[RO FanFic] Angel’s Bodyguard - ^^ - องครักษ์แห่งเทพ

ลำดับตอนที่ #8 : I Miss You so Much เพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง

ตำนานแห่งรักบทที่ 7 I Miss You so Much… เพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง



ณ ร้านอาหารไอร์ Beach Town, Comodo



แพลทให้ไดมอนด์นั่งรออยู่หน้าร้านอาหารพร้อมกับPet food



“อย่าตีกันนะ” เธอกำชับไว้แล้วเดินหายเข้าไปในร้านอาหาร ไดมอนด์พยักหน้าแล้วเลื้อย (?) ไปนั่งข้างๆ โซฮีที่ยังไม่ตื่น ผมของเธอแหว่งหายไปนิดหน่อยด้วยฝีมือของแพลท งูสาวเอามือแตะเธอให้ตื่นขึ้น เธอมีท่าทางงัวเงียแล้วเอามือขยี้ตา



“เจ้านายมาแล้วหรอ?” เธอมองหน้าไดมอนด์ชัดๆ



“อ้าว!ไอซิสนี่นา โทษทีเพื่อน” โซฮีสาวพูดด้วย ลักษณะการพูดของเธอช่างขัดแย้งกับหน้าตาซะจริงเชียว



“เธอชื่ออะไรหรอจ้ะ? ฉันชื่อไดมอนด์” เธอพยายามทำความรู้จักด้วย เพราะเธอไม่เคยเห็นโซฮีมาก่อน “แล้วรู้ได้ไงล่ะ ว่าฉันเป็นไอซิส เธอมาจากพาย่อนไม่ใช่หรอ?”



“ฉันชื่อ คริสตัล ยินดีที่ได้รู้จักไดมอนด์” เธอคุยด้วยอย่างเป็นมิตร



“คือ... เคยมีคนพาไอซิสไปเดินเล่นแถวพาย่อนอ่ะ เลยรู้ แต่เธอน่ารักกว่าเยอะเลย” คริสยิ้มให้



“อ่านะ... ชมกันแบบนี้ก็เขินแย่สิ คิคิ” เธอหน้าแดงเล็กน้อย “เจ้านายเธออยู่ข้างในหรอจ้ะ?”



“เออใช่ เขาน่ารักมากเลย แหมหน้าโคตรสวยหยั่งกะผู้หญิงแน่ะ เหอๆ แล้วตะกี้ที่ผมขาวๆ นั่นเจ้านายเธอหรอ ? ชื่ออะไรน่ะ?” เธอดูสนใจแพลทมากทีเดียว ผมสีเงินยาวสลวยนั่น คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกนะ



“เดี๋ยวๆ หน้าเหมือนผู้หญิงหรอ?” ไดมอนด์ก็เริ่มสนใจเจ้านายของคริสแล้วเช่นกัน



“แพลทตินัม เจ้านายเธอก็...” คริสทำหน้าเหมือนช็อกนิดๆ แล้วเอ่ยขึ้นมาเบาๆว่า



“เนไฟรต์” ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างไม่อยากจะเชื่อ





แพลทตินัมเดินไปนั่งยังโต้ะหน้าสุดที่ยังว่างอยู่ เสียงเพลง ที่ขับกล่อมคนในร้านช่างไพเราะจริงๆ ... แต่กลับไม่มีเนื้อร้อง ฟังแล้วรู้สึกว่าเหมือนขาดอะไรไป



“เพลงนี้นี่มัน” เธอหลับตานึกย้อนไปยังเหตุการณ์แห่งความสุขในอดีตเมื่อ 4 ปีที่แล้ว เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าเธอขึ้นไปร้องเพลงและเต้นรำอยู่บนเวทีซะแล้ว



“Whenever it’s so hard for you to face”



“Remember the promises, I’ll gave you”



“Nothing can stop us loving”



“As long as we are together (hu…hu…)”



“You and I”



“I’ll survive forever”



“Reach as high… (Yeah)”



“I reach your soul forever”



“(hu hu… hu)”



แปะ แปะ แปะ คนทั้งร้านปรบมือให้เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ทั้งสองหันไปยิ้มให้กัน แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นการยิ้มค้างไปในทันที



“พ...พะ...แพลท” เนฟตกใจจนพูดแทบไม่รู้เรื่อง ซึ่งเขาคิดว่าแพลทก็คงจะเกิดอาการเช่นเดียวกันกับเขา



“น... นะ... เนฟ ว้าย!” เธอตกใจจนหงายหลังตกเวที “ตุ้บ! เอ๋ ไม่เจ็บแฮะ”



“พ่อหนุ่มมือไวดีเหมือนกันนี่” เสียงจากลูกค้าดังขึ้นมา เนฟได้เอามือดึงเอวเธอไว้ไม่ให้หล่นลงไปข้างล่าง



“เกือบไปแล้วนะ ไว้ค่อยคุยกันหลังเวทีละกัน” เนฟบอกเธอเบาๆ เธอพยักหน้าให้





“กรี๊ดดด! คิดถึงเนฟที่สุดเลย” เมื่อลงมาหลังเวทีแพลทก็กระโดดกอดเนฟทันทีจนหงายหลังลงไปทั้งคู่



“แพลทตินัม” เธองงว่าทำไมเนฟถึงเรียกชื่อเต็มแล้วลุกขึ้นนั่งตรงหน้าเนฟ



“เธออายุ 18 แล้วนะ” เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆไหลลงมาตามหน้าขา พอก้มลงมองก็เห็นเลือดสีแดงหยดลงมา



“อ้ายย! เนฟจ๋าใจเย็นๆ น้ำแข็งอยู่หนาย” เธอวิ่งหาน้ำแข็งมาประคบที่หน้าเนฟ เพราะเขาเลือดกำเดาไหล (กระฉูด)



“ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำแบบนี้ หุ่นเธอก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ตอนนี้เลือดหยุดแล้ว แพลทกำลังเอาผ้าชุบน้ำเช็ดขาเธออยู่ด้วยท่าทางที่ชวนให้เลือดกระฉูดอีกรอบซะเหลือเกิน เขาหันหน้าหนีไปอีกทาง



“โกรธหรอ” เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เขาก็หลบหน้าเธอไปอีกทาง



“เปล่า” เธอเอียงหน้าไปมองและเห็นว่าเขาหน้าแดง



“อุ้ย เนฟเขินหน้าแดงเชียวน่าถ่ายรูปเก็บไว้จัง ฮิฮิ แล้วแผลที่หลังเป็นยังไงบ้างล่ะ”



“ก็เป็นแผลเป็นเลย” อยู่ดีๆ แพลทก็มาดึงเสื้อข้างหลังของเขาขึ้น “เฮ้ย! เธอจะทำมิดีมิร้ายฉันหรือไง”



“บ้าสิ ว้าเป็นแผลเป็นเลย ผิวเสียหมด” เธอเอามือลูบรอยจางๆบนหลังเขาเบาๆ ชวนจั้กจี้จนขนลุก



“ขอบคุณนะที่ช่วยฉันเอาไว้” เธอกอดเขาจากด้านหลัง “ขอบคุณ”





“อะ นี่ค่าตอบแทนที่มาช่วย”เจ้าของร้าน (ไอร์) ยื่นซองเงินให้ 2 ซอง เนฟรับไว้หนึ่งซอง



“เอ๋ ให้ฉันทำไมคะ?” แพลทงงๆ กับซองเงินที่เธอยื่นให้ “ฉันไม่ได้สมัครงานนี้นี่คะ”



“ก็ที่เธอขึ้นมาเต้นไงล่ะ ถือเป็นค่าตอบแทนจากฉันละกัน” แต่เธอผลักมือกลับ



“ฉันไม่ได้ทำเพื่อเงินค่ะ แค่นึกสนุกเฉยๆ ขอรับไว้เพียงแค่ความรู้สึกละกันค่ะ” ไอร์ยิ้มให้กับคำพูดนี้แล้วหยิบอะไรบางอย่างยื่นให้เธอ



“นี่แทนความรู้สึกละกัน” เธอรับมาเปิดออกดู สิ่งที่อยู่ข้างในคือBlush ของที่เด็กผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันอยากได้มาครอบครอง “ดูแล้ว น่ารักมากเลยจ้ะ”





“ขาวๆ หมวยๆ มาแล้วเจ้าค่ะ” นี่เป็นเสียงแรกที่พวกเขาได้ยินทันทีที่ก้าวเท้าออกมาข้างนอก เนฟอ้าปากค้างเล็กน้อยที่โซฮีของเขาพูดได้แล้ว “เพ่ๆ โรคกระเพาะจะถามหาแล้วนะเฟ้ย”



“สวัสดี กว่าจะมานะเธอ”ส่วนแพลทก็งงไม่แพ้กันเพราะไดมอนด์ที่กอดอกอยู่ตรงหน้าเธอก็พูด ไดทำหน้าบูดใส่ “อยู่เฉยๆ น่ะ เอาไรให้กินหน่อย” ไดมอนด์ผู้แสนสุภาพกลายเป็นนางพญางูทันทีพอโมโหหิว



“Pet Food ราคาพิเศษ 2000 เซนีจ้า” แม่ค้า (มีคนเดียวในเรื่องรึไงเนี่ย) ตะโกนขาย ทั้งสองคนรีบไปหาซื้ออาหารสัตว์จากแม่ค้าทันที (ก็โคโมโดมันไม่มีร้านสัตว์เลี้ยงนี่นา) ก่อนที่ทั้งสองตัว (?) จะหนีไป



“เดี๋ยวนี้เธอไม่เก็บหูแล้วเหรอ” เนฟถามเมื่อเห็นปลายหูโผล่ออกมาจากเส้นผมของเธอ หลังจากที่เอาอาหารให้ทั้งคู่แล้ว (คริส: นี่ถ้าลืมกันอีกจะเก็บของหนีออกจากบ้านเลยด้วย) (ได: ใช่ นึกว่าจะปล่อยให้ตายซะแล้ว)



“ก็อ้างว่าเป็นหูเอลฟ์ซะสิ ฉันเป็นแดนเซอร์แล้วนะ” เธอพูดพลางเดินเลียบชายหาดไปพลาง ลมทะเลเย็นๆยามค่ำคืนปะทะเข้ากับใบหน้าของเธอ สร้างความสดชื่นขึ้นหลังจากที่ต้องทนอยู่กับควันบุหรี่ (แสดงว่ายังไม่มีแอร์) และกลิ่นอาหารในร้านมา



“ไปหาที่พักเถอะ เย็นแล้วเดี๋ยวไม่สบาย”เนฟเอาเสื้อคลุมของเขามาคลุมให้แพลทโดยการโยนลงไปบนหัวของเธอจนปิดหน้าปิดตาหมด



“เน่! จะคลุมให้ก็เอาให้มันดีกว่านี่หน่อยเซ่” เธอโวยวายนิดหน่อยแต่ก็เอาเสื้อมาคลุมตัวแต่โดยดี แล้วเดินตามเขาไป





ที่ห้องพัก



“นี่ ทำไมจองแค่ห้องเดียวเองง่า เตียงเดี่ยวอีกตะหาก” แพลทถามเขาในขณะที่เขากำลังวางกีต้าร์ลงบนเก้าอี้



“เปลือง” เขาตอบสั้นๆ ง่ายๆ ก็อยากจะแยกอยู่หรอกแต่ขนาดรวมเงินกันแล้วยังเกือบไม่พอ



“นี่ตอบให้มันชัดเจนกว่านี้หน่อยสิ” แพลทยังถามไม่เลิกพร้อมกับขึ้นไปกระโดดเล่นบนเตียงนอน



“ไม่มีตัง” เขาตอบยาวขึ้นมาอีก 2 พยางค์ (แพลท: ...-_-“) เขาเหล่มองเธอเล็กน้อยประมาณว่าทำหน้างี้หมายความว่าไง



“คงไม่ทำมิดีมิร้ายฉันหรอกนะ บ้านเธอออกจะรวยไม่ใช่เรอะ” เธอหรี่ตามองเนฟ



“นั่นน่ะ ฉันควรจะเป็นคนพูดมากกว่ามั้ง” เขาเดินเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูก่อนที่จะมีพายุหมอนลอยมา เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำก็เจอแพลทถือหมอนดักไว้อยู่แล้ว เธอขว้างมันใส่หน้าเขาทันที



“เย้! ฮ่า ฮ่า ฮ่า เข้าเป้าพอดีเป้ะ แต่เล็งยากกว่าธนูแฮะ” เธอหยิบหมอนขึ้นมาอีกใบแล้วโยนใส่เนฟ แต่คราวนี้เขาหลบได้แล้วหยิบหมอนขึ้นมาปาใส่เธอบ้าง แล้วเลยเกิดสงครามหมอน (Fighting Pillow) ขึ้นในห้อง



“นี่ คริส ฉันว่าพวกเราไปทีอื่นกันดีกว่ามั้ยจ้ะ ที่นี่ท่าจะไม่ปลอดภัยซะแล้ว” ไดมอนด์ถามพลางหลบหมอนที่เนฟโยนใส่แพลทแต่เธอหลบได้ คริสพยักหน้าว่าเห็นด้วยแล้วพากันหลบออกไปที่ระเบียง



“มีช่องโหว่ นี่แน่ะ” เขาฟาดหมอนเข้าทางด้านหลังของเธอ ด้วยความนุ่มของหมอนทำให้มันไม่ค่อยเจ็บ



“เอาใช่มั้ย ฮึ เอาใช่มะ”เธอขึ้นไปนั่งทับบนตัวเขาบนเตียงแล้วเอาหมอนตีไปที่หน้าเขาได้ 2-3 ที เนฟก็ใช้หมอนดันตัวเธอออกไปแล้วกดข้อมือเธอทั้งสองข้างเอาไว้ เขายิ้มหวานให้แพลท



“ได้เวลาเอาคืนมั่งแล้ว มือเบาเงี้ย ตีไม่เจ็บหรอก” แพลทมองหมอนจำนวนหนึ่งในมืออีกข้างของเนฟ



“แง้ว!” เขาเอาหมอนสัก3-4ใบได้โปะลงไปบนหน้าของเธอ แล้วก็นั่งหัวเราะอยู่ตรงนั้น ในขณะที่แพลทพยายามเอาหมอนออกจากหน้าโดยไม่มีมือช่วย “ขี้โกงง่ะ เล่นกดมือเค้าไว้แล้วจะไปสู้ได้ไงง้าาา” เนฟปล่อยมือเธอออก



“เอ่อเนฟคือ...” แพลทพูดพลางเหล่ไปที่ตัวของเขาที่นั่งคร่อมอยู่บนตัวเธอ เธอไม่พูดต่อเพื่อให้เขาคิดเอาเอง



“อ่ะ โทษๆ ดึกแล้วนอนกันดีกว่า”เขากระเด้งออกจากตัวเธอทันทีแล้วตะแคงข้างหลับไปทั้งที่ความจริงแล้วเขาแทบไม่ได้นอนทั้งคืน



“ใครมันจะไปหลับลง (วะ) เนี่ย”เขาพูดกับเพดาน พร้อมกับที่โดนแพลทเตะเข้าเบาๆที่ขา



“นอนดิ้นชะมัด” เขาพลิกตัวไปอีกข้างแล้วพยายามหลับต่อ





เช้าวันต่อมา



“สวัสดีค่ะ ตื่นแล้วเหรอ?” ไดมอนด์ทักแพลทที่ดูหน้าตาสดชื่น เธอเตรียมของไปMorrocอย่างอารมณ์ดี



“มาแล้วจ้า เพื่อนๆเราทุกคน” คริสตัลทักเนฟบ้าง แต่ท่าทางเขาตรงข้ามกับแพลทโดยสิ้นเชิง ซึ่งหน้าตาเหมือนคนอดนอน ทั้งสี่ออกไปซื้อเสบียงแล้วเดินทางไปMorrocด้วยเท้า เพราะเหตุผลเดิมคือ เก็บเงินไว้ซื้ออาหารเพียงอย่างเดียวเท่านั้น



“ลัลลั้ลลัลลา...” แพลทร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินเลียบชายหาดให้น้ำทะเลเย็นๆ ซัดเท้า “พักทานข้าวเที่ยงก่อนมั้ย หิวแล้ว” เธอพูดพลางหยิบอาหารสัตว์ให้ไดมอนด์



“ขอบคุณค่ะ กำลังหิว..” แต่พอเอาให้คริสเธอกลับบอกว่า



“ชั้นไม่ใช่ถังขยะนะ ของเก่ายังไม่ย่อยเลย” แล้วเธอก็ลอยไปหลบแดดอยู่ใต้ต้นไม้



“ปล่อยเค้าไปเถอะปีศาจก็เงี้ย เกลียดแดดแล้วก็ไม่ชอบลมเย็นๆ”เขายื่นเนื้อ กล่องนม และแอปเปิ้ลให้เธอ



“ไดจังก็เป็นปีศาจนะ แต่ไหงตรงข้ามกันเลยล่ะ” เธอมองไดมอนด์นอนอาบแดดอยู่ริมหาด หางของเธอแกว่งไปมาในน้ำใสๆ น่าเล่น แพลทลงไปนั่งบนโขดหินแล้วเอาเท้าแช่ลงไปในน้ำคลายเมื่อย คลื่นสาดกระทบฝั่งเป็นระลอกๆ พาเอาปลาดาวมาเกยตื้น (แล้วก็เสร็จลูกธนูของทั้งสองคนไงล่ะ เหอะๆ) เส้นผมสีเงินของเธอพลิ้วสยายตามแรงลมทะเล เหมือนเงือกน้อยที่ขึ้นมานั่งเล่นบนหาดทรายสีขาวละเอียดเหมือนกากเพชร ส่องแสงเป็นประกาย เมื่อมองออกไปนอกทะเลก็เห็นเกลียวคลื่นสะท้อนแสงแดดระยิบระยับชวนมอง



“นี่เธอ เลิกถ่ายมิวสิควีดีโอได้แล้ว เดี๋ยวไปถึงจะเย็นซะก่อน” เนฟพูดขัดเธอที่กำลังเคลิ้มๆ อยู่



“อื้อหือ พูดทีเสียบรรยากาศหมด อื้มมม ช่วยดึงหน่อยลุกม่ายขึ้น”เธอยื่นมือให้เขาดึง พอเขาจับมือของเธอ เธอก็ฉุดเขาลงไปในน้ำทันที



“มาทะเลแต่ไม่ได้เล่นน้ำแล้วมันจะเรียกว่ามาทะเลได้ยังไง” ส่วนไดจังก็ลากคริสจังลงมาเล่นน้ำด้วยอย่างสนุกสนาน และกว่าจะถึงMorrocก็มืดแล้วตามที่เนฟเตือน



“ฉันเตือนเธอแล้ว” เธอจามใส่เขาทีนึงเป็นเชิงว่า (หุบปาก) เงียบไปเลย





จบบทที่ 7 I Miss You so Much… เพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง





“จนแล้วจนรอดฉันก็ยังไม่มีชื่อน่ะนะ” แม่ต้าสาวลากรถเข็นดอกไม้มาหลังกระดาษ



“เป็นแค่ตัวตลกประจำบท เอาชื่อไปทำไมล่ะ” บลูตอบกลับ



“ก็เค้าจะเอาอ่ะ งี้ดๆๆ” แม่ค้าสาวทำตาแป๋วแหวว



“น่า น่ารักน่าสงสารออก ให้ๆชื่อเค้าไปเถอะ” ไอร์เข้ามาเกาะแม่ค้าสาว



“อ่ะจ้าๆ คิดชื่อได้เมื่อไรค่อยลงให้ละกัน” บลูยอมแพ้



“เย้! รักไอร์ที่สุดเลย” แม่ค้าสาวกระโดดกอดไอร์



“นะ... น่ารักจริงๆด้วย มาเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันเถอะ” ไอร์เอามือขยี้ผมแม่ค้าสาวเล่น บลูเหล่มองคู่นี้แล้วก็คิดอะไรเพี้ยนๆออกมา



“เหอะๆ ระวังไว้นะ เดี๋ยวจะได้แจ้งเกิดไม่รู้ตัว” เนฟพูดเบาๆกับสองสาว ไม่ให้บลูได้ยิน



“แจ้งเกิด ก็เกิดอยู่แล้วนี่นา” แม่ค้าสาวทำหน้าฉงน



“ดูคนแต่งจิ” แพลทยื่นหน้ามาบอกอีกคน ทั้งหมดหันไปมองบลู



“คู่นี้นี่น่าจับมายำเล่นจริงๆเล้ย ครึ ครึ ครึ เดี๋ยวจะหาบทดีๆให้นะจ้ะ” บลูรีบจดความคิดใส่กระดาษอย่างรวดเร็ว



“ชักสยองแฮะ คนแต่งกลายเป็นDark Planet ไปซะแล้ว” ไอร์มองบลูที่มีออร่าสีดำลอยไปมาอยู่ข้างหลัง



“ยังไม่เขียนเรื่องพวกเธอเร็วๆนี้หรอกน่า แค่คิดไว้ อุอุ” บลูบอก แต่ยังหัวเราะแปลกๆอยู่



“ได้มีบทคู่กับไอร์ ไม่ว่ายังไงก็เอาหมดล่ะ” แม่ค้าสาวไร้ชื่อกลายสภาพเป็นปาท่องโก๋เกาะติดไอร์ไปเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแต่คนอื่นๆ ซึ่งกำลังคิดกันอยู่ว่ามันจะออกมาแนวไหนนะ แต่ที่แน่ๆ ต้องไม่ใช่ผลดีต่อพวกเขาแหงๆ