ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Hello! My New Pet กาลเวลาของเราสองคน
ตำนานแห่งรักบทที่ 5 Hello! My New Pet… กาลเวลาของเราสองคน
Pyramid ชั้น 3
เฟี้ยว~~ ฉึกๆ! เสียงลูกธนูวิ่งเข้าปักตัวMummy ผีดิบแห่งPyramid สองทีซ้อน เป็นผลให้มันล้มลงกลายเป็นกองผ้าผันแผลยุ่งๆ ที่เละๆเน่าๆ ด้วยความที่ถูกหมักหมมมานานนับพันปี
“เย้ ! ยิงตั้งนานกว่าจะตาย แต่... วิ่งไปเก็บของไม่ได้ง้าาา ใครก็ได้วิ่งไปฝั่งนู้นเป็นเพื่อนเค้าที” Archerสาวบอกกับเพื่อนๆในParty ที่มีArcherอีกสองและAcolyteอีกหนึ่ง
“ฉันขอผ่าน ใครจะบ้าวิ่งไปให้มัมมี่มันตบเอาล่ะ” อโคไลท์บอกผ่านทำให้นักธนูคนอื่นพลอยไม่ไปด้วย “ตัดใจซะเถอะ แพลท” แพลททำหน้ามุ่ย
“Awakening Potion ค่า ซื้อที่นี่ แถมวิง 2 อันค่ะ” ทั้งสี่คนหันไปตามเสียงโฆษณานั้นทันที
“เจอกันอีกแล้วนะคะคุณแม่ค้า ขอ 2 ขวดค่ะ” แพลทบอก คนอื่นๆก็พากันซื้อเหมือนกัน
แปะ...ๆ...ๆ...ๆ... ทั้งสี่หันไปมองทางต้นเสียง Mummyตัวหนึ่งกำลังเดินมาหาพวกเธอ ผ้าพันแผลส่งกลิ่นฉุนน่าสะอิดสะเอียน มันยกมือขึ้นมาเตรียมจะโจมตี
“Double Strafe!” แพลทยิงธนูใส่Mummy แสงสีน้ำเงินส่องสว่างแสบตารอบปลายนิ้วของเธอ มันผงะไปเล็กน้อยแล้วเริ่มเดินเข้ามาจะทุบเธอใหม่ เธอเอนตัวหลบอย่างงดงามแล้วหันไปยิงต่ออย่างรวดเร็ว
“Increase AGI!” เมื่อมีอโคช่วยแล้วก็ยิ่งทำให้เธอหลบหลีกได้พลิ้วไหวมากขึ้น เธอเอนตัวตีลังกาไปข้างหลังเมื่อมันโจมตีเป็นชุดใส่ และก้มซ้ายหลบขวาราวกับกำลังเต้นระบำเลยทีเดียว เธอกระโดดขึ้นยิงใส่มันเป็นหนสุดท้าย และลงมายืนบนพื้นอย่างปลอดภัย
“เธอนี่น่าจะไปเป็นDancerนะ ดูท่าหลบสิหยั่งกะเต้นรำอยู่แน่ะ” นักธนูในกลุ่มบอก
“จริงด้วย ร้องเพลงก็เก่ง หน้าตาก็น่ารัก รับรองผ่านฉลุย” นักธนูอีกคนพูดบ้าง
แปะๆๆ...ๆๆๆ...ๆๆๆ... เสียงฝีเท้าแฉะๆ ลอยมาเข้าหูของพวกเธอ เมื่อทั้งหมดหันไปมองก็เจอMummyกลุ่มใหญ่
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~~…!!!!” ทั้งสี่หันหลังวิ่งออกไปทันที ถ้าให้สู้กับMummyเป็นกลุ่มซึ่งๆหน้าละก็นักธนูอย่างพวกเธอเอาไม่อยู่แน่ แต่โชคก็ไม่เข้าข้างพวกเธอเลย เพราะด้านหน้าก็มีSoldier Skeleton จำนวนมากมาดักเอาไว้อีก ราวกับมีใครดูดมันเข้ามา มันฟันโดนแขนแพลท แต่ไม่รู้สึกเจ็บเท่าไรนัก อโครีบHeal!ให้ โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า แพลทไม่มีเลือดไหลเลย
“พวกเรา... หนี” อโคพูดจบทั้งหมดก็วิงหายกันไปคนละทิศละทาง
กลางProntera City
“โอ้ยย...”Archerหนุ่มเอามือลูบแขนตัวเองที่อยู่ดีๆก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา แต่ก็ไม่ปรากฏผู้ทำ แถวนี้ก็ไม่มีคนหักไม้ผีนี่นา แต่อยู่ดีๆเขาก็หายเจ็บ แปลกจัง
“ขอโทษครับ มีวาร์ปไปโคโมโดมั้ยครับ” เนฟเดินเข้าไปถามพรีสท์ที่นั่งอยู่กลางเมืองProntera
“อ้อ... มีครับ ...1500z นะ” เขาจ่ายเงินให้พรีสท์คนนั้น แล้วก็ถูกวาร์ปไป เมื่อแสงรอบๆตัวเริ่มจางหายไป เขาพบว่าเขายืนอยู่บนพื้นหินหน้าปราสาท ที่มีบรรยากาศค่อนข้างทึบทึมน่าขนลุก แต่ที่แน่ๆ มันไม่ใช่Comodo
“เว้ยยย!!! ไหงมาโผล่ที่Glast Heimได้ละเนี่ย” เขาโวยขึ้นมาจนคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่บริเวณนั้นเงยหน้าขึ้นมามอง
“แหะ ขอโทษครับ” เขาแก้เขินด้วยการเดินเข้าไปข้างในปราสาทโดยไม่รู้เลยว่าจะเจอกับอะไร ภาพที่เขาเห็นทันทีที่ก้าวเข้าไปคือพรีสท์คนหนึ่งที่กำลังวิ่งหนีตัวอะไรสักอย่างหน้าตาคล้ายมีดแต่มีฟันกับลูกตา ทีแรกเขาก็สงสัยอยู่ว่าทำไมไม่Teleportหนีไป แต่พอมองลงไปบนพื้นก็เข้าใจ มีKnight และWizard นอนจมกองเลือดอยู่บนร่างกายมีร่องรอยถูกกัดฉีกเต็มไปหมด พรีสท์นั่นคงจะรอชุบชีวิตให้เป็นแน่ เพราะถ้าปล่อยไว้นานๆ วิญญาณของพวกเขาอาจกลายเป็นผีดิบเฝ้าปราสาทได้ได้
“มองอะไรอยู่ ช่วยยิงให้หน่อยสิ” พรีสท์คนนั้นบอกเขา “อีก 2-3 ดอกก็คงตายแล้ว” พรีสท์ยังวิ่งหลบคมเขี้ยวของTirfingต่อไป (เนฟ : สงสัยIncrease AGIแน่ๆ ถึงได้วิ่งเร็วขนาดนั้น)
“Double Strafe!” ลูกธนูโดนเข้าไปเต็มๆ มันกลอกตามาทางเขา แล้วอ้าปากกว้างอวดฟันแหลม เขาพยายามยิงมันอีกแต่มันก็หลบได้ทุกดอกอย่างน่าทึ่ง มันปล่อยพรีสท์คนนั้นแล้วมุ่งหน้ามาหาเขาแทน พรีสท์ร่ายมนต์อะไรบางอย่างออกมาแล้วเสกใส่มัน
“Decrease AGI!... ” ในเมื่อมันกัดเขาไม่ค่อยโดน แล้วก็ช้าขึ้น มันดูไม่ต่างจากเป้านิ่งสำหรับเขาเท่าไรเลย
“Double Strafe!” มันล้มลงไปแน่นิ่งกับพื้น มีมีดเงินหล่นอยู่บนตัวของมัน
“Resurrectionๆ!” Knight และWizard ลุกขึ้นมาเหมือนพึ่งตื่นจากฝัน
“เอ่อ... มีดของคุณ” เขายื่นมีดให้แต่พวกเขาไม่รับ
“นายเอาไปเถอะ พวกเราไม่ใช้มีดหรอก แล้วก็ขอบคุณนะที่ช่วย”วิซาร์ดพูดขึ้น “แล้วอาเชอร์มาโผล่อยู่นี่ แสดงว่าวาร์ปผิดมาล่ะสิ จะไปไหนล่ะเผื่อนายนั่น(บุ้ยหน้าไปทางพรีสท์)จะเมมไว้”
“จะไปโคโมโดครับ แต่ดันโดนวาร์ปมานี่เฉยเลย”เขายิ้มฝืดๆให้ ทำไมรู้สึกว่าเขาจะดวงไม่ค่อยดีเลยนะ
“งั้นก็ So sorry ฉันไม่มีน่ะ มีClock Geffen แล้วก็Payon”เขานับนิ้วไล่ไปทีละชื่อ
“พาย่อนก็ได้ครับ”เนฟยื่นเงินให้แต่เขาผลักมือกลับ “ไม่เป็นไร บริการฟรี Warp Portal !”
Pyramid ชั้นใต้ดิน
“นี่ลงมาชั้นใต้ดินจะดีเหรอ อยู่ชั้น 3 ก็ดีแล้วนี่” คนในกลุ่มเอ่ยขึ้น หลังจากที่เดินตามแพลทลงมาชั้นใต้ดิน
“อยู่บนนู้นมีแต่นักธนู หยั่งกะชุมชนย่อยๆ เลย ยิงแจมก็ไม่ค่อยจะทัน” เธอตอบแล้วง้างธนูใส่Verit คนอื่นๆก็ยิงตามโดยมีอโคช่วยสนับสนุน
เอ๋งง~~ มันลงไปนอนกับพื้นสิ้นใจตาย มีกำไลรูปร่างแปลกๆตกอยู่ข้างๆตัว เธอหยิบมันขึ้นมาดู
“โห! สุดยอด Armlet of Obedienceนี่นา ถ้าขายคงได้หลายเซนี” อโคโผล่หน้ามาดู
ครือออ~~ ครือออ~~ พวกเธอค่อยๆหันไปมองผู้มาเยือนใหม่ช้าๆ มันมีตัวสีเขียวเป็นเมือกยื่นหน้าเข้ามาในกลุ่ม
“กรี๊ดดดดดดดด!!!! ผีGhoul ...ยี้~~”มีน้ำสีเขียวแหยะๆไหลออกมาจากปากของมัน พวกเธอถอยหลังออกห่างอย่างขยะแขยง
ตุ้บๆๆๆ... โครมมม!!!! เธอหงายหลังตกบันไดลงมา โดยมีเพื่อนๆตกตามลงมาด้วย
“โอยเจ็บจัง เอ๋ ! ใครอยู่ข้างหลังฉันน่ะ” เธอรู้สึกเหมือนลงมาทับใครสักคน พอมองหน้าเพื่อนของเธอ (แพลท : ก็ครบนิ งั้นที่ข้างหลังเราก็...)เธอหันหลังไปมอง ก็พบกับ งูสาว Isis ราชินีแห่งปิรามิดที่ยกมือเตรียมจะตบเธออยู่ข้างหลัง Isisลดระดับมือลงมาที่เธออย่างรวดเร็ว คนอื่นๆก็ยืนอึ้งแข็งกันไปหมด ตนต้องเป็นที่พึ่งแห่งตนซะแล้ว
กริ๊ก! เธอสวมกำไลข้อมือลงไปบนแขนของงูสาวที่กำลังจะตบเธอ มันนิ่งอยู่ซักครู่ หัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้นทีเดียวในขณะที่รอคอยคำตอบจากIsis มันค่อยๆลดมือลงแล้วยิ้มให้ เธออยากจะตะโกนออกมาดังๆเลยทีเดียว
“อืม... ไดมอนด์ละกัน สมกับเป็นผู้เฝ้าสมบัติแห่งปิรามิดดี” เธอตั้งชื่อให้Isis ไดมอนด์กอดเธอแล้วพูดชื่อตัวเองซ้ำๆ กัน
“นี่พวกเธอเลิกแข็งได้แล้ว กำไลช่วยชีวิตน่ะ ฮิฮิ” คนอื่นๆค่อยๆเดินเข้ามาหาไดมอนด์อย่างกลัวๆกล้าๆ เมื่อเห็นว่าไม่เป็นอะไรก็พากันมารุมล้อมเป็นการใหญ่
“มีวาร์ปไปโคโมโดใช่ม้า วาร์ปไปให้หน่อยสิ จะได้ไปเปลี่ยนอาชีพซะที” เธอบอกอโคไลท์
“จะไปแล้วหรอ?” นักธนูในตี้ถามขึ้น เธอพยักหน้า “ว้าาา อยู่กับแพลทน่ะสนุกออก คอยดูนะเจอกันอีกทีฉันจะต้องใส่ชุดHunterมาอวดเธอให้ได้”
“โชคดีนะ บ้าย บาย”นักธนูอีกคนเข้ามากอดเธอ “เช่นกันจ้ะ”
“Warp Portal!” เธอโบกมือลาเพื่อนๆ ในปิรามิด แล้วค่อยๆหายไปพร้อมกับสัตว์เลี้ยงตัวใหม่
Payon Forest
ซืออ~~ เนฟลืมตาขึ้นมองไปรอบๆตัว พื้นหญ้าสีเขียวรองอยู่ใต้เท้าของเขาแต่มันดูรกหนาไม่เหมือนในเขตเมือง แต่ถึงกระนั้นก็ให้ความรู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด
“ที่นี่มัน...” เขารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่แผลเก่ากลางหลัง มันให้ความรู้สึกเหมือนกับเพิ่งเกิดเมื่อไม่นานนี้เอง ชวนให้นึกถึงใบหน้าของเด็กสาวคนหนึ่งที่เคยเดินทางร่วมกับเขา ผมสีเงินยาวสลวยของเธอ นิสัยแก่นแก้วแต่น่ารักของเธอ และเสียงใสๆที่เรียกชื่อของเขา “เนฟ...” แต่เขาคงไม่มีวันได้ยินอีกแล้ว เพราะที่นี่ก็เป็นสถานที่แห่งความทรงจำที่เลวร้ายเหมือนกัน เสียงกรีดร้อง เลือดที่ไหลซึม น้ำตาหยดลงบนพื้นหญ้า ความตายของเจ้าคุราริ่ง
“4 ปีแล้วสินะ แพลท... ที่เธอจากไป...” เขารำพึงกับตัวเองเบาๆ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีกันแน่
ฟู่ๆ... เขาง้างคันธนูเตรียมตัวที่จะยิงได้ทุกเมื่อ แต่แล้วก็เหลือบเห็นเส้นผมสีดำปลิวผ่านไปบริเวณหางตา
“ตกใจหมด นึกว่ามันมาอีกแล้ว” เขาเดินตามไปดูที่หลังพุ่มไม้ เห็นปีศาจสาวโซฮีในชุดจิมะและโจโกริ เขารู้สึกเหมือนเห็นภาพซ้อนของแพลทขึ้นมา
ตอนเช้ามืดเขารู้สึกกระวนกระวายใจยังไงบอกไม่ถูกเลยลืมตาขึ้นมา พบเด็กสาวคนหนึ่งเดินมุ่งหน้ามาหาเขา เธอพูดอะไรบางอย่างซึ่งเขาไม่ได้ยินแต่รับรู้ได้ว่ามันคงเป็นคำบอกลาจากเธอ เขาอยากจะวิ่งลงไปหาเธอแต่ร่างกายก็ไม่อำนวยเอาเสียเลย แต่ว่าพอเงยหน้าอีกทีเธอก็หายไปแล้ว
เขากลับมามองที่โซฮี ดูเธอกำลังก้มหน้าเหมือนหาอะไรอยู่ เขาแปลกใจกับท่าทางนั้นมาก มันไม่เหมือนโซฮีตามปกติ เขาเลยลองหยิบลูกธนูมาจิ้มๆที่ตัวเธอดู เธอทำท่ากำมีดแทงเขาแต่ว่าในมือเธอไม่มีมีด เธอมองหน้าเขา ดวงตาสีแดงนั้นมีแววแห่งความหวาดกลัวแฝงอยู่ มันเป็นอย่างที่คิด เธอทำมีดหายนั่นเอง เขานึกขำกับท่าทางแบบนั้นแล้วจึงหยิบมีดเงินในกระเป๋าของเขาออกมา มันคือSilver Knife of Chastityที่เก็บได้เมื่อเช้า บนปลอกมีดตกแต่งเป็นเครื่องหมายแห่งความบริสุทธิ์ โซฮีสาวจ้องมองมันด้วยความสนใจ เขายื่นให้เธอแต่ก็ยังไม่ปล่อยมีดให้ซะทีเดียว
“สัญญาก่อน ว่าถ้าให้ไปแล้วจะตามฉันมา”เธอพยักหน้าให้โดยที่ยังจ้องมองมีดเล่มนั้นไม่วางตา”สัญญาแล้วนะ คริสตัล” เขาตั้งชื่อให้เธอเสร็จสรรพ แล้วเดินกลับเมืองพาย่อนโดยมีคริสตัลลอย (?) ตามหลังมาไม่ห่าง เขาพยายามเดินให้ห่างจากหมู่บ้านให้มากที่สุดและหลบคนที่รู้จักหลายคน คริสตัลทำหน้างงๆใส่เขาเหมือนจะถามว่าหลบไปทำไม เขามองหน้าเธอ แล้วพูดเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เคยเห็นคนหนีออกจากบ้าน... หมู่บ้าน มั้ยล่ะ” เขาหลบไปอยู่หลังต้นไม้เมื่อเห็นแม่ตัวเองออกมาซื้อของ
“ออกมากันทั้งพี่ทั้งน้อง สงสัยหมู่บ้านต้องจารึกประวัติศาสตร์ใหม่แล้วล่ะ” เขาหัวเราะเล็กน้อยให้คริสตัล
“ว่าตระกูลล่มสลายเพราะเด็กผู้หญิงคนเดียว” พอแม่หันหลัง เขาก็วิ่งไปหาKafraอย่างรวดเร็ว
“ไปComodoครับ” เขาบอกพนักงานสาวKafra แล้วไปถึงโคโมโดเกาะแห่งความฝันโดยสวัสดิภาพเสียที
จบบทที่ 5 Hello! My New Pet… กาลเวลาของเราสองคน
“เด็กผู้หญิงนั่น หมายถึงฉันหรอเนฟ” แพลทปีนมาที่หลังกระดาษหลังจบบทแล้ว
“รินต่างหาก” บลู กับเนฟประสานเสียงกัน และพร้อมใจกันอุดหู
“แง ไม่มีใครรักเค้าเลย” แพลทงอแงเมื่อได้ยินคำเฉลย รู้งี้ไม่ถามก็ดีหรอก
Pyramid ชั้น 3
เฟี้ยว~~ ฉึกๆ! เสียงลูกธนูวิ่งเข้าปักตัวMummy ผีดิบแห่งPyramid สองทีซ้อน เป็นผลให้มันล้มลงกลายเป็นกองผ้าผันแผลยุ่งๆ ที่เละๆเน่าๆ ด้วยความที่ถูกหมักหมมมานานนับพันปี
“เย้ ! ยิงตั้งนานกว่าจะตาย แต่... วิ่งไปเก็บของไม่ได้ง้าาา ใครก็ได้วิ่งไปฝั่งนู้นเป็นเพื่อนเค้าที” Archerสาวบอกกับเพื่อนๆในParty ที่มีArcherอีกสองและAcolyteอีกหนึ่ง
“ฉันขอผ่าน ใครจะบ้าวิ่งไปให้มัมมี่มันตบเอาล่ะ” อโคไลท์บอกผ่านทำให้นักธนูคนอื่นพลอยไม่ไปด้วย “ตัดใจซะเถอะ แพลท” แพลททำหน้ามุ่ย
“Awakening Potion ค่า ซื้อที่นี่ แถมวิง 2 อันค่ะ” ทั้งสี่คนหันไปตามเสียงโฆษณานั้นทันที
“เจอกันอีกแล้วนะคะคุณแม่ค้า ขอ 2 ขวดค่ะ” แพลทบอก คนอื่นๆก็พากันซื้อเหมือนกัน
แปะ...ๆ...ๆ...ๆ... ทั้งสี่หันไปมองทางต้นเสียง Mummyตัวหนึ่งกำลังเดินมาหาพวกเธอ ผ้าพันแผลส่งกลิ่นฉุนน่าสะอิดสะเอียน มันยกมือขึ้นมาเตรียมจะโจมตี
“Double Strafe!” แพลทยิงธนูใส่Mummy แสงสีน้ำเงินส่องสว่างแสบตารอบปลายนิ้วของเธอ มันผงะไปเล็กน้อยแล้วเริ่มเดินเข้ามาจะทุบเธอใหม่ เธอเอนตัวหลบอย่างงดงามแล้วหันไปยิงต่ออย่างรวดเร็ว
“Increase AGI!” เมื่อมีอโคช่วยแล้วก็ยิ่งทำให้เธอหลบหลีกได้พลิ้วไหวมากขึ้น เธอเอนตัวตีลังกาไปข้างหลังเมื่อมันโจมตีเป็นชุดใส่ และก้มซ้ายหลบขวาราวกับกำลังเต้นระบำเลยทีเดียว เธอกระโดดขึ้นยิงใส่มันเป็นหนสุดท้าย และลงมายืนบนพื้นอย่างปลอดภัย
“เธอนี่น่าจะไปเป็นDancerนะ ดูท่าหลบสิหยั่งกะเต้นรำอยู่แน่ะ” นักธนูในกลุ่มบอก
“จริงด้วย ร้องเพลงก็เก่ง หน้าตาก็น่ารัก รับรองผ่านฉลุย” นักธนูอีกคนพูดบ้าง
แปะๆๆ...ๆๆๆ...ๆๆๆ... เสียงฝีเท้าแฉะๆ ลอยมาเข้าหูของพวกเธอ เมื่อทั้งหมดหันไปมองก็เจอMummyกลุ่มใหญ่
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~~…!!!!” ทั้งสี่หันหลังวิ่งออกไปทันที ถ้าให้สู้กับMummyเป็นกลุ่มซึ่งๆหน้าละก็นักธนูอย่างพวกเธอเอาไม่อยู่แน่ แต่โชคก็ไม่เข้าข้างพวกเธอเลย เพราะด้านหน้าก็มีSoldier Skeleton จำนวนมากมาดักเอาไว้อีก ราวกับมีใครดูดมันเข้ามา มันฟันโดนแขนแพลท แต่ไม่รู้สึกเจ็บเท่าไรนัก อโครีบHeal!ให้ โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า แพลทไม่มีเลือดไหลเลย
“พวกเรา... หนี” อโคพูดจบทั้งหมดก็วิงหายกันไปคนละทิศละทาง
กลางProntera City
“โอ้ยย...”Archerหนุ่มเอามือลูบแขนตัวเองที่อยู่ดีๆก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา แต่ก็ไม่ปรากฏผู้ทำ แถวนี้ก็ไม่มีคนหักไม้ผีนี่นา แต่อยู่ดีๆเขาก็หายเจ็บ แปลกจัง
“ขอโทษครับ มีวาร์ปไปโคโมโดมั้ยครับ” เนฟเดินเข้าไปถามพรีสท์ที่นั่งอยู่กลางเมืองProntera
“อ้อ... มีครับ ...1500z นะ” เขาจ่ายเงินให้พรีสท์คนนั้น แล้วก็ถูกวาร์ปไป เมื่อแสงรอบๆตัวเริ่มจางหายไป เขาพบว่าเขายืนอยู่บนพื้นหินหน้าปราสาท ที่มีบรรยากาศค่อนข้างทึบทึมน่าขนลุก แต่ที่แน่ๆ มันไม่ใช่Comodo
“เว้ยยย!!! ไหงมาโผล่ที่Glast Heimได้ละเนี่ย” เขาโวยขึ้นมาจนคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่บริเวณนั้นเงยหน้าขึ้นมามอง
“แหะ ขอโทษครับ” เขาแก้เขินด้วยการเดินเข้าไปข้างในปราสาทโดยไม่รู้เลยว่าจะเจอกับอะไร ภาพที่เขาเห็นทันทีที่ก้าวเข้าไปคือพรีสท์คนหนึ่งที่กำลังวิ่งหนีตัวอะไรสักอย่างหน้าตาคล้ายมีดแต่มีฟันกับลูกตา ทีแรกเขาก็สงสัยอยู่ว่าทำไมไม่Teleportหนีไป แต่พอมองลงไปบนพื้นก็เข้าใจ มีKnight และWizard นอนจมกองเลือดอยู่บนร่างกายมีร่องรอยถูกกัดฉีกเต็มไปหมด พรีสท์นั่นคงจะรอชุบชีวิตให้เป็นแน่ เพราะถ้าปล่อยไว้นานๆ วิญญาณของพวกเขาอาจกลายเป็นผีดิบเฝ้าปราสาทได้ได้
“มองอะไรอยู่ ช่วยยิงให้หน่อยสิ” พรีสท์คนนั้นบอกเขา “อีก 2-3 ดอกก็คงตายแล้ว” พรีสท์ยังวิ่งหลบคมเขี้ยวของTirfingต่อไป (เนฟ : สงสัยIncrease AGIแน่ๆ ถึงได้วิ่งเร็วขนาดนั้น)
“Double Strafe!” ลูกธนูโดนเข้าไปเต็มๆ มันกลอกตามาทางเขา แล้วอ้าปากกว้างอวดฟันแหลม เขาพยายามยิงมันอีกแต่มันก็หลบได้ทุกดอกอย่างน่าทึ่ง มันปล่อยพรีสท์คนนั้นแล้วมุ่งหน้ามาหาเขาแทน พรีสท์ร่ายมนต์อะไรบางอย่างออกมาแล้วเสกใส่มัน
“Decrease AGI!... ” ในเมื่อมันกัดเขาไม่ค่อยโดน แล้วก็ช้าขึ้น มันดูไม่ต่างจากเป้านิ่งสำหรับเขาเท่าไรเลย
“Double Strafe!” มันล้มลงไปแน่นิ่งกับพื้น มีมีดเงินหล่นอยู่บนตัวของมัน
“Resurrectionๆ!” Knight และWizard ลุกขึ้นมาเหมือนพึ่งตื่นจากฝัน
“เอ่อ... มีดของคุณ” เขายื่นมีดให้แต่พวกเขาไม่รับ
“นายเอาไปเถอะ พวกเราไม่ใช้มีดหรอก แล้วก็ขอบคุณนะที่ช่วย”วิซาร์ดพูดขึ้น “แล้วอาเชอร์มาโผล่อยู่นี่ แสดงว่าวาร์ปผิดมาล่ะสิ จะไปไหนล่ะเผื่อนายนั่น(บุ้ยหน้าไปทางพรีสท์)จะเมมไว้”
“จะไปโคโมโดครับ แต่ดันโดนวาร์ปมานี่เฉยเลย”เขายิ้มฝืดๆให้ ทำไมรู้สึกว่าเขาจะดวงไม่ค่อยดีเลยนะ
“งั้นก็ So sorry ฉันไม่มีน่ะ มีClock Geffen แล้วก็Payon”เขานับนิ้วไล่ไปทีละชื่อ
“พาย่อนก็ได้ครับ”เนฟยื่นเงินให้แต่เขาผลักมือกลับ “ไม่เป็นไร บริการฟรี Warp Portal !”
Pyramid ชั้นใต้ดิน
“นี่ลงมาชั้นใต้ดินจะดีเหรอ อยู่ชั้น 3 ก็ดีแล้วนี่” คนในกลุ่มเอ่ยขึ้น หลังจากที่เดินตามแพลทลงมาชั้นใต้ดิน
“อยู่บนนู้นมีแต่นักธนู หยั่งกะชุมชนย่อยๆ เลย ยิงแจมก็ไม่ค่อยจะทัน” เธอตอบแล้วง้างธนูใส่Verit คนอื่นๆก็ยิงตามโดยมีอโคช่วยสนับสนุน
เอ๋งง~~ มันลงไปนอนกับพื้นสิ้นใจตาย มีกำไลรูปร่างแปลกๆตกอยู่ข้างๆตัว เธอหยิบมันขึ้นมาดู
“โห! สุดยอด Armlet of Obedienceนี่นา ถ้าขายคงได้หลายเซนี” อโคโผล่หน้ามาดู
ครือออ~~ ครือออ~~ พวกเธอค่อยๆหันไปมองผู้มาเยือนใหม่ช้าๆ มันมีตัวสีเขียวเป็นเมือกยื่นหน้าเข้ามาในกลุ่ม
“กรี๊ดดดดดดดด!!!! ผีGhoul ...ยี้~~”มีน้ำสีเขียวแหยะๆไหลออกมาจากปากของมัน พวกเธอถอยหลังออกห่างอย่างขยะแขยง
ตุ้บๆๆๆ... โครมมม!!!! เธอหงายหลังตกบันไดลงมา โดยมีเพื่อนๆตกตามลงมาด้วย
“โอยเจ็บจัง เอ๋ ! ใครอยู่ข้างหลังฉันน่ะ” เธอรู้สึกเหมือนลงมาทับใครสักคน พอมองหน้าเพื่อนของเธอ (แพลท : ก็ครบนิ งั้นที่ข้างหลังเราก็...)เธอหันหลังไปมอง ก็พบกับ งูสาว Isis ราชินีแห่งปิรามิดที่ยกมือเตรียมจะตบเธออยู่ข้างหลัง Isisลดระดับมือลงมาที่เธออย่างรวดเร็ว คนอื่นๆก็ยืนอึ้งแข็งกันไปหมด ตนต้องเป็นที่พึ่งแห่งตนซะแล้ว
กริ๊ก! เธอสวมกำไลข้อมือลงไปบนแขนของงูสาวที่กำลังจะตบเธอ มันนิ่งอยู่ซักครู่ หัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้นทีเดียวในขณะที่รอคอยคำตอบจากIsis มันค่อยๆลดมือลงแล้วยิ้มให้ เธออยากจะตะโกนออกมาดังๆเลยทีเดียว
“อืม... ไดมอนด์ละกัน สมกับเป็นผู้เฝ้าสมบัติแห่งปิรามิดดี” เธอตั้งชื่อให้Isis ไดมอนด์กอดเธอแล้วพูดชื่อตัวเองซ้ำๆ กัน
“นี่พวกเธอเลิกแข็งได้แล้ว กำไลช่วยชีวิตน่ะ ฮิฮิ” คนอื่นๆค่อยๆเดินเข้ามาหาไดมอนด์อย่างกลัวๆกล้าๆ เมื่อเห็นว่าไม่เป็นอะไรก็พากันมารุมล้อมเป็นการใหญ่
“มีวาร์ปไปโคโมโดใช่ม้า วาร์ปไปให้หน่อยสิ จะได้ไปเปลี่ยนอาชีพซะที” เธอบอกอโคไลท์
“จะไปแล้วหรอ?” นักธนูในตี้ถามขึ้น เธอพยักหน้า “ว้าาา อยู่กับแพลทน่ะสนุกออก คอยดูนะเจอกันอีกทีฉันจะต้องใส่ชุดHunterมาอวดเธอให้ได้”
“โชคดีนะ บ้าย บาย”นักธนูอีกคนเข้ามากอดเธอ “เช่นกันจ้ะ”
“Warp Portal!” เธอโบกมือลาเพื่อนๆ ในปิรามิด แล้วค่อยๆหายไปพร้อมกับสัตว์เลี้ยงตัวใหม่
Payon Forest
ซืออ~~ เนฟลืมตาขึ้นมองไปรอบๆตัว พื้นหญ้าสีเขียวรองอยู่ใต้เท้าของเขาแต่มันดูรกหนาไม่เหมือนในเขตเมือง แต่ถึงกระนั้นก็ให้ความรู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด
“ที่นี่มัน...” เขารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่แผลเก่ากลางหลัง มันให้ความรู้สึกเหมือนกับเพิ่งเกิดเมื่อไม่นานนี้เอง ชวนให้นึกถึงใบหน้าของเด็กสาวคนหนึ่งที่เคยเดินทางร่วมกับเขา ผมสีเงินยาวสลวยของเธอ นิสัยแก่นแก้วแต่น่ารักของเธอ และเสียงใสๆที่เรียกชื่อของเขา “เนฟ...” แต่เขาคงไม่มีวันได้ยินอีกแล้ว เพราะที่นี่ก็เป็นสถานที่แห่งความทรงจำที่เลวร้ายเหมือนกัน เสียงกรีดร้อง เลือดที่ไหลซึม น้ำตาหยดลงบนพื้นหญ้า ความตายของเจ้าคุราริ่ง
“4 ปีแล้วสินะ แพลท... ที่เธอจากไป...” เขารำพึงกับตัวเองเบาๆ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีกันแน่
ฟู่ๆ... เขาง้างคันธนูเตรียมตัวที่จะยิงได้ทุกเมื่อ แต่แล้วก็เหลือบเห็นเส้นผมสีดำปลิวผ่านไปบริเวณหางตา
“ตกใจหมด นึกว่ามันมาอีกแล้ว” เขาเดินตามไปดูที่หลังพุ่มไม้ เห็นปีศาจสาวโซฮีในชุดจิมะและโจโกริ เขารู้สึกเหมือนเห็นภาพซ้อนของแพลทขึ้นมา
ตอนเช้ามืดเขารู้สึกกระวนกระวายใจยังไงบอกไม่ถูกเลยลืมตาขึ้นมา พบเด็กสาวคนหนึ่งเดินมุ่งหน้ามาหาเขา เธอพูดอะไรบางอย่างซึ่งเขาไม่ได้ยินแต่รับรู้ได้ว่ามันคงเป็นคำบอกลาจากเธอ เขาอยากจะวิ่งลงไปหาเธอแต่ร่างกายก็ไม่อำนวยเอาเสียเลย แต่ว่าพอเงยหน้าอีกทีเธอก็หายไปแล้ว
เขากลับมามองที่โซฮี ดูเธอกำลังก้มหน้าเหมือนหาอะไรอยู่ เขาแปลกใจกับท่าทางนั้นมาก มันไม่เหมือนโซฮีตามปกติ เขาเลยลองหยิบลูกธนูมาจิ้มๆที่ตัวเธอดู เธอทำท่ากำมีดแทงเขาแต่ว่าในมือเธอไม่มีมีด เธอมองหน้าเขา ดวงตาสีแดงนั้นมีแววแห่งความหวาดกลัวแฝงอยู่ มันเป็นอย่างที่คิด เธอทำมีดหายนั่นเอง เขานึกขำกับท่าทางแบบนั้นแล้วจึงหยิบมีดเงินในกระเป๋าของเขาออกมา มันคือSilver Knife of Chastityที่เก็บได้เมื่อเช้า บนปลอกมีดตกแต่งเป็นเครื่องหมายแห่งความบริสุทธิ์ โซฮีสาวจ้องมองมันด้วยความสนใจ เขายื่นให้เธอแต่ก็ยังไม่ปล่อยมีดให้ซะทีเดียว
“สัญญาก่อน ว่าถ้าให้ไปแล้วจะตามฉันมา”เธอพยักหน้าให้โดยที่ยังจ้องมองมีดเล่มนั้นไม่วางตา”สัญญาแล้วนะ คริสตัล” เขาตั้งชื่อให้เธอเสร็จสรรพ แล้วเดินกลับเมืองพาย่อนโดยมีคริสตัลลอย (?) ตามหลังมาไม่ห่าง เขาพยายามเดินให้ห่างจากหมู่บ้านให้มากที่สุดและหลบคนที่รู้จักหลายคน คริสตัลทำหน้างงๆใส่เขาเหมือนจะถามว่าหลบไปทำไม เขามองหน้าเธอ แล้วพูดเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เคยเห็นคนหนีออกจากบ้าน... หมู่บ้าน มั้ยล่ะ” เขาหลบไปอยู่หลังต้นไม้เมื่อเห็นแม่ตัวเองออกมาซื้อของ
“ออกมากันทั้งพี่ทั้งน้อง สงสัยหมู่บ้านต้องจารึกประวัติศาสตร์ใหม่แล้วล่ะ” เขาหัวเราะเล็กน้อยให้คริสตัล
“ว่าตระกูลล่มสลายเพราะเด็กผู้หญิงคนเดียว” พอแม่หันหลัง เขาก็วิ่งไปหาKafraอย่างรวดเร็ว
“ไปComodoครับ” เขาบอกพนักงานสาวKafra แล้วไปถึงโคโมโดเกาะแห่งความฝันโดยสวัสดิภาพเสียที
จบบทที่ 5 Hello! My New Pet… กาลเวลาของเราสองคน
“เด็กผู้หญิงนั่น หมายถึงฉันหรอเนฟ” แพลทปีนมาที่หลังกระดาษหลังจบบทแล้ว
“รินต่างหาก” บลู กับเนฟประสานเสียงกัน และพร้อมใจกันอุดหู
“แง ไม่มีใครรักเค้าเลย” แพลทงอแงเมื่อได้ยินคำเฉลย รู้งี้ไม่ถามก็ดีหรอก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น