จำเลยรัก | Hiddlesworth |

ตอนที่ 3 : จำเลยรัก ตอนที่3

ทั้งเกาะ? เอาจริงดิ??

“ถ้าพวกเธอว่างจนพูดเรื่องไร้สาระกันได้ สงสัยฉันคงต้องหาลูกจ้างใหม่”

“เอ่อ…ก็ ไอ้เด็กนี่มันมาหาเรื่องฉันนี่ค่ะ”

“แต่ที่ฉันได้ยินมามันไม่ใช่แบบนั้นนี่” คราวนี้ยัยป้านั้นเงียบไปเลย เธอก้มหน้าทำหน้าตาสำนึกผิด จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง

ข้อมือของผมก็ถูกฉุดให้เดินตามร่างใหญ่นักกล้ามนี่ไป ผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็แทบจะล้มลงตกไปกับพื้นประหนึ่งตาลือที่ตกบ้าน

ไอ้โอมมมมมม ตาทอมตกบ้าน!!

และก่อนที่ผมจะไป ผมจึงหันไปแลบลิ้นให้แก้งค์คุณป้าเสียหน่อยพอเป็นพิธี ผมได้ยินเสียงกัดฟันกรอด แต่แล้วไงไม่สนจ้ะ

จากนั้นรู้ตัวอีกทีผมก็มาอยู่ในแปลงผักขนาดใหญ่เสียแล้ว ไม่ยักรู้ว่าในเกาะนี้จะมีสวนผักอะไรแบบนี้ด้วย แรงฉุดที่มือหายไป ผมมองตามคุณคริสที่ตอนนี้เดินนำผมในแปลงเหล่านั้นเสียแล้ว คุณคริสเดินเข้าไปคุยกับคนสวนซึ่งผมเดาว่าน่าจะเป็นหัวหน้าของคนงาน เขาพาคุณคริสเดินดูไปรอบๆ ผมที่ยืนเด๋อๆด๋าๆอยู่คนเดียวจึงต้องรีบวิ่งตามเข้าไป

แต่แล้วผมก็ต้องตาโตเบิกกว้างยิ่งกว่าหน้าผากของทอม ฮิเดลสตั้นเพราะพวกเขาทั้งคู่หันมามองผม พร้อมกับการที่คุณคริสที่เดินเข้ามาหาผม

“ฉันต้องลองดูว่านายจะทำงานอะไรให้ฉันได้บ้าง เริ่มจากงานสวนนี่ก่อนเลย”

“ห้ะ อะไรของคุณเนี่ย” ผมโดนดันให้ไปตรงลานดินกว้าง ตรงนั้นมีพรวน พลั่ว และเก้าอี้เตี้ยๆ

“เอาเมล็ดผักพวกนี้ไปปลูกซะ”

“แต่ผมทำไม่เป็น”

“เดี๋ยวฉันสอนให้”


สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งปลูกผัก ผมใช้ไอ้ที่ขุดดินขุดแม่งเข้าไป ขุดมั่วๆเพราะผมทำไม่เป็น! บอกไอ้คุณคริสก็ไม่ยอมฟังกันเอาแต่นั่งเก็กหน้าจ้องผมอยู่นั้นแหละ น่ารำคาญ!!

ผมจิ๊ปาก ได้แต่นั่งด่าไอ้นักกล้ามนี่มาจะสามชาติเศษได้แล้ว คุณคริสก็ดูเหมือนจะสัมผัสได้ว่าถ้าไม่ยอมมาสอนผมตอนนี้แปลงผักเขาจะชิบหายวายวอดไปหมด

“ทำแบบนั้นแปลงฉันได้พังกันหมด เธอต้องทำแบบนี้”

และผมที่กำลังจะอ้าปากด่าไปว่า ‘แล้วทำไมมึงถึงไม่บอกกูแต่แรกวะ!!’ ก็ต้องเงียบปากไปทันที เมื่อแขนหนาที่เอื้อมมากจากข้างหลังกำลังจับมือของผมให้ออกแรงพรวนดินไปด้วยกัน แผ่นหลังของผมกำลังสำผัสกล้ามอกแกร่งของเขา

ตัวผมนิ่งเกร็งทันที ไม่กล้าจะขยับตัวหรือแม้แต่จะหายใจแรงๆ ผมหันไปมองใบหน้าของคนด้านหลัง คุณคริสกำลังพึมพำอะไรอยู่สักอย่างที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นวิธีการพรวนดินที่ถูกต้องแต่ผมไม่ได้ยินมันเลยสักนิด ผมจึงเปลี่ยนเป็นไปจ้องมองเขาแทน ไล่ตั่งแต่ดวงตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเลที่ผมชอบ จมูกโด่ง และริมฝีปากหนานั้น ไม่ปฏิเสธว่ามันดูเข้ากันไปเสียหมด เขาเป็นคนที่ดูดีจนผมอิจฉาจริงๆ

และผมก็คิดขึ้นได้ว่า…

กูต้องไปหาหมอไหนถึงจะได้หน้าแบบนี้อ่ะ!!

“เธอได้ฟังที่ฉันพูดอยู่รึเปล่า”

“จะ…จะให้ฟังอะไรล่ะ”

“ร้อนก็ร้อน ผมทำไม่ไหวหรอกนะอากาศร้อนเป็นนรกขนาดเนี่ย!!จะบ้าตาย แล้วดูมือผมสิด้านกว่าหน้านา…!!!” ไม่เอาไม่พูดต่อดีกว่า

“พูดมาก รำคาญ” สุดท้ายคุณคริสก็ลุกออกไปแล้วดึงแขนผมให้ลุกตามขึ้นมา

“งานนี้ไม่เหมาะกับผมหรอก” ผมว่า

“อืม จากที่ดูก็รู้”

“ดูออกแล้วจะให้นั่งทำอยู่ทำไมตั้งนานอ่ะ ร้อนก็ร้อน!”

คุณคริสถอนหายใจแล้วส่ายหน้า ก่อนที่จะเดินหายออกไปเลย ผมเห็นสีหน้าเขาดูจะรำคาญผมแต่ผมก็คิดว่า บ้า ทอม แกอ่ะคิดมาก เขาจะรำคาญแกทำไมวะ แกก็ปกติปะ




และตอนเย็นในวันเดียวกันนั้นเองผมก็ถูกพาไปที่ห้องครัว และผมก็ต้องทำหน้าตาเหรอหรากว่าเดิมเพราะคุณคริสบอกว่าจะให้ผมทำอาหารเย็นนี้ เพราะอยากจะลองดูว่าผมจะเหมาะกับการเป็นพ่อครัวไหม

เห็นกูเป็นเชฟป้อมหรอวะ??

และสุดท้ายผมก็ต้องจำใจทำอาหารอยู่ดี ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยไปลองหาวัตถุดิบทำอาหารและพบว่า

…มันมีเยอะชิบหาย

คุณคริสคงจะมีแม่บ้านประจำอยู่แล้วถึงได้มีของเยอะมากมายขนาดนี้ น่าอิจฉาจริงๆคนกินดีอยู่ดีเนี่ย ถ้าเป็นผมนะแค่มาม่าก็คือมื้อดีชั้นหนึ่ง

หมั้นไส้โว้ย!!!

ถึงแม้ของจะมีเยอะแต่ผมดันทำห่าอะไรไม่เป็นเลย ผลจึงสรุปว่าผมจำทำไข่เจียวกับแกงจืด และเพราะผมหาโทรศัพท์ไม่เจอจึงไม่สามารถเสริชยูทูปวิธีการทำแกงจืดได้ผมเลยจะลองมั่วๆดูเอา หมูเห็ดเป็ดไก่ก็โยนๆมันเข้าหม้อไปเถอะ เดี๋ยวมันก็เป็นรูปเป็นร่างเอง

ผมเริ่มจากเจียวไข่ก่อน ตั้งไฟ ใส่น้ำมัน และเทไข่ที่เจียวลงไป ฟังเหมือนจะง่ายแต่มันไม่ง่ายเลย ผมต้องใช้ฝาหม้อมากันน้ำมันกระเด็นประหนึ่งโล่ห์กัปตันอเมริกา

แวบนึงผมหันไปเห็นคุณคริสอมยิ้มแต่มันก็แค่แวบเดียวเท่านั้น ผมเลยหันไปสนใจกับไอ้ไข่บนกระทะก่อนที่มันจะไหม้ไปมากกว่านี้ กลับด้านมาเริ่มมีสีดำๆขึ้นมาแล้ว ผมเลยรีบเอามันใส่จานทันทีแล้วไปจัดการกับต้มจืดต่อ

ผมเอาน้ำใส่หม้อ เปิดไฟแรงสุด แล้วไปจัดการค้นผักทุกอย่างที่มี ผมไม่แน่ใจว่าต้มจืดต้องใส่อะไรบ้างก็เลยคิดจะหั่นๆแม่งไปทุกอย่าง ผมหั่นผักออกมาหน้าตาดูไม่ดีนักแต่ทำอะไรไม่ได้จึงใส่มันลงไปในหม้อทั้งแบบนั้นประหนึ่งต้มยาป้าเชง แล้วก็หั่นของสดใส่ตามลงไป

จากนั้นผมก็ไปหุงข้าว อันนี้พอทำได้อยู่เพราะพ่อใช้ผมบ่อย เสร็จแล้วก็ไปเตรียมพวกเครื่องปรุง

ผมไม่รู้ว่าป้าแม่บ้านที่นี้สูงขนาดไหนถึงวางผมปรุงรสไว้บนชั้นวางสูงๆแบบนั้น ผมว่าผมก็สูงมากแล้วนะแต่ก็ต้องเอื้อมมืจนแทบสุดตัวเพื่อที่จะหยิบของที่ต้องการ เขย่งจนสุดก็แล้วก็ไม่ถึงสักที จนกระทั่งมีมือนึงมาช่วยผมเอาไว้ คุณคริสยืนซ้อนหลังของผมแล้วหยิบลงมาวางให้

ผมชะงักตัวอีกครั้งของวัน จ้องมองคนที่หยิบของมาให้จนกระทั่ง…

“เธอได้กลิ่นอะไรรึเปล่า”

ชิบหายแล้ว หม้อมันจะไหม้แล้ว!!!!

“เชี่ย น้ำเดือดจนน้ำพุ่งแล้วคุณ!!”

ผมรีบวิ่งไปปิดเตาแก๊ส แต่ถึงอย่างไรในครัวตอนนี้ก็เต็มไปด้วยน้ำเดือดๆกับควันขโม้งซะแล้ว

“คุณ ผมขอโทษ” ผมได้แต่ทำหน้าแหยะๆส่งไปให้

“เธอทำอะไรเป็นบ้างเนี่ย” เขาเสยผมกลั้นอารมณ์โกรธ ให้ตาย ผมกลัวเขาจะอาละวาดมาก ดูกล้ามแขนเขาสิตบผมทีเดียวผมกระเด็นไปถึงกรุงเทพได้เลยนะ

“ไม่รู้เหมือนกัน ผมอยู่บ้านไม่ได้ทำอะไรสักอย่างนี่!!”

“แล้วเธอจะตะโกนทำไม”

“ไม่รู้!!!”

แต่ผมก็บ่ยั่น ถึงแม้จะกลัวแต่ก็ยังไปจะโกนใส่หน้าเขาฉอดๆ

“งั้นเธอไปทำงานบ้านก่อนแล้วกัน หวังว่างานง่ายๆแบบนี้เธอจะทำได้ ใช่ไหม…” ประโยคสุดท้ายของเขากดเสียงต่ำจนผมเสียวสันหลังวาบ

“คะ..ครับ”


สุดท้ายก็ต้องมาจบที่ทำงานบ้านซึ่งคุณคริสบอกว่าให้เริ่มจากทำความสะอาดครัวที่ไหม้นี่ก่อนเลย ผมลงมือเช็ดน้ำแกงที่หกกระจายเต็มพื้นไปหมด ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้จะเรียบร้อยดีแล้ว

ผมหันไปมองคุณคริสที่กำลังนั่งไขว่ห้างมองผมอยู่

ไม่มีงานมีการทำรึไงวะ…

“ผมถามหน่อย” ผมพูดในขณะที่มือก็เช็ดพื้นไปด้วย

“ว่าไง”

“สรุปคุณ…มีเมียทั้งเกาะอย่างที่ป้า..เอ้ย คนงานพวกนั้นบอกรึเปล่า”

“ไม่ใช่ทั้งเกาะ…”

“…แค่ใครเสนอฉันก็สนอง”

“เอ้า แล้วทีผมขอเป็นเมียคุณบ้างอ่ะ”

“เธอก็แค่อยากหาทางสบาย” ผมเบะปากใส่

เช็ดพื้นเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้ครัวกลับมาสะอาดเช่นเดิมแล้ว ผมจึงไปซักผ้าขี้ริ้วต่อและวางไว้ตรงซิงค์ล้างจานก็เป็นอันเสร็จ

“แล้วนี้ว่างมาหรอถึงต้องมานั่งเฝ้า”

“ฉันมานั่งเฝ้าเพราะกลัวเธอจะทำข้าวของฉันพังอีกต่างหาก”

“เป็นผัวรึไงมานั่งเฝ้าอ่ะ”

“ดูท่าเธอจะอยากได้ฉันเป็นผัวมากจริงๆนะ” ไม่พูดเปล่า คุณคริสขยับมาหาผมเรื่อยๆ จนผมต้องถอยหนี

ขายาวก้าวมาหาผมช้าๆ รู้ตัวอีกทีตัวของผมก็ติดกับซิงค์เสียแล้ว แต่เขาก็ไม่หยุดเดินเข้ามา สายตาของเขาเจ้าเล่ห์จนผมกลัว คนที่มีเมียทั้งเกาะมันต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว เมื่อคิดได้แบบนั้นผมจึงรีบวิ่งหนีสับขาแหลก ใส่เกียร์หมาออกนอกครัวไป

พร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะหึของคุณคริสดังออกมา






น้องงงงง ซนจริงๆเลยลูกกก 

ตอนนี้เป็นยังไงบ้างค่ะ เรากลัวคนอ่านไม่ชอบกันแต่เราตั้งใจกับมันมากๆเลยนะคะ

สามารถเข้ามาคุยหรือทวงฟิคกันได้ที่

#จำเลยรักHdsw หรือ Twitter: @blueberrene

1คอมเม้นท์=1กำลังใจของเรานะคะ

ขายของค่า

และใช่ค่ะ นักเขียนเรื่องนี้คือคนเดียวกับเรื่องเจ็บปวดThorkiค่ะ งุงิ