เจ้าชายจอมยุ่งกับเจ้าหญิงสุดซ่า

ลำดับตอนที่ #1 : เพราะเราเพื่อนกัน

[หลังเลิกเรียน..ณ สวนดอกไม้]

        "นี่!! จูนเธอจะคิดอะไรมากมายกับนายเคน เธอคิดดูซิผู้ชายดีๆมีตั้งเยอะ มีตั้งมากมาย

มันคงไม่ใช่เนื้อคู่เธอหรอกน่า.. เชื่อฉันสิเพื่อนรัก!"

"เธอไม่ใช่ฉัน เธอจะไปรู้อะไรเล่า!! เธอคิดดูสิ ฉันกับเค้าเราคบกันมาตั้ง 9 เดือน กับอีก 29 วัน

อีกไม่กีเดือนเองก็จะคะ..คบปีแล้วนะวันนะ ฮึก...ฮือ.แ.ละ เธอระ รู้ ไหม. ว่า...ฮือๆๆ.. "

ยัยจูนร้องไห้โฮ กอดฉันแน่น..แน่นมาก จนฉันหายใจไม่ออก พวกๆรุ่นน้องที่เดินผ่านมาหันมา

มอง และบางกลุ่มก็ทำเป็นกระซิบกระซาบหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ฉันนึกอยากจะเดินไปสั่ง

สอนซะหน่อย จะได้รู้ๆๆกันไปเลย ไม่ใช่เก่งแต่นินทาคนอื่น ถ้าไม่ติดกับยัยจูนที่กอดฉันแน่นจน

เกินไป ><"

"ว่าอะไรจูน เธอบอกฉันมาสิ บอกมาให้หมด แล้วก็ร้องไห้ออกมาให้หมดด้วย เธอเสียใจวันนี้ ดี

กว่าเสียใจในวันข้างหน้านะ" ฉันพูดพลางเขย่าตัวยัยจูนจนสุดแรง

"โอ๊ย..ย.ย ยัยหงส์ ฉันเจ็บนะ เธอมือหนักไม่ใช่ย่อยเลยนะ..ปวดไปหมดแล้วกระดูกฉันจะหักไหม

เนี่ย " ยายจูนพูดพลางลูบไหล่ตัวเองเบาๆๆ

"จูน...ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ แล้วเธอจะบอกได้ยังว่าอะไรที่ทำให้เธอเลิกกับเคน" ฉันพูด

พลางจ้องตาจูน...หน้าของเราใกล้กันมาก..มากจนเกินไป...จนหน้าของเราเกือบจะติดกัน

"สาเหตุที่ฉันเลิกกับเคนนั่นเหรอ มันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระมากๆ ธะ..เธอ ระ..รู้ไหม เมื่อ..เช้า..เค้า

มาบอกฉันว่า เราปะ..ไปกันไม่...ได้ เค้าบอกว่าฉันไม่เหมาะ..กับเค้า...และเค้า...บอกอีกว่า...ที่

เค้าต้องคบกับฉัน..เพราะว่าเค้าอยากจะ..ละ..หลอกฉัน และ..บอกว่า..ฉันมัน เป็นผู้หญิงทะ..ที่

หน้า...โง่ที่สุด...ที่เค้าเคยคบ..มา..ฮือๆๆ" จูนทั้งร้องทั้งพูดและสวมกอดฉันจนแน่นมากๆๆ

"สนใจทำไมผู้ชาย อย่างมัน ถ้าฉันเป็นเธอนะ เมื่อเช้าฉันจะตบหน้าไอ้เคนไปนานแล้ว และนี่

จูนฉันมีเรื่องจะบอกนะฉันเก็บเรื่องนี้มานานมากแล้ว เธออย่าโกธรฉันเลยนะ ฉันมีความจริงจะ

บอกเธอ..ยัยจ๋าบอกให้ฉันปิดเรื่องนี้เป็นความลับมานานแล้ว..มันเห็นเธอรักเคนมาก มาก..มาก

เกินกว่าที่เธอจะรับฟังความจริงเหล่านี้ได้ มันกลัวเธอเสียใจ มันแคร์ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเคน
 
เรื่องที่ฉันจะบอกเธอก็คือ..." ฉันพูดแล้วก็รีบเอาผ้าเช็ดหน้าลายสตอเบอร์รี่ของฉันมาเช็ดน้ำตา

ให้ยัยจูนก่อนที่เสื้อนักเรียนของฉันจะเปียกปอนไปด้วยน้ำตาของยัยจูน

"เรื่องอะไร เธอบอกฉันมาสิหงส์.."

"เธอสัญญานะ ว่าเธอจะยอมรับความจริง และเธอจะไม่ทำร้ายตัวเอง" ฉันรีบเสนอข้อต่อรอง

เพราะว่าถ้ายัยจูนได้ฟังความจริงไป ฉันกลัวยัยจูนไปทำร้ายตัวเองเหมือนกับในซีรี่เกาหลี

[เอ๋..หรือว่าฉันดูซีรี่เกาหลีมากเกินไป แต่ก็ช่างเถอะฉันคิดว่ากันไว้ดีกว่าแก้นะ]

"สัญญา ฉันสัญญา" ฉันยกนิ้วก้อยขึ้นแล้วจูนก็เอานิ้วก้อยของจูนมาเกี่ยวก้อยกับฉัน

"ยัยจ๋าบอกว่า วันนั้นตอนที่มันไปเที่ยวผับ มันเห็นเคนกับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังดื่มไวน์ด้วยกัน..

แล้ว.." ฉันยังพูดไม่จบยัยจูนก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งหนึ่ง ฉันก็ได้แต่ปลอบจูนไป ด้วยความสง

สารจูนฉันจึงร้องไห้ออกมา

"พูดมาสิ พูดมาให้หมด" ยัยจูนตะโกนใส่ฉัน จนฉันตกใจ

"ต่อนะ..แล้วทั้งสองคนก็กอดจูบกัน..แล้วก็เดินออกจากผับไป มีนายเคนขับรถของผู้หญิงคนนั้น

แล้วไปที่โรงแรมแห่งหนึ่ง แล้วเธอก็รู้นะว่าทั้งสองคนนั่นน่าจะทำอะไรกัน....ขอโทษนะที่ฉันกับ

จ๋าไม่บอกเธอตั้งแต่ทีแรก เพราะว่าเราทั้งสองคนกลัวเธอเสียใจ เนื่องจากตอนนั้นเราเห็นเธอบ่น

เพ้อรำพึงรำพันว่าเคนดีอย่างนั้นเคนดีอย่างโน้น พวกเราก็ไม่กล้าบอกเธอ ยกโทษให้เราด้วยนะ"
 
ฉันส่งสายตาอ้อนวอนสุดๆๆ ไปหายยัยจูน

"อืม..ฉันยกโทษให้เธอกับจ๋าก็แล้วกัน"

"ขอบคุณมากๆเลยนะ แล้วเธอก็ตัดใจจากนายเคนซะ คนดีๆๆมีตั้งเยอะ ฮะ...ฮึก...ฮือๆๆ"

"เฮ้ย..หงส์เธอระ..ร้องไห้" ยัยจูนพูดพลางเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้ฉัน [ก็ผ้าเช็ดหน้าลาย

สตอเบอร์รี่ของฉันนั่นแหละ]

"ก็ ฉันสงสารเธอนี่นา เราเพื่อนกันนิ เพื่อนมีทุกข์เราก็มีทุกข์ด้วยกัน เพื่อนสุขเราก็สุขด้วยกัน ^^
 

จริงมั๊ย นี่ถ้ายัยจ๋าอยู่ด้วยน้ำตาคงจะไหลเป็นแม่น้ำเลยมั้งนิ ถ้ามันไม่ติดไปเที่ยวที่ปารีส" ฉันพูด

ขณะที่จูนกำลังเช็ดน้ำตาให้ฉัน

"ฉันรักเธอนะหงส์ และฉันก็รักจ๋าด้วย ฉันรู้แล้วหล่ะว่ามิตรภาพระหว่างเพื่อนมันดีแค่ไหน ดี..ดี

มากกว่าความรักซะอีก และฉันก็จะตัดใจจากนายเคน ไอ้คนเฮงซวย! ! "

"อืม...ฉันก็รักเธอจูน"หลังจากนั้นเราทั้งสองคนก็กอดกันจนแน่นราวกับว่าตัวของเราทั้งสองคน

จะละลายเป็นเนื้อเดียวกัน

...แชะๆๆ แชะๆๆ...

"เฮ้ย..จูนมีคนแอบถ่ายรูปเรา" ฉันพูดพลางผลักตัวออกจากจูน แล้วก็รีบมองซ้ายมองขวา หันดู

ว่าใครเป็นคนถ่ายรูปเราสองคน

"หงส์..นั่นไง มันกำลังวิ่งหนีเราอยู่รีบตามเร็ว" ยัยจูนรีบวิ่งตามชายคนนั้นไป ฉันเลยติดไฮสปีดวิ่ง

ด้วยความเร็วสูงสูดเท่าที่จะทำได้

"แฮ่กๆๆ หยุดเถอะจูน..เราคงตามไม่ทันแล้ว"

"แฮ่กๆๆฉันก็ว่ายังงั้นแหละ.."

ตะ..ตื๊ด...* คนสาบานก็ไม่เห็นจะตาย คนเสียใจมันก็มีแต่ฉัน เธอรู้บ้างไหมฉันต้องเจ็บทุกวัน

เสียงโทรศัพท์ของยัยจูนดังขึ้น หงส์อยากจะบอกเลยว่ายัยนี่มันเลือกเสียงโทรศัพท์ได้เข้ากับชีวิต

จริงมากๆ ><*

"ค่ะๆ ลุงแฮก ตอนนี้จูนอยู่ที่สนามนั่งเล่นนะค่ะ แถวๆๆน้ำตกนะค่ะ"

"หงส์ ลุงแฮกมารับแล้ว เจอกับพรุ่งนี้นะ แล้วเธอก็อย่าลืมล้างหน้าล้างตาหล่ะ ตาเธอบวม

หมดแล้ว"

"เธอก็เหมือนกันนะ ทำใจดีๆๆ อย่าคิดมาก ถ้ามีอะไรโทรมาหาฉันได้ตลอดเวลา OK!? My

friend Bye!!" พอฉันพูดจบลุงแฮกก็มารับยัยจูนพอดี แล้วรีบวิ่งลงจากรถมารับกระเป๋านักเรียน

ของยัยจูน

"Bye!! จุ๊บๆๆ" ยัยจูนวิ่งมาหาชั้นแล้วก็หอมแก้มฉันสองที ยัยจูนบ้า ฉันยังไม่เคยโดนใครหอม

แก้มเลยนะ นอกจากคุณพ่อกับคุณแม่ O_O!? ยัยจูนกลับไปแล้วส่วนฉันก็คงจะไปเดินเล่นที่

ห้างสรรพสินค้าสักชั่วโมงสองชั่วโมงไม่อยากกลับบ้านไว เพราะว่าฉันนะเบื่อพี่กิ๊บซี่ [พี่กิ๊บซี่คือพี่

เลี้ยงของฉันเองแหละ วันๆเอาแต่บ่นว่าฉันเป็นลูกคุณหนู ไม่รู้จักหัดทำอะไรเลย แล้วพี่กิ๊บซี่ก็

ชอบทำดีต่อหน้าคุณแม่ของฉัน แต่ลับหลังแล้วร้ายจริงๆ]

----------------------------------------------

* เพลงสาบานส่งๆ ของพี่พั้นช์ วรกาญจน์ โรจนวัชร อัลบั้ม นักร้องเปื้อนฝุ่น ^^