ตอนที่ 4 : ตอนที่ 4
เอยฟาดฝ่ามือใส่ศรีษะแบนๆของเพื่อนรักด้วยความโมโห
"am so sorry.!!"
น้ำปัดมือเอยออกก่อนจะยกมือขึ้นเท้าเอว
"ไอ้ลูกแหง่ไอ้เด็กขี้โกหก!!"
"มึงเงียบไปเลยไอ้เด็กขี้ฟ้อง!!"
เอยยกมือขึ้นปิดปากน้ำอีกครั้งก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้แม่ของตัวเอง
"เอาล่ะค่ะเลิกเถียงกันได้แล้วแม่มารับหนูไปงานกราล่าค่ะลูกลาเพื่อนได้แล้วค่ะ"
"กูไปก่อนนะหวังว่าจะไม่เจอมึงในงานนะเว้ยไอ้นายน้อย!!"
"กูจะตามไปฟ้องแม่มึงในงานนั่นแหละไอ้ลูกแหง่เอ้ย!!"
เอยชี้หน้าน้ำอย่างหยอกล้อก่อนจะหันมาตวาดเสียงใส่เด็กนักเรียนชายที่เอ่ยแซวแม่ของตัวเอง น้ำยกยิ้มมุมปากก่อนจะหย่อนตัวเข้าไปนั่งในตัวรถ
"ไปลูกแดดดี้ซิ่งกันหน่อย"
น้ำเร่งเครื่องยนต์ตามแบบฉบับของเขาก่อนจะปล่อยตัวรถออกจากลานจอดด้วยความเร็วสูง สายตาคู่คมช้อนขึ้นมองกระจกมองหลังก่อนจะยกยิ้มมุมปากทันทีที่เห็นสปอร์ตคาร์สีดำด้านขับไล่เธอมาติดๆ
"สนุกกันหน่อย"
หญิงสาวพึมพำแผ่วเบาก่อนจะเร่งความเร็วของตัวรถปาดหน้าและยกยิ้มทันทีที่เธอสามารถทิ้งช่วงห่างได้มากกว่าเดิม
"แม่ทำไมวันนี้ขับเร็วจังอะลูกเล่นเกมส์อยู่นะ"
หญิงสาวยกลดมือลงบิดจมูกลูกสาวก่อนจะตบไฟเลี้ยวเปลี่ยนเข้าเส้นทางกลับบ้านของเธอ
"แม่มึงโคตรเฟียสเลยว่ะไอ้ลูกแหง่"
น้ำพึมพำด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเจ้าชู้ก่อนจะตบไฟเลี้ยวกลับเข้ามาในเส้นทางกลับบ้านของตัวเอง
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยนายน้อย"
เสียงทุ้มของชายร่างกำยำเอ่ยบอกลูกสาวของตัวเองที่มีใบหน้าบึ้งตึงตั้งแต่ออกจากบ้าน เด็กสาวในชุดสูทดีดำถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายที่ต้องมาร่วมงานที่เขาไม่ชอบ
"สวัสดีค่ะท่าน"
"สวัสดีครับคุณสาธิดาไม่เจอกันนานยังสง่างามเหมือนเดิมเลยนะครับ นี่นายน้อยครับทายาทของผม"
หญิงสาวเอ่ยทักทายผู้อาวุโสในการทำธุรกิจก่อนจะเบนสายตามาจดจ้องเด็กสาวที่ดูสุขุมและเท่ห์เกินวัยก่อนจะยกมือขึ้นรับไหว้เด็กสาวด้วยรอยยิ้ม
"น้องเอยกำลังตามเข้ามาค่ะ"
หญิงสาวกระซิบข้างหูพอให้ได้ยินกันสองคนก่อนจะเดินผ่านเด็กสาวเข้าไปทักทายเจ้าของ
งานกราล่าดินเนอร์ในค่ำคืนนี้
"แจ่มว้าว ฮายไอ้นายน้อย!!"
เด็กสาวที่สวมชุดในรูปแบบเดียวกันยักคิ้วใส่กันด้วยความเจ้าเล่ห์ก่อนจะพากันเดินมานั่งวางมาดฟังพ่อและแม่ของตัวเองพูดคุยกับนักธุรกิจด้วยความเบื่อหน่ายไม่ต่างกัน
"เบื่อหรอคะน้องเอย"
หญิงสาวหันมาสอบถามอาการของลูกสาวหลังจากลอบมองสีหน้าของเด็กทั้งคู่อยู่สักระยะ
"ค่ะแม่ถ้าไม่ติดว่าจะมีคนมายุ่งกับแม่ลูกไม่มาหรอกน่าเบื่อ"
"เด็กก็แบบนี้แหละครับชอบทำเหมือนพามาถูกเชือด"
เอยหันมาหาน้ำทันทีที่พ่อของน้ำเอ่ยขึ้น น้ำไม่ยินดียินร้ายใดๆกับประโยคของผู้เป็นพ่อแต่กลับทำหน้ามึนใส่จนผู้เป็นพ่อถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"มันยังไม่ใช่วัยของเค้าหนิคะท่าน พาเพื่อนไปเดินเล่นนะคะลูกเดี๋ยวแม่จะโทรตาม"
เอยยิ้มกว้างก่อนจะหันมาฉุดกระชากแขนน้ำเดินออกจากวางสนทนาไป
"ผมไม่เข้าใจเลยนะอีกหน่อยก็ต้องมาดูแลกิจการอยู่แล้วทำไมไม่ฝึกให้ชิน"
"เด็กๆเค้าโตมาในยุคสมัยที่มันเปลี่ยนไปให้เวลาพวกเค้าหน่อยเถอะค่ะท่านถ้าเข้มงวดมากจนเกินไปพวกเค้าอาจจะเกลียดงานแบบนี้ไปเลยก็ได้"
หญิงสาวเอ่ยแก้ต่างให้เด็กทั้งคู่ก่อนจะเปลี่ยนประเด็นกลับเข้ามาในประเด็นธุรกิจต่อ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คุณแม่ผู้น่ารัก