คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10
เอมที่ยืนฟัอยู่้านหลัเบ้ปาอย่าหมันไส้ับารระทำอผู้อำนวยารสาว่อนที่เธอะรับสายััหวะบทสนทนาอทัู้่้วยสำเนียภาษาที่เธอถนัน
"อุ๊ย!!ามสบายนะะ"
เอมอุทานออมาอย่าลืมัวที่เธอเผลอทัทายเพื่อนสนิทาวฝรั่เศสอย่าออรสาินผู้อำนวยารสาวและเ็สาวมอเธอเป็นาเียว่อนที่เธอะหยิบระเป๋าถือใบหรูและเินออาห้อไป
"นอนพัเถอะน้อวัพรุ่นี้ื่นเ้ามาะไ้หายเป็นปิ"
ผู้อำนวยารสาวเอ่ยึ้นอีรั้หลัาที่เอมเินออาห้อไป
"วัใหุ้รูเอม่วยูารบ้านทั้หมอวันนี้ให้แล้วนะะุอา"
"เอาเถอะน้อวัพัผ่อนไ้แล้ว ฝันีหลานรัออา"
เ็สาวพยัหน้ารับพร้อมยมือึ้นไหว้ผู้เป็นอาอย่านอบน้อม่อนะหลับาลเพราะพิษไ้ ผู้อำนวยารสาวยับถอยหลันั่ลไว่ห้าบนเบาะนุ่มอโฟา่อนะเปิระเป๋านัเรียนและหยิบสมุารบ้านอหลานสาวมารว้วยวามเยิน
"สอนไ้ทุวิาเลยหรอรูเอม ลา"
ผู้อำนวยารพึมพำ้วยรอยยิ้มเล็ๆอเา่อนะเ็บสมุารบ้านอหลานสาวใส่ระเป๋าและหันมาหาเอมที่ถืออพะรุพะรัลับเ้ามาในห้ออีรั้
"หลับแล้วหรอะ"
เอมเอ่ยถามพร้อมวาถุอในมือลบนโ๊ะ่อนะหยิบแผ่นเลลไ้ออาระเป๋ามาแปะลบนหน้าผานุ่มอเ็สาวอย่าอ่อนโยน
"นึว่าลับไปแล้ว"
เอมวัาู่มลับมาหาผู้อำนวยารสาว่อนะยยิ้มมุมปาอย่ายียวน
"ันลไปื้ออาหารับอใ้ให้ผอ.น่ะ่ะแล้วนี่็สำัมาๆ"
เอมเอ่ยอธิบาย้วยรอยยิ้ม่อนที่เธอะหยิบหน้าาอนามัยออาระเป๋าและัารสวมใส่ให้ผู้อำนวยารที่ลุึ้นยืนมอหน้าเธออยู่
"หนูวัไม่สบายอาะไม่มีภูมิ้านทานมาพอที่ะรับมือับเื้อโราผอ. ส่วนผอ.็ไม่วรอยู่ใล้นป่วยโยไม่ป้อันนะะ ันพอมีเสื้อผ้าิรถอยู่บ้าผอ.น่าะใส่นอนสบายว่าุที่ใส่อยู่ แล้วนี่็ผ้าห่ม่ะอันเอันพิรถเอาไว้อีผืนส่วนอาหารนี่็ทานนะะำลัร้อนๆันไม่รู้ว่าผอ.อบทานอะไร็เลยเลือื้ออาหารรสาิลาๆมาให้ ่าเสียหายทั้หม็หนึ่พันบาทพอี่ะ"
"ือันไม่มีเินสเอาเบอร์บัีเธอมาสิ"
เอมหัวเราะอบใ้วยวามเอ็นูับใบหน้าเหนื่อยล้าอผู้อำนวยารสาว่อนที่เธอะหยิบระเป๋าใบหรูและเินออาห้อไปอีรั้พร้อมับเสียหัวเราะอเธอ
"้อ่ายมั๊ยสรุป อื้อหื้อมีแ่สีมพูยัยัวแสบ!!"
ผู้อำนวยารสาวพึมพำอย่าุน่อนที่เาะเบิาว้าทันทีที่เปิระเป๋าเป้ออและพบเอับุนอนและผ้าห่มสีหวานที่เอมเรียมมาให้
"นึยัไเ้ารัวะหลานรัออา"
ผู้เป็นอาเอ่ยถามหลายสาวสุที่รัที่แวะเวียนมาเยี่ยมเธอที่บ้านใน่วเ้าะยืนมอหลานสาวปรุอาหารอยู่ภายในห้อรัว
"หนูวัป่วยน่ะ่ะุอาเมื่อวานทานอาหารโรพยาบาลไ้น้อยหลานิว่าน่าะไม่ถูปาเลยแวะมาทำอาหารไปฝาน่าะีว่า"
"ายริแล้วเป็นอะไรมารึเปล่าะ"
"็มีไ้สูน่ะ่ะแล้ว็ปวท้อประำเือนหนัทุเือนหลานเลยใหุ้หมอเ็ให้ละเอียเผื่อเป็นโรอะไระไ้รัษาไ้ทันอายุยัน้อยถ้ารู้สาเหุไวน่าะส่ผลีับัวหนูวัมาว่า"
"น้อวัไม่่อยแ็แรหรอ่ะเพราะลอ่อนำหนแล้วอนอยู่ในท้อุแม่อน้อวั็เ็บป่วยอยู่ลอเวลา"
"ทำไมหรอะุอา"
"สมัยวัยรุ่นุแม่อน้อวัเที่ยวลาืนแล้ว็ื่มแอลอฮอล์เยอะน่ะ่ะ"
"น่าสสารัเลย่ะ แล้วนีุ่แม่อหนูวัไปไหนล่ะ่ะหรือว่ามีรอบรับใหม่"
"ุแม่อน้อวัทิ้น้อวัไว้ับผอ.น้ำั้แ่ลอน่ะ่ะเพราะว่า้อแ่านับสามีาว่าาิผอ.น้ำเลยรับเลี้ยน้อวัเหมือนหลานสาวแท้ๆ"
"หลานสาวแท้ๆหรอะูรอา"
"ุแม่อน้อวัเป็นแฟนเ่าสมัยเรียนอผอ.น้ำน่ะ่ะ"
เอมหยุะัทุารระทำพร้อมหันมาหาผู้เป็นอา้วยวามใ่อนที่เธอะยยิ้มอบและหันลับมาปรุอาหาร่ออย่ารุ่นิ
"หวานเียวนะะผอ."
เอมเอ่ยแวผู้อำนวยารสาวที่นอนัวอยู่ใ้ผ้านวมหนา่อนที่เธอะหันมาส่ยิ้มให้ับเ็สาวที่ส่ยิ้มทัทายเธออยู่่อนหน้า
"ื่นเ้าัล่ะ่ะ"
"ุอารนน่ะ่ะวันอนไม่หลับ"
"เหนื่อยแหละ่ะหรือไม่็อบสีมพูนหลับสบายไม่อยาื่น"
เ็สาวยิ้มำามำพูถาถาอเอม่อนะนั่มอเอมแะล่ออาหาร้วยรอยยิ้มสใสสมวัย
ความคิดเห็น