ตอนที่ 7 : -Painful love ตอนที่4-
4
“คงรู้แล้วสินะว่าข้าเลิกกับเจนไม่ใช่เพราะข้าไร้น้ำยา” ประโยคสุดท้ายที่โลกิได้ยิน ก่อนที่เขาจะสลบไสล
ฝันร้าย มักจะมีข้อดีอยู่เสมอสิ่งนั้นคือการตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ามันเป็นเพียงฝัน แต่การตื่นขึ้นจากความฝันแล้วพบว่าฝันร้ายนั้นมันคือเรื่องจริงนั่นคือสิ่งโหดร้ายที่สุด
โลกิค่อยๆลืมตาขึ้นมา อาการปวดเนื้อปวดตัวเริ่มเกิดขึ้นทั่วทั้งร่าง
โลกิเจ็บ..
เจ็บจนขยับตัวแทบไม่ไหว..
ครั้นขยับตัวมากความเจ็บปวดทางช่องทางด้านร่างและท้องน้อยนั้นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งอนูความรู้สึก
และเมื่อความรู้สึกทางกายมันแสดงออกมา ความรู้สึกทางใจจึงรู้ได้ทันทีว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน แค่คิดน้ำตาใสก็ไหลออกมา
ทั้งหนาวหนาวและเจ็บจากชั่วล่างแผ่นขึ้นไปถึงหัว โลกินอนกอดตัวเองบันเทาความหนาว ปลดปล่อยความรู้สึกทุกอย่างออกมาผ่านน้ำตา เจ็บทั้งกายและใจเมื่อรู้ว่าคนที่รักทำร้ายเราได้ลงคอ มันคงเป็นเพราะสิ่งที่เขาทำกับธอร์ไว้ และคงเป็นเพราะโลกิช้าไปที่รู้หัวใจตนเอง
ร่องรอยที่พี่ชายสุดที่รักฝากไว้ยังคงกระจ่างชัด โลกิเต็มไปด้วยรอยแดงและม่วงทั่วทั้งตัว เตียงเล็กเต็มไปด้วยคราบสีขาวและแดง ข้อมือที่ถูกแก้พันธนาการไปแล้วยังคงมีเลือดและแผลชวนผวา สิ่งเหล่านี้ตอกย้ำดีนักแลว่าแม้ทุกอย่างจะผ่านไปแต่มันจะยังคงเป็นตราติดตัวโลกิไปชั่วกัลป์
#เจ็บปวดthorki
ธอร์ต้องรีบลงมาทำภารกิจยังโลกอย่างเร่งด่วน เนื่องจากผู้ก่อการร้ายบางกลุ่มที่ไฝ่สูงร่วมมือกับธานอสยังคงตั้งปราการท้าทายเหล่าอเวนเจอร์
ขณะนี้เทพเจ้าสายฟ้ากำลังประชุมกับทีมที่ตึกสตาร์คทาวเวอร์
“จัดการธานอสได้แล้ว แต่พวกลูกน้องใฝ่สูงนี้คงไม่เจียมตัวสินะ” โทนี่ว่า
“คงงั้น ข้าอยากรีบจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยที่แอสการ์ดยังมีเรื่องให้จัดการมากนัก” ธอร์
“ไม่ใช่ว่ามีคนให้จัดการหรอ” บาร์ตัน
“แล้วสรุปพวกมันตั้งรกรากที่ไหน” ธอร์เปลี่ยนหัวข้อเรื่อง ทำให้โทนี่ยักไหล่แล้วหันไปหาข้อมูลกับแบร์นเนอร์ต่อ
“ที่นี่แหละ” แบร์นเนอร์ว่าพร้อมยื่นข้อมูลในเครื่องอิเลคโทนิคลักษณะเป็นแผ่นให้เขา
“เราจะจัดการพรุ่งนี้เลย เตรียมตัวให้พร้อม” สตีฟว่า ก่อนที่เขาจะจัดแผนการต่อสู้กับเหล่าทีมต่ออีกนิดหน่อย
ภารกิจจบลงด้วยดี เหล่าอเวเจอร์ยังคงเป็นผู้ชนะศึกเช่นเคย ธอร์ไม่รอฟังคำสรุปใดๆทั้งนั้น เมื่อการรบเสร็จสิ้นเขาจึงรีบเดินทางกลไปยังโยทันไฮม์ ปล่อยให้ทีมสอบสวนกับเหล่าผู้ร้ายเอง
ยังมีอีกคนที่รอจัดการอยู่ที่โยทันไฮม์ ธอร์คิดอย่างนั้น
ทางด้านโยทันไฮม์ เปลือกตาสีน้ำนมค่อยๆเบิกขึ้น โลกิค่อยๆขยับตัวด้วยความเจ็บปวด ยามออกแรงมากก็รู้สึกเจ็บที่ช่องทางด้านหลัง โลกิค่อยๆพยุงตัวนั่งพิงกับพนังเย็นชืด
เนื้อตัวของโลกิใส่เสื้อผ้าอยู่แต่ไม่เรียบร้อยนัก เสื้อบางตกลงมายังไหล่จนมือขาวต้องกระชับมันให้ดี
โลกิไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาใด เพราะโยทันไทม์แทบจะไม่มีแสงแดด มันดูมืดมิดแทบจะตลอดเวลาจนเทพแห่งการหลอกลวงรู้สึกหดหู่
แม้จะเกิดที่นี้หากแต่เขาโตที่แอสการ์ดเมืองอันสว่างไสวเช่นนั้น เขาจึงไม่มีความรู้สึกผูกพัน กลับกันเขากับกลัวที่จะอยู่ที่นี้
เขาไม่อยากนอนตายอยู่ที่นี้!
โลกิมองออกไปหน้าประตู บัดนี้ธอร์ให้ทหารมาเฝ้ายามเขาเอาไว้แล้ว เมื่อเห็นแบบนั้นโลกิจึงล้มตัวกลับลงไปนอนอีกรอบ ครุ่นคิดหาลู่ทางที่จะออกจากนรกบนดินแห่งนี้ ปราสจากทหารเขาก็แทบไม่มีปัญญาที่จะหนีออกไปอยู่แล้ว นี้ธอร์ยังจะหาคนมาเฝ้าเขาเอาไว้อีกหรือ
โลกิข่มตาลงด้วยความเหนื่อยล้า ที่นี้ไม่ทำให้สบายตัวเลยสักนิด
#เจ็บปวดthorki
ทหารหลวงปลายแถวได้รับคำสั่งจากกษัตริย์แห่งแอสการ์ดโดยตรงให้มาเฝ้านักโทษในเมืองโยทันไฮม์ โดยจะประกอบด้วยทหารสองชุด ชุดละสองคนให้มาเฝ้าที่หน้าประตูหัองขัง
ประตูนี้ไม่มีตัวล็อคหรือพลังเวทย์คลุมเอาไว้ เนื่องจากคุกนี้เป็นคุกของคนโยทันไหม?ที่ถูกใช้มานานมากแล้ว จึงมีแต่สนืมและเหล็กที่ติดกับรางเป็นตัวช่วยขังนีกโทษที่ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นนั่งได้เป็นอย่างดี
เมื่อถึงเวลาเหล่าทหารจะต้องแลกเวรยามกัน เป็นช่วงเวลาที่มีช่องโหว่และสามารถใช้เวลานี้หาลู่ทางหนีได้
ยามทหารชุดที่สองลงมาจากแสงสายรุ้งสว่างแทนทหารชุดแรก ทั้งสองรีบวิ่งไปดูนักโทษด้วยความร้อนใจ เพราะใช้เวบาจากทหารกลุ่มแรกที่กลับแอสการ์ดมาถึงกลุ่มพวกเขาที่พึ่งลงมาก็ใช่เวลาอยู่หลายนาทีและเป็นเวลาที่นักโทษอยู่คนเดียวโดยไร้คนขุมขัง
แต่เมื่มองเข้าไปจึงพบว่านักโทษที่ถูกตราหน้าว่าร้ายกาจและไว้ใจไม่ได้กลับนอนหลับอยู่นิ่งๆราวกับคนไร้สติ และดูท่าจะหลับมาแบบนี้สักพักแล้ว เพราะอาหารและน้ำก็ถูกวางทิ้งไว้ไม่มีร่องรอยถูกกินเลยสักนิด
เมื่อเห็นแบบนั้นเหล่าทหารก็ถอนหายใจด้วยความโล่ง โลกิหมดสิ้นฤทธิ์ตามที่ใครๆพูดกันแล้ว บัดนี้เหลือเพียงแต่เทพธรรมดาที่ไม่มีแม้แต่พละกำลัง
เป็นแบบนี้อยู่หลายวัน นักโทษอย่างโลกิเอาแต่นอนอยู่เฉยๆจนเหล่าทหารรู้สึกวางใจ
แต่จริงๆแล้วนั่นคือแผนการต่างหาก…
โลกิไม่ได้สิ้นไร้พิษสง เขาไม่มีพลัง แต่เขายังคงเป็นเทพแห่งการหลอกลวงเช่นเดิม
โลกิหลอกให้เหล่าทหารวงใจอยู่หลายวัน จนวันนี้ที่โบกิรู้สึกมีแรงขึ้นมาแล้ว ร่างเล็กรอเวลาที่ทหารจะแลกเวรยามและใช้จังหวะนั้นในการหลบหนี
เมื่อลอบมองทหารหน้าหัองกำลังเดินห่างไกลออกไปโลกิรีบเร่งมือขยุ้มผ้าห่มให้เป็นก้อน มันอาจใช้หลอกทหารได้ครู่หนึ่งว่านั้นคือตัวเขา เมื่อแสงสว่างจ้าขึ้นโลกิรีบวิ่งไปที่ประตูห้องขัง ใช้แรงทั้งหมดที่มีดันประตูเหล็กเก่าให้เปิดออก
หากเป็นแต่ก่อนมันคงไม่ยากเกินมือเขาเท่าไหร่ แต่ตอนนี้โลกิกับต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีเปิดมันออก
และเมื่อสำเร็จโลกิก็รีบปิดกลับและวิ่งไปหลบที่แนวเขาไม่ไกลจากห้องขังนัก โลกิคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าหากทหารจะหาตัวเขาคงวิ่งออกไปหารอบนอกเพราะคิดว่าเขาวิ่งหนีออกไปไกลแล้ว จึงเลือกหลบอยู่ใกล้ๆห้องขุมขังนี่แทน
คราที่มาโมทันไฮม์ครั้งก่อน โลกิได้รู้ถึงทางลับของชาวยักษ์น้ำแข็งที่ใช้ไว้เดินทางไปยังเมืองต่างๆ
และมันก็แค่เดินเขาไปในหุบเขาด้านหลังหุบเขานี่เอง
เรียวขารีบวิ่งไปให้ถึงจุดหมาย แม้ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางว่าจะไปหลบภัยที่ไหน แต่อย่างน้อยเขาก็ขอออกจากขุมนรกที่นี้ให้ได้เสียก่อน
อย่างที่ธอร์ว่าข้ายังคงเป็นเทพเจ้าหลอกลวงแม้ไร้ซึ่งพลังเวทย์
"โอ้ย" ผลจากเหตุการ์ณเมื่อคืนไม่จากหาย โลกิล้มลงกับพื้นจนเข่าถลอก
เจ็บที่ช่องทางด้านหลังและท้องน้อยจนต้องนิ่วหน้า มือบางๆกุมหน้าท้องของตนเองหวังจะบรรเทาอาการเจ็บปวด
มือน้อยกำแน่น คิดเสียว่าผ่านเดนนรกนี้ได้ก็จะสบายแล้ว ขาเรียวๆค่อยๆลุกขึ้น ก่อนที่จะโดนมือหยาบฉุดขาจนร่างเล็กล้มคะมำลงกับพื้น
"จะไปไหน น้องข้า"
"ธะ..ธอร์.."
ดวงตาสีมรกตเบิกกว้างเช่นเดียวกับปากบางที่ธอร์ปล้ำจูบไปเมื่อคืนก่อน
"ไง อึ้งเลยหรอน้องข้า"
"เลิกเรียกข้าว่าน้องสักที ข้าไม่ใช่น้องเจ้า!"
"ฮะๆ" น้ำเสีงขำขันที่เต็มไปด้วยความสมเพชดังขึ้นในลำคอ
"นั่นสิ เจ้าไม่ใช่น้องข้าแต่เป็นเมียข้าต่างหาก"
"จะ เจ้า.."
"ข้าไม่ใช่เมียเจ้า ข้าไม่ได้สมยอม ข้ารังเกียจและขยะแขยงเจ้า"
ปึก
เมื่อถูกเหยียดหยาม อารมณ์ที่ยากจะควบคุมของธอร์ก็เพิ่มขึ้น มือใหญ่ลากขาของโลกิให้ใกล้เข้ามากับตัวเข้าอีก
บีบเข้าที่ปากอย่างแรงจนด้านในโพรงปากแทบจะติดกัน
"ปากดีนักนะ"
"ทำไมเมื่อคืนนั้นเจ้าจึงไม่ปากดีเช่นนี้บ้าง ข้าได้ยินเพียงแต่เสียงร้องของเจ้า"
"หยาบคาย!"
"หึ แล้วคิดจะหนีงั้นเหรอ"
"ใช่ ข้าทนที่จะอยู่กับคนน่ารังเกียจเยี่ยงเจ้าไม่ได้แล้ว!"
"นั่นเท่ากับเจ้าจะหนีโทษและกษัตริย์อย่าข้าสามารถสั่งประหารเจ้าได้"
"เจ้าจะฆ่าข้ารึไง" รอยยิ้มท้าทายส่งไปให้เทพเจ้าสายฟ้าตรงหน้า
"ตายหน่ะมันมีหลายวิธี และข้าจะให้วิธีที่ทำให้เจ้าเจ็บปวด ทรมาณ เหมือนตายทั้งที่ยังหายใจ เจ้าจะเจ็บจนร้องขอให้ข้ารีบๆฆ่าเจ้าไปเลยหล่ะ"
"อึก ไม่!" ว่าจบร่างที่ใหญ่กว่าก็ขึ้นคร่อมร่างบางอย่างรวดเร็ว หยิบโซ่ที่พกมาเพื่อนักโทษในอาณัติมัดแขนเล็กทั้งสองข้างไว้เหนือหัวจากนั้นจึงเอาค้อนประจำกายทับอีกที
คนที่อยู่ใต้ร่าง ข้อมือที่ถูกโซ่มัดพร้อมกับค้อนโยเนียร์ทับไว้ รู้ได้เลยว่าตนไม่อาจหนีได้อีก น้ำหนักของค้อนทำเอาร่างเล็กได้แค่นอนแน่นิ่งรอรับผลกรรมที่โกหกไว้
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อิพี่ท้อ!!!! ทำไมชอบทำร้ายน้อง เดี๋ยวย้ายเรือเลยนะโว้ยยยยย คนอัลไล หึ=-=)
ทำน้องแบบนี้ได้ยังไงอ่ะ:(
มาต่อไวไวนะคะ
นิดนึงค่ะ ถ้าจำไม่ผิดปราชัยแปลว่าแพ้รึเปล่าคะ ^^