ตอนที่ 5 : จำเลยรัก ตอนที่5
วันนี้ผมถูกเรียกตัวให้มาช่วยงานบ้านตั้งแต่เช้า ซึ่งงานกวาดถูมันก็ไม่ใช่งานที่ยากสำหรับครอบครัวคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว ฐานะปานกลางแบบที่ไม่สามารถจ้างแม่บ้านได้แบบผมสักเท่าไหร่ เพราะแบบนั้นงานพวกนี้มันก็ไม่ได้ยากสำหรับผมแต่แค่ผมไม่อยากทำ!
แต่สุดท้ายผมก็ต้องทำอยู่ดี หงุดหงิดใจจนอย่างจะเขวี้ยงไม้กวาดแต่ก็กลัวตัวเองจะถูกเขวี้ยงออกไปจากเกาะก่อนสะมากกว่า
ก็นะ…ผมมันเป็นแค่ลูกหนี้ ที่ต้องมาใช้หนี้แทนครอบครัว
ฮึก ทุกคนรู้ แฟนคลับรู้ กูนี่แหละคือสโรยาตัวจริง!
“เอ้าๆ นี่ข้าก็ให้เอ็งทำแค่กวาดบ้านง่ายๆเองนะ ทำไมยังทำหน้าตาอิดออดบิดตัวไปมาเหมือนคนเป็นพยาธิ”
“โหป้า ก็ผมขี้เกียจนี่ แล้วพยงพยาธิอะไรกันไม่ได้เป็นมั่วแล้ว!” ผมปัดกวาดพื้นแบบขอไปที แอบเห็นแหละนะว่าป้าแม่บ้านถอนหายใจใส่ผม ผมเลยรู้สึกผิดนิดหน่อยและหันมาตั้งใจกวาดดีๆ
ตอนนี้เวลาแปดโมงครึ่ง ผมเห็นป้าผีทะเลปากแดงกำลังเดินลงบันไดมากจากชั้นสอง ท่าทางการเดินช่างมีจริตเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในงานประกวดนางงาม เธอเดินบิดตัวไปมาพร้อมกับรอยยิ้มแสยะ ที่ผมเดาได้ว่าป้าคงจะจิกกัดผมในใจเต็มที
แต่เอ๊ะ ผมจำได้ว่าเมื่อคืนป้าคนนี้เป็นคนเดียวกับที่ขึ้นห้องไปกับคุณคริสเมื่อคืนนี่หน่า
“ว๊าย มาทำงานกันแต่เช้าเลยนะจ้ะ” เสียงแหลมจีบปากจีบคอตระโกนพูดลงมา
“เขาให้มาทำงานก็ต้องทำหน่ะครับ ไม่ใช้มาเดินจีบปากจีบคอทำตัวว่าง มันดุทุเรศลูกตา”
“นี่!! หึ ที่นี้แกก็เห็นแล้วใช่ไหมละว่าฉันเป็นเมียคุณคริสจริงๆ ไม่ได้ขี้มโนเหมือนพวกคนใช้แถวนี้”
“ป้า ได้กันแค่นี้ลืมกำพืดไปเลยหรอครับว่าตัวเองก็เป็นคนใช้หน่ะ แหมมมม เมื่อวานยังใส่ผ้าถุงนั่งนับของงกๆอยู่เลยน้าา พอได้ขึ้นไปถูกใช้งานเข้าหน่อยก็คิดว่าตัวเองเป็นคุณนายแล้วหรอครับ?”
“กรี๊ดดด อีเด็กเมื่อวานซืน”
“โอ้ยๆๆ ปวดหูๆ” ผมอัพเกรดความกวนตีนด้วยการแกล้งปิดหูตัวเองแล้วส่ายหน้าไปมา
“แก!! วันนี้ฉันขอจัดการเด็กปากดีสักหน่อยเถอะ!”
ใบหน้าบูดเบี้ยวเดินลงบันไดมาหาผมเร็วๆ มือขวาเตรียมยกขึ้นมาเพื่อจะตบผม ส่วนผมก็ถอยหลังไปเรื่อยๆเพื่อตั้งหลัก แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว ใบหน้าของผมก็รู้สึกชาวาบ เสียงกรีดร้องของป้าแม่บ้านเรียกสติผมคืนมาและทำให้พบว่า
ยัยป้าผ้าถุงมันฝากรอยเล็บไว้ที่หน้าของผมด้วย เจ็บสัด!!
“เสียงดังอะไรเอะอะโวยวาย” น้ำเสียงมีพลังดังขึ้นมาจากที่บันได
คุณคริสเดินลงมาช้าๆด้วยสายตาดุดันทำให้รู้ว่าเจ้าตัวรู้สึกไม่พอใจ คุณคริสอยู่ในชุดสูทสีดำ อาจจะดูธรรมดาทั่วไปหากแต่เมื่อมันอยู่บนตัวของคุณคริสมันกับดูดีราวกับพระเอกหน้าต่างประเทศที่ผมดูในช่องmono29 อย่างนั้นแหละ
“เธอทำอะไรทอม มินตรา”
“มินนี่เปล่านะคะ” แหม ชื่อมินตราแต่กระแดะเรียกตัวเองมินนี่
“ครับ สงสัยรอยที่หน้าผมนี้จะโดนหมาบ้ากัด”
“นี่!” ยัยป้ามินตราหันมาจ้องผมเขม็ง
“หยุดเดี๋ยวนี้ ต่อหน้าฉันเธอยังกล้าทำตัวแบบนี้”
“มินนี่ขอโทษค่ะ”
“ไปขอโทษคนที่เธอทำเขาเจ็บสิ”
“ห้ะ”
ป้ามินตราหน้าเหวออย่างเห็นได้ชัด เธอมีสีหน้าครุ่นคิดด้วยความลำบากใจก่อนที่จะกัดฟันขอโทษผม
“ขอโทษ” กระแทกเสียงจนผมรู้สึกได้ถึงความจริงใจ!
“และต่อไปถ้าฉันไม่ได้ให้ใครไปตามก็ไม่ต้องมาหาฉัน”
“คุณคริสคะ ตะ…แต่…”
“ขนาดแค่นี้เธอยังทำตัวไม่เหมาะสมมาโหวกเหวกโวยวายแถมยังทำร้ายร่างกายคนอื่มในบ้านของฉัน”
“แต่มินนี่เป็นเมียคุณคริสแล้วนะคะ”
“ฉันว่าเราเข้าใจกันดีแล้วนะ ว่าฉันก็แค่อยากส่วนเธอก็แค่อยาก เราตกลงกันดีแล้วว่าไม่มีทางสานความสัมพันธ์ใดๆ เพราะแบบนั้นเธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไร”
“……”
“ไม่อย่างนั้นเมียฉันคงมีเมียทั่วทั้งเกาะ”
เอ๊อะ เอาจริงดิ…
ที่จริงยังไม่ทั้งเกาะนะ เหลือผมอยู่ครับ วู้ฮูววว
คุณคริสไม่พูดอะไรต่อ พอๆกับที่ป้ามินตราก็ยืนหน้าเหวอไปแล้ว รู้ตัวอีกทีแขนของผมก็ถูกดึงตามเบาๆให้เดินตามคุณคริสไป
เห้อ คิดไปคิดมาผมไม่อยากเป็นเมียคุณคริสแล้วอ่ะ ถึงยังไงถ้าผมได้เป็นเมียคุณคริส ผมก็ยังต้องเป็นคนใช้ที่มาไถ่หนี้ต่อไปเหมือนป้ามินตรา
เสียตัวแล้วยังไม่ได้อะไรอีก ไม่เอาอ่ะ!
ผมถูกพามาที่ม้านั่งหน้าบ้านของคุณคริส มุมตรงนี้นัดไว้สำหรับชมวิวทะเลโดยเฉพาะ มีที่กันแดดร่มเย็นไม่ร้องกลัวว่าจะร้อน สีของน้ำเลทะเลและเสียงคลื่นกระทบฝั่งทำให้จิตใจหมาบ้าของผมสงบ ผมเหม่อมองบรรยายสวยงามรอบตัวอีกครั้งรู้สึกตัวอีกทีก็ต่อเมื่อแก้มของผมรู้สึกแสบจี๊ดเล็กๆ
“อ๊ะ!”
“อยู่เฉยๆ ทำแผลก่อน” จู่ๆเจ้าหนี้ของผมก็มาพร้อมกับชุดอุปกรณ์ทำแผล มือใหญ่หยิบสำลีที่มีแอลกอฮอล์หมาดๆซับไปที่แผลของผม ผมพยายามดิ้นออกเพราะตัวคุณคริสใหญ่ยิ่งกว่าไททันคงเบาไม่มือกับหน้าผมแน่
“อย่าดื้อ” ข้อมือสองข้างถูกรวบด้วยมือเดียว คุณคริสดึงมือของผมไปไว้ที่อกของเขาและทำให้ตัวผมเซเข้าไปใกล้ตัวเขาอีก
ผมตัวแข็งทื่อ เห็นเพียงแค่คุณคริสที่กำลังบรรจงทำแผลให้ผม มือสากลูบใบหน้าผมด้านที่ถูกทำร้ายเบาๆ สายตาเรียบเฉยดูอ่อนโยนมากขึ้น
“เจ็บมากไหม”
“นะ..นิดหน่อยครับ” น้ำเสียงไม่คงที่น่าจะเป็นเพราะกลิ่นหอมของน้ำหอมราคาแพงของคุณคริสแน่ๆเลย กลิ่นเฉพาะตัวที่ทำให้รู้สึกเย็น ผ่อนคลายแต่ทว่าก็น่าค้นหาในคราวเดียวกัน
“ที่หลังก็อย่าทำเป็นเก่งให้มากนักสิ”
“แต่ป้าเขาว่าผมก่อน”
“ถ้าตอกกลับแล้วต้องเจ็บตัวแบบนี้มันคุ้มกันรึไง หื้ม?”
“คุณเป็นห่วงหรอหรอ?” ผมทำหน้าทะเล้น ขอลองหยอดคนหน้าตายดูหน่อยเถอะ
“ฉันกำลังสอนเธออยู่นะ เป็นเด็กอย่าขัดผู้ใหญ่”
“คนแก่” ผมยู่หน้าแล้วเอ็ดเบาๆ
“ฉันได้ยิน”
แค่นั้นผมก็นั่งเบะปากเงียบ ข้อมือของผมยังถูกจับไว้อยู่หลวมๆแม้ผมจะไม่ได้ดิ้นหนีแล้วก็ตาม แต่ก็มีสะดุ้งอยู่บ้างเพราะไอ้คุณคริสมือหนักเป็นบ้า ไม่รู้ว่าทำแผลหรือจะให้แผลผมเพิ่มกันแน่
“เบาๆหน่อยได้ไหมคุณ”
“เจ็บหรอ โทษทีฉันไม่เคยทำแผลให้ใคร”
“…”
อ่า ทำไมหัวใจผมมันเต้นรัวแบบนี้นะ แค่คำว่าไม่เคยทำแผลให้ใครแค่นี้เอง
ไม่เคยทำแผลให้ใคร แต่นอนกับหลายคนแล้วทั้งเกาะ! หึ่ย ท่องไว้ซิทอม!
“ไปเปลี่ยนชุดฉันจะพาเธอเข้าเมือง”
“ครับ?” คุณคริสปล่อยข้อมือของผมและหันไปเก็บอุปกรณ์ทำแผล
“ฉันต้องไปประชุม แล้วนี่ก็สิ้นเดือนแล้วเราต้องซื้อของใช้เข้าเกาะ เธออยู่กับฉันพอดีก็ไปกับฉันเลยแล้วกัน ทำงานให้มันคุ้มกับที่มาไถ่หนี้หน่อย”
“อ่า ครับ” ผมพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ห้องของตัวเอง
คุณคริสเขาพูดอะไรเยอะแยะวะ?
#จำเลยรักhdsw
สุดท้ายแล้วผมก็มานั่งแกร่วรอคุณคุยคุยงานอยู่ที่ห้องรับรองเล็กๆห้องนึงที่มีโซฟากับขนมที่พนักงานใจดีเอามาให้ ส่วนคุณคริสนะหรอ เขาเดินเข้าห้องประชุมก่อนจะหันมาหาผมด้วยประโยคที่ว่า
‘อย่าดื้อหล่ะ นั่งรอไปก่อน’
‘ถ้าดื้อแล้วจะทำไมครับ’
‘จะโดนด่าไง’
เห้อ ผมไม่เข้าใจจริงๆนะ คุณคริสทำไมบ้านขายมุกแล้วไม่มีมุกเลยวะ ทำหน้าไร้วิญญาณตลอดเวลา ตอนเด็กๆที่บ้านเปิดชิงร้อยชิงล้านไหมอ่ะ ไม่มีความบัณเทิงในหัวใจเลยไม่ปลื้ม!
นี่คุณคริสก็เข้าไปสองชั่วโมงแล้วนะ เข้าไปคุยหรือดูหนังกันวะ นานจัด! ผมทั้งนั่ง ทั้งนอน ทั้งกินขนมจนตาจะปิดแล้วนะ
“ยินดีครับ”
“เช่นกันครับคุณคริส”
นั่นไง บ่นปุ๊บ มาปั๊บ! คุณคริสก็ออกมาพร้อมกับรอยยิ้มการตลาดและจับมือกับคู่ค้า เขาเดินคุยกับมาสักพักก่อนที่คู่ค้าของคุณคริสจะมองมาที่ผม
“คุณคริสพาใครมาด้วยครับเนี่ย ไม่เห็นจะแนะนำให้ผมรู้จักเลย”
“แค่คนที่บ้านน่ะครับ ผมให้เขาตามมาซื้อของกลับไปที่บ้าน ไม่ได้สำคัญอะไร” เหอะ คำตอบของคุณคริสทำผมมองบนอยู่ในใจ
“หืม ไม่ได้สำคัญหรอครับ”
“………”
“ผมชักสนใจเขาสะแล้วสิ”
“คงไม่ได้หรอกครับ”
“เขากับผมมีพันธะสัญญากันอยู่ แต่ถ้ามันหมดเมื่อไหร่คุณก็ไปลองคุยกับเขาดูเองแล้วกันนะครับ คุณสตีเว่น”
พูดจบคุณคริสก็เดินดุ่มๆออกไปทิ้งให้ผมยืนงงในดงนักธุรกิจ ผมจึงรีบหันหลังจะวิ่งตามคนตัวสูงไป แต่มีน้ำเสียงเป็นมิตรเรียกเอาไว้สะก่อน
“ผมสตีเว่น ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ผมหันกลับไปมองใบหน้าหล่อเหลานั้นครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยปากตอบไป
“ผมทอมครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” คุณสตีเว่นหน้าตาดีมาก ตัวก็สู๊งสูง แถมยังดูภูมิฐาน ผมเดาว่าเขาน่าจะต้องมาจากตระกูลผู้ดีเก่าแน่ แต่นั้นมันไม่ใช่ประเด็น ตอนนี้ผมต้องรีบไปตามคุณคริสก่อน เขาจะทิ้งผมไว้ที่นี้ไม่ได้!
“หวังว่าเราจะได้พบกันอีก”
“เช่นกันครับ แต่ผมต้องขอตัวก่อนแล้ว สวัสดีครับคุณสตีเว่น” ผมพยักหน้าให้คนตรงหน้าตามมารยาทแล้วรีบวิ่งตามคุณคริสไป
จริงๆเลย! พาผมมาที่นี้แล้วจะทิ้งกันไว้รึไง ไม่ได้เรื่อง!!!
เอ๊ะ หรือผมควรใช้จังหวะนี้หนีไปเลยดีนะ
ใช่! ผมควรใช้จังหวะนี้หนีไป ผมอุตส่าห์ออกมาจากเกาะได้แล้วนี่!
เมื่อคิดได้ผมก็รีบเปลี่ยนเป้าหมายเลิกตามหาคุณคริสแล้วหาทางหนีจากที่นี้ดีกว่า ดูท่าแล้วถ้าหากผมหาทางไปถนนใหญ่ได้ มันต้องมีรถสักคันแหละนะที่ขับเข้าเมืองหลวง
เมื่อออกมาจากบริษัทได้ผมจึงลองเดินเลียบถนนไป ถนนหนทางที่นี้ก็ไม่รู้ว่ามันจะต้องไปทางไหน แต่เดินๆไปก่อนดีกว่าให้คุณคริสมาเจอผมเข้า ผมวิ่งไปเรื่อยๆยิ่งวิ่งออกมาไกลยิ่งเต็มไปด้วยร้านค้ากับคนที่พลุกพล่าน รอบข้างเริ่มมีร้านค้ามากมาย แสดงว่าแถวนี้คงเจริญมากทีเดียว
โอ๊ะ ทางแยกไปทางไหนดีนะ
ขวาร้ายซ้ายดี?
โอเคทางขวาแล้วกัน!
และทางขวาก็ไม่เคยทำให้ไอ้ทอมคนนี้ผิดหวัง! เมื่อผมเจอสิ่งที่น่าสนใจนั้นก็คือร้านขายขนม!!
หน้าร้านเต็มไปด้วยกล่องช็อกโกแลตหลากหลายยี่ห้อกับลูกอมหลายหลายชนิดชวนน้ำลายไหล เท้าของผมหยุดนิ่งเหมือนกับส้มที่ถูกหยุดที่ทางลาดพื้นไม้แถวพรานนก
‘น่ากินจังเลย’
“อยากกินรึไง?”
“คุณคริส!” ผมสะดุ้งจนตัวโยน เมื่อน้ำเสียงเรียบเอ่ยขึ้นจากด้านหลังใกล้ต้นคอจนผมขนลุกซู่
“คุณตามผมมาได้ยังไงเนี่ย ผมอุตส่าห์หนีแล้วนะ!”
“ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าเธอหนียังไงถึงมาหยุดอยู่ที่ร้านขนมหวาน” ใบหน้าคมเข้มส่ายหน้าไปมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
“จริงๆเลยนะเธอเนี่ย”
“แหะๆ” ผมหันไปหัวเราะแห้งๆให้คุณคริส ก่อนที่หันกลับไปจ้องเหล่าขนมตาละห้อย เห้อ หนีก็หนีไม่ได้แถมยังไม่ได้กินขนมอีก โมโหโว้ย!!!!
“เข้าไปเลือกสิ”
“ห้ะ”
“อยากกินอะไรก็เลือก ฉันจะซื้อให้”
“จริงหรอครับ!” ผมวิ่งไปจับมือของคุณคริสแล้วยิ้มให้จนตาหยี คุณคริสแอบกลืนน้ำลายอึกนึงก่อนที่จะหันไปมองทางอื่นและดันหลังผมเข้าไปในร้านขายขนม
หุ้ย!! หน้าหล่อๆเกือบชนประตูร้านแหนะ อะไรของคุณเขาเนี่ย!
“รีบไปเลือกไป จะได้ซื้อของเข้าเกาะอีก ฉันไม่อยากกลับเย็น”
“ได้เลยครับนายหัว”
เขาคงเวทนาผมที่ทำหน้าเหมือนหมาหน้าร้านลูกชิ้นปิ้งในตลาดไม่ไหวเลยทำทานด้วยการซื้อขนมให้
ถึงยังไงก็เถอะ
แต่เขาก็ดูเป็นคนน่ารักดีนะ
#จำเลยรักhdsw
สวัสดีค่ะทุกคนนน ห่างหายกันไปนานเลย! ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะ เป็นความผิดของเราเองค่ะ แงเปิดฟิคไว้สะหลายเรื่องเลย พอเข้ามาอ่านคอมเม้นท์เห็นว่ามีหลายคนรอเรื่องนี้อยู่ วันนี้เลยรีบมาต่อให้เลยค่ะ! ขอบคุณทุกคนที่บังติดตามกันอยู่นะคะ ขอฝากนิยายเรื่องอื่นๆของเราด้วย มีหลายแนวให้เลือกอ่านกันเลยค่ะ
ทวงฟิคหรือทักมาได้ที่ Twitter: blueberrene นะคะ
หรือ #จำเลยรักhdsw
1comment = 1กำลังใจของเราเลยค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่คริสทำไมทิ้งน้องทอมไปล่ะเนี่ยยย หึงหรอ55