เพียงเธอ....คนเดียวของหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นก่อนที่เรื่องราวจะเกิด

 จุดเริ่มต้นก่อนที่เรื่องราวจะเกิด              

            "คุณภาณี ทำไมคุณต้องด่วนจากผมไปด้วย" ชายหนุ่มนั่งร้องไห้คร่ำครวญต่อหน้าโลงศพของหญิงสาวที่ได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ท่ามกลางผู้คนมากมายที่แต่งชุดขาวดำมาร่วมงาน ไม่ใช่แค่เพียงชายหนุ่มเท่านั้น พ่อแม่และญาติของฝ่ายหญิงที่เสียชีวิตไปก็ต่างพากันร้องไห้คร่ำครวญไม่ต่างอะไรไปกับชายหนุ่มเลย บรรยากาศในการสวดศพวันสุดท้ายก่อนที่จะขึ้นเมรุเผาจึงดูเงียบเป็นพิเศษ มีแต่เสียงปี่บรรเลงเพลง"ธรณีกรรณแสง"เพียงเท่านั้น

ชายหนุ่มเดินตามหลังพระขึ้นไปยังเมรุเผาศพเพื่อที่จะดูหน้าคนรักของเราเป็นครั้งสุดท้าย บรรดาวงศาคณาญาติต่างๆก็พากันเดินขึ้นมาบนเมรุเผาศพเช่นกัน ในมือต่างถือดอกไม้ที่ทำจากกระดาษสีเหลืองขึ้นมามากมาย เมื่อขึ้นมาถึงแล้ว สัปเหร่อก็ทำการเปิดโลงศพของหญิงสาวออก ....หัวใจของชายหนุ่มแทบสลาย.... ใบหน้าอันมีน้ำมีนวลของเธอบัดนี้มันได้ซีดเผือกลงแล้ว มือของเธอพนมขึ้น ในมือมีดอกบัวตูมอยู่ดอกหนึ่งถูกมัดด้วยสายสิญจน์ ชายหนุ่มมองดูใบหน้าอันไร้ความรู้สึกของหญิงสาว น้ำใสๆจากตาก็เอ่อล้นออกมาอย่างไม่สามารถหยุดยั้งได้ มันหยดลงไปยังร่างอันไร้วิญญาณของเธอ ความรู้สึกของชายหนุ่มตอนนี้ เพื่อนๆของเขาก็คงพอจะเดาออก การจากไปอย่างไม่ทันลาของภาณีทำให้ชายหนุ่มช็อคเป็นอย่างมาก หลังจากที่ทราบข่าวว่าภาณีถูกรถชน ชายหนุ่มก็ตรงไปยังโรงพยาบาลทันที แล้วก็ทำการลงมือผ่าตัดหญิงสาวด้วยตนเอง ....แต่มันก็สายไปเสียแล้ว.... ภาณีเสียเลือดมาก อวัยวะภายในร่างกายก็ถูกทำลายหลายส่วน เธอสิ้นใจต่อหน้าคนรักของเธอในเวลาต่อมา

บรรดาญาติๆทุกคนต่างทยอยกันมาวางดอกไม้จันบนหลุมศพของหญิงสาว ชายหนุ่มถอยออกมาจากโลงศพทันที เมื่อญาติๆทุกคนกล่าวอำลาหญิงสาวแล้ว ตนเองจึงเดินเข้าไปกล่าวอำลาเป็นคนสุดท้ายคนที่สัปเหร่อจะปิดโลงลง

"....คุณภา ผมรักคุณนะ...."

สัปเหร่อปิดโลงศพลง แล้วทำการเปิดเตาเผา นำร่างของหญิงสาวเข้าไปภายในเฟลวไฟอันร้อนระอุ ทุกๆคนต่างพากันก้มหน้า พ่อแม่ของหญิงสาวร้องไห้แล้วทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้น ชายหนุ่มก็ได้แต่ยืนร้องไห้เสียใจอยู่ที่มุมเสา สายตาก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า

(....ภา ลาก่อนนะ....)

หลังจากเสร็จงาน ทุกคนยังคงอยู่ในอาการเศร้าสลด ชายหนุ่มขับรถพาเพื่อนกลับไปยังคอนโดทั้งๆที่ยังทำใจไม่ได้ เพื่อนๆทุกคนรู้ดี

"คุณพงศ์ผมเสียใจด้วยนะครับ"

"เฮ้ย พงศ์ฉันก็เสียใจนะ"

"พงศ์ เข้มแข็งเข้าไว้นะ"

เสียงคำให้กำลังใจของเพื่อนถึงแม้ตอนนี้สีหน้าของชายหนุ่มจะยังไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่ก็รู้ว่าทุกๆคนนั้นเป็นห่วงตนเอง

"ขอบใจนะ ศักดิ์ วัน ลี"

ภานุพงศ์ขับรถต่อไปยังตัวเมือง มือซ้ายของเขาก็พลางกดเลือกเคลื่อนวิทยุเพื่อฟังเพลง แต่ไม่ว่างจะสถานีไหนๆก็เปิดแต่เพลงที่ตอกย้ำความรู้สึกของชายหนุ่มเหลือเกิน

....ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้ เก็บอยู่ในหัวใจเมื่อยามที่ไกลกัน ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะจำทุกอย่างไว้....ปี๊บ....

....Well hey, So much I need to say, been lonely since the day, the day you went away. So sad....ปี๊บ....

....วันเวลาที่เราสะสมกันมา คือวันเวลาที่มีความหมายในใจ ความทรงจำทบทวนกี่ครั้งวันใด ก็สุขเกินใจจะกลั้นน้ำตาได้อยู่ อาจ....ปี๊บ....

....แม้กระทั่งตอนนี้ เขายังอยู่ตรงนั้น ในภาพทรงจำเสียจางจาง เหมือนว่าจะเลือนหาย คล้ายว่าจะเลือนราง บางอย่างก็ยังไม่เปลี่ยนไป ในความทรงจำสีจางจาง....ปี๊บ....

ชายหนุ่มตัดสินใจปิดวิทยุ แล้วขับรถตรงไปเรื่อยๆ เมื่อถึงคอนโดแล้ว ภานุพงศ์ก็เดินเข้าไปในห้องนอนของตนเองโดยที่ไม่ได้บอกเพื่อนก่อน ทุกคนเข้าใจความรู้สึกของเขาดี บางครั้งก็ต้องให้เวลาเขาอยู่กับตัวเองซักพัก วันทนาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลงบนโซฟา  มะลุลีเดินไปหาดื่มน้ำที่ตู้เย็นแล้วก็มานั่งคุยเป็นเพื่อนวันทนา ส่วนเรืองศักดิ์เดินเข้าห้องนอนของตนเองไป

"น่าสงสารพงศ์เนาะ วัน" มะลุลีหันไปมองทางห้องของชายหนุ่มที่หายเงียบไป

"ปล่อยมันไปเถอะ บางทีปล่อยให้มันอยู่กับตัวเองบ้างอาจจะคิดอะไรดีๆได้"

"เปล่า ฉันกลัวพงศ์เขาฆ่า....." วันทนาทำท่าห้ามปรามเพื่อน มะลุลีปิดปากเงียบทันที

"อุ๊ยโทษที วัน" เธอยังพูดต่อ "แล้วเราจะช่วยพงศ์ยังไงดีล่ะ" วันทนาทำท่าครุ่นคิด......

ภานุพงศ์เดินออกมายังระเบียงภายนอก เขามองขึ้นไปบนฟ้า วันนี้พระจันทร์เต็มดวง ชายหนุ่มนึกถึงเวลาเก่าๆที่เขาและภาณีเคยทำร่วมกัน ถึงแม้มันจะเป็นระยะเวลาสั้นๆแต่มันก็ทำให้เขามีความสุขที่สุด น้ำใสๆก็ไหลรินออกมาจากตาอีกครั้ง ภานุพงศ์ปาดมันทิ้งแล้วเดินเข้าไปในห้อง ...ที่หัวเตียง...ยังมีรูปของภาณีวางไว้อยู่ เธอสวยเหลือเกิน แต่ไม่น่าจากไปเร็วอย่างนี้เลย ชายหนุ่มเอนกายลงไปบนเตียงพร้อมกับกอดรูปของหญิงสาวไว้แนบอก....