คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
รัสมัยแห่อ์ราเนทรวรมัน ัมพุเนทราา..
รัศมีแ..ระ่าลารารีประับาริาระยิบยับ..
แสโสมนวลเย็นสาส่อลสู่เบื้อล่า..ายาบยอปราสาทศิลาทั้สามอ์
ึ่ทอเา้อนบนพื้นหินัแ็ระ้า้าน
...พริ้วพายรำเพยพัหมู่แมไม้พลันโอนเอนวูบไหว
หาเาทะมึนแห่อ์ภวาลัยยัระห่านมั่น...
เสานารัเรียรายริมทาแวนประทีบสำริ่วโิ..ปลายเปลวเพลิเ้นระริามแรลมที่นำพาลิ่นำยาน
มาาเทวาลัยศิลาอศ์ประธาน..ล่อลอยไปนถึโปุระมุ..ุ้มประูเ่นส่าริมำแพึ่่อ้วยหินทรายสีมพู
เเ่นเียวับปราสาทอ์น้อยทั้สาม
เสียฝีเท้า้าวย่าบนทาหินที่เ็มไป้วยลีบลั่นทมนวลโปรยปราย
ล้ายับปูลา้วยพรมสีาวทอยาวสู่ภวาลัยอ์ลา.
.ร่าอพราหม์ราในอาภร์แห่ทวิาิ..อันบริสุทธ์สูส่
มวรัเษาเผือโพลน้วยห่วทอำ พาผืนไหมบาเหนือบ่า..พันภูษาสีาวยาวเพียเ่าทิ้ายยาวพับริ้วพริ้วไหวยามยับาย..
ในวพัร์รูปเรียวที่ปราริ้วรอยแห่าลเวลา..นิ่สบล้ายผิววารีอันเยียบเย็น..หาวเนรยัมิไ้เสื่อมฝ้าฟาไปามวัยอันล่วเลย..ทอไปยัทวารน้อยหน้าปราสาทอ์ประธาน..ประหนึ่ำลัเสาะหาสิ่ใที่่อนอยู่ในเนื้อศิลาทรายเนียนนั้น
แสันทร์สว่า..เผยให้เห็นวามามแห่อ์ปราสาทอันวิิรทั้สาม
สลัเสลา้วยศิลาทรายสีมพูเ้ม.ละเอียลออปราี ระทั่ลวลาย
เรือเถาบุปผาร้อยรัเป็นมาลัยสายยาวบนเสาประับรอบทวารารอรับทับหลั.
.แผ่นศิลาบรรสลัเรื่อราวแห่
อ์ศิวะเทพและอุมาเทวีายา บนสรวสวรร์
ถัไปือั้นหลัา้อนเหลื่อมลหลั่นประับ้วยปราสาทอ์เล็ๆ
บนยอสลัศิลาเป็นลีบลศะ่อบัวูมโเ่น..
…ภวาลัยศิลา..สร้าถวายแ่อ์โลนาถ..พระผู้สถิ
ไลลาศบรรพ เหนืออาสน์แห่โนนทิ...พระศิวะเทพ..
โย ผู้อุทิศ ือ มฺรเอัวระุรุ..ยัะวราหะ...
และเ้าอนามนั้น ราุรุแห่อ์วรมัน
ำลั้มเศ้อมบูาเบื้อหน้าเทวาลัย..ยหัถ์ประน้อม..นมัสาร
หมอบรานลแทบพื้นศิลา...้วยิภัิศรัทธาประหนึ่โนนทิ..้าเบื้อบาทเเห่อ์เทวะ
“โอม นมัสศิวายะ”
่อนที่ะสาวเท้าย่าไปบนั้นบันไบนานสู..่อยๆ้าวไปยัปราสาทอ์ลา..
ศิลาทรายหยาบถูัาเทือเา...มาัลึเลานลายวามร้านระ้า้านเเนื้อหิน..่อนที่ัมาสลัลลายอย่าปราี..เป็นรูปอันามประับอ์ศิวาลัย
อัปสราสุรา์ริมบานทวารเบื้อวาแห่ปราสาทอ์ประธานนานี้็เ่นัน....
สมะราใ้เพียปลายนิ้วเรียวสัมผัสไล้บนเรือนายแห่สุรานา..ปรารอยยิ้มน้อยๆบนวพัร์เรียบนิ่
รุีเทวา..ทรพัสราภร์วิิร สลัละเอีย
ล้ายเนื้อภูษาบาเบา ทับทบทั้ายไหว ร่าแบบบาประับ้วยรันมี..และสายมุา
วหน้าามละมุนหลับเนรพริ้มอิ่มสุแห่สรวสวรร์
รัเล้า้วยลูปั้อนมาลัยบุปผา..ในหัถาเรียวเี่ยว้านปทุมมาเบ่บาน..ลี่แย้มล้ายรอยสรวลบนพัร์อน์นา..
…รอยรูปสุรา์สลับนเนื้อศิลา..พิลาสเลอลัษ์..ลับล้ายไ้เ้าพัร์มาาัิยะนารีพระอ์หนึ่..
….พิศโมเพียเพ็พัร์…นวลน์ลัษ์เเ้วัา..
าริิรึรา...ลหทัยมิรู้หาย...
ราุรุ..ทอถอนหทัยยาว..รริมวเนรมีหยาน้ำใสเอ่อึม..
“าวีร์…” นามเเห่นาผู้เลิศลัษาเพียเพ็
มหาพราหม์รำพึเเผ่ว..ล้ายเอ่ยระิบ..่ออัปสรานานั้น
ท่ามลาวามสัเียบเเห่รัิาล
..้าสลัำลอเเ่ร่าเ้าไว้ ในศิลา…เเลัารรอยสิเน่หา ล ลาหทัย ..
โมสรีเเห่ศิวาลัย...สลัไว้ราบั่วาล
…..
“ท่านราุรุ…” เสียทุ้มห้าวอายรร์ผู้หนึ่เอ่ยึ้น..ประหนึ่ึสมะราออมาาภวั์
“ึื่นนัเเล้ว…ืนเรือนเถิ”
ราอาาริยะมิไ้หันายไปทา้นเสีย ร่ารายัสบนิ่
..เพียปรายสายาไปยับุรุษผู้ถือบไ้อยอยู่้านหลั
“ิสสะ..้ายัมิอยาลับ”
“้าเรว่ายิ่ึ..น้ำ้าหนาวัทำให้ท่านล้มเ็บอี”
ผู้เป็นศิย์ล่าว้วยวามห่วใย..เนื่อาราุรุพึ่สร่าไ้มามินานหาโนลม..รานี้อาเ็บหนัว่าเิม
“เเล้วเ้า
วันพรุ่ท่านั้อเ้าวั..เพื่อถวายอัษรพระราุมาร”
“หึ...อย่าห่ว..ู
สิ ้า็ยัเเ็เเรัเิม”
ราพราหม์สูวัยในอาภร์บริสุทธิ์เเสร้ฝืนหัวเราะเเหบพร่า..่อนที่ะ่อยๆเินลมาามบันไหินเี้ยยัที่ที่
ศิย์ิสสะอยอยู่..ร่าสูเล้ามวมวยสู เปลือยอว้า
ผิวสีเ้มััับผืนผ้านุ่สีรามอ่อนเพียเ่า ในมือถือบไ้
เปลวไฟเ้นวูบวาบสะท้อนสว่าพอที่ัายให้เห็นวหน้ามายเาวทมิฬเทศ..ทาใ้เเห่ภาระวรรษ
“ุรุ…” ิสสะเอ่ยถามเบาๆ
ทำให้ผู้ที่เินนำไปามทาปูหิน..ะลอฝีเท้า
“ว่าสี่สิบปีเเล้ว…ท่านยัมิลืมพระธิาาวีร์อีหรือ”
ร่าที่ยัเ้าวามสูส่าน่าเารพ…มีเพียรอยยิ้มบาผุึ้นที่ริมฝีปา
่อนที่ะเอ่ยอบเบาเเหบพร่า ล้ายับเสียลมเเผ่วโผย
“มิมีวันใที่้าัลืมนาไ้..”
วามสั้น..ราวับะลั่นออมาาเบื้อลึในหทัย..บาทเปลือยเเห่สมะย่าย่ำลไปบนลีบมาลาที่ปรายโปรยเหนือพื้นศิลาเรียบเยียบเย็น..
..ัมีมนุษย์นใลืมวามผิบาป
ที่นไ้ระทำไว้เเ่ผู้เป็นที่รัไ้หรือ..
ุ้มทวารโปุระเล็เเบ..ร่าราที่ยัเ้าสูส่าเเ่รั้ยัเป็นมาวะ.พราหม์หนุ่ม
ึ้อ
้มเล้า่อยลอผ่านไป้าๆ…าม้วยิสสะผู้ศิย์ึ่ำลัูไ้ส่อเเลทาเบื้อหน้า
“ุรุ
..ารที่พระธิาสิ้นพระนม์..นั่นหาใ่วามผิอท่านไม่..”
“ิสสะ…เพลานั้นเ้ายัเยาว์นััไปรู้เรื่อไ้อย่าใ..”
ราอาาริยะ..เเบมืออันเหี่ยวย่นทั้สอ้า
ให้ระทบเเสันทร์ พร้อมับเอ่ยรำพึเบาๆ
“ที่าวีร์..้อมีอันเป็นไปเ่นนั้น..็เพราะ้า่าหาเล่า”
ผู้ศิย์ไ้เเ่ทอถอนใยาว …ั้เเ่เหุาร์รานั้น..ราุรุล้ายับมอยู่ในห้วเเห่วามเศร้าโศ
ปล่อยให้ วามอาูรเทวษ เ้าเาะินหทัยนฝัลึ..ยาเินถ่ายถอน
…มารู้รัเมื่อสายไป..วหทัยึร้าวราน…
บารายน้อย้านนอปราสาท ่ออบ้วยศิลาทราย
สลัเสลายอบันไเป็นเศียรนาาเเผ่รัศมีพัพานทอนยาวเป็นอบสระเหลี่ยม บนผิววารีาบเเสนวลละมุนาันทราสะท้อนพรายระยับล้ายทาทอ
เาเเห่สมะราุรุ ปราสลัวราอยู่บนเเผ่นน้ำ
ผู้ราหยุยืนนิ่ทอสายามอร่าอนในสระน้อย
“้าอยาหยุพัสัรู่..” ราอาาริยะเเห่อ์วรมันเอ่ยเบาๆ่อนที่ะทิ้ายนั่ลบนอบสระ
ศิย์ผู้ามึเสียบไ้ไว้้าเสาศิลาสู เเล้วทรุายลเเทบเบื้อบาทุรุอน
“หลายสิบปีมานี้้าัราลไปมานั..ูเถิ
เพียเเ่นี้้า็ยัรู้สึเหนื่อยยิ่”
“เป็นเพราะุรุเพิ่สร่าไ้มาว่าระมั…”
สมะราลูบเเนอันเหี่ยวย่น..ทอาเเลลในน้ำ..เาันทร์สะท้อนนวลสวย..เห็นเส้นผมบนมวมวยเล้าเเละิ้วโ้ล้วนเเ่หอโพลน
..ายร่าสูลายวามส่าผ่าเผยไปามาละเวลาล่วเลย
.. ในห้ววามผันเเปรเเห่าล..ย่อมมิมีสิ่ใเป็นนิรันร์..
ราพราหมะ..ละสายาาผิวบาราย ไปยัยอปราสาทศิลาทั้สาม…ระเบื้อทอโเ่นในเเสันทราระ่า
บนใบหน้าล้ายมีรอยยิ้มน้อยๆลี่บา..่อนที่ะหลับเนรลอย่าอ่อนล้า
“ุรุ….” ผู้ศิย์เอ่ยระิบ..ทว่าราอาาริยะมิไ้เอ่ยอบ
มีเพียเสียทอลมหายใยาว
..เนิบ้าล้ายลมพริ้วเเผ่วโผย..ท่ามลาวามสัเียบเเห่รัิาล
ความคิดเห็น