Story of Thorki [Thor x Loki]

ตอนที่ 21 : - OS อดีตของStony -

OS STONY

เกิดจากตอนล่าสุดที่มีโมเม้นคู่นี้ เลยอยากลงแถมคู่นี้ให้บวกกับวันนี้พึ่งดูcivil warมา 

อารมณ์ชั่ววูบสั่งให้แต่งยังไงก็ฝากตอนนี้ด้วยนะคะ

'เขาเป็นเพื่อนฉัน..โทนี่'

'ฉันก็เคยเป็น'

  คุณเคยรู้สึกโกรธจนหน้าชารึเปล่า..

 ตอนนี้ผมกำลังเป็นอยู่

 โทนี่จ้องวีดีโอตรงหน้าด้วยใบหน้าที่สตีฟก็ไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกได้

 แต่ถึงแบบนั้น สตีฟรู้ว่าโทนี่ต้องโกรธและรู้ว่าโทนี่คงไม่ให้อภัยเขาง่ายๆ

   "นั่นไม่ใช่เขาโทนี่"

   "นายรู้มาก่อนไหม นายรู้มาก่อนรึเปล่า!!"

   "ฉะ..ฉันไม่รู้"

   "โกหก!!"

 โทนี่จ้องมองสตีฟสลับกับบัคกี้ พยายามควบคุมไม่ให้น้ำตาของตัวเองไหลออกมา

   "เขาโดนควบคุม..โทนี่"

   "แต่เขาฆ่าพ่อฉัน" 

 ปัก!!

  ว่าจบโทนี่ก็ปิดหน้ากากลงพร้อมกับต่อยเขาไปที่สตีฟอย่างเต็มแรง 

 เราสามคนต่อสู้กันอย่างเอาตาย แต่ยามที่จะต้องหันไปสู้กับสตีฟเขาจะปรับให้มันไม่ถึงกับตายเสมอ

  ผลสุดท้าย..

 

 "โล่ห์นั่นไม่เหมาะกับนาย พ่อฉันเป็นคนสร้างมันขึ้นมา!!" 

 ปึก

 สตีฟทิ้งโล่ห์โดยที่ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเขาแม้แต่นิดเดียว..

  แค่ประชดให้ไม่ไปเท่านั้นเอง..

  "ฮึก..ทำไมสตีฟ ทำไมไม่อยู่กับฉัน" ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายแต่น้ำตาที่ไหลจากหางตาบ่งบอกได้ว่าโทนี่เจ็บปวด

 หลายปีผ่านไป..

 ศึกอัญมณีจบลงแล้ว ทั้งทีมอเวนเจอร์กลับมาเจอกันอีกครั้ง โทนี่ดีใจที่ได้เจอสตีฟแต่อีกใจเขาก็โกรธสตีฟจนอยากจะชกหน้าแรงๆ

 ส่วนเรื่องบัคกี้พอผ่านมาหลายปีเขาก็ทำใจได้ว่าตอนนั้นไอ้ทหารนั่นโดนล้างสมองจริงๆ จะเอาผิดอะไรกับหมอนั่นก็ไม่ได้พยายามกัดฟันและเข้าใจกับมันสะ

 แต่เรื่องสตีฟ โทนี่เสียใจที่สตีฟไม่เลือกข้างตนเลยสักครั้งเดียว ทั้งๆที่ตอนนั้นคนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือโทนี่

 โทนี่ต้องรับรู้ความจริงที่เลวร้ายแต่สตีฟก็ยังจะเลือกที่จะทิ้งเขาไป 

 เพราะโทนี่ดูเข้มแข็งใช่รึเปล่า ทุกคนถึงไม่นึกถึงใจกันบ้างเลย

 ที่ทำเป็นเข้มแข็งใช่ว่าจิตใจจะเป็นอย่างนั้นเสียหน่อย..

 

   "เฮ้โทนี่ กินข้าวกัน" เสียงของโรดี้ว่าขึ้น 

โทนี่ทำหน้าลำบากใจจนโรดี้ต้องมาตบไหล่คนตัวเล็กเบาๆ

   "เอาหน่า ก็นายดันเลือกที่จะให้เขากลับมาอยู่ที่นี่เองนี่"

   "ก็ใช่ แต่ฉันไม่อยากจะทานข้าวร่วมกับหมอนั่น"

  โทนี่ถอนหายใจ กะว่าจะรีบไปหาร้านอาหารก่อนดินเนอร์แล้วเชียว

   "ถ้าอย่างนั้นคุณทานเถอะเดี๋ยวผมไปเอง"

   "สตีฟ.." 

 เป็นสตีฟที่ยืนพิงประตูพร้อมกลับจ้องมาที่โทนี่ด้วยสายตาที่ยากต่อการคาดเดา

   "ถ้างั้นฉันว่าฉันขอตัวก่อนดีกว่า" โรดี้ว่าก่อนที่จะเดินออกไป

   "ใครให้นายเขามาที่ห้องฉัน"

   "เมื่อก่อนก็เข้าออกบ่อย"

   "นั่นมันเมื่อก่อนสตีฟ"

   "โทนี่..."

   "หรือคิดว่าแค่ฉันยอมให้อยู่ฐานก็คิดว่าจะเข้าออกห้องฉันได้หรอสตีฟ"

   "โทนี่..จะให้พูดยังไง ฉันขอโทษขอโทษจริงๆ"

 โทนี่เงียบพร้อมกับหันหน้าหนีสตีฟ เขากลัว กลัวจะร้องไห้ออกมาต่อหน้าสตีฟ..

   "ฉันเกลียดนาย..อ้ะ"

ว่าจบ โทนี่ก็ถูกล้มลงไปนอนบนเตียงกว้างอย่างแรงด้วยฝีมือสตีฟ คนตรงหน้าขึ้นคร่อมทับตัวเขาไว้พร้อมกับใช้มือใหญ่ๆนั่นจับแขนเขาไว้เหนือหัว

  

 "ฉันรู้ว่านายไม่เกลียดฉันโทนี่"

   "หายไปตั้งนาน ฉํนว่านายคงพลาดอะไรไปหลายๆเรื่องนะกัปตัน" โทนี่ยิ้มเหยียดแล้วมองสตีฟ

   "หึ ต้องพิสูจน์ดู"

   "อื้อ"

 ว่าจบสตีฟก็จัดการปิดปากโทนี่ด้วยปากของตนเอง กดจูบให้แล้วทำซ้ำๆให้สมกับที่จากกันมาหลายปี

 ละออกจากปากบางแล้วซุกไซร้ซอกคอขาวๆนั่นอย่างรุนแรง อย่างไร้ปราณีให้เหมือนกับความดิบเถื่อนในตัวเขาตอนนี้ โทนี่อาจจะถูก หายไปหลายปีตัวเขาเองก็มีส่วนที่เปลี่ยนไป.. ดิบเถื่อนขึ้น...

 กัดขอขาวให้เป็นรอยจองจำว่าคนตรงหน้าเป็นของเขา ไร้ชุดเกาะโทนี่ก็สู้แรงเขาไม่ได้หรอก ตัวเล็กๆแบบนี้ยิ่งง่ายแล้วใหญ่

 ละออกจากซอกคอแล้วกระชากเสื้อเชิ้ตเนื้อดีของคนตรงหน้าจนขาด

 โทนี่ดิ้นจนสตีฟใช้เศษเสื้อนั่นมัดแขนโทนี่ไว้

จ้องมองร่างเล็กอย่างหื่นกระหาย เพราะด้วยความที่จากกันไปหลายปีมันทำให้ความอยากนั่นสูงขึ้นผิดปกติ

  ขอโทษด้วยละกันนะโทนี่..

 ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ รู้แค่ตื่นขึ้นมาอีกทีท้องฟ้าก็มืดเสียแล้ว

 อ่า..หมดกันดินเนอร์

หันไปมองข้างตัวยังมีร่างคนใจร้ายนอนหลับอยู่

 แค่เห็นหน้าโทนี่ก็นึกถึงเรื่องเร้าร้อนที่สตีฟทำลงไป รอบแล้วรอบเล่าจนโทนี่สลบไม่รู้เรื่อง..

  ทิ้งกันไปแล้วยังมีหน้ามาทำแบบนี้อีก ไอคนแย่!!

  โทนี่พยายามจะลุกขึ้นแต่ความเจ็บที่ด้านล้างก็พุ่งขึ้นจนต้องนิ่วหน้า

  "โอ้ย"

  "อืม..โทนี่เป็นอะไร" เสียงงัวเงียของสตีฟว่าขึ้น ก่อนที่เขาจะลุกและประครองตัวโทนี่ให้นั่งดีๆ

   "อย่ามาแตะเลย"

   "มากกว่าแตะก็ทำมาแล้วนี่"

 ใบหน้าของโทนี่ร้อนฉ่า พยายามใช้แรงทั้งหมดผลักคนตรงหน้าออก แต่แรงจากคนที่อ่อนเพลียนั้นไม่กระทบกระเทือนสตีฟเท่าไหร่ 

 เขาเพียงแค่ยิ้มๆแล้วจัดการอุ้มโทนี่ด้วยท่าเจ้าสาวแล้ววางไว้ในอ่างอาบน้ำ

   "แช่น้ำอุ่นเดี๋ยวก็ดีขึ้น"

   "อืม ออกไปเถอะ"

   "ฉันไม่ทิ้งนายหรอก"

   "นายก็เคยทำแล้วนี่" โทนี่ว่า คนตัวเล็กนะเก่งนักเรื่องคำพูดเจ็บแสบ แต่พูดเองก็พาลเสียใจเอง เขาหันหน้าหนี้สตีฟแล้วเม้มปากจนเป็นเส้นตรง

  โทนี่คนเข้มแข็งจงกลับมา ท่องซ้ำๆให้จำขึ้นใจ

  

 "ปากนี่กัดเก่งจังนะ เดี๋ยวจะทำให้พูดไม่ออกเลยดีไหม"

 โทนี่ลืมตาขึ้นมามองสตีฟตาขวาง

 ให้ตาย ไม่เจอกันสองปี กัปตันแสนสุภาพบุรุษนั่นหายไปไหน!!

   เช้านี้โทนี่พยายามทำทุกอย่างให้มันปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็ดูเหมือนจะเป็นร่างกายของโทนี่เองนี่แหละ

   "เฮ้ นายไม่สบายหรอเพื่อน" โรดี้ว่า

   "นิดหน่อยแต่ฉันโอเค เช้านี้เป็นไงมีอะไรกินบ้าง"

   "หลายอย่างเลยแต่เฮ้ นายจะไปส่งสตีฟก่อนไหม"

  

   "ส่งสตีฟ? หมอนั่นจะไปไหน?"

  

   "เห็นว่าจะไปวากันด้า ไปช่วยฝ่าบาที่นั้นเลย"

  

   "แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่"

  

   "ไม่กลับ..เขาบอกว่าจะไม่กลับ"

 

กึก

 เสียงช้อนหล่นจากมือโทนี่ ภาพความทรงจำเมื่อวานย้อนเข้าเป็นฉากๆ เพราะเมื่อคืนเรื่องมันไม่ได้จบที่แค่เขานั่งแช่น้ำ แต่เรื่องมันมีมากกว่านั้น...

 

 ย้อนกลับไป..

   "เห็นนายแช่แล้ว ฉันขอแช่ด้วยดีกว่า"

   "มะไม่ สตีฟ!!" ยังไม่ทันจะห้าม สตีฟก็ลงมาในอ่างเสียก่อน

   "ฉันเกลียดนาย"

   "ลืมหรอว่าครั้งสุดท้ายที่พูดว่าเกลียดฉันนายโดนอะไร"

 โทนี่ที่กำลังจะอ้าปากว่าคนตรงหน้า ก็รีบเก็บคำเงียบแล้วยู่หน้าจนสตีฟเอามือลูบแก้มเบาๆด้วยความหมั้นเขี้ยว

   "ตอนนั้นเราก็ลงอ่างกันแบบนี้ ต่างกันแค่นายเป็นคนชวน"

   "เหอะ ย้อนความหลังให้มันได้อะไรขึ้นมาหล่ะ"

   "แค่อยากบอกว่าฉันคิดถึงนาย และฉันก็จำเรื่องระหว่างเราได้เสมอ"

   "ฉันก็จำได้สตีฟ ฉันจำได้ว่านายต่อยฉันเอาตาย นายไม่ยอมบอกความจริงฉันทั้งๆที่มีโอกาสเป็นพันครั้ง นายทิ้งฉัน..ทิ้งฉันไว้ตรงนั้น นายไม่เลือกฉัน"

 น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ทั้งวันไหลเต็มทั่วม่านตา และอาจจะเป็นเพราะดวงตาที่กลมโตมันทำให้โทนี่ดูหน้าสงสารไปอีกร้อยพันเท่าตัว

   "ขอโทษจริงๆโทนี่ ตอนนั้นมันจำเป็น แต่ฉันกลับมาแล้ว กลับมาหานายแล้ว"

   "แต่ฉันไม่ต้องการนายแล้วสตีฟ!! ฉันแค่ให้นายกลับมาที่ฐานแต่ไม่ใช่กลับมาในฐานะคนรักกันเหมือนเดิม"

   "ฉันไม่รักนายแล้วสตีฟ ไม่รักแล้ว.."

   "อืม เข้าใจแล้วขอโทษด้วยจริงๆโทนี่ แต่ฉันยังรักนายเสมอและตลอดไป" ว่าจบสตีฟก็ลุกขึ้นเขสเดินออกจากห้องน้ำโดยที่ไม่หันมามองโทนี่อีกเช่นเคย

  อีกแล้วโทนี่ นายไล่เขาไปอีกแล้ว..

สุดท้ายค่ำคืนนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ของโทนี่จนถึงเช้า...

 ปัจจุบัน..

   "จะทิ้งกันอีกแล้วหรอสตีฟ.." โทนี่พึมพำด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า

   "เขาน่าจะยังอยู่ที่ฐานนายรีบไปตามเขาเร็ว" โรดี้

 ว่าจบโทนี่ก็พยายามวิ่งด้วยร่างที่ยังเจ็บกับช่องทางด้านหลังอยู่ มันสร้างความลำบากในการวิ่งของเขามาก

   "สตีฟ!!" โทนี่พยายามตะโกนหากัปตันใจร้าย มองซ้ายมองขวาพร้อมกลับวิ่งออกมาข้างนอก

   "โอ้ย" สุดท้ายเพราะความเจ็บเมื่อคืน โทนี่จึงล้มลงกับพื้น

   "ฮึก..สตีฟ อย่าไปอย่าทิ้งฉันไป" สุดท้ายความอ่อนแอทั้งหมดก็ออกมา โทนี่ร้องไห้จนตัวโยเพราะตามสตีฟไปไม่ทัน...

   "โทนี่"

  

 "ฮึก สตีฟ" ร่างเล็กรีบกอดสตีฟอย่างแรงจนคนคนตรงหน้าเซไปข้างหลังนิดๆ

 ตอนนี้สตีฟกำลังนั่งกอดคนที่วิ่งหาเขาจนล้มพร้อมกับลูบหลังไปมา

   "ใจเย็นๆค่อยพูด นายเป็นอะไร"

   "ฮึก..นายจะทิ้งฉันไป"

   "ก็นายไล่ฉัน นายไม่รักฉันแล้ว"

   "ทำไมนายมันโง่แบบนี้นะ!! ฉันก็แค่งอนฉันไม่ได้อยากให้นายไปจริงๆ ไอโง่!!"

   "หายไปไหนทั้งนั้น ทำฉันเสียใจแล้วก็ต้องอยู่รับผิดชอบ..ฮึก"

   "แต่นายไม่รักฉันแล้วโทนี่ ฉันเสียใจนะ"

 

  "ฮึก..ฉันรักนายสตีฟ..ฉัน..ฮึกรักนาย อื้อ" ว่าจบคำพูดของโทนี่ก็ถูกกลืนหายเข้าไปในคอ สตีฟจับหน้าขอโทนี่ให้หันมาจูบได้อย่างถนัด รสจูบคราวนี้อ่อนหวาน ละมุนจนโทนี่ไม่อยากละออกไป

   "พูดตรงๆได้สักทีนะ"

   "หมายความว่ายังไง"

   "ถ้าฉันไม่บอกว่าจะไป เราก็คงไม่ได้ปรับความเข้าใจกันสักที"

   "เฮ้ ไอ้กัปตัน"

   "อย่าโกรธเลยโทนี่ เรารักกันนะ โตๆกันแล้วก็อยู่ด้วยกันไปเถอะ"

  

   "..."

  

   "แก่ๆกันแล้วจะเอาอะไรมาก ปีนี้ฉันก็ครบร้อยปีแล้วนะ"

   

   "หึ ไอแก่เอ้ย" โทนี่ยิ้ม

   

   "แต่ยังแข็งแรงอยู่ เมื่อคืนนายถึงสลบไปเลยไง" สตีฟกระซับข้างหูโทนี่

   

  "สตีฟ!! ให้ตายสิ หายไปสองปีคนสุภาพบุรุษของฉันหายไปไหน"

  

   "ฮ่าๆ สรุปนายจะให้ฉันอยู่ด้วยไหม"

  

   "อื้ม อยู่รับผิดชอบฉันเลย"

  

   "ฉันจะอยู่รับผิดชอบนายด้วยการรักนายแรงๆเลย"

   

  โทนี่กำลังมองไปที่วิวนอกหระจกพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

  

  "คิดอะไรอยู่ครับ" สตีฟกอดโทนี่จากด้านหลังแล้วใช้ใบหน้าซบไหล่ของคนตัวเล็กด้านหน้า

   "คิดว่าธอร์กับโลกิจะคืนดีกันยังไง"

   "หื้ม ใช่หรอ นายไม่ได้นึกถึงเรื่องของเราหรอกหรอ"

   "หลงตัวเองแล้วแคป"

   "อื้ม หลงนายก็ด้วย"

 โทนี่ยิ้มแล้วหันไปจูบกับสตีฟ สตีฟรับจูบของโทนี่อย่างชำนาญแล้วค่อยๆพาร่างเล็กไปจบที่เตียง

   เพราะความโกรธมักทำให้เราขาดสติเสมอ อย่าให้มันมาทำร้ายความสัมพันธ์ของเราอีก อย่าพูดประชดเพราะมักจะสูญเสีย และอย่าทิ้งคนที่เรารักไว้ข้างหลัง เพราะโอกาสไม่ได้มีให้เราเสมอ...