ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : How to Change to a New Job คนละที่เดียวกัน
ตำนานแห่งรักบทที่ 6 How to Change to a New Job… คนละที่เดียวกัน
“ง่ะ! ยัยอโคนี่เมมที่ไหนไม่เมม เล่นมาเมมหน้าBeach Dungeonซะได้” หญิงสาวบ่นอุบเมื่อพบว่าตัวเองโดนวาร์ปมาที่Beach Dungeonหน้าเมืองComodo
“โถ่แล้วเราจะไปยังไงล่ะเนี่ย ใครก็ได้นำทางเค้าที้”
“นี่ ถ้าจะไปโรงระบำละก็ต้องไปคุยกับค...” นักดนตรีนาม Ayealoยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“ม่ายยช่ายย” เนฟพูดกึ่งตะโกนกึ่งตะคอก
“มองอีท่าไหนถึงเห็นผมเป็นผู้หญิงเนี่ย” คนอื่นๆในบริเวณนั้นพอมองหน้าเขาก็หัวเราะกันคิกคัก
“อะ...เอ่อ ผมมาสมัครเป็นBardครับ” เขาลดเสียงลงเมื่อรู้ตัวว่าเสียงดังไป
“อ้อ งั้นก็ต้องม...” นักดนตรีถูกขัดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เนื่องจากเนฟได้ยื่นดอกAloeให้อย่างรู้ทัน
“คุณพี่Assassinสุดหล่อขา ช่วยกรุณาพาหนูไปเมืองโคโมโดได้มั้ยค่ะ คือว่าหนูไปไม่ถูกน่ะค่ะ” แพลททำเสียงอ่อนเสียงหวานออดอ้อนให้ Assassinหนุ่มที่ผ่านมาพาเธอเข้าไป เขามีท่าทีอึกอักเล็กน้อย
“น่า นะคะคุณพี่ ขอร้องเถอะนะค้า” เธอเข้าไปกอดแขนเขาแล้วส่งสายตาอ้อนวอนเปล่งรัศมีเป็นประกาย มีหรือที่ใครได้เจอแบบนี้แล้วจะทนใจดำอยู่ได้ เขาเลยยอมนำทางเธอไป (แพลท:หยึย~ย์ เรานี่ก็ จริตจะก้านซะ...)
“หาาาาา...!!!! เมืองLutie” เนฟโวยขึ้นมาในขณะที่นักดนตรีบอกให้เขาไปเมืองหิมะ
“นั่นน่ะ มันคนละขั้วกับโคโมโดเลยนา”
“หรือจะถอนตั...” นักดนตรีถามแต่ก็โดนขัดอีกแล้ว (น่าสงสารจริงๆ)
“ไม่มีทาง” เขาไปใช้บริการKafraวาร์ปไปMorroc แล้วต่อไปที่Geffen แล้วจึงวาร์ปไปAl De Baranเพื่อไปLutieอีกที
“ขอบคุณมากค่ะ ชาตินี้จะไม่ลืมบุญคุณเลยค่ะ” แพลทบอกลานักฆ่าหนุ่ม แล้วมุ่งหน้าไปหาคนนำทางที่จะพาเธอไปยังโรงระบำ เธอเข้าไปถามชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ พนักงานKafraสาวแสนน่ารักแห่งComodo
“คุณผู้หญิงได้ถามถูกคนแล้ว ผมนี่แหละคนนำทางไปยังโรงระบำ” เขาทำการวาร์ปเธอไปสู่โรงระบำ ซึ่งเป็นสถานที่เปลี่ยนอาชีพเป็นDancer
“วาร์ปจนเวียนหัวเลยแฮะ ในที่สุดก็ถึงซะทีหมดเซนีไปเกือบหมื่น แล้วต้องทำไงต่อล่ะ?” เนฟมาที่เมืองหิมะโดยซานตาครอสที่เมืองนาฬิกาวาร์ปมา เขาตัดสินใจเดินเข้าไปในตัวเมืองแต่แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างๆเขา
“เจ้านักดนตรีนั่นให้มาที่นี่ใช่มั้ย?” เขามองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่พบใคร
“ทางนี้ ข้าคือตุ๊กตาหิมะแห่งลูตี้”
“เย้ยย! มนุษย์หิมะพูดได้” เจ้าตุ๊กตาหิมะทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย
“เอาเถอะ ข้าจะบอกให้ว่าเจ้าต้องทำอะไรบ้าง”
“ลงชื่อตรงนี้ อืม...แพลท... ตินัม...งั้นเหรอ ลายมือเธอนี่มัน...” Ale นักเต้นสาวเขม้นมองชื่อเธอที่เขียนด้วยลายมือ... (เดาเอาเอง) อย่างสุดแสนจะพรรณนา เธอยิ้มแห้งๆให้เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“เอาล่ะ เธอต้องไปหาของที่อยู่ในใบรายการนี้มา” ผู้รับสมัครยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้เธอ
“แล้วเอามาให้ฉัน”
“ได้เลย” เธอเดินออกไป
“โอย ให้เราเดินซะไกลเชียว” เนฟบ่นอุบอิบในขณะที่เดินขึ้นไปยังทิศเหนือของเมืองเพื่อไปพบกับคุณPeterson พอคุยเสร็จเขาก็บอกให้เนฟไปหาลุงKen
“บ้านหลังนี้ล่ะมั้ง?” เขาเข้าไปพบกับคุณลุงซึ่งพูดยืดยาวจนโซฮีสาวคริสตัลหลับไปเรียบร้อย แต่เขาก็ต้องทนฟัง
“ฉันคอแห้งเหลือเกินแล้ว อยากได้Squid InkกะSticky Mucus” คุณปู่บอก เขารับคำแล้วเดินออกมา
“อืม แล้ว... จะไปเอาหมึกกับเมือกนี่มาจากไหนเล่า” เขามองดูเมืองที่มีแต่หิมะสมชื่อ
“ไหนดูซิ Sandals... มี Jellopyมี อืม... Yellow Potionก็ซื้อแล้ว มีไรอีกอ่ะ... Clam Shell ตายละ เราจะไปหาจากไหนมาให้เนี่ย” แพลทเดินวนไปวนมา จนไดมอนด์มึนหัว
“ไหนดูคู่มือดิ้ มันอยู่เล่มไหนหว่า” เธอยื่นหน้าออกมาจากหน้าจอคอมพ์แล้วเริ่มค้นหาอย่างเอาเป็นเอาตายบนโต๊ะคอมพ์รกๆ ของข้าพเจ้าเอง เหอๆ ^^
“ซื้อSquid Inkวันนี้ แถมฟรีSticky Mucus นะค้า” แม่ค้าสาว จงใจตะโกนให้เนฟได้ยิน
“ในที่สุดงบก็เกินหมื่นจนได้ โธ่!” เขาซื้อแล้วเดินไปคุยกับคุณปู่พร้อมกับของสองสิ่งแล้วเดินลงใต้เพื่อไปหาหญิงชราชื่อMima โดยมีคริสตัลลอยหาวง่วงตามมา เขาเข้าไปคุย เธอบอกว่าอยากได้เกลือ เขาจึงกลับไปหาตุ๊กตาหิมะอีกที
“ย่าห์ ตายซะที ไหนมีตกบ้างมั้ยเอ่ย”เธอเดินเข้าไปดูซากShellfish แต่ก็พบแต่เพียงความว่างเปล่า
“...” เธอพยายามทำใจแล้วเดินหาต่อ โชคยังดีที่มันไม่เก่ง ไม่งั้นเธอคงจะลำบากกว่านี้แน่
“นี่คือเกลือที่ใหญ่ที่สุดในโลก เอาไปให้เธอ” เนฟรับเกลือมาจากตุ๊กตาหิมะ แล้วเอากลับไปให้หญิงชรา เธอบอกให้เขาลองไปหา ตัวตลกHowie เขาออกมาหาตัวตลกที่ใต้ต้นคริสต์มาสต่อ คุยเสร็จก็บอกให้เขาเดินเฉียงขึ้นบนขวาไปคุยกับเด็กชายหญิง 2 คน แล้วกลับไปหาตุ๊กตาหิมะอีกครั้ง
“เอาเอ็นหอยมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ เจ้าหอยบ้า นี่แน่ะ” เธอยิงธนูใส่มัน มีของหล่นลงมาชิ้นนึง เธอวิ่งเข้าไปดูด้วยความหวังเต็มเปี่ยมแต่ทว่า...
“เหอะๆๆ Stoneเรอะ ย้ากก”เธอเขวี้ยงมันเข้ากำแพงแต่มันก็สะท้อนกลับมาโดนตัวเธอ
“อั่ก !” ปิ้ดๆๆ ผึง ฟิวส์เธอขาดกระจุยไปแล้วเรียบร้อย
“ย้ากก พวกแกจงตายให้หมด” (สติแตกไปแล้ว)
“ดีมาก เจ้าไปพบคนที่ข้าให้ไปพบมาจนครบแล้วซินะ งั้นข้าจะให้สิ่งนี้เจ้าเอาไว้ กลับไปโคโมโดโดยสวัสดิภาพล่ะ” เนฟรับคุกกี้มา 5 อัน แล้วบอกลาตุ๊กตาหิมะ
“อึก...” คราวนี้ปวดท้องเรอะ มันอะไรกันเนี่ย เขาใช้ Butterfly Wingกลับมาที่โคโมโด และไปเข้าพบกับนักดนตรีคนเดิม
“ได้ซะที เอาล่ะกลับเมืองดีกว่า”แพลทหยิบเอ็นหอยขึ้นมาแล้วเตรียมจะเดินกลับแต่ว่า...
“อ้าาา แล้วมันกลับทางไหนล่ะเนี่ย ไม่ได้พก B. Wing มาซะด้วย วันนี้มันวันบ้าวันซวยอะไรของฉันว้าาาา แง้วๆๆ”
“ผิด ผิด ต้องร้องแบบนี้ เอาใหม่” นักดนตรีร้องเพลงให้เนฟฟัง แล้วให้ร้องตามซึ่งเป็นอะไรที่แย่มากสำหรับเขา
“วันนี้ทำไมมันโชคร้ายอย่างงี้น้า” เขาพึมพัมๆ ร้องเพลงตามแต่ดันเสียงเพี้ยนตลอด
“ขอขอบพระคุณรุนท่านเป็นอย่างสูง ด้วยความรู้สึกจากใจจริงไม่มีสิ่งใดเคลือบแฝง แม้เกิดใหม่หนูก็จะไม่ลืมบุญคุณที่ได้รับ ซึ่งช่วยให้หนูรอดตายจากภัยพิบัติมาได้ ซักวันหนูคงได้ทดแท...”
“อ่ะ พะ...พอแล้วจ้ะ พอแล้ว แค่พามาส่งแค่นี้เอง” แบล็คสมิธสาวพูดขัดขึ้นก่อนที่แพลทจะร่ายอีกนาน เธอบอกลาแล้วกลับไปยังโรงระบำเพื่อทำภารกิจต่อ แต่ไดมอนด์ก็ดึงชายเสื้อเธอเอาไว้แล้วเอาใบรายการของให้เธอ
“โหย เล่นซะหมดตัวเลยแฮะ ต้องไปหางานพิเศษทำซะแล้วสิ” นักดนตรีหนุ่มที่เพิ่งเปลี่ยนอาชีพมาหมาดๆ เอาอาหารให้คริสตัล เขาเดินผ่านร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งมันมีป้ายประกาศติดไว้ว่า
“รับสมัครนักดนตรี 1 ท่าน สำหรับวันนี้เท่านั้น ติดต่อได้ที่...”
“ขอลองกีต้าร์หน่อยก็แล้วกัน อ้อ คริส เธอรออยู่เนี่ยแหละเขาไม่ให้เอาสัตว์เลี้ยงเข้า”
“ยังมีอีกหรอ ไหนๆ” แพลทเพ่งมองกระดาษที่ชุ่มไปด้วยน้ำ เพราะเธอเอามันไปในถ้ำด้วย
“Black Hair คุ้นๆนะ จะ... คงไม่ใช่ Sohee ที่พาย่อนหรอกนะ แง เนฟจ๋าช่วยเค้าด้วย ตัดแล้วส่งมาให้หน่อย” พลันสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นโซฮีสาวนั่งหลับอยู่หน้าร้านอาหาร
“อุ้ย ! แต่อาจจะเป็นสัตว์เลี้ยงของคนอื่นก็ได้ ทำไงดี” เธอหันซ้ายหันขวาแล้วย่องเข้าไปใกล้ๆ
“เอ๋! หลับอยู่ งั้นก็เสร็จเราสิ อิอิอิ” เธอหัวเราะอย่างชั่วร้ายแล้วหยิบมีดขึ้นมา
“ผมมาสมัครครับ” เนฟบอกเจ้าของร้าน
“อืม... ดีดี น่ารักอย่างนี้แขกชอบจ้ะ เฮ้ย ! เดี๋ยวๆ กลับมาก่อนล้อเล่นน่า อย่าพึ่งงอนสิ” เจ้าของร้านลุกไปดึงเขาให้กลับมานั่งเหมือนเดิม
“ตกลง ฉันรับเธอ... นายเข้าทำงาน” เธอรีบเปลี่ยนสรรพนามเมื่อเนฟทำท่าจะลุกออกไปอีกรอบ (ให้แพลทเรียกว่า เธอ ได้คนเดียวก็เกินพอทนแล้ว)
“โฮะๆๆ ได้ครบแล้วทีนี้ก็ลุย” แพลทเอาเส้นผมสีดำปอยนึงแกว่งไปมาอย่างอารมณ์ดี แล้วเอาของทั้งหมดไปให้ผู้รับสมัครตรวจสอบ
“ดีมาก ค่าสมัคร 10k” ผู้รับสมัครพูดสั้นๆแล้วยื่นของคืนให้เธอ
“แล้วจะให้ฉันลำบากแทบตายไปหาของมาทำไมเนี่ย” เธอควักเงินให้แล้วเดินไปหาคนทดสอบอีกคน
“เอาล่ะได้เวลาแล้ว ออกไปเลยจ้ะ” เจ้าของร้านดันเนฟออกไปหน้าเวที
“เดี๋ยวแล้วเพลง?” เขาถาม
“ตามใจเลย” เธอส่งยิ้มให้
“อั่ก กว่าจะตอบคำถามหมดคอแห้งเลย... แหงะ ทำไมมันคิวยาวเงี้ย” แพลทโดนส่งมาด้านข้างเวทีซึ่งก็ต้องต่อแถวอีกยาวเหยีดกว่าเธอจะได้เต้น
“ถึงซะที” เธอไปนั่งรอเจ้าหน้าที่เรียกตัว
“แพลทตินัม คนไหนเอ่ย?” เธอยกมือขึ้น
“เชิญเลยจ้ะ”
“คนใหม่เหรอ แล้วคนเก่าล่ะ”ลูกค้าถามพนักงานสาวเสิร์ฟที่อยู่ใกล้ๆ ในขณะที่เนฟดีดกีต้าร์ แบบไม่มีเนื้อร้อง
“คนเก่าลาหยุด 1 วันค่ะ เลยต้องหาคนมาแทน คงจะพอแก้ขัดไปได้บ้างนะคะ” เธอตอบ
“วี้ดวิ้ว ยกขาสูงๆหน่อยสิจ้ะน้องสาว” พวกผู้ชายที่เข้ามาดูตะโกนบอกแพลท
“ได้ตามปรารถนาค่ะ” เธอรอจังหวะที่ต้องก้าวไปข้างหน้าแล้วแสยะยิ้ม
ตุ้บ! พลั่ก! ผัวะ! เธอยกขาขึ้นสูงเตะคางไนท์ แล้วเอาลงทับบนหัวนักธนูที่อ้าปากค้างอยู่ เธอหันไปหาวิซาร์ด แล้วตวัดขาหมุนตัวถีบหน้าร่วงไปอีกคน แล้วจึงเต้นต่อตามจังหวะไปข้างหลังอย่างไม่ติดขัดเลย สาวๆนักธนูที่มาสมัครด้วยยกนิ้วโป้งให้เธอ และช่วยกันลากพวกหัวงูออกไป
แปะ แปะ แปะ บรรดาลูกค้าพากันตบมือให้เนฟกันยกใหญ่
“ขอบคุณมากครับ เพลงต่อไปนี้ผมขอเล่นให้คนที่ผมคิดถึงมาก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตาม”เขาโค้งตัวให้แล้วเริ่มบรรเลงเพลงต่อไป
“ไปทางซ้ายตรงนี้แล้วก็...” เธอกลับหลังหันแล้วยกธนูขึ้นยิงเจ้าโพริ่งที่โผล่ขึ้นมา
“แพลทตินัม เจ้าได้เป็นDancerแล้ว นี่เป็นอะไรเล็กๆน้อยๆที่เราจะมอบให้” เธอรับแส้มาแล้วออกจากโรงระบำ
“หิวจัง ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” เธอเดินตรงไปที่ร้านอาหาร “ไอร์”
จบบทที่ 6 How to Change to a New Job… คนละที่เดียวกัน
“เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเปลี่ยนอาชีพแดนเซอร์ต้องใช้ผมของโซฮีด้วย” แพลทโผล่มานั่งเกาะอยู่ข้างโต๊ะคอมพ์
“แล้วก็เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าในแรื่องนี้มีแม่ค้าอยู่คนเดียว” เนฟโผล่มาอยู่อีกข้าง
“ใช่ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าโผล่มาเกือบทุกตอนแต่ก็ยังเป็นแม่ค้าสาวไร้ชื่ออยู่” แม่ค้า (คนเดียวในเรื่อง?) ยื่นหน้ามาจากด้านหลังเก้าอี้
“อ่า ทีละคนจิ ที่ต้องใช้ผมโซฮีก็เพราะอยากให้ใช้อ่ะ ที่มีแม่ค้าสาวอยู่คนเดียวก็เพราะอยากให้มี ที่แม่ค้าไม่มีชื่อไม่มีแซ่ หน้าตาก็ไม่มีก็เพราะอยากให้เป็นตัวประกอบ เข้าใจ?” บลูตอบคำถาม และโดนหรี่ตามองกลับมา
“แล้วทีไอร์ล่ะ เป็นตัวประกอบเหมือนกันไม่ใช่เรอะ ทำไมมีชื่อแล้วอ่ะ ไม่ยอมๆๆ” แม่ค้าสาวลงไปกลิ้งๆกับพื้น
“ก็เพราะฉันอยากตั้งอ่ะ” บลูตอบง่ายๆ แล้วก็ต้องสันหลังวาบเมื่อสายตาอาฆาตจากบรรดาตัวละครจ้องมอง
“รุมเลยดีมั้ย แล้วมาเขียนบทกันเองซะเลย” แพลทเริ่มก่อน
“นั่นสิ ชักไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เรื่องหน้าฉันแล้ว” เนฟเห็นด้วย
“มีบทมาตั้งแต่ตอนเริ่มแรก แต่กลับโดนเขี่ยให้เป็นตัวประกอบเนี่ยนะ” แม่ค้าสาวแยกเขี้ยว
“กรี๊ดกร๊าด ม่ายยยย” บลูวิ่งหนีไปรอบๆ หลังกระดาษ
“รับชาเพิ่มมั้ย” ไอร์ เจ้าของร้านอาหาร รินน้ำชาใส่แก้วของ คริส และได สัตว์เลี้ยงของตัวเอกทั้งสองซึ่งยังไม่มีบทพูดซะที ทั้งชมรมจิบน้ำชายามบ่ายพากันมองคนอื่นๆวิ่งไปรอบกระดาษด้วยความเบิกบานใจ
“มีความสุขบนความทุกข์ของชาวบ้านเค้าเนี่ยน้าาา”
“ง่ะ! ยัยอโคนี่เมมที่ไหนไม่เมม เล่นมาเมมหน้าBeach Dungeonซะได้” หญิงสาวบ่นอุบเมื่อพบว่าตัวเองโดนวาร์ปมาที่Beach Dungeonหน้าเมืองComodo
“โถ่แล้วเราจะไปยังไงล่ะเนี่ย ใครก็ได้นำทางเค้าที้”
“นี่ ถ้าจะไปโรงระบำละก็ต้องไปคุยกับค...” นักดนตรีนาม Ayealoยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“ม่ายยช่ายย” เนฟพูดกึ่งตะโกนกึ่งตะคอก
“มองอีท่าไหนถึงเห็นผมเป็นผู้หญิงเนี่ย” คนอื่นๆในบริเวณนั้นพอมองหน้าเขาก็หัวเราะกันคิกคัก
“อะ...เอ่อ ผมมาสมัครเป็นBardครับ” เขาลดเสียงลงเมื่อรู้ตัวว่าเสียงดังไป
“อ้อ งั้นก็ต้องม...” นักดนตรีถูกขัดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เนื่องจากเนฟได้ยื่นดอกAloeให้อย่างรู้ทัน
“คุณพี่Assassinสุดหล่อขา ช่วยกรุณาพาหนูไปเมืองโคโมโดได้มั้ยค่ะ คือว่าหนูไปไม่ถูกน่ะค่ะ” แพลททำเสียงอ่อนเสียงหวานออดอ้อนให้ Assassinหนุ่มที่ผ่านมาพาเธอเข้าไป เขามีท่าทีอึกอักเล็กน้อย
“น่า นะคะคุณพี่ ขอร้องเถอะนะค้า” เธอเข้าไปกอดแขนเขาแล้วส่งสายตาอ้อนวอนเปล่งรัศมีเป็นประกาย มีหรือที่ใครได้เจอแบบนี้แล้วจะทนใจดำอยู่ได้ เขาเลยยอมนำทางเธอไป (แพลท:หยึย~ย์ เรานี่ก็ จริตจะก้านซะ...)
“หาาาาา...!!!! เมืองLutie” เนฟโวยขึ้นมาในขณะที่นักดนตรีบอกให้เขาไปเมืองหิมะ
“นั่นน่ะ มันคนละขั้วกับโคโมโดเลยนา”
“หรือจะถอนตั...” นักดนตรีถามแต่ก็โดนขัดอีกแล้ว (น่าสงสารจริงๆ)
“ไม่มีทาง” เขาไปใช้บริการKafraวาร์ปไปMorroc แล้วต่อไปที่Geffen แล้วจึงวาร์ปไปAl De Baranเพื่อไปLutieอีกที
“ขอบคุณมากค่ะ ชาตินี้จะไม่ลืมบุญคุณเลยค่ะ” แพลทบอกลานักฆ่าหนุ่ม แล้วมุ่งหน้าไปหาคนนำทางที่จะพาเธอไปยังโรงระบำ เธอเข้าไปถามชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ พนักงานKafraสาวแสนน่ารักแห่งComodo
“คุณผู้หญิงได้ถามถูกคนแล้ว ผมนี่แหละคนนำทางไปยังโรงระบำ” เขาทำการวาร์ปเธอไปสู่โรงระบำ ซึ่งเป็นสถานที่เปลี่ยนอาชีพเป็นDancer
“วาร์ปจนเวียนหัวเลยแฮะ ในที่สุดก็ถึงซะทีหมดเซนีไปเกือบหมื่น แล้วต้องทำไงต่อล่ะ?” เนฟมาที่เมืองหิมะโดยซานตาครอสที่เมืองนาฬิกาวาร์ปมา เขาตัดสินใจเดินเข้าไปในตัวเมืองแต่แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างๆเขา
“เจ้านักดนตรีนั่นให้มาที่นี่ใช่มั้ย?” เขามองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่พบใคร
“ทางนี้ ข้าคือตุ๊กตาหิมะแห่งลูตี้”
“เย้ยย! มนุษย์หิมะพูดได้” เจ้าตุ๊กตาหิมะทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย
“เอาเถอะ ข้าจะบอกให้ว่าเจ้าต้องทำอะไรบ้าง”
“ลงชื่อตรงนี้ อืม...แพลท... ตินัม...งั้นเหรอ ลายมือเธอนี่มัน...” Ale นักเต้นสาวเขม้นมองชื่อเธอที่เขียนด้วยลายมือ... (เดาเอาเอง) อย่างสุดแสนจะพรรณนา เธอยิ้มแห้งๆให้เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“เอาล่ะ เธอต้องไปหาของที่อยู่ในใบรายการนี้มา” ผู้รับสมัครยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้เธอ
“แล้วเอามาให้ฉัน”
“ได้เลย” เธอเดินออกไป
“โอย ให้เราเดินซะไกลเชียว” เนฟบ่นอุบอิบในขณะที่เดินขึ้นไปยังทิศเหนือของเมืองเพื่อไปพบกับคุณPeterson พอคุยเสร็จเขาก็บอกให้เนฟไปหาลุงKen
“บ้านหลังนี้ล่ะมั้ง?” เขาเข้าไปพบกับคุณลุงซึ่งพูดยืดยาวจนโซฮีสาวคริสตัลหลับไปเรียบร้อย แต่เขาก็ต้องทนฟัง
“ฉันคอแห้งเหลือเกินแล้ว อยากได้Squid InkกะSticky Mucus” คุณปู่บอก เขารับคำแล้วเดินออกมา
“อืม แล้ว... จะไปเอาหมึกกับเมือกนี่มาจากไหนเล่า” เขามองดูเมืองที่มีแต่หิมะสมชื่อ
“ไหนดูซิ Sandals... มี Jellopyมี อืม... Yellow Potionก็ซื้อแล้ว มีไรอีกอ่ะ... Clam Shell ตายละ เราจะไปหาจากไหนมาให้เนี่ย” แพลทเดินวนไปวนมา จนไดมอนด์มึนหัว
“ไหนดูคู่มือดิ้ มันอยู่เล่มไหนหว่า” เธอยื่นหน้าออกมาจากหน้าจอคอมพ์แล้วเริ่มค้นหาอย่างเอาเป็นเอาตายบนโต๊ะคอมพ์รกๆ ของข้าพเจ้าเอง เหอๆ ^^
“ซื้อSquid Inkวันนี้ แถมฟรีSticky Mucus นะค้า” แม่ค้าสาว จงใจตะโกนให้เนฟได้ยิน
“ในที่สุดงบก็เกินหมื่นจนได้ โธ่!” เขาซื้อแล้วเดินไปคุยกับคุณปู่พร้อมกับของสองสิ่งแล้วเดินลงใต้เพื่อไปหาหญิงชราชื่อMima โดยมีคริสตัลลอยหาวง่วงตามมา เขาเข้าไปคุย เธอบอกว่าอยากได้เกลือ เขาจึงกลับไปหาตุ๊กตาหิมะอีกที
“ย่าห์ ตายซะที ไหนมีตกบ้างมั้ยเอ่ย”เธอเดินเข้าไปดูซากShellfish แต่ก็พบแต่เพียงความว่างเปล่า
“...” เธอพยายามทำใจแล้วเดินหาต่อ โชคยังดีที่มันไม่เก่ง ไม่งั้นเธอคงจะลำบากกว่านี้แน่
“นี่คือเกลือที่ใหญ่ที่สุดในโลก เอาไปให้เธอ” เนฟรับเกลือมาจากตุ๊กตาหิมะ แล้วเอากลับไปให้หญิงชรา เธอบอกให้เขาลองไปหา ตัวตลกHowie เขาออกมาหาตัวตลกที่ใต้ต้นคริสต์มาสต่อ คุยเสร็จก็บอกให้เขาเดินเฉียงขึ้นบนขวาไปคุยกับเด็กชายหญิง 2 คน แล้วกลับไปหาตุ๊กตาหิมะอีกครั้ง
“เอาเอ็นหอยมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ เจ้าหอยบ้า นี่แน่ะ” เธอยิงธนูใส่มัน มีของหล่นลงมาชิ้นนึง เธอวิ่งเข้าไปดูด้วยความหวังเต็มเปี่ยมแต่ทว่า...
“เหอะๆๆ Stoneเรอะ ย้ากก”เธอเขวี้ยงมันเข้ากำแพงแต่มันก็สะท้อนกลับมาโดนตัวเธอ
“อั่ก !” ปิ้ดๆๆ ผึง ฟิวส์เธอขาดกระจุยไปแล้วเรียบร้อย
“ย้ากก พวกแกจงตายให้หมด” (สติแตกไปแล้ว)
“ดีมาก เจ้าไปพบคนที่ข้าให้ไปพบมาจนครบแล้วซินะ งั้นข้าจะให้สิ่งนี้เจ้าเอาไว้ กลับไปโคโมโดโดยสวัสดิภาพล่ะ” เนฟรับคุกกี้มา 5 อัน แล้วบอกลาตุ๊กตาหิมะ
“อึก...” คราวนี้ปวดท้องเรอะ มันอะไรกันเนี่ย เขาใช้ Butterfly Wingกลับมาที่โคโมโด และไปเข้าพบกับนักดนตรีคนเดิม
“ได้ซะที เอาล่ะกลับเมืองดีกว่า”แพลทหยิบเอ็นหอยขึ้นมาแล้วเตรียมจะเดินกลับแต่ว่า...
“อ้าาา แล้วมันกลับทางไหนล่ะเนี่ย ไม่ได้พก B. Wing มาซะด้วย วันนี้มันวันบ้าวันซวยอะไรของฉันว้าาาา แง้วๆๆ”
“ผิด ผิด ต้องร้องแบบนี้ เอาใหม่” นักดนตรีร้องเพลงให้เนฟฟัง แล้วให้ร้องตามซึ่งเป็นอะไรที่แย่มากสำหรับเขา
“วันนี้ทำไมมันโชคร้ายอย่างงี้น้า” เขาพึมพัมๆ ร้องเพลงตามแต่ดันเสียงเพี้ยนตลอด
“ขอขอบพระคุณรุนท่านเป็นอย่างสูง ด้วยความรู้สึกจากใจจริงไม่มีสิ่งใดเคลือบแฝง แม้เกิดใหม่หนูก็จะไม่ลืมบุญคุณที่ได้รับ ซึ่งช่วยให้หนูรอดตายจากภัยพิบัติมาได้ ซักวันหนูคงได้ทดแท...”
“อ่ะ พะ...พอแล้วจ้ะ พอแล้ว แค่พามาส่งแค่นี้เอง” แบล็คสมิธสาวพูดขัดขึ้นก่อนที่แพลทจะร่ายอีกนาน เธอบอกลาแล้วกลับไปยังโรงระบำเพื่อทำภารกิจต่อ แต่ไดมอนด์ก็ดึงชายเสื้อเธอเอาไว้แล้วเอาใบรายการของให้เธอ
“โหย เล่นซะหมดตัวเลยแฮะ ต้องไปหางานพิเศษทำซะแล้วสิ” นักดนตรีหนุ่มที่เพิ่งเปลี่ยนอาชีพมาหมาดๆ เอาอาหารให้คริสตัล เขาเดินผ่านร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งมันมีป้ายประกาศติดไว้ว่า
“รับสมัครนักดนตรี 1 ท่าน สำหรับวันนี้เท่านั้น ติดต่อได้ที่...”
“ขอลองกีต้าร์หน่อยก็แล้วกัน อ้อ คริส เธอรออยู่เนี่ยแหละเขาไม่ให้เอาสัตว์เลี้ยงเข้า”
“ยังมีอีกหรอ ไหนๆ” แพลทเพ่งมองกระดาษที่ชุ่มไปด้วยน้ำ เพราะเธอเอามันไปในถ้ำด้วย
“Black Hair คุ้นๆนะ จะ... คงไม่ใช่ Sohee ที่พาย่อนหรอกนะ แง เนฟจ๋าช่วยเค้าด้วย ตัดแล้วส่งมาให้หน่อย” พลันสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นโซฮีสาวนั่งหลับอยู่หน้าร้านอาหาร
“อุ้ย ! แต่อาจจะเป็นสัตว์เลี้ยงของคนอื่นก็ได้ ทำไงดี” เธอหันซ้ายหันขวาแล้วย่องเข้าไปใกล้ๆ
“เอ๋! หลับอยู่ งั้นก็เสร็จเราสิ อิอิอิ” เธอหัวเราะอย่างชั่วร้ายแล้วหยิบมีดขึ้นมา
“ผมมาสมัครครับ” เนฟบอกเจ้าของร้าน
“อืม... ดีดี น่ารักอย่างนี้แขกชอบจ้ะ เฮ้ย ! เดี๋ยวๆ กลับมาก่อนล้อเล่นน่า อย่าพึ่งงอนสิ” เจ้าของร้านลุกไปดึงเขาให้กลับมานั่งเหมือนเดิม
“ตกลง ฉันรับเธอ... นายเข้าทำงาน” เธอรีบเปลี่ยนสรรพนามเมื่อเนฟทำท่าจะลุกออกไปอีกรอบ (ให้แพลทเรียกว่า เธอ ได้คนเดียวก็เกินพอทนแล้ว)
“โฮะๆๆ ได้ครบแล้วทีนี้ก็ลุย” แพลทเอาเส้นผมสีดำปอยนึงแกว่งไปมาอย่างอารมณ์ดี แล้วเอาของทั้งหมดไปให้ผู้รับสมัครตรวจสอบ
“ดีมาก ค่าสมัคร 10k” ผู้รับสมัครพูดสั้นๆแล้วยื่นของคืนให้เธอ
“แล้วจะให้ฉันลำบากแทบตายไปหาของมาทำไมเนี่ย” เธอควักเงินให้แล้วเดินไปหาคนทดสอบอีกคน
“เอาล่ะได้เวลาแล้ว ออกไปเลยจ้ะ” เจ้าของร้านดันเนฟออกไปหน้าเวที
“เดี๋ยวแล้วเพลง?” เขาถาม
“ตามใจเลย” เธอส่งยิ้มให้
“อั่ก กว่าจะตอบคำถามหมดคอแห้งเลย... แหงะ ทำไมมันคิวยาวเงี้ย” แพลทโดนส่งมาด้านข้างเวทีซึ่งก็ต้องต่อแถวอีกยาวเหยีดกว่าเธอจะได้เต้น
“ถึงซะที” เธอไปนั่งรอเจ้าหน้าที่เรียกตัว
“แพลทตินัม คนไหนเอ่ย?” เธอยกมือขึ้น
“เชิญเลยจ้ะ”
“คนใหม่เหรอ แล้วคนเก่าล่ะ”ลูกค้าถามพนักงานสาวเสิร์ฟที่อยู่ใกล้ๆ ในขณะที่เนฟดีดกีต้าร์ แบบไม่มีเนื้อร้อง
“คนเก่าลาหยุด 1 วันค่ะ เลยต้องหาคนมาแทน คงจะพอแก้ขัดไปได้บ้างนะคะ” เธอตอบ
“วี้ดวิ้ว ยกขาสูงๆหน่อยสิจ้ะน้องสาว” พวกผู้ชายที่เข้ามาดูตะโกนบอกแพลท
“ได้ตามปรารถนาค่ะ” เธอรอจังหวะที่ต้องก้าวไปข้างหน้าแล้วแสยะยิ้ม
ตุ้บ! พลั่ก! ผัวะ! เธอยกขาขึ้นสูงเตะคางไนท์ แล้วเอาลงทับบนหัวนักธนูที่อ้าปากค้างอยู่ เธอหันไปหาวิซาร์ด แล้วตวัดขาหมุนตัวถีบหน้าร่วงไปอีกคน แล้วจึงเต้นต่อตามจังหวะไปข้างหลังอย่างไม่ติดขัดเลย สาวๆนักธนูที่มาสมัครด้วยยกนิ้วโป้งให้เธอ และช่วยกันลากพวกหัวงูออกไป
แปะ แปะ แปะ บรรดาลูกค้าพากันตบมือให้เนฟกันยกใหญ่
“ขอบคุณมากครับ เพลงต่อไปนี้ผมขอเล่นให้คนที่ผมคิดถึงมาก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตาม”เขาโค้งตัวให้แล้วเริ่มบรรเลงเพลงต่อไป
“ไปทางซ้ายตรงนี้แล้วก็...” เธอกลับหลังหันแล้วยกธนูขึ้นยิงเจ้าโพริ่งที่โผล่ขึ้นมา
“แพลทตินัม เจ้าได้เป็นDancerแล้ว นี่เป็นอะไรเล็กๆน้อยๆที่เราจะมอบให้” เธอรับแส้มาแล้วออกจากโรงระบำ
“หิวจัง ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” เธอเดินตรงไปที่ร้านอาหาร “ไอร์”
จบบทที่ 6 How to Change to a New Job… คนละที่เดียวกัน
“เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเปลี่ยนอาชีพแดนเซอร์ต้องใช้ผมของโซฮีด้วย” แพลทโผล่มานั่งเกาะอยู่ข้างโต๊ะคอมพ์
“แล้วก็เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าในแรื่องนี้มีแม่ค้าอยู่คนเดียว” เนฟโผล่มาอยู่อีกข้าง
“ใช่ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าโผล่มาเกือบทุกตอนแต่ก็ยังเป็นแม่ค้าสาวไร้ชื่ออยู่” แม่ค้า (คนเดียวในเรื่อง?) ยื่นหน้ามาจากด้านหลังเก้าอี้
“อ่า ทีละคนจิ ที่ต้องใช้ผมโซฮีก็เพราะอยากให้ใช้อ่ะ ที่มีแม่ค้าสาวอยู่คนเดียวก็เพราะอยากให้มี ที่แม่ค้าไม่มีชื่อไม่มีแซ่ หน้าตาก็ไม่มีก็เพราะอยากให้เป็นตัวประกอบ เข้าใจ?” บลูตอบคำถาม และโดนหรี่ตามองกลับมา
“แล้วทีไอร์ล่ะ เป็นตัวประกอบเหมือนกันไม่ใช่เรอะ ทำไมมีชื่อแล้วอ่ะ ไม่ยอมๆๆ” แม่ค้าสาวลงไปกลิ้งๆกับพื้น
“ก็เพราะฉันอยากตั้งอ่ะ” บลูตอบง่ายๆ แล้วก็ต้องสันหลังวาบเมื่อสายตาอาฆาตจากบรรดาตัวละครจ้องมอง
“รุมเลยดีมั้ย แล้วมาเขียนบทกันเองซะเลย” แพลทเริ่มก่อน
“นั่นสิ ชักไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เรื่องหน้าฉันแล้ว” เนฟเห็นด้วย
“มีบทมาตั้งแต่ตอนเริ่มแรก แต่กลับโดนเขี่ยให้เป็นตัวประกอบเนี่ยนะ” แม่ค้าสาวแยกเขี้ยว
“กรี๊ดกร๊าด ม่ายยยย” บลูวิ่งหนีไปรอบๆ หลังกระดาษ
“รับชาเพิ่มมั้ย” ไอร์ เจ้าของร้านอาหาร รินน้ำชาใส่แก้วของ คริส และได สัตว์เลี้ยงของตัวเอกทั้งสองซึ่งยังไม่มีบทพูดซะที ทั้งชมรมจิบน้ำชายามบ่ายพากันมองคนอื่นๆวิ่งไปรอบกระดาษด้วยความเบิกบานใจ
“มีความสุขบนความทุกข์ของชาวบ้านเค้าเนี่ยน้าาา”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น