ตอนที่ 9 : จีบเด็กครั้งที่7 -เด็กมันงอล-
จีบเด็กครั้งที่7
-เด็กมันงอล-
เพลย์
พิชญ์แพร
“โอเคเจอกันนะคะ”
“เจอกันคร้าบบที่รัก”
“ไอบ้า”
“ฮ่าๆ”
“วางแล้วนะ แล้วเจอกัน”
“ครับๆ”
ฉันวางโทรศัพท์จากเพลย์หลังจากที่เรานัดกันว่าเราจะไปกินข้าวกันที่ภัตตาคารหรูบนดาดฟ้าใจกลางเมืองที่ราคาก็สูงตามที่กิน จริงๆฉันก็ไม่ได้เลือกที่แพงหรอกนะ ตอนนั้นก็แค่บ่นว่าอยากมาที่นี้เพลย์ก็เลยชวนมาวันนี้แต่ฉันก็บอกแล้วว่ามันแพงอย่าเลย เขากก็บอกว่า..
‘เพลย์เลี้ยงไง ไปนะก็แพรอยากไปนี่’
เขาเสนอแล้วก็ต้องสนอง.... แลดูสวยเลือกได้เนอะ
เอาเถอะแต่งหน้าแต่งตัวเนอะวันนี้ต้องสวยหน่อยเด็กนัดเดททั้งที
“ไปแล้วนะครับคุณพ่อคุณแม่”
“จ้าลูกฝากแพรด้วยนะ” แม่
“ทานให้อร่อยลูก” พ่อ
“พ่อแม่เขาดูชอบเพลย์นะ”
“แพรคิดว่างั้นหรอ”
“อืม อะไรๆก็เพลย์ตลอดอ่ะ”
“ดีแล้วไงเวลามาสู่ขอจะได้ง่าย”
“แหม จะรอนะมาสู่ขอเนี่ย”
หลังจากที่เราขึ้นรถมาเราก็ชวนกันคุยพูดเรื่องนู้นเรื่องนี้กันไม่หยุด..
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับบบ”
“พนักงานก็ยังไม่เว้นนะเพลย์”
“อะไรอ่า”
“อ่อยไปทั่ว” ฉันเอานิ้วชี้ไปที่เพลย์ ก็เมื่อกี้พนักงานเสริฟ์อาหารยิ้มให้เขาแล้วเขาก็ยังไปยิ้มตอบตามฉบับเพลย์บอยของเขา หว่านเสนาห์ไปทั่วจริงๆ
“เพลย์เปล่านะ” เพลย์ทำท่ายกมือขึ้นมาสองข้างประมาณว่าผมยอมแล้ว และนั้นมันน่ารักสำหรับฉันมากๆ
และหน้าจะสำหรับผู้หญิงคนอื่นแถวๆนี้ด้วย.....
แหมนังชะนียิ้มกันใหญ่เลยนะแต่ขอโทษเขาเป็นของฉัน!!!
“พอมะ ผู้หญิงมองกันเต็มแล้ว”
“หึงหรอ”
“นิดนึง”
“ฮ่าๆJ”
“ไม่หึงนะคร้าบบ อ่ะๆกินเดี๋ยวเพล์ยป้อน”
ตอนนี้ฉันรู้สึกชนะชะนีทั้งร้านแล้ว ทุกคนมองเราก่อนที่จะทำหน้าเสียดายกันเป็นแถว
หึให้เจ้เถอะกว่าจะได้ก็ต้องไปตบกับชะนีทั้งม.อยู่แล้ว
50%
“กลับดีๆถึงแล้วโทรบอกแพรด้วย”
“โอเคครับ” เพลย์ทำท่าชูมือโอเคก่อนจะยิ้มหล่อสไตล์เขา
เราบ้ายบายกกันก่อนที่เขาจะขับรถออกไป
“แพร”
ไม่นะ....
เฟรม!!
“เฟรมมาได้ไงอ่ะ”
“ก็เราคิดถึงเลยมาหา”
“เมื่อกี้มากับใครอ่ะ”
“...” จะให้ตอบยังไงละเพื่อนก็ไม่ใช่แฟนก็ไม่ใช่ให้พูดว่าไงดีอ๋อเขาจีบเราส่วนดราก็อ่อยเขาอยู่อย่างงี้ก็ไม่ใช่ป่ะ
“คนที่คุยๆกันหรอ”
“อือ ก็ประมาณนั้น”
“ไม่น่าหล่ะไม่ตอบข้อความเราเลย”
“เฟรมมีอะไรอีกรึเปล่า”
“ถ้าไม่มี...”
“แพรลืมเราได้แล้วหรอ”
“...”
“...”
“เฟรมฟังแพรนะ”
“...”
“เฟรมเป็นคนบอกเลิกแพรเฟรมทิ้งแพรไป”
“แต่เรามีเหตุผลนะ”
“แพรเข้าใจ แต่แพรไม่ได้รู้สึกอะไรกับเฟรมแล้ว”
“ถึงแพรจะเคยรักเฟรมมากเคยอยากให้เฟรมกับมาเคยร้องไห้ฟูมฟายแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วอ่ะเฟรม”
“...”
“ถ้าไม่มีอะไรแพรเข้าบ้านแล้วนะ”
“เรายังรักแพรนะ”
“เราไม่เคยลืมแพรเลยตั้งแต่วันนั้น”
“แล้วเราก็จะทำให้แพรกลับมารักเราอีก”
ฉันเลือกที่จะเดินเข้าบ้านโดยที่ไม่สนใจคำพูดเหล่านั้นของเฟรม เพราะตอนนี้ฉันชอบเพลย์แล้ว เขามาช้าไป ช้าไปมาก...
ฉันนั่งรอเพลย์ที่ร้านตั้งแต่เช้าเนื่องจากวันนี้เขามีเรียนเช้าซึ่งมันเป็นสัญญาระหว่างเราว่าเขาจะต้องมากินอาหารเช้าที่ร้านของฉัน
กริ๊กๆ
เสียงกระดิ่งแห่งสวรรค์ เพลย์มาแล้วแน่ๆ
“แพร”
“...เฟรม”
“คือเฟรมอยากกินข้าวเช้าฝีมือแพรอ่ะ”
“นะ”
“...”
หมับ
เฟรมกุมมือฉันไว้พลางทำหน้าอ้อนๆของเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงดีใจมากๆ แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว
พรึบ
และก็มีแรงมาดึงมือของฉันออกจากการกอบกุมของเฟรมและดึงตัวฉันไปอยู่ข้างหลังเขา
เพลย์...
“คุณมีสิทธิ์อะไรไปดึงไปแพรแบบนั้น” เฟรม
“แล้วคุณมีสิทธ์อะไรไปจับมือแพรแบบนั้น” เพลย์
อย่า อย่ามามีสึกชิงตัวฉันขอร้องงงง
“J” เฟรมยิ้มให้เบาๆแต่มันแฝงไปด้วยแววตาที่น่ากลัว
“พอดีผมกำลังจีบแพรอยู่แล้วผมก็ไม่ชอบที่ผู้หญิงของผมมีคนอื่นมาจับมือ” ผู้หญิงของเพลย์อย่างงั้นหรอ...
“พอ”
“เฟรมออกไปเหอะแพรขอร้อง”
“ก็ได้แล้ววันหลังเราจะมาหาแพรใหม่นะ” เฟรมหันมายิ้มให้ฉันก่อนจะเดินออกจากร้านไปโดยที่ไม่หันมามองหน้าเพลย์อีกเลย
“มันเป็นใคร” เธอเป็นคนเดียวที่ไม่ควรเสียใจ ออไรท์
ยัง ยังจะออไรท์ ฉันว่าตอนเนี่ยฉันกำลังจะไม่ออไรท์แล้ว
“เอ่อ..”
“แพร”
“มันเป็นใคร!!” เพลย์ขึ้นเสียงใส่ฉันนิดหน่อยแต่นั้นก็ทำให้ฉันสะดุ้ง ใครจะคิดว่าผู้ชายน่ารักๆแบบเขาจะมีมุมดาร์กแบบนี้หล่ะ
“แฟนเก่า”
“แต่แพรไม่ได้อะไรกับเขาแล้ว”
“แล้วทำไมมันมาจับมือแพร”
“แพรก็ไม่รู้”
“เฮ้อ” เพลย์ถอนหายใจก่อนที่จะปล่อยมือของฉัน
“เพลย์...”
“เพลย์ว่าวันนี้เพลย์ไปก่อนดีกว่า”
“ดะ..เดี๋ยว” ไม่ทันแล้วเพลย์ออกไปแล้ว
ทำไม...ทำไมไม่ฟังกันก่อน
ฉันอุส่าห์ตื่นมาแต่เช้ามาที่ร้านมาทำข้าวให้เขาแต่ว่าเขาไม่ได้สนใจมันเลยด้วยซ้ำ...
“พี่แพร”
“ฟาง...” ฉันรู้สึกได้ว่าเสียงฉันมันเบาลงไปมาก ฟางเดินเข้ามากอดฉันและนั่นมันทำให้ฉันร้องไห้ ตอนแรกฉันก็ไม่คิดหรอกว่าฉันจะร้องไห้แต่พอฟางเข้ามากอดมันทำให้ฉันรู้สึกอยากจะร้องไห้ นี่แหละนะที่เคยมีคนบอกว่ายิ่งมีคนปลอบยิ่งรู้สึกอยากจะร้องไห้
#เพลย์
ผมพึ่งเลิกเรียนแต่วันนี้ทั้งวันผมก็ไม่ได้มีสมาธิกับมันสักเท่าไหร่หรอก ผมเอาแต่คิดเรื่องของแพรกับไอผู้ชายคนนั้น ผมยอมรับว่าผมมันเหี้ยขี้หึงแล้วก็งี่เง่ามาก แต่ผมไม่ชอบจริงๆที่ไอผู้ชายคนนั้นที่มันจับมือแพร
“พี่เพลย์คะ”
“อ่าว ว่าไงเรา”
ผมรู้สึกว่ามีแรงสะกิดจากทางด้านหลังของผม และเมื่อผมหันไปก็เจอกับผู้หญิงที่ทำงานอยู่ในร้านของแพรถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อว่าฟางนะ
“ฟางไม่อ้อมค้อมเลยละกันนะคะ”
“...”
“คือพี่ทำพี่แพรร้องไห้”
แพรร้องไห้....
ตอนนี้ในใจผมมีแต่คำว่า แพรร้องไห้ แล้วแพรหายรึยัง มีคนปลอบแพรมั้ย บ้าเอ้ย!!!
“ทำไมพี่ไม่ฟังเขาอธิบายก่อนละคะ ออกมาก่อนแบบนั้นแล้วมันได้อะไรความจริงก็ไม่รู้แถมมันยังทำให้พี่สองคนโกรธกันเปล่าๆอีก”
“ฟางอยากแนะนำให้พี่...”
“แพรอยู่ไหน”
“อยู่ร้านค่ะ”
“ขอบคุณมากเลยนะฟาง พี่จะรีบไปง้อฟางเดี๋ยวนี้แหละ”
“ค่ะ แล้วก็อย่าทำให้พี่แพรเสียใจอีกไม่งั้นฟางจะไม่เชียร์พี่กับพี่แพรแล้ว”
“ฮ่าๆโอเคครับ”
#เพลย์
#พิชญ์แพร
ฉันนั่งมองจานข้าวที่ฉันอุส่าห์ตั้งใจตื่นมาทำให้เพลย์ตั้งแต่เช้า
ฮึก น้ำตาที่หายกลับมาไหลอีกครั้งฉันใช้มือปาดมันออกลวกๆ แล้วตัดสินใจจะเอาจานข้าวที่ไม่มีคนกินนี้ไปทิ้ง...
“จะเอาไปไหน”
“...”และเมื่อฉันหันไปก็เจอกับผู้ชายที่มันเดินหนีฉันไปตอนเช้า..
“เอาไปทิ้ง มันไม่มีคนกิน”
“ได้ไงเพลย์อุส่าห์รีบวิ่งมากินเลยนะเนี่ย”
“...อย่าเลยมันเย็นหมดแล้ว”
“เพลย์กินได้”
พรึบ
เพลย์เอาจานข้าวจากมือฉันไปวางไว้บนโต๊ะก่อนที่จะจัดการกินมันพรางหันมายิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มน่ารักๆของเขา
ฉันเดินไปที่โต๊ะของเพลย์ นั่งมองท่าทางน่ารักๆของเขาที่กำลังกินข้าวด้วยความตั้งใจ
“อร่อย”
“โกหก มันเย็นหมดแล้วไม่อร่อยหรอ”
“เพลย์พูดจริงๆ”
ฉันเผลอยิ้มให้กับคำพูดของเขาแต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเห็นเขามองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มกว้างๆนั้น
“นี่”
“...”
“เพลย์ขอโทษ”
“ขอโทษที่ไม่ฟังแพรเลย”
“ดีกันนะ”
เพลย์ทำท่าชูนิ้วก้อยแล้วยื่นมาตรงหน้าฉัน
“นะครับดีกันนะๆ”
“นะคร้าบบ”
“อือ” ฉันยื่นมือไปเกี่ยวก้อยกับเขาและนั่นมันทำให้เขายิ้มกวางขึ้นกว่าเดิม
เปลี่ยนชื่อตอนนิดหน่อยนะจ้าาา
@blueberrene #10วิธีจีบเด็ก #เพลย์แพร
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
