ดูเหมือนว่าคุณแม่ของฉันจะเป็นบั๊คจากต่างโลก

"ที่รักคะ คุณมาทำอะไรตรงนี้กัน เดี๋ยวหิมะก็กัดหรอก"หญิงสาวเรือนผมสีดำเข้มเอ่ยถามกับชายร่างสูงใหญ่ นัยน์ตาสีดำขลับมองไปยังผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีกำลังยืนกลางสวนขณะที่หิมะกำลังโปรยปราย

"อ่ะ ขอโทษนะ ฉันกำลังคิดเรื่องเธอกับลูกอยู่น่ะ"ผู้เป็นสามีหันมายิ้มตอบ เรือนผมสีอ่อนมีหิมะเกาะอยู่เล็กน้อยปลิวไสว รอยยิ้มของเขายังเหมือนเดิมกับหลายปีที่ผ่านมา

"ฉันกับลูก?" ผู้เป็นภรรยาถามอย่างสงสัย

"ไม่มีอะไรหรอก แค่เรื่องทั่วไปน่ะ ว่าแต่คาริเซียหลับไปแล้วเหรอ" 

"ใช่ค่ะลูกหลับไปแล้ว"เธอตอบตามความจริง

"งั้นเราเข้าบ้านกันเถอะเดี๋ยวเธอจะป่วยเอา"

..ในวันนั้นเป็นแค่วันธรรมดา ๆ วันนึง แต่ผู้เป็นสามีไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่มีโอกาสเห็นหน้าภรรยาที่รักอีกแล้ว..

"ดูนี่สิ ฉันว่าลูกต้องชอบถุงมือที่ฉันถักให้แน่"ผู้เป็นแม่ยิ้มร่า เธอลองสวมถุงมือไหมพรมเข้ากับมือเล็ก ๆ ของลูกสาวอย่างบรรจง 

"อื้มลูกเราต้องชอบแน่ๆ.."ชายหนุ่มพูดพลางกระชับอ้อมแขนที่กำลังอุ้มลูกสาวตัวน้อยอยู่ นัยน์ตาสีฟ้ามองไปยังภรรยาที่กำลังสวมถุงมือให้ลูกสาวอีกข้างด้วยความรัก เขาโชคดีเหลือเกินที่มีเธออยู่

"ริน.." เขาเรียกชื่อภรรยา แม้ไม่ใช่ชื่อที่เขาชินภาษานัก ทว่าในความคิดของผู้เป็นสามีแล้วนี่เป็นคำที่ไพเราะที่สุด

"คะ?" เธอฉงน 

"ฉันรักเธอนะ.." เขาสารภาพรักเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วนะ อาจจะครั้งที่ 100 แล้วก็ได้

"ฉันก็รักคุณค่ะซัลลิแวน รักมาก ๆ ด้วย"เธอยิ้มจนตาหยี 

ตุ้บ.. เสียงของอะไรบางอย่างที่หล่นลงพื้น เบื้องหน้าชายหนุ่ม 

"เอ๊ะ.." 

เบื้องหน้าซัลลิแวนว่างเปล่า ไร้เงาผู้เป็นที่รัก

'..เธอหายไปเหรอ..'