AIMNAM : Love or decency รักต่างวัย

ตอนที่ 7 : ตอนที่ 7

ภายในคฤหาสน์หลังโตวุ่นวายไปด้วยความกดดันจากการตามหาทายาทเพียงคนเดียวของนายท่านก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดชะงักเพราะการมาเยือนของหญิงสาวที่เป็นที่รู้จักกันดี

"สวัสดีค่ะท่าน"

นายท่านที่กำลังสั่งให้ลูกน้องตามหาทายาทของตัวเองหันมาตามคำทักทายและยกมือขึ้นรับไหว้หญิงสาวที่เขาเองให้ความนับถือในความเด็ดขาดของเธอ

"สวัสดีครับคุณสาธิดา มาถึงนี่มีธุระอะไรรึป่าวครับ"

"นายน้อยอยู่กับน้องเอยที่บ้านของฉันค่ะ เค้าปลอดภัยดีท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"

นายท่านพยักหน้ารับก่อนจะผายมือให้หญิงสาวนั่งลง

"ผมก็คิดไว้อยู่แล้วแต่ไม่นึกว่านายน้อยจะกล้าหนีไปที่นั่นจริงๆ"

"ทำไมท่านถึงต้องทำร้ายร่างกายลูกของตัวเองขนาดนั้นด้วยค่ะ นายน้อยเป็นผู้หญิงถึงจะแข็งแกร่งไม่แพ้เด็กผู้ชายแต่ยังไงเค้าก็คือผู้หญิงที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน"

หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่เกรงกลัวอย่างตรงไปตรงมาพร้อมจ้องหน้านายท่านที่เธอนับถือไม่วางตา

"ผมมีกฎของผมถ้าทำผิดกฎก็ต้องสั่งสอนกันบ้าง"

"คำว่าสั่งสอนเอาไว้ใช้กับลูกน้องเถอะนะคะส่วนลูกใช้แค่คำว่าลงโทษก็เพียงพอ"

"นายน้อยคงเล่าให้คุณฟังหมดแล้วสินะครับคุณถึงมาหาผมถึงที่นี่"

"ฉันรู้แค่ว่านายน้อยต้องการจะพบกับแม่ของเค้าสักครั้งแล้วเค้าก็ขอร้องให้ฉันช่วยตามหาแม่ให้ ท่านบอกเหตุผลฉันมาหน่อยสิคะว่าเพราะอะไรท่านถึงไม่ยอมให้นายน้อยได้เจอกับแม่ จะว่าฉันวุ่นวายก็ได้นะคะเพราะตอนนี้นายน้อยอยู่ที่บ้านของฉันฉันมีสิทธิที่จะรับรู้"

นายท่านถอยหายใจออกมาก่อนจะพยักหน้าตอบ

"ที่ผมให้นายน้อยเจอกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เคยต้องการจะมีนายน้อยตั้งแต่แรก เธอจะฆ่านายน้อยด้วยการทานยาขับเลือดแต่ผมห้ามเอาไว้ได้ทันแล้วพอนายน้อยลืมตาดูโลกผู้หญิงคนนั้นก็ขอเงินผมไปตั้งตัวแลกกับชีวิตของนายน้อย รู้แบบนี้แล้วคุณยังคิดว่าผมสมควรจะให้นายน้อยได้เจอกับผู้หญิง

แบบนั้นรึป่าวครับ"

หญิงสาวพยักหน้าตอบก่อนจะถอนหายใจออกมา

"ฉันเข้าใจเหตุผลนะคะแต่การที่ให้นายน้อยได้เผชิญหน้ากับความเป็นจริงมันอาจจะดีกว่าในความรู้สึกของเค้า ลูกสาวของท่านเข้มแข็งเพราะการเลี้ยงดูของท่านอย่าให้เค้าต้องกลายเป็นคนอ่อนแอเพราะเข้าใจว่าท่านใช้อำนาจของความเป็นพ่อบังคับจิตใจเค้าเลยค่ะฉันเป็นห่วงอนาคตของเค้า

"ผมมันก็ผู้ชายน่ะครับก็อบรมสั่งสอนในแบบผู้ชายไม่เคยอบรมด้วยเหตุผลแบบที่คุณเลี้ยงดูลูกมา เอาเถอะครับไหนๆคุณก็มาถึงที่นี่ผมจะลองตามหาผู้หญิงคนนั้นดูถ้าถึงวันนั้นคงต้องรบกวนคุณให้พานายน้อยไปเจอเพราะถ้าผมไปนายน้อยอาจจะกำพร้าพ่ออีกคน"

"ฉันยินดีนะคะที่จะเป็นธุระในเรื่องนี้ให้กับท่านเพราะฉันเป็นห่วงความรู้สึกของนายน้อยรวมถึงลูกสาวของฉันด้วย ถ้าฉันจะพูดอะไรเพื่อเตือนสติท่านได้สักอย่างฉันขอแนะนำให้ท่านเลิกใช้กำลังบังคับจิตใจนายน้อยนะคะ ไม่มีเด็กคนไหนนะคะที่จะเติบโตด้วยความสุขถ้าถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจบ่อยๆ"

นายท่านถอนหายใจก่อนจะพยักหน้ารับบอกกล่าวของหญิงสาวโดนไม่โต้แย้งอะไรในเรื่องนี้

"นายพ่อของไอ้นายน้อยว่ายังไงหรอคะแม่!!"

เอยตะโกนเอ่ยถามก่อนจะวิ่งออกมาสวมกอดแม่ด้วยความตื่นเต้น หญิงสาวยกยิมก่อนจะกดจูบหน้าผากนุ่มของเอยอย่างอ่อนโยน

"ท่านกำลังให้คนตามสืบที่อยู่ให้อยู่ค่ะลูก ทานข้าวเที่ยงกันรึยังคะ"

"ลูกดีใจจังเลยค่ะแม่แต่ว่ายังไม่ได้ทานอะไรเลยไอ้นายน้อยตัวร้อนจี๋เลยค่ะ"

"หนูโทรตามอาหมอให้แม่หน่อยนะคะเดี๋ยวแม่ขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"

"ได้ค่ะแม่แต่แม่ห้ามแต่งตัวโป๊นะคะอาหมอชอบมองแม่แปลกๆลูกหวง"

หญิงสาวกดจูบหน้าผากนุ่มของลูกด้วยความเอ็นดูก่อนจะเดินขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า

"ผมฉีดยาให้แล้วนะครับยังไงให้คนไข้ทานข้าวทานยาให้ตรงเวลาแล้วก็พักผ่อนให้เพียงพอนะครับจะได้หายไวๆ"

หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้คุณหมอประจำตระกูลของตัวเองด้วยรอยยิ้มหลังจากยืนมองคุณหมอตรวจอาการของน้ำ

"ไม่ต้องไหว้หรอนะครับผมเต็มใจ"

คุณหมอเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมจับมือหญิงสาวก่อนจะรีบปล่อยออกทันทีที่เอยกระแอมในลำคอด้วยความไม่พอใจ

"อาหมอนี่เจ้าชู้ไม่เลิกเลยนะคะเจอกันกี่ทีก็โดนตัวแม่ตลอดสงสัยว่าช่วงนี้ของจะขาด"

"น้องเอยไม่น่ารักเลยนะคะลูก"

"ลูกพูดความจริงหนิคะอาหมอชอบทำเจ้าชู้ลูกไม่ชอบ เสร็จแล้วกลับเลยดีกว่าค่ะอาหมอเดี๋ยวเอยลงไปส่ง"

เอยรีบลากแขนคุณหมอออกจากห้องไปไม่ให้คุณหมอพูดคุยอะไรกับแม่ตัวเองได้อีก หญิงสาวส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะนั่งลงยกมือขึ้นแตะหน้าผากของน้ำ

"พักผ่อนนะคะเรื่องแม่ฉันจัดการให้แล้วไว้อาการเธอดีขึ้นฉันจะเล่าให้ฟังว่านายพ่อของเธอพูดอะไรกับฉันบ้าง"

น้ำยกยิ้มเล็กน้อยพร้อมจับมือหญิงสาวมาวางลงบนใบหน้าของตัวเอง

"ขอบคุณนะคุณ"

หญิงสาวกระพริบตาถี่กับสายตาที่น้ำใช้มองตัวเองก่อนจะดึงมือกลับช้าๆ

"นอนเถอะค่ะเดี๋ยวอาหารเสร็จแล้วฉันจะให้น้องเอยขึ้นมาทานเป็นเพื่อน"

น้ำดึงมือหญิงสาวมากดจูบเบาๆก่อนจะหลับตาลง หญิงสาวอึ้งกับการกระทำไปครู่ก่อนจะค่อยๆดึงมือออกและห่มผ้าให้น้ำเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยความสับสนกับท่าทีของน้ำ