ไขปริศนามนตราลับ ฉบับ ยัยแม่มด

ลำดับตอนที่ #3 : Magic of love : : พบนักเรียน โอริ และริวิช

          หลังจากที่พวกเรารีบเก็บของและรีบวิ่งมายังลานอเนกประสงค์ ก็ได้พบว่าพวกเรามาช้า ทำให้พวกเราโดนออกมายืนหน้าแถวค่ะ

          “ที่ครูให้นักเรียนมารวมตัวกันที่ลานอเนกประสงค์ก่อนไปรับประทานอาหารก็เพราะครูมีเรื่องจะแจ้งให้นักเรียนทุกคนทราบก่อน คือค่ายในครั้งนี้จะไม่ได้มีแต่โรงเรียนโอริวิชเพียงโรงเรียนเดียวแต่ยังมีโรงเรียน ริวิช และโอริมาด้วย ซึ่ง 2 โรงเรียนนี้ เป็นโรงเรียนเครือเดียวกับโรงเรียนเรา โรงเรียนริวิชเป็นโรงเรียนชายล้วน ส่วนโรงเรียนโอริเป็นโรงเรียนหญิงล้วน ซึ่งมีโรงเรียนโอริวิชเป็นโรงเรียนสหศึกษา และการที่เราให้นักเรียนทั้ง 3 โรงเรียนมาเข้าค่ายรวมกันในครั้งนี้ก็เพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีโรงเรียนพี่ โรงเรียนน้องให้สนิทชิดเชื้อกันมากขึ้น ดังนั้นเราจึงให้นักเรียนจัดเป็นกลุ่มๆ กลุ่มละ 12คนประกอบด้วยนักเรียนโรงเรียนโอริวิช 4 คน ริวิช 6 คน และโอริ 2คน” 

พอสิ้นเสียงอาจารย์สุจินดา(เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองของโอริวิชค่ะ)ปุ๊ป เสียงกระหึ่มเหมือนผึ้งแตกรังก็เกิดขึ้นปั๊ปเลยครับท่าน พวกเราก็พอจะรู้นะว่ามีโรงเรียนริวิช กับโอริ มาด้วยแต่ไม่รู้ว่าต้องมารวมกันเป็นทีเดียวกัน ว่าแล้วลองหันไปถามความเห็นเพื่อนๆสุดเลิฟบ้างดีกว่า

“เออพวกแก แล้วเด็กสองคนนั้นน่ะ ที่อยู่เต็นท์เดียวกับเราน่ะ ไปไหนแล้วล่ะ” พอฉันหันมาปุ๊ปยัยเจสด์ก็ถามพวกเราปั๊ปเลยค่ะ

“เออ ฉันก็ไม่เห็นเลย” ฉันออกความเห็น

“แต่นี่มันการประชุมโรงเรียนเราโรงเรียนเดียวนิ” เบสพูด

“อืม...ถ้าเป็นอย่างงั้นโรงเรียนริวิช กับโอริก็น่าจะแยกไปประชุมที่อื่นระมั๊ง” แหม ยัยดริวเนี้ยนะรู้ทุกเรื่องอีกแระ

“งั้นยัยสองคนนั้นก็คงจะอยู่โรงเรียนโอริ และเป็น 2 คนที่อยู่กลุ่มเดียวกับเราใช่มะ” เออใช่ ยัยเบสนี่อัจฉริยะจริงๆ ฉันยังคิดไม่ถึงเลยนะเนี้ย

“งั้นแสดงว่าก็ต้องมีผู้ชายอีก 6 คนจากริวิชที่อยู่กลุ่มเดียวกับเรา” ยัยเจสด์ช่วยออกความเห็นอีกคนนึงค่ะ แต่บทสนทนาทั้งหมดก็ต้องจบลงเพียงเท่านั้น

“เงียบ!!!” ก็เพราะเสียงอันทรงพลังของอาจารย์สุจินดาน่ะซิค่ะทำให้นักเรียนทุกคนเงียบเสียงลง ก่อนที่อาจารย์จะพูดต่อว่า

“นักเรียนคงจะเห็นรายชื่อคนที่นอนเต็นท์เดียวกับตนเองแล้วซินะ และนั่นแหละคือนักเรียนของโรงเรียนโอริจะอยู่กลุ่มเดียวกับนักเรียน” เห็นมั๊ย เป็นไปตามที่ยัยเบสบอกเป๊ะเลย

“ส่วนนักเรียนชายของโรงเรียนริวิชอีก 6 คนนั้นนักเรียนจะได้พบตอนทำกิจกรรมในวันพรุ่งนี้ เรื่องที่ครูจะแจ้งก็มีเพียงเท่านี้ นักเรียนทุกคนไปทานอาหารได้” โฮะๆ อันนี้ก็เป็นไปตามที่ยัยเจสด์พูดแปะ หุหุ พวกเรานี่เก่งกันจริงๆเลย

       “พวกเรา ไปกินข้าวกันเหอะ หิวแล้ว” ยัยเบสกระซิบพวกเรา แต่ทำไมมันต้องกระซิบด้วยล่ะ

 “ส่วนนักเรียนที่มาช้า จะโดนทำโทษ หลังทานอาหารเย็นเสร็จมาพบครูที่นี่ เข้าใจมั๊ย” ฉันรู้แล้วว่าทำไมยัยเบสต้องกระซิบ ก็เพราะมันต้องการหนีการทำโทษของอาจารย์สุจินดานี่เอง

“ครูถามว่าเข้าใจมั๊ย”

 “เข้าใจค่ะ” เสียงของพวกเราทั้งสี่คนตอบอาจารย์สุจินดาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แล้วพออาจารย์เดินจากไป บทสนทนาก็เกิดขึ้น

“เซ็งเลย นึกว่าจะรอดแล้วนะเนี้ย” เจสด์พูดค่ะ

“เออ ช่างเถอะน่า รีบไปกินข้าวก่อนดีกว่า ฉันหิวแล้ว” ยัยเจสด์เผยธาตุแท้ความเป็นหมูออกมาแล้วค่ะ แต่ฉันก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกันแหละ - -*

“อืม ไปกันเถอะ” พอฉันพูดจบ ทุกชีวิตก็พร้อมใจกันเดินหน้าเข้าสู่โรงอาหาร  

“พวกแกจะกินอะไรกันล่ะ” ฉันถามทุกคน เพราะมีอาหารให้เลือกเยอะมากค่ะ เป็นอาหารแบบบุฟเฟ่ มีแต่ของหน้ากินๆทั้งนั้นเลยด้วย

“ฉันอยากกินทุกอย่างเลยว่ะ” ดูยัยเจสด์มันตอบซิคะ เผยความเป็นหมูออกมาอีกแล้ว

“เฮ้ย! กินมากไม่ได้นะเจสด์ เดี๋ยวตอนโดนทำโทษก็จุกกันพอดี” เออใช่ จริงอย่างที่ยัยเบสบอกเดียวตอนโดนทำโทษก็จุกกันพอดี

“เออน่า...ฉันจะพยายามกินให้น้อยที่สุดละกัน” -*- นี่คือหน้าของทุกคนค่ะ

“จะกินอะไรก็รีบเถอะ เดี๋ยวช้าก็โดนอาจารย์สุจินดาทำโทษซ้ำสองหรอก” อืมใช่ ดีนะที่ดริวเตือนพวกเรา ไม่งั้นได้คุยกันยาว งั้นฉันรีบปลีกตัวไปหาของกินดีกว่า

“งั้นฉันไปดูของกินตรงนู้นนะ” พอฉันพูดจบก็เดินออกไปจากโต๊ะเลยค่ะ...

อ่ะนั่น พิซซ่าน่ากินจัง ในที่สุดฉันก็เจอจุดมุ่งหมายแล้ว นั่นก็คือพิซซ่าที่แสนน่ารับประทาน หุหุ ตอนนี้สายตาฉันจ้องที่พิซซ่าอย่างเดียวเลยค่ะ ชีสก็เยอะ น่ากินมากๆๆๆ  ฉันต้องเดินเร็วๆ เดี๋ยวมีคนมาแย่งก็อดกินพอดี

 เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน  โอ้ย!

“โอ้ย!” ใครเนี้ย ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันเดินชนใครก็ไม่รู้ที่ตัวใหญ่มากๆเลย และตอนนี้ฉันก็เจ็บก้นมากด้วยเพราะก้นฉันมันไปชนกับพื้นเต็มๆ  ใครนะเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ (หรือฉันเดินไม่ดูเองก็ไม่รู้ - -*) เดินอย่างนี้หาเรื่องกันชัดๆ

“นี่! เดินยังไงฮะ ไม่ดูคนเลยหรือไง o_o” ตอนนี้ฉันลุกขึ้นมาแล้วค่ะแล้วพอฉันพูดจบก็เลยมองหน้าหมอนั่น แล้วก็ตะลึงในความหล่อค่ะ หล่ออย่างแรง

“นิ! เธอนั่นแหละที่เดินมาชนฉัน ยังจะมาหาเรื่องอีก” เอ๊ะ! นายนี่กล้าขึ้นเสียงกับฉันหรอ หือ...ถือว่าตัวเองหล่อแล้วคิดว่าคนอื่นเค้าจะยอมงั้นหรอ ไม่ขอโทษฉันไม่เท่าไหร่ นี่ยังจะมาหาว่าฉันเป็นคนชนอีก ฉันไม่ยอมหรอกย่ะ

“นายนั่นแหละที่เดินมาชนฉัน ก็เห็นอยู่ว่าฉันล้มไปกองกับพื้นขนาดนั้นน่ะ นายยังจะมาหาว่าฉันชนอีกหรอฮะ!” ตอนนี้รู้สึกว่าเสียงฉันดัง 180 เดซิเบลแล้วล่ะค่ะ

“เธอจะไม่ล้มได้ยังไง ก็ดูตัวเธอซิ เล็กจะตาย แรงก็ต้องน้อยเป็นธรรมดา” นายนี่มันมองฉันหัวจรดเท้าเลยค่ะ หือ...มาหาว่าฉันตัวเล็ก แรงน้อยหรอ นายแน่มากนะที่มาจี้ใจดำฉันน่ะ คือฉันเป็นคนตัวเล็กน่ะค่ะ เลยโดนล้อบ่อยๆ แล้วใครที่ล้อฉันอย่างนี้ก็ต้องโดน...

“ผลั่ก!  อย่างงี้ยังจะมาหาว่าฉันแรงน้อยอีกมั๊ยฮะ!” ฮะฮ่า ตอนนี้ฉันต่อยนายนั่นไปเต็มแรงเลยค่ะ ฮึๆสะใจชะมัด

“นิเธอกล้าต่อยฉันหรอ”

“ใช่ ฉันกล้า แล้วนายจะต่อยฉันคืนงั้นหรอฮะ” ตอนนี้ฉันกำลังเยอะเย้ยนายนั่นด้วยความสนุกสนานค่ะ มีความสุขจริงจริ๊ง

“เฮ้ยเพน เป็นไรหรือเปล่าเสียงแกดังไปทั้งโรงอาหารเลยนะ” ยัยเบสมายืนข้างฉันด้วยสีหน้าที่ตกใจมากเลยค่ะ และก็รวมทั้งยัยเจสด์ และดริวด้วย แล้วฉันก็พึ่งจะเห็นว่าคนทั้งโรงอาหารมองมาที่ฉันกับนายนั่นเป็นสายตาเดียวเลยค่ะ

“อย่าบอกนะว่าแกไปมีเรื่องกับใครอีกน่ะเพน” ยัยเจสด์นี่รู้ใจฉันจริงๆ

“ใช่ ก็ไอ้บ้าเนี้ยซิ มาชนฉันแล้วยังมาบอกว่าฉันตัวเล็ก แรงน้อย ฉันก็เลยต่อยไปหมัดนึง” ฉันพูดพร้อมกับสีหน้าที่ภาคภูมิใจกับผลงานชิ้นนี้มาก แต่ยัยพวกนี้ซิหน้าตาถอดสีกันหมด แต่ฉันว่ามันไม่ได้ตกใจที่ฉันพูดว่าต่อยนายนั่นหรอก แต่มันคงตกใจ อาจารย์สุจิดามากกว่า ฮือๆอาจารย์แกมาตั้งแต่เมื่อใหร่เนี้ย ตายแน่ฉัน

“รินทรา เธอก่อเรื่องอะไรอีกแล้วฮะ” ฮือๆ ทำไมอาจารย์มาหาว่าฉันผิดคนเดียวล่ะ ฉันไม่ผิดซะหน่อย นายนั่นตังหากที่ผิด(หรือเปล่า) ที่มาพูดแทงใจดำฉันน่ะ T^T

“อาจารย์หนูไม่ได้ทำผิดนะ ก็นายนั่นมาเดินชนหนูก่อน หนูก็เลย...” เมื่อกี้ยังภูมิใจกับการได้ต่อยหน้านายนั่นอยู่เลย แต่ตอนนี้หงอยเลยค่ะ ใครจะกล้าบอกอาจารย์ว่าฉันต่อยหน้านายนั่นไปล่ะ

“เธอก็เลยต่อยหน้าเค้าเลยงั้นหรอ” o_o อาจารย์เห็นตอนที่ฉันต่อยหน้านายนั่นหรอ

“ก็เค้าเดินชะ...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว รินทรา ยังไงเธอก็โดนทำโทษอยู่แล้วเดี๋ยวครูรวบยอดเลยแล้วกัน รวมทั้งเธอด้วยนะ” เย้! อย่างน้อยฉันก็ไม่โดนทำโทษคนเดียว นายบ้านั่นก็โดนด้วยเหมือนกัน ฮิฮิ

สรุปพอพวกเรากินข้าวเย็นเสร็จ ก็มายืนรออาจารย์สุจิดาที่ลานเอนกประสงค์

“อาจารย์สุจินดาเนี้ยนะไม่รู้จะโหดไปไหนมาเข้าค่ายแท้ๆ ยังไม่ปล่อยพวกเราอีก” ที่ยัยเจสด์บอกว่า ยังไม่ปล่อยพวกเราอีก น่ะก็เพราะว่าตอนอยู่โรงเรียนพวกเราจะโดนอาจารย์สุจินดาว่าเป็นประจำอยู่แล้วค่ะ

พอเจสด์พูดจบ อาจารย์ก็เดินมาพอดีเลยค่ะ หวังว่าอาจารย์คงจะไม่ได้ยินที่ยัยเจสด์พูดหรอกนะ ดูหน้าเจสดซิ ฮิฮิ ซีดเป็นไก่ต้มเลย

“มากันครบแล้วใช่มั้ย” อาจารย์จะถามทำไม อาจารย์ก็น่าจะจำหน้าพวกเราทุกคนได้ดีอยู่แล้ว ก็เห็นอยู่เนี้ยว่าพวกเรามากันครบ 4 คนแล้ว เออ ช่างเถอะ อาจารย์เค้าอุตส่าถามก็ตอบให้อาจารย์เค้าหน่อยละกัน

“ครบแล้วค่ะ” ฉันตอบอาจารย์

“เธอรู้ได้ยังไง รินทรา ว่ามากันครบแล้ว” อ่าว...อาจารย์นี่ถามแปลกๆ

“ก็คนที่โดนทำโทษมีแค่พวกหนู 4 คนนี่คะอาจารย์”

“ใครบอกเธอว่าคนที่โดนทำโทษมีแค่พวกเธอ 4 คน” หือ...แล้วยังมีใครโดนอีกล่ะ ฉันหันหน้าไปหาเพื่อนเป็นเชิงคำถาม แต่ทุกคนก็ทำหน้างงเหมือนกันหมดเลยค่ะ ฉันเลยหันหน้ากลับมาหาอาจารย์เพื่อรอฟังคำตอบ

“พวกเธอทั้ง 4 คนต้องโดนทำโทษรวมกับนักเรียนโรงเรียนโอริ และริวิช” ฮะ! โดนทำโทษรวมกับนักเรียนโรงเรียนโอริ และริวิช