เปิดประตูออกมาเจอ ทำให้ดงแฮยิ้มออกมา
"มีอะไรหรอ?"คิบอมถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนดงแฮชักจะหวั่นใจไม่กล้าพูดกับคนตรงหน้าซะแล้ว
"เข้าไปได้มั้ย?"ดงแฮเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ ซึ่งคิบอมเองก้ไม่ได้ว่าอะไร เบี่ยงตัวเองออกจากประตูให้คนตัวเล็กเข้ามาในห้อง และปิดประตูทันที
".........."คิบอมไม่ถามซ้ำแต่ยืนจ้องคนตัวเล็กที่เดินไปนั่งที่เตียงของเค้าอย่างสงสัย ดวงตาคมกริบมองไปที่ใบหน้าหมวยๆอย่างหาคำตอบ
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ชั้นล่ะ?"ดงแฮเอ่ยถามด้วยสีหน้าผิดหวัง ที่คนตัวสูงไม่ยอมรับโทรศัพท์เค้า แถมยังมีท่าทีเมินเฉยใส่เค้าอีก
"ก็ประชุมอยู่...มีธุระอะไรรึเปล่าครับ?..คุณหนูดงแฮ"คำพูดสุดท้ายของร่างสูงทำให้คนตัวเล็กจุกไม่น้อย
"ทำไมต้องพูดเหมือนเราห่างเหินกันแบบนั้นด้วย?"ดงแฮเริ่มจะตั้งสติได้เลยถามออกไปแต่คิบอมกลับเงียบไม่พูดอะไรเลยจนคนตัวเล็กเริ่มมีน้ำโห
"คิบอม..ทำไมล่ะ?..แค่ชั้นบอกไม่ได้ว่ารักนายรึเปล่า...แค่เนี้ยนายถึงกับต้องทำตัวห่างเหินกับชั้นเลยหรอ...ชั้นผิดมากรึไงที่บอกออกมาไม่ได้น่ะ?..เราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้เลยรึไง?...ตอบสิ...ชั้นผิดใช่มั้ย..เรื่องนี้...ฮึก..ตอบมาสิ..ฮึก..คนบ้า..ฮือ..ต้องทำให้ชั้นเสียใจไปถึงไหน...ฮึก"ดงแฮระเบิดอารมณืใส่คนข้างหน้า มือเรียวทุบลงบนอกแกร่งอย่างเอาเรื่อง หยาดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มขาวนวลไม่ขาดสาย
"ตอบสิ..ฮึก..เงียบทำไม?..บอกมาสิคิบอม..อ๊ะ..อื้อ"แล้วคนตัวเล็กก็หมดสิทธิ์ที่จะได้พูดหรือทำร้ายร่างกายคิบอม เพราะคนตัวสูงปิดปากคนตรงหน้าด้วยจูบบบบบ
เรียวลิ้นตวัดไล้เลียกลีบปากนิ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะแทรกเข้าไปชิมความหวานอย่างไม่รู้จักพอ น้ำตาล หรือมาร์ชเมลโล่ ที่ว่าหวานแล้ว ยังหอมหวานไม่เท่ากับคนตรงหน้านี้เลย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
+-+-+-+-+-+-+-แหะ...กึ้ย...เสียวมากมาย...นี่แค่จูบนะ
คนลงยังเสียวได้ขนาดนี้...ถ้ามากกว่านี้ล่ะ?...ไม่อยากจะคิดสภาพตัวเองเล้ย
จบไปแล้วง่า
ไม่รู้จะถูกใจมั้ย
ขอบคุณคอมเม้นที่ 20 มากค่ะ...(คนแต่งมันฝากมาบอกว่า มีกำลังใจเพิ่มขึ้นเยอะเลย)
ไปล่ะฮับ มีอะไรติชมเชิญเม้นได้เลย
หากจะติชมคนแต่งก็ไปติได้ที่ n_o_k_smart@hotmail.com นะฮับ
ไปล่ะ...แล้วเจอกันเมื่อถึงเวลา(นั่นคือคนแต่งมันส่งต้นฉบับมาให้ลง)
อิอิ.........................
~อารึม ทาอุนคือเดวานา เซซังพักคือโรนาอากา...~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฮีซอลยิ้มออกมาอย่างง่ายดายเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรมา
"อื้ม...ว่าไงซีวอน....หือ?...ได้สิ...โอเค...มีเรื่องจะพูดกับนายอยู่พอดี...เดี๋ยวเจอกัน...."ก่อนวางสายซีวอนพูดอะไรบางอย่างออกมาทำให้ฮีซอลเขินไม่หยุดเลยทีเดียวแต่ก็ยังยิ้มออกมาอย่างเบิกบานใจและขึ้นรถออกไปทันที
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮีซอลมาที่ชั้นบนสุดของตึก 63 ตามคำนัดของร่างสูง ทั้งๆที่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาที่นี่ด้วย ทั้งๆที่สถานที่ในเกาหลีที่ไม่ต้องขึ้นตึกสูงขนาดนี้มีเยอะแยะถมเถไป
"ตาบ้านี่...ไหนบอกว่ารออยู่แล้ว...ชิส์"พอขึ้มาแล้วไม่เจอซีวอน จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่ก็หุบลงทันใด ทำไมต้องหลอกด้วย..มฮีซอลคนนี้เกลียดการโกหกเป็นที่สุด
"ก็รออยู่นี่ไงครับ"จู่ๆก็มีเสียงกระซิบดังข้างหู ทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีจัด หันมาก็พบว่าคนที่นัดเค้ามานั้นยืนอยู่ด้านหลังเค้านั่นเอง
"ทำบ้าอะไรน่ะ?"ร่างบางบ่นงุบงิบแก้เขิน
"ป่าวนะ...อ่ะนี่สำหรับนาย"ซีวอนบอกก่อนจะส่งดอกทิวลิปช่อโตที่แสนจะสวยงามมาให้คนตรงหน้า ยิ่งทำให้ฮีซอลเขินหนักเข้าไปอีก
"ขอบใจ...."ร่างบางบอกอย่างเขินๆและรับช่อดอกทิวลิปมาถือไว้ในมือ พร้อมกับยิ้มให้เป็นเชิงขอบคุณด้วย
"นัดชั้นมามีอะไรรึปล่าว?...อย่าบอกนะว่าแค่อยากเห็นหน้าชั้นอีกน่ะ"ฮีซอลเอ่ยถามขณะที่ทั้งคู่เดินไปนั่งที่โต๊ะๆนึง
"แล้วถ้าใช่ล่ะ...นายจะว่าอะไรมั้ย?"ซีวอนถามกลับอย่างยียวนชวนตบที่สุด
"ชั้นจะไปว่าอะไรนายได้..."ร่างบางตอบอย่างงอนๆที่โดนยียวนกลับมาทำให้คนหล่อต้องรีบง้อในทันใด
"ล้อเล่นน่า...อยากเจอหน้านายก็เป็นส่วนนึง...แต่ความจริงอยากะขอโทษเรื่องคราวที่แล้วมากกว่า..ที่ชั้นนัดนายมาที่นี่แต่กลับมาช้า..."
"แล้วไงล่ะ...ชั้นไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อยเพราะนายก็เลี้ยงข้าวชั้นคืนแล้วนี่นา"
"แต่ชั้น..ตั้งใจว่าจะให้นายมาที่นี่..อยากให้ดอกทิวลิปที่ชั้นปลูกเอง..ชั้นอยากให้นายที่นี่..."
"ทำไมต้องเป็นที่นี่ล่ะ?"ฮีซอลเอียงคอถามอย่างสงสัย
"เพราะที่นี่นะ..พ่อกับแม่ชั้นเจอกันที่นี่..ความรักของพวกท่านเรื่มขึ้นที่นี่..ชั้นอยากจะให้เราได้รักกันแบบท่าน..อีกอย่างชั้นเห็นนายชอบทำหน้าเหมือนกำลังกลุ้มเรื่องอะไรอยู่..เลยอยากพามาที่สูงๆ..เพราะเค้าบอกว่าถ้ามีเรื่องไม่สบายใจให้อยู่ที่สูงๆเข้าไว้แล้วจะสบายใจ"ซีวอนร่ายยาวเป็นชุด ทำเอาฮีซอลอึ้งไปเลยนี่ซีวอนจับตาดูเค้าตลอดเลยหรือนี่
"งั้นหรอ...อย่าบอกนะว่าดอกทิวลิปเนี่ย...พ่อนายเคยให้แม่นายที่นี่ด้วย?
"ป่าวหรอก..นายรู้รึเปล่าว่าดอกทิวลิปน่ะหมายถึงอะไร?"ร่างสูงถามพร้อมรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น และทำให้สิ่งมีชีวิตเพศหญิงแถวๆนั้นแทบจะละลายไปต่อหน้าต่อตาตรงนั้นกันเลยทีเดียว
"อืมมม...ไม่รู้สิ...ถ้ารู้ชั้นคงไม่ถามนายหรอก"
"อ่ะนะ...ดอกทิวลิปนะ..หมายถึง...ความรักนิรันดร์...ชั้นอยากบอกนายว่า..ชั้นชอบ...ไม่สิ..ชั้นรักนาย..ฮีซอล"คำพูดของซีวอนทำเอาฮีซอลตาโต ไม่นึกไม่ฝันว่าซีวอนจะพูดออกมาตรงๆเลย โดยไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วย
"ซะ..ซีวอน.."ร่างบางเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ใบหน้าสวยเป็นสีแดงจัดอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งทำให้ใบหน้านั้นน่ามองยิ่งขึ้น และยิ่งน่ารั น่าหลงใหลมากขึ้นอีกด้วย
"คบกับชั้นได้มั้ย?"แล้วซีวอนก็ไม่ปล่อยโอกาสไป รีบคว้าโอกาสตอนที่คนน่ารักกำลังอึ้งอยู่นี่เอง ถามแบบไม่มีอาการติดขัดเลยซักนิดนึง
"เอ่อ...ชะ..ชั้น..."ร่างบางก้มหน้าหลบสายตาคมที่ส่งมาให้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนตัวสูงอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มน่ารักทรมานใจคนดู
"ก็ได้..ชั้นจะคบกับนาย"ฮีซอลบอกทั้งที่ยังเขินไม่หาย ทำให้ซีวอนยิ้มออกมาจนเห็นลักยิ้ม ก่อนจะคว้ามือคนตรงน้าขึ้นมาจูบหลังมือเบาๆ
"ขอบคุณครับ"ร่างสูงยิ้มให้คนที่ตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นคนรักของเค้า
"นายต้องสัญญาว่าจะรักชั้นคนเดียวนะ"ฮีซอลตอ่รอง ซึ่งซีวอนก็ไม่ขัดข้องพยักหน้ารับอย่าเต็มใจ
"นายไม่บอก...ชั้นก็จะรักนายคนเดียวตลอดไป..."
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้ดงแฮเดินลงมาข้างล่างก็เป็นอีกวันที่เข้าไม่เจอคิบอม ในใจยิ่งเจ็บเมื่อคิดไปว่า คิบอมคงจะเสียใจมากเรื่องเมื่อวาน เพราะเค้าสินะที่ทำให้คิบอมเจ็บแบบนี้ ใจเค้าไม่อยากให้คนๆนั้นต้องมาเจ็บเพราะเค้าเลย แล้วจะปล่อยไว้แบบนี้หรอ
"ไม่มีทาง"เสียงของดงแฮที่ดังขึ้นในใจทำให้ร่างบางรีบเดินไปหาผู้อาวุโสที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะทานข้าวในทันที้พื่อถามหาคนที่ต้องการจะเจอ
"พ่อฮะ...คิบอมล่ะฮะ?"ดงแฮเอ่ยถามผู้เป็นพ่อ แต่ชายวัยกลางคนกลับไม่สนใจแกล้งทำเป็นอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป
"พ่อ...ทำไมไม่ตอบผมล่ะ?...ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ?"ร่างบางบอกด้วยน้ำเสียงเชิงตัดพ้อ ตอนนี้เค้าไม่มีอารมณ์จะทำซ่าใส่พ่อของเค้าหรอก เพราะเค้าต้องไปจัดการบางเรื่องก่อน
"แกทำอะไรน่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ...คิบอมมันออกไปข้างนอกแล้ว"ผู้เป็นพ่อกระแทกเสียงใส่ลูกชายก่อนจะเดินออกจากห้องไปขึ้นรถเพื่อไปทำงาน ทิ้งให้ลูกชายหน้าหมวยนั่งสำนึกผิดอยู่คนเดียว
"หายไปไหนกัน?...คงไม่ทำอะไรบ้าๆนะ"ว่าแล้วดงแฮก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ปลายนิ้วกดไปยังเบอร์ที่ต้องการจะโทรออกอย่างรวดเร็ว
"รับสิ...คิบอม...นายทำบ้าอะไรเนี่ย?..ทำไมไม่รับเล่า?"ดงแฮบ่นกับโทรศัพท์อย่างร้อนใจเมื่อคิบอมไม่ยอมรับโทรศัพท์เค้า ดงแฮไม่ละความพยายามกดต่อไปเรื่อยๆ จาก 1 สายเป็น 10 สาย 20 สาย....จน99 สาย กดโทรศัพท์มค่อนวันจนนิ้วเจ็บไปหมด
"ฮึก..คิบอม..ฮึก..คงไม่อยากเจอเราแล้วมั้ง..ฮึก..ฮือ.."เมื่อติดต่อคิบอมไม่ได้ ดงแฮก็เริ่มร้องไห้สะอึกสะอึ้นอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่นในบ้าน จนเผลอหลับไปเพราะร้องไห้จนเหนื่อย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดงแฮเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่า ตนเองนั้นอยู่ในห้องของตัวเองแล้ว ยิ่งงงว่าเค้ามาอยู่ที่ห้องได้ไง ความคิดแรกที่เข้ามาในสมองก็คือ..คิบอม..ร่างบางหันไปดูนาฬิกา เพิ่ง 6 โมงเย็น จึงรีบกระโดดลงจากเตียงตนเองและวิ่งไปยังห้องคิบอมทันที
..ปัง..ปัง..ร่างบางรัวฝ่ามือไปบนบานประตูห้องของคิบอม ไม่นานนักคนในห้องก็เปิดประตูออกมาเจอ ทำให้ดงแฮยิ้มออกมา
"มีอะไรหรอ?"คิบอมถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนดงแฮชักจะหวั่นใจไม่กล้าพูดกับคนตรงหน้าซะแล้ว
"เข้าไปได้มั้ย?"ดงแฮเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ ซึ่งคิบอมเองก้ไม่ได้ว่าอะไร เบี่ยงตัวเองออกจากประตูให้คนตัวเล็กเข้ามาในห้อง และปิดประตูทันที
".........."คิบอมไม่ถามซ้ำแต่ยืนจ้องคนตัวเล็กที่เดินไปนั่งที่เตียงของเค้าอย่างสงสัย ดวงตาคมกริบมองไปที่ใบหน้าหมวยๆอย่างหาคำตอบ
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ชั้นล่ะ?"ดงแฮเอ่ยถามด้วยสีหน้าผิดหวัง ที่คนตัวสูงไม่ยอมรับโทรศัพท์เค้า แถมยังมีท่าทีเมินเฉยใส่เค้าอีก
"ก็ประชุมอยู่...มีธุระอะไรรึเปล่าครับ?..คุณหนูดงแฮ"คำพูดสุดท้ายของร่างสูงทำให้คนตัวเล็กจุกไม่น้อย
"ทำไมต้องพูดเหมือนเราห่างเหินกันแบบนั้นด้วย?"ดงแฮเริ่มจะตั้งสติได้เลยถามออกไปแต่คิบอมกลับเงียบไม่พูดอะไรเลยจนคนตัวเล็กเริ่มมีน้ำโห
"คิบอม..ทำไมล่ะ?..แค่ชั้นบอกไม่ได้ว่ารักนายรึเปล่า...แค่เนี้ยนายถึงกับต้องทำตัวห่างเหินกับชั้นเลยหรอ...ชั้นผิดมากรึไงที่บอกออกมาไม่ได้น่ะ?..เราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้เลยรึไง?...ตอบสิ...ชั้นผิดใช่มั้ย..เรื่องนี้...ฮึก..ตอบมาสิ..ฮึก..คนบ้า..ฮือ..ต้องทำให้ชั้นเสียใจไปถึงไหน...ฮึก"ดงแฮระเบิดอารมณืใส่คนข้างหน้า มือเรียวทุบลงบนอกแกร่งอย่างเอาเรื่อง หยาดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มขาวนวลไม่ขาดสาย
"ตอบสิ..ฮึก..เงียบทำไม?..บอกมาสิคิบอม..อ๊ะ..อื้อ"แล้วคนตัวเล็กก็หมดสิทธิ์ที่จะได้พูดหรือทำร้ายร่างกายคิบอม เพราะคนตัวสูงปิดปากคนตรงหน้าด้วยจูบบบบบ
เรียวลิ้นตวัดไล้เลียกลีบปากนิ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะแทรกเข้าไปชิมความหวานอย่างไม่รู้จักพอ น้ำตาล หรือมาร์ชเมลโล่ ที่ว่าหวานแล้ว ยังหอมหวานไม่เท่ากับคนตรงหน้านี้เลย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
+-+-+-+-+-+-+-แหะ...กึ้ย...เสียวมากมาย...นี่แค่จูบนะ
คนลงยังเสียวได้ขนาดนี้...ถ้ามากกว่านี้ล่ะ?...ไม่อยากจะคิดสภาพตัวเองเล้ย
จบไปแล้วง่า
ไม่รู้จะถูกใจมั้ย
ขอบคุณคอมเม้นที่ 20 มากค่ะ...(คนแต่งมันฝากมาบอกว่า มีกำลังใจเพิ่มขึ้นเยอะเลย)
ไปล่ะฮับ มีอะไรติชมเชิญเม้นได้เลย
หากจะติชมคนแต่งก็ไปติได้ที่ n_o_k_smart@hotmail.com นะฮับ
ไปล่ะ...แล้วเจอกันเมื่อถึงเวลา(นั่นคือคนแต่งมันส่งต้นฉบับมาให้ลง)
อิอิ.........................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น