ตอนที่ 2 : -Painful love ตอนที่2-
2
ในเวลานี้ธอร์มีหน้าที่กษัตริย์ปกครองแอสการ์ด เพราะแบบนั้นอำนาจในการตัดสินโทษจึงเป็นของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งขุนนางและเสนาบดีทุกคน บ้างก็เห็นดีเห็นงาม บ้างก็ไม่เห็นด้วยแต่เหล่าเทพพวกนั้นก็ทำได้แต่เก็บงำไว้ในใจไม่กล้าต่อเถียงกับกษัตริย์ของตน
ภายในท้องพระโรงที่ยิ่งใหญ่ โลกิที่ถูกคุมตัวด้วยทหารถูกผลักลงไปนั่งกับพื้นอย่างแรง
โลกิผ่ายผอมลงไป ถึงจะไม่มากแต่คนที่สังเกตโลกิมาตลอดอย่างเขารู้สึกได้
“โลกิ เจ้าทำผิดในฐานะร่วมมือกับธานอส ทำลายอาณาจักรและประชาชน”
โลกิทำสีหน้าราวกับไม่รู้สึกอะไรแม้ภายในใจเทพจอมหลอกลวงนี้มันจะเต้นแรงเสียเหลือเกิน
“บทลงโทษของเจ้าคือเจ้าต้องไปรับโทษในที่จองจำที่ข้าเตรียมเอาไว้ให้ และการดื่มยาพิษรีดวิชาเวทมนต์พ่อมดในตัวเจ้าออกให้หมด” ธอร์กล่าวอย่างหนักแน่น ยังไงเขาก็ไม่ฆ่าน้องชายของตัวเองหรอกแต่ก็ควรจะกำจัดพลังเวทย์ที่ท่านแม่พร่ำสอน แต่โลกิกลับใช้มันในทางที่ผิดออกไปให้หมดเสียก่อน
ธอร์รู้ตัวดีว่าตนเองยังไม่สามารถรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของน้องชายได้นัก หลายครั้งที่โลกิจะใช้เวทย์มนตร์พ่อมดหลอกล่อเขาให้ตายใจ เขาจึงต้องตัดไฟแต่ต้นล้ม
“มันจะมากเกินปะ..”
“มันไม่มากเกินไปสำหรับสิ่งที่เจ้าทำหรอก!!!”
“ข้าจะไม่ฟังคำแก้ตัวอันใดของเจ้า และคำตัดสินของข้าถือเป็นคำขาด”
“ทหาร จัดการตามคำตัดสินของข้าให้เรียบร้อย!!!”
หมดแล้วซึงความปราณี โลกิพยายามกั้นน้ำตาแห่งความรู้สึกทุกอย่างในใจไว้ กำมือแน่นข่มอาการที่จะแสดงออกมาให้คนตัดสินโทษของเขารู้สึกสมเพชเอาไว้
ถูกแล้ว ท่านทำถูกแล้วท่านพี่ คนอย่างข้าไม่สมควรได้รับการอภัย ข้าจะยอมรับมัน ข้าจะทนอยู่กับการไม่มีพลังของข้าต่อไปให้ได้ ข้าขอโทษท่านพี่ พี่สุดที่รักของข้า…
โลกิถูกนำตัวไปที่ประตูไบฟรอสซึ่งใช้สำหรับการเปิดประตูเปิดทางไปยังที่ต่างๆ มีทหารมากมายยืนล้อมโลกิไปด้วยท่าทางน่าเกรงขามเป็นระเบียบจนโลกิรู้ได้ว่าเพราะทหารเหล่านี้กำลังรอใครอยู่แน่
ไม่นานนักเสียงเท้ากระทบพื้นทองก็ตอบคำถามโลกิได้จนหมด ธอร์ กษัตริย์แห่งแอสการ์ดเดินผ่านเข้าด้วยสาตายน่ากลัวไม่เหมือนกับคนที่โลกิเคยรู้จัก เดินผ่านโลกิไปยืนข้างๆผู้เปิดประตูคนใหม่และพยักหน้าให้เขา
ที่จริง มันหาใช่เรื่องของกษัตริย์ที่ต้องพานักโทษอย่างเขาไปขังด้วยตัวเอง แต่เขาก็ไม่ได้มีความกละวต่อมันเท่าไหร่นัก เพราะเชื่อว่าตัวเองต้องหาทางรอดได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเป็นแน่
แสงสีรุ้งสว่างวาบ โลกิถูกดันหลังให้เดินตามธอร์เข้าไป หากแต่พอเข้าใกล้ประตูร่างทั้งร่างก็ถูกผลักแรงๆจนไปชนกลับแผ่นหลังแกร่งของคนข้างหน้า เมื่อหันไปด้านหลังก็พบว่าไม่มีทหารคนใดตามมาด้วยเลย
“ท่านจะพาข้าไปไหน” โลกิรู้สึกเจ็บที่แขนเมื่อมือใหญ่จับแขนของโลกิเอาไว้ให้ตัวชิดใกล้กัน
“เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้”
ใช้เวลาเพียงชั่วครู่แสงสีรุ้งพาโลกิมาบรรจบที่สถานที่หนึ่ง โลกิเบิกตากว้างเมื่อค้นพบว่าธอร์พาตัวเองมายังที่ใด
“ทำไมทำหน้าเยี่ยงนั้น ข้าพาเจ้ากลับบ้าน ไม่ดีใจหรือ”
มันคือโยทันไฮม์ เมืองที่ปกคลุมไปด้วยความเย็นและน้ำแข็ง หรือเปิดบ้านเกิดที่เขาไม่อาจจะยอมรับมันได้ ความเจ็บปวดกับเรื่องในอดีตผุดขึ้นมาที่กลางหัวและเชื่อมลงไปถึงความเจ็บที่หัวใจ
สถานที่แห่งนี้เหมือนตอกย้ำความทรงจำอันเลวร้ายที่เป็นปมในใจของโลกิซ้ำๆราวกลับยาพิษ ความทรงจำที่เขาไม่ใช่ลูกของท่านพ่อและท่านแม่แต่เป็นเพียงเชลยคนหนึ่งที่มีชีวิตรอดจากการถูกล้างเผ่าพันธุ์ ความทรงจำที่เขาเป็นเพียงสิ่งชั้นต่ำและแปลกแยกของที่ที่ตัวเองเรียกว่าบ้าน
รู้ตัวอีกที่โลกิก็ถูกลากจนมาถึงสถานที่หนึ่ง ร่างบางถูกหลักเขาไปข้างในนั้น เมื่อสังเกตดูรอบๆผนังภายในทำมาจากน้ำแข็งที่ก่อตัวขึ้น ในห้องมีห้องน้ำและเตียงเก่าๆ ที่มีผ้าห่มผืนบางๆ ที่ดูแล้วคงไม่สามารถช่วยให้ความอบอุ่นต่อโลกิในสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้
แม้จะเป็นยักษ์น้ำแข็งแต่โลกิถูกเลี้ยงและโตมาในแอสการ์ด ขนาดตอนเด็กๆแค่อากาศหนาวทั้งแม่และพี่ชายยังแย่งกันรีบเอาผ้าพันคอมาให้เขา แต่ตอนนี้เขาจะอยู่ในสถาพอากาศแบบนี้ได้ยังไง
อ่า… พี่ชายที่เคยรีบเอาเสื้อคลุมของตัวเองมาให้เขาเพราะกลัวว่าเขาจะหนาวกำลังจะทำให้เขาหนาวตายอย่างโดดเดี่ยวในสถานที่ที่เป็นความทรงจำอันเลวร้ายของเขาเอง
“ท่านพาข้ามาที่นี้ทำไม” โลกิพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเครือ
“ข้าก็พาเจ้ากลับบ้านไง” แม้ที่นี้จะปกคลุมไปด้วยความหนาวทว่าน้ำเสียงของธอร์นั้นเย็นยะเยือกยิ่งกว่า
ขายาวก้าวถ้อยหลังเรื่อยๆเมื่อโดนคุกคามโดยคนตรงหน้า
“อ้ะ” โลกิถูกกระชากจนทั้งร่างเซไปชนเข้ากับอกแกร่ง สองร่างเบียดเสียดจนได้รับไออุ่นจากกันและกัน ธอร์กดปากลงไปใกล้ใบหูขาวและแกล้งเป่าลมจนร่างเล็กสะดุ้ง
“สถานที่รกร้างที่หาได้สำคัญไม่ต่อกษัตริย์แอสการ์ดก็เหมาะสมกับนักโทษชั้นต่ำอย่างเจ้าดี”
“เกิดอย่างโดดเดี่ยวก็ตายอย่างโดดเดี่ยว ดีหรือไม่น้องข้า” โลกิกัดปากแน่น น้ำตาพาลจะไหลอยู่รอมร่อแต่ต้องอดทนฝืนกลืนมันไป มือสั่นเทาพยายามผลักร่างใหญ่ให้ออกไปจากตัวเองแต่ร่างคนใจร้ายกลับไม่สะทกสะท้านเลย
โลกิกัดปากจนเจ็บ แววตาอ่อนไหวแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวและเจ้าเลห์ โลกิฝืนยิ้มและหันมาเผชิญหน้ากับคนใจร้าย
“ช่างเลือกนี่ ให้ยักษ์น้ำแข็งถูกขังอยู่ในโยทันไฮม์ โง่เง่ายิ่งนัก” ถ้ายิ่งอ่อนแอมันจะยิ่งน่าสมเพช ยิ่งเป็นน่าพอใจของคนใจร้ายเพราะแบบนั้นความเข็มแข็งจะเป็นเกราะป้องกันเขาได้มากที่สุด
“ข้าโง่เง่าที่สุดก็เมื่อเชื่อใจเจ้า!!” โลกิถูกบีบกรามจนเจ็บไปหมด ใบหน้าหวานยับยู่ยี่ แต่ก็ไม่ยอมผละตัวออกเพราะจะไม่ยอมแสดงความอ่อนแอให้ใครรู้สึกสมเพช
ธอร์ผลักโลกิจนลมไปชนกับเตียง คนใจร้ายเดินออกไปใช้มือเดียวปิดประตูสนิมเก่าๆให้ปิดจนเสียงดังก้อง โลกิเห็นแสงสีรุ้งไกลๆพร้อมกลับร่างของพี่ชายที่หายไป สิ้นแสงนั้นโลกิก็น้ำตาไหล ความเย่อหยิ่งที่สร้างไว้พังทลายไปหมดสิ้น
หันไปมองรอบตัวไม่มีอะไรนอกจากความหนาวเย็นและความโดดเดี่ยว เมืองนี้ไม่มีแม้แต่สิ่งมีชีวิต ความเงียบและความมืดทำให้โลกผวา มันทำให้เขานึกถึงตอนที่ตกจากสะพานไบฟรอส มันทั้งมืดมิด และว่างเปล่า ไม่ต่างจากตอนนี้
“ท่านพี่…” ดวงตาสีเขียวเต็มไปด้วยน้ำใสคลอเบ้า โลกินั่งกอดเข่าทอดมองบรรยากาศรอบตัวด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำ
#เจ็บปวดthorki
“คุกนี้ดูสะดวกสบายต่อเจ้าดีนะ” น้ำเสียงเยือกเย็นของเทพเจ้าสายฟ้าว่า
“ที่ใดที่ไร้เจ้าข้าก็อยู่สบายหมดนั่นแหละ” โลกิลุกขึ้นจากเตียงเมื่อได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคย ใบหน้าเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาแทบจะทันที
นั่นแหละคือความลับของโลกิ นอกจากจะลวงเก่งเขายังเก็บอาการได้อย่างดีเยี่ยม ใครๆจึงเห็นได้แต่เพียงด้านเจ้าเลห์ที่โลกิเอามาบังหน้าแทนความแตกสลายภายในใจ
“ปากดีหรือเกินนะ” ธอร์ค่อยๆเดินมาหาโลกิที่นั่งอยู่บนเตียงช้าๆ
ปึก!
ธอร์กระชากคอเสื้อของโลกิอย่างแรงจนร่างบางเซมาหาเขา
“ฮะๆ” โลกิหัวเราะในลำคอ
“มีเรื่องอันใดให้น่าขันนะรึ หรือเจ้าขันให้กับความต่ำช้าของตัวเจ้า”ธอร์
โลกิตวัดสายตาใส่ธอร์ ร่างบางพยายามขืนตัวออกจากคนที่พูดจาให้ร้าย และเพราะสู้แรงไม่ไหวโลกิจึงใช้วิชาเวทย์จัดการร่างใหญ่
ปัก!
ธอร์กระแทกลงกับพื้นอย่างแรง เขารีบลุกและตรงดิ่งมาหาคนตรงหน้า โลกิรับรู้ถึงอารมณ์โกรธของพี่ชาย เทพเจ้าแห่งการหลอกลวงพยายามใช้พลังหวังจะป้องกันตัวเองแต่ธอร์ก็หลบได้ทุกครั้ง
“โอ้ย” ธอร์รวบข้อมือบางของโลกิอย่างแรงจนโลกิกลัวว่ากระดูกมันจะแตกเสียให้ได้
“ข้าไม่ว่าหรอกนะที่เจ้าจะใช้พลัง เพราะนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เจ้าจะได้ใช้มัน” กล่าวจบ ธอร์ก็นำขวดที่บรรจุไปด้วยน้ำสีม่วงดูน่ากลัวกรอกใส่ปากโลกิทันที
โลกิเม้มปากแน่น พยายามขืนตัวออกจากธอร์แม้จะไม่มีทางทำได้เลยก็ตาม
เมื่อหมดความอดทน ธอร์จึงบีบปากของโลกิอย่างแรงเพื่อให้โลกิได้รับยาในขวดนั้น
ธอร์กรอกยาในขวดนั้นจนร่างบางสำลักออกมา จัดการปิดปากโลกิไว้ด้วยมือใหญ่เพื่อกันไม่ให้เขาคายออกมา
โลกิมองคนตรงหน้าด้วยน้ำตา…
ไม่มีแล้วคนที่ปกป้องเขาราวกลับพี่ชายใจดี ตอนนี้ธอร์กลายเป็นคนที่ทำร้ายให้เขาเจ็บปวดทุรนทุราย หากแต่ถ้าเจ้าทำแบบนี้ ท่านจะสบายใจใช่ไหมธอร์
เพื่อให้ท่านสบายใจข้าจะทำ…
ธอร์กำลังรู้สึกแปลกใจ เพราะโลกิดื่มยาด้วยตนเองโดยที่เขาไม่ต้องบังคับ สายตาของโลกิทำให้เขารู้สึกสงสารแต่ความรู้สึกนั้นก็ถูกบดบังไปด้วยความโกรธเคือง เมื่อมั่นใจว่าร่างบางดื่มยาจนหมด ธอร์ก็ผลักร่างบางลงกับพื้นทันที่
“นั่นคือยารีดวิชาเวทย์” ธอร์ว่าด้วยเสียงเย็นเยือก
โลกิรู้สึกปวดหัวจนเหมือนมันจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ หลับเปลือกตาแน่น ครางเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดจนสุดเสียง
“เจ้าจะปวดหัวจนเหมือนจะระเบิด” ธอร์หัวเราะในลำคอ
“จากนั้นภายในร่างกายเจ้าจะเจ็บปวดเพราะการรีดพลังที่เจ้าสะสมมาตั้งแต่เด็ก”
โลกิเริ่มกุมไปที่ท้องของตัวเอง มันเจ็บปวดอย่างที่ธอร์ว่าจริงๆ ฤทธิ์ของมันกัดกล่อนภายในของโลกิจนเจ็บปวดแทบไม่ไหวและกระอักเลือดออกมา
“น่าสมเพชเสียจริง ที่พลังที่ท่านแม่อย่างข้าพร่ำสอนยักข์น้ำแข็งชั้นต่ำอย่างเจ้ามาเสียตั้งนานจะต้องหายไปภายในพริบตา” สายดูเยาะเย้ยเหยียดมองโลกิที่กำลังนอนทุรนทุรายอยู่บนพื้น
อาจจะเป็นเพราะความเจ็บปวดจึงทำให้โลกิหมดแล้วซึ่งสื่งภาพลักษณ์ที่สร้างมา ร่างบางคลานอย่างตะเกียกตะกายไปหาธอร์ แต่ก็ถูกธอร์ถอยหนี
โลกิพยายามยื่นมือไปจับขาคนตรงหน้า ธอร์เพียงมองร่างที่ตนเคยรักนักหนาด้วยความสมเพชและเดินจากไปอย่างเย็นชา
เหลือเพียงร่างของโลกิที่นอนทรมาณอยู่บนพื้นสกปรก ร่างกายที่เจ็บปวดอยู่ในขณะนี้ไม่สามารถเทียบได้กับความเจ็บปวดในใจของโลกิ
ฮึก
ธอร์เดินออกไปแล้ว เหลือเพียงแต่เสียงสะอึกสะอื้นและกรีดร้องของโลกิ
ธอร์ไม่แยแสข้าอีกต่อไปแล้ว เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมาดูข้าที่กำลังเจ็บ ท่านคงเกลียดข้าแล้วสินะ....
มาต่อแล้วนะคะทุกคน
ตอนนี้งงกันไหมคะทุกคน เราพยายามจะสื่อความเปลี่ยนไปและความน่าสงสารของน้องอยู่ อาจจะไม่ลึกซึ้งเท่าไหร่แต่เราจะพยายามพัฒนาอย่างสุดฝีมือเลยนะคะ
ส่งฟีตแบคให้เราด้วยการคอมเม้นท์หรือสกีม#เจ็บปวดThorki ในทวิตกันก็ได้นะคะ
Twitter:@blueberrene
เราอ่านทุกคอมเม้นท์เลยค่ะ เราดีใจมากเวลาที่มีคนมาเขียนถึงฟิคเรา มันทำให้เรามีกำลังใจที่จะแต่งต่อจริงๆค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่ธอร์อย่างโหดอะ
น้องงง:(
ฮรืออออ รุนแรงงงง
อิพี่ท้อทำน้องแรงมากกกกก ทำไมเปลี่ยนไป