ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Nice to Meet You การพบเจอที่ไม่คาดฝัน
ตำนานแห่งรักบทที่ 2 Nice to Meet You… การพบเจอที่ไม่คาดฝัน
ณ Payon field
เฟี้ยว~~ ฉึก! แกร๊งๆๆ “เอาล่ะ ทีนี้จะได้ไปยิงตัวอื่นต่อซะที”Archerหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนที่จะลงไปเก็บท่อนไม้ที่ได้จาก Willow
“แง้~ ได้รากไม้อีกแล้ว” เสียงๆหนึ่งดังขึ้น “หยั่งงี้แล้วจะไปเป็นนักธนูได้ไงอ่ะ แง้~” ชายหนุ่มตัดสินใจเดินไปดูที่หน้าผา ผมสีเงินยาวสลวยของนอวิสหญิงคนนั้นสะท้อนเข้านัยน์ตาเขาอย่างจัง
“ไม่น่านา” เขาหันหลังกลับ “จะเป็นไปได้ยังไง”
“นี่ คุณนักธนูตรงนั้นน่ะ” เขาชะงักทันที “มีไม้เหลือบ้างมั้ยคะ” เขาหันกลับไปมองเธออีกรอบ ดวงตาสีเงินนั่นแล้วก็น้ำเสียงแบบนี้ ไม่ผิดแน่ เขาหาทางลงจากหน้าผาแล้วไปหาเธอทันที
“หวัดดี”เขาทักเธอที่ยังทำหน้างงอยู่ “ไม่เจอตั้ง 2 ปีแน่ะ ป่านนี้ยังเป็นนอวิสอยู่อีกหรอ” แต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นช่าง...
“ดีค่ะ”เธอทักตอบ “ว่าแต่...คุณเป็นใครเหรอ???” ช่างเป็นคำถามที่ไม่อยากจะได้ยินจากปากเธอเลยจริงๆ
“ก็ที่เจอกันที่ ป่าFabreไง” เธอมองหน้าเขา ผมสีน้ำตาลแดงยาว มัดไว้ด้วยเชือกเส้นเล็ก ตาสีเขียวสดใส ใบหน้าหวานๆจนผู้หญิงบางคนยังอิจฉาแบบนี้
“อืม... หน้าคล้ายนะ คุณเป็นพี่ของเธอหรอ” เวรกรรม เธอนึกว่าตอนนั้นเขาเป็นผู้หญิงจริงๆ
“ก็นอวิส (ในชุด) หญิงที่คุยกะเธอนั่นแหละฉันเอง ...มันเป็นเหตุสุดวิสัยน่ะ” เขาเสริม เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มมองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่ไว้วางใจแล้ว
“ก็นาย Usher นั่นมันบอกว่ามีผู้ชายมาสมัครเยอะ ชุดเลยหมด แล้วหน้าฉันก็ดันเหมือนผู้...หญิง...”เขาเบาเสียงลงตรงคำสุดท้าย เพียงแค่นั้นก็เพียงพอที่จะบอกได้แล้วว่าต่อจากนั้นได้เกิดอะไรขึ้น
“อุ๊บ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เธอหัวเราะจนปวดท้อง มันช่างเป็นเรื่องที่ตลกสำหรับเธอมาก “ฉันไม่เชื่อหรอก”เธอเอามือแตะที่หน้าของเขา “ผู้ชายที่ไหนจะหน้าสวยหวาน ง้ามงาม ปานนี้ล่ะ” เขารู้สึกว่าเส้นเลือดตรงขมับของเขาปูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด เมื่อได้ฟังคำนั้น
หมับ! เขาจับมือของเธอเลื่อนลงมาที่อกของเขา “ทีนี้เชื่อยัง?”เขาปล่อยมือเธอออก
“จริงดิ” เธอชักมือกลับ หน้าเธอเริ่มเป็นสีชมพูระเรื่อ “แต่นะ มันก็สมควรอยู่หรอก ฉันเห็นหน้าเธอทีแรกยังนึกเลยว่าทำไมน่ารักหยั่งงี้ ฮ่ะๆๆ” เธอเริ่มหัวเราะต่อไป เขารอจนเธอหยุดหัวเราะซึ่งนานพอสมควร แล้วจึงถามขึ้น
“แล้วเธอมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย” เขายกมือชี้ไปที่ Willow ข้างๆเธอ
“อ้อ... ขอบคุณนะตอนนั้นที่เธอช่วยฉันไว้น่ะ หลังจากนั้นก็ไปต่อหลักสูตรที่ 3 แล้วเค้าก็วาร์ปฉันมานี่แหละ อ้ะเกือบลืมเธอชื่ออะไรหรอ ฉันชื่อแพลทตินัมจ้ะ เรียกแพลทก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก” เธอเอามีดแทงWillow ที่เขาชี้ให้ดู ตอนนี้เธอแทงไม่พลาดแล้ว
“เนไฟรต์ เนฟก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วเรียนรู้ทักษะครบหมดหรือยังล่ะ?” เขายิงธนูช่วยเธอด้วยอีกแรง
“ครบหมดแล้วล่ะ ว้าาา ได้รากไม้อีกแล้วง่า” เธอก้มเก็บรากไม้ที่อยู่บนซากWillow ผมของเธอปลิวน้อยๆ
“ผมยาวขึ้นเยอะแล้วนะ”เนไฟรต์พูด “เรียบร้อยขึ้นด้วยนี่ ตอนนั้นล่ะกระเซิงเป็นยัยเพิ้งเชียะ”
“รับคำแล้วก็ต้องทำตามสิ”เธอสะบัดผมไปข้างหลัง ผมของเธอตอนนี้ยาวระสะโพกแล้ว “แล้วยิ่งดูแลรักษาผมก็ยิ่งรู้สึกว่ารักผมมากขึ้น จนเป็นโรคบ้าผมตัวเองไปแย้ว (Hairmania) ฮ่ะๆ” เธอเอานิ้วม้วนผมเล่นไปด้วยขณะที่พูด “แต่ดูผมเธอไม่ได้ยาวไปจากเดิมมากเท่าไรเลยนี่”
“ก็แน่ละ ผู้ชายที่ไหนกันเค้าไว้ผมยาวขนาดนั้นเล่า แค่กลางหลังก็สุดยอดแล้ว” เขาเอามือล้วงกระเป๋าไปด้วย เหมือนหาอะไรบางอย่าง
“จริงด้วยแฮะ เฮ้อ! ขาดอีกแค่ 2 อันเอง” เธอหันไปมองหาWillow รอบๆ
“เอ้านี่!” เนไฟรต์ส่งไม้ให้เธอ 2 ท่อน
“อ้า....ขอบคุณ เนฟนี่ใจดีจังเลย” เธอรับไม้มา “ทีนี้ก็เป็นนักธนูได้แล้ว เย้!” เธอลากเขากลับเข้าไปในเมืองทันที
ณ Payon Town
“ทำไมแพลทถึงอยากมาเป็นนักธนูล่ะ?” เนไฟรต์ถาม
“ก็เพราะเธอบอกจะเป็นนักธนู ฉันก็เลยคิดว่าถ้าเป็นนักธนูก็คงได้เจอกันอีก” เธอตอบง่ายๆ
“เหตุผลนี่...มีแค่เนี้ย???” เขาพาเธอเดินต่อไปที่ Archer Village
“อือ” ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง เขาปล่อยให้เธอเดินเข้าไป สักพักเดียวเธอก็กลับออกมาพร้อมชุดนักธนูหญิงสีฟ้า
“ดีใจด้วย ทีนี้ก็ได้เป็นนักธนูสมใจอยากแล้วนะ” พวกเขาพากันกลับออกมานอกเมือง
“เขาให้ธนูมาด้วย แต่ว่า... มันใช้ยังไงหว่า???” เธอหยิบคันธนูออกมาดู
“อ่านะ...เหอะ เหอะ เหอะ” เขาหัวเราะแบบไร้ซึ่งอารมณ์ขันใดๆ ทั้งสิ้น
“มานี่” เขาดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ๆ “คันธนูต้องจับแบบนี่ แล้วก็วางลูกธนูลงไปแบบนี้...แล้วก็แบบนี้.....”
หลายวันผ่านไป จนเป็นสัปดาห์ และเป็นเดือน
“นี่แน่ะ” แพลทตินัมยิงงูเขียวตายไปอีกหนึ่งโดยที่มันยังเลื้อยเข้ามาไม่ถึงเธอเลยด้วยซ้ำ “ตอนนี้ฉันยิงได้แม่นพอๆกับเธอแล้วนะ เร็วด้วย” เธอเดินไปเก็บหนังงูที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว
“จ้าๆ พอเก่งแล้วคุยใหญ่เชียวนะ” เนฟหยิบธนูไฟมาขึ้นสายแล้วเล็ง “นี่ทำไมเธอไม่ซื้อลูกธนูไฟมาใช้บ้างล่ะ จะได้ยิงแรงขึ้น” เขารอให้งูหยุดอยู่นิ่งๆ
“เซนีหมดอ่ะ มัวแต่ยิงเลยลืมเก็บของไปขาย” เธอหยิบลูกธนูออกมา
“ไม่ไหวเล้ย Double Strafe!” เขายิงธนูออกไป 2 ดอก ทำให้งูตายคาที่ พลังเวทย์ยังคงเหลือเป็นประกายสีน้ำเงินบนปลายนิ้ว
“โห ใช้เป็นแล้วหรอ ทำไมเธอเก่งเงี้ย Improve Concentration!” แพลทใช้ทักษะกับตัวเอง พลังเวทย์วิ่งวนรอบตัวเธอ แล้วแตกออกเป็นพลุเล็กๆ เธอยิงไปทางงูเขียว
เฟี้ยว~~ ปิ้ว! ธนูดอกนั้นเลยงูตัวนั้นไป
“ว้า~ พลาดง่ะ” เธอหยิบลูกธนูออกมาใหม่
“แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะพลาดหรอกนะ นั่น” มีPecopecoฝูงหนึ่งวิ่งออกมาจากพุ่มไม้ ตัวหน้าสุดมีลูกธนูปักอยู่ที่ปีกด้วย
“Double Strafe!” เนฟยิงลูกธนูออกไป แต่ทว่ามันไม่ระคายผิวของเจ้านกยักษ์เลย
“เอาลูกธนูไฟไปยิงปีโกปีโกได้ซะที่ไหนเล่า” แพลทวิ่งไปข้างหลังแล้วหันกลับมายิงใหม่
“นั่นสิเนอะ ลืมไป” เขาหันไปค้นหาลูกธนูธาตุอื่นแต่ว่า... “ข่าวร้าย... วันนี้ฉันเอามาแต่ลูกธนูไฟ อย่างอื่นไม่ได้เอามาด้วยเลย” เขาหันไปยิ้มแหยๆ ให้แพลท
“ให้มันได้หยั่งงี้สิ” เธอยิงแล้วก็วิ่งไปข้างหลังเรื่อยๆจนสุดหน้าผา “หยา... เหลือแค่ 2 ดอกเองง่า” เธอหันไปข้างหลัง มันไม่มีที่เหลือให้เธอหนีแล้ว
“ขอให้โดนด้วยเถอะ สาธุ! นะโม! อาแมน! Double Strafe!” เธอยิงธนู 2 ดอกสุดท้ายออกไปแล้วหลับตา แสงเวทย์สีน้ำเงินส่องสว่างรอบปลายนิ้วเธอ ส่งลูกธนูเข้าโดนปีโกปีโกอย่างแม่นยำจนมันล้มลงไป เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาดู “เย้ ! เนฟฟ... ฉันทำได้แล้ว” เธอวิ่งไปกระโดดกอดเนไฟรต์ด้วยความดีใจ
“เอ่อ... แพลท เธอโต...แล้ว....น....” เขารู้สึกเหมือนมีอะไรนิ่มๆโดนหน้า
“อ้าาาา!! เนฟเป็นอะไรไปน่ะ เนฟ...” เธอเขย่าตัวเนฟที่ตอนนี้น๊อกไปแล้ว (เพราะอะไรก็นึกเอาเองเหอะ)
“นี่ทีหลังน่ะ อย่าไปเที่ยวกระโดดกอดคนอื่นได้มั้ยโดยเฉพาะผู้ชาย... คือเธอก็เป็นสาวแล้วน่ะนะ” เนไฟรต์บอกแพลทเป็นนัยๆ ซึ่งทำให้เธอหน้าแดงเป็นมะเขือเทศไปเลย
“ก็ฉันเห็นหน้าเธอทีไรก็ลืมทุกทีเลยอ่ะ แหะๆ”เนฟค้อนเธอ (ไม่) เล็กน้อย แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันขน Snake Scale กับ Bill of Birds ไปขายในเมือง หลังจากนั้นพวกเขาก็ซื้อลูกธนูเพิ่มเติมอีกหลายธาตุ
“เนฟ! เดี๋ยวฉันแวบไปซื้อของก่อนนะ” เธอตะโกนบอกเขาแล้ววิ่งออกไปยังบริเวณที่พวกพ่อค้าแม่ค้าเอาของมาตั้งขายกัน
“เร็วๆเข้าล่ะ” เขาตะโกนตามหลังเธอไป
“ที่มัดผมจ้า ซื้อ 1 แถม 1 จ้า” แม่ค้าสาวตะโกนขายของอยู่ เธอจึงลองเดินเข้าไปดู
“อุ้ย! ที่มัดผมน่ารักจัง” เธอก้มลงมองที่มัดผมหยกขาวแกะสลักเป็นรูปผีเสื้ออันเล็กๆ 2 อัน “อันนี้เท่าไรค่ะคุณแม่ค้า?” แพลทถามราคาค่างวด
“กว่าจะมีคนซื้อ งั้นจะลดให้น้องเป็นพิเศษเลยละกันนะจ๊า” แพลทจ่ายเงินให้แล้วรับของมา “นี่น้องรู้รึเปล่าว่าหยกรูปผีเสื้อ เป็นสัญลักษณ์แห่งความรัก สำหรับวันแต่งงาน... เอ๊ะ! อ้าว ไปซะแล้ว”
“มาแล้วจ้า” เธอเดินมาหาเนฟ
“ไปซื้ออะไรเหรอ?” เขาถาม
“ม่ายบอก เอ๋! มีSmokie อยู่แถวนี้ด้วยเหรอเนี่ย” เธอเดินตรงไปทางทิศตะวันออกของเมือง
“เฮ้! แพลทตรงนั้นฉันไม่รู้ทางนะ” เนไฟรต์รีบวิ่งตามเธอออกไปโดยไม่รู้ว่าจะมีเรื่องที่เลวร้ายเกิดขึ้นตามมา
จบบทที่ 2 Nice to Meet You… การพบเจอที่ไม่คาดฝัน
“ทำไมเดี๋ยวพิมพ์ชื่อจริง เดี๋ยวพิมพ์ชื่อเล่นเนี่ย” สองสาว เอ๊ย! หนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวชะโงกหน้ามาดูต้นฉบับบนโต๊ะทำงานของคนแต่ง Blue Planet
“แหม คิดได้ทั้งทีก็ขอใช้เยอะๆหน่อยจิ ไม่งั้นจะมีชื่อไว้ให้ทำไมอ่ะ” คนแต่งบ้าเห่อตอบกลับ แล้วหันไปนั่งจิ้มคีย์บอร์ดทีละตัวๆ ต่อ
“พิมพ์ช้าแล้วยังจะพิมพ์ชื่อยาวๆอีกนะ ที่มีชื่อเล่นก็เพราะว่าขี้เกียจพิมพ์ล่ะสิเนี่ย” เนฟวิเคราะห์
“งั้นนี่ก็เป็นสาเหตุว่าทำไมถึงไม่มีนามสกุลกันซักกะคนด้วยสินะคะ”แพลทเสนอหน้ามาพูดอีกคน
“ฉันไม่ใช้ว่า นางสาว เอ้ย! นายN. กะ นางสาวP. ก็ดีแล้วน่า” คนแต่งหันไปนั่งจิ้มต่อที่ตั้งนานแล้วเพิ่งได้แค่ 1 ประโยค
“สงสัยต่อๆไปคงไม่มีชื่อจริงของพวกเราแล้วล่ะมั้ง” แพลทมองBlue ที่ยังคงจิ้มต่อปาย
“ชาตินี้ตอน 3 จะมีรึเปล่ายังไม่รู้เลย” เนฟออกความเห็นบ้าง ท่ามกลางเสียงเคาะของคีย์บอร์ดในอัตราความเร็วเพียง 5 ครั้งต่อ 1 นาที จะรอดมั้ยเนี่ย
ณ Payon field
เฟี้ยว~~ ฉึก! แกร๊งๆๆ “เอาล่ะ ทีนี้จะได้ไปยิงตัวอื่นต่อซะที”Archerหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนที่จะลงไปเก็บท่อนไม้ที่ได้จาก Willow
“แง้~ ได้รากไม้อีกแล้ว” เสียงๆหนึ่งดังขึ้น “หยั่งงี้แล้วจะไปเป็นนักธนูได้ไงอ่ะ แง้~” ชายหนุ่มตัดสินใจเดินไปดูที่หน้าผา ผมสีเงินยาวสลวยของนอวิสหญิงคนนั้นสะท้อนเข้านัยน์ตาเขาอย่างจัง
“ไม่น่านา” เขาหันหลังกลับ “จะเป็นไปได้ยังไง”
“นี่ คุณนักธนูตรงนั้นน่ะ” เขาชะงักทันที “มีไม้เหลือบ้างมั้ยคะ” เขาหันกลับไปมองเธออีกรอบ ดวงตาสีเงินนั่นแล้วก็น้ำเสียงแบบนี้ ไม่ผิดแน่ เขาหาทางลงจากหน้าผาแล้วไปหาเธอทันที
“หวัดดี”เขาทักเธอที่ยังทำหน้างงอยู่ “ไม่เจอตั้ง 2 ปีแน่ะ ป่านนี้ยังเป็นนอวิสอยู่อีกหรอ” แต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นช่าง...
“ดีค่ะ”เธอทักตอบ “ว่าแต่...คุณเป็นใครเหรอ???” ช่างเป็นคำถามที่ไม่อยากจะได้ยินจากปากเธอเลยจริงๆ
“ก็ที่เจอกันที่ ป่าFabreไง” เธอมองหน้าเขา ผมสีน้ำตาลแดงยาว มัดไว้ด้วยเชือกเส้นเล็ก ตาสีเขียวสดใส ใบหน้าหวานๆจนผู้หญิงบางคนยังอิจฉาแบบนี้
“อืม... หน้าคล้ายนะ คุณเป็นพี่ของเธอหรอ” เวรกรรม เธอนึกว่าตอนนั้นเขาเป็นผู้หญิงจริงๆ
“ก็นอวิส (ในชุด) หญิงที่คุยกะเธอนั่นแหละฉันเอง ...มันเป็นเหตุสุดวิสัยน่ะ” เขาเสริม เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มมองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่ไว้วางใจแล้ว
“ก็นาย Usher นั่นมันบอกว่ามีผู้ชายมาสมัครเยอะ ชุดเลยหมด แล้วหน้าฉันก็ดันเหมือนผู้...หญิง...”เขาเบาเสียงลงตรงคำสุดท้าย เพียงแค่นั้นก็เพียงพอที่จะบอกได้แล้วว่าต่อจากนั้นได้เกิดอะไรขึ้น
“อุ๊บ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เธอหัวเราะจนปวดท้อง มันช่างเป็นเรื่องที่ตลกสำหรับเธอมาก “ฉันไม่เชื่อหรอก”เธอเอามือแตะที่หน้าของเขา “ผู้ชายที่ไหนจะหน้าสวยหวาน ง้ามงาม ปานนี้ล่ะ” เขารู้สึกว่าเส้นเลือดตรงขมับของเขาปูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด เมื่อได้ฟังคำนั้น
หมับ! เขาจับมือของเธอเลื่อนลงมาที่อกของเขา “ทีนี้เชื่อยัง?”เขาปล่อยมือเธอออก
“จริงดิ” เธอชักมือกลับ หน้าเธอเริ่มเป็นสีชมพูระเรื่อ “แต่นะ มันก็สมควรอยู่หรอก ฉันเห็นหน้าเธอทีแรกยังนึกเลยว่าทำไมน่ารักหยั่งงี้ ฮ่ะๆๆ” เธอเริ่มหัวเราะต่อไป เขารอจนเธอหยุดหัวเราะซึ่งนานพอสมควร แล้วจึงถามขึ้น
“แล้วเธอมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย” เขายกมือชี้ไปที่ Willow ข้างๆเธอ
“อ้อ... ขอบคุณนะตอนนั้นที่เธอช่วยฉันไว้น่ะ หลังจากนั้นก็ไปต่อหลักสูตรที่ 3 แล้วเค้าก็วาร์ปฉันมานี่แหละ อ้ะเกือบลืมเธอชื่ออะไรหรอ ฉันชื่อแพลทตินัมจ้ะ เรียกแพลทก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก” เธอเอามีดแทงWillow ที่เขาชี้ให้ดู ตอนนี้เธอแทงไม่พลาดแล้ว
“เนไฟรต์ เนฟก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วเรียนรู้ทักษะครบหมดหรือยังล่ะ?” เขายิงธนูช่วยเธอด้วยอีกแรง
“ครบหมดแล้วล่ะ ว้าาา ได้รากไม้อีกแล้วง่า” เธอก้มเก็บรากไม้ที่อยู่บนซากWillow ผมของเธอปลิวน้อยๆ
“ผมยาวขึ้นเยอะแล้วนะ”เนไฟรต์พูด “เรียบร้อยขึ้นด้วยนี่ ตอนนั้นล่ะกระเซิงเป็นยัยเพิ้งเชียะ”
“รับคำแล้วก็ต้องทำตามสิ”เธอสะบัดผมไปข้างหลัง ผมของเธอตอนนี้ยาวระสะโพกแล้ว “แล้วยิ่งดูแลรักษาผมก็ยิ่งรู้สึกว่ารักผมมากขึ้น จนเป็นโรคบ้าผมตัวเองไปแย้ว (Hairmania) ฮ่ะๆ” เธอเอานิ้วม้วนผมเล่นไปด้วยขณะที่พูด “แต่ดูผมเธอไม่ได้ยาวไปจากเดิมมากเท่าไรเลยนี่”
“ก็แน่ละ ผู้ชายที่ไหนกันเค้าไว้ผมยาวขนาดนั้นเล่า แค่กลางหลังก็สุดยอดแล้ว” เขาเอามือล้วงกระเป๋าไปด้วย เหมือนหาอะไรบางอย่าง
“จริงด้วยแฮะ เฮ้อ! ขาดอีกแค่ 2 อันเอง” เธอหันไปมองหาWillow รอบๆ
“เอ้านี่!” เนไฟรต์ส่งไม้ให้เธอ 2 ท่อน
“อ้า....ขอบคุณ เนฟนี่ใจดีจังเลย” เธอรับไม้มา “ทีนี้ก็เป็นนักธนูได้แล้ว เย้!” เธอลากเขากลับเข้าไปในเมืองทันที
ณ Payon Town
“ทำไมแพลทถึงอยากมาเป็นนักธนูล่ะ?” เนไฟรต์ถาม
“ก็เพราะเธอบอกจะเป็นนักธนู ฉันก็เลยคิดว่าถ้าเป็นนักธนูก็คงได้เจอกันอีก” เธอตอบง่ายๆ
“เหตุผลนี่...มีแค่เนี้ย???” เขาพาเธอเดินต่อไปที่ Archer Village
“อือ” ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง เขาปล่อยให้เธอเดินเข้าไป สักพักเดียวเธอก็กลับออกมาพร้อมชุดนักธนูหญิงสีฟ้า
“ดีใจด้วย ทีนี้ก็ได้เป็นนักธนูสมใจอยากแล้วนะ” พวกเขาพากันกลับออกมานอกเมือง
“เขาให้ธนูมาด้วย แต่ว่า... มันใช้ยังไงหว่า???” เธอหยิบคันธนูออกมาดู
“อ่านะ...เหอะ เหอะ เหอะ” เขาหัวเราะแบบไร้ซึ่งอารมณ์ขันใดๆ ทั้งสิ้น
“มานี่” เขาดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ๆ “คันธนูต้องจับแบบนี่ แล้วก็วางลูกธนูลงไปแบบนี้...แล้วก็แบบนี้.....”
หลายวันผ่านไป จนเป็นสัปดาห์ และเป็นเดือน
“นี่แน่ะ” แพลทตินัมยิงงูเขียวตายไปอีกหนึ่งโดยที่มันยังเลื้อยเข้ามาไม่ถึงเธอเลยด้วยซ้ำ “ตอนนี้ฉันยิงได้แม่นพอๆกับเธอแล้วนะ เร็วด้วย” เธอเดินไปเก็บหนังงูที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว
“จ้าๆ พอเก่งแล้วคุยใหญ่เชียวนะ” เนฟหยิบธนูไฟมาขึ้นสายแล้วเล็ง “นี่ทำไมเธอไม่ซื้อลูกธนูไฟมาใช้บ้างล่ะ จะได้ยิงแรงขึ้น” เขารอให้งูหยุดอยู่นิ่งๆ
“เซนีหมดอ่ะ มัวแต่ยิงเลยลืมเก็บของไปขาย” เธอหยิบลูกธนูออกมา
“ไม่ไหวเล้ย Double Strafe!” เขายิงธนูออกไป 2 ดอก ทำให้งูตายคาที่ พลังเวทย์ยังคงเหลือเป็นประกายสีน้ำเงินบนปลายนิ้ว
“โห ใช้เป็นแล้วหรอ ทำไมเธอเก่งเงี้ย Improve Concentration!” แพลทใช้ทักษะกับตัวเอง พลังเวทย์วิ่งวนรอบตัวเธอ แล้วแตกออกเป็นพลุเล็กๆ เธอยิงไปทางงูเขียว
เฟี้ยว~~ ปิ้ว! ธนูดอกนั้นเลยงูตัวนั้นไป
“ว้า~ พลาดง่ะ” เธอหยิบลูกธนูออกมาใหม่
“แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะพลาดหรอกนะ นั่น” มีPecopecoฝูงหนึ่งวิ่งออกมาจากพุ่มไม้ ตัวหน้าสุดมีลูกธนูปักอยู่ที่ปีกด้วย
“Double Strafe!” เนฟยิงลูกธนูออกไป แต่ทว่ามันไม่ระคายผิวของเจ้านกยักษ์เลย
“เอาลูกธนูไฟไปยิงปีโกปีโกได้ซะที่ไหนเล่า” แพลทวิ่งไปข้างหลังแล้วหันกลับมายิงใหม่
“นั่นสิเนอะ ลืมไป” เขาหันไปค้นหาลูกธนูธาตุอื่นแต่ว่า... “ข่าวร้าย... วันนี้ฉันเอามาแต่ลูกธนูไฟ อย่างอื่นไม่ได้เอามาด้วยเลย” เขาหันไปยิ้มแหยๆ ให้แพลท
“ให้มันได้หยั่งงี้สิ” เธอยิงแล้วก็วิ่งไปข้างหลังเรื่อยๆจนสุดหน้าผา “หยา... เหลือแค่ 2 ดอกเองง่า” เธอหันไปข้างหลัง มันไม่มีที่เหลือให้เธอหนีแล้ว
“ขอให้โดนด้วยเถอะ สาธุ! นะโม! อาแมน! Double Strafe!” เธอยิงธนู 2 ดอกสุดท้ายออกไปแล้วหลับตา แสงเวทย์สีน้ำเงินส่องสว่างรอบปลายนิ้วเธอ ส่งลูกธนูเข้าโดนปีโกปีโกอย่างแม่นยำจนมันล้มลงไป เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาดู “เย้ ! เนฟฟ... ฉันทำได้แล้ว” เธอวิ่งไปกระโดดกอดเนไฟรต์ด้วยความดีใจ
“เอ่อ... แพลท เธอโต...แล้ว....น....” เขารู้สึกเหมือนมีอะไรนิ่มๆโดนหน้า
“อ้าาาา!! เนฟเป็นอะไรไปน่ะ เนฟ...” เธอเขย่าตัวเนฟที่ตอนนี้น๊อกไปแล้ว (เพราะอะไรก็นึกเอาเองเหอะ)
“นี่ทีหลังน่ะ อย่าไปเที่ยวกระโดดกอดคนอื่นได้มั้ยโดยเฉพาะผู้ชาย... คือเธอก็เป็นสาวแล้วน่ะนะ” เนไฟรต์บอกแพลทเป็นนัยๆ ซึ่งทำให้เธอหน้าแดงเป็นมะเขือเทศไปเลย
“ก็ฉันเห็นหน้าเธอทีไรก็ลืมทุกทีเลยอ่ะ แหะๆ”เนฟค้อนเธอ (ไม่) เล็กน้อย แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันขน Snake Scale กับ Bill of Birds ไปขายในเมือง หลังจากนั้นพวกเขาก็ซื้อลูกธนูเพิ่มเติมอีกหลายธาตุ
“เนฟ! เดี๋ยวฉันแวบไปซื้อของก่อนนะ” เธอตะโกนบอกเขาแล้ววิ่งออกไปยังบริเวณที่พวกพ่อค้าแม่ค้าเอาของมาตั้งขายกัน
“เร็วๆเข้าล่ะ” เขาตะโกนตามหลังเธอไป
“ที่มัดผมจ้า ซื้อ 1 แถม 1 จ้า” แม่ค้าสาวตะโกนขายของอยู่ เธอจึงลองเดินเข้าไปดู
“อุ้ย! ที่มัดผมน่ารักจัง” เธอก้มลงมองที่มัดผมหยกขาวแกะสลักเป็นรูปผีเสื้ออันเล็กๆ 2 อัน “อันนี้เท่าไรค่ะคุณแม่ค้า?” แพลทถามราคาค่างวด
“กว่าจะมีคนซื้อ งั้นจะลดให้น้องเป็นพิเศษเลยละกันนะจ๊า” แพลทจ่ายเงินให้แล้วรับของมา “นี่น้องรู้รึเปล่าว่าหยกรูปผีเสื้อ เป็นสัญลักษณ์แห่งความรัก สำหรับวันแต่งงาน... เอ๊ะ! อ้าว ไปซะแล้ว”
“มาแล้วจ้า” เธอเดินมาหาเนฟ
“ไปซื้ออะไรเหรอ?” เขาถาม
“ม่ายบอก เอ๋! มีSmokie อยู่แถวนี้ด้วยเหรอเนี่ย” เธอเดินตรงไปทางทิศตะวันออกของเมือง
“เฮ้! แพลทตรงนั้นฉันไม่รู้ทางนะ” เนไฟรต์รีบวิ่งตามเธอออกไปโดยไม่รู้ว่าจะมีเรื่องที่เลวร้ายเกิดขึ้นตามมา
จบบทที่ 2 Nice to Meet You… การพบเจอที่ไม่คาดฝัน
“ทำไมเดี๋ยวพิมพ์ชื่อจริง เดี๋ยวพิมพ์ชื่อเล่นเนี่ย” สองสาว เอ๊ย! หนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวชะโงกหน้ามาดูต้นฉบับบนโต๊ะทำงานของคนแต่ง Blue Planet
“แหม คิดได้ทั้งทีก็ขอใช้เยอะๆหน่อยจิ ไม่งั้นจะมีชื่อไว้ให้ทำไมอ่ะ” คนแต่งบ้าเห่อตอบกลับ แล้วหันไปนั่งจิ้มคีย์บอร์ดทีละตัวๆ ต่อ
“พิมพ์ช้าแล้วยังจะพิมพ์ชื่อยาวๆอีกนะ ที่มีชื่อเล่นก็เพราะว่าขี้เกียจพิมพ์ล่ะสิเนี่ย” เนฟวิเคราะห์
“งั้นนี่ก็เป็นสาเหตุว่าทำไมถึงไม่มีนามสกุลกันซักกะคนด้วยสินะคะ”แพลทเสนอหน้ามาพูดอีกคน
“ฉันไม่ใช้ว่า นางสาว เอ้ย! นายN. กะ นางสาวP. ก็ดีแล้วน่า” คนแต่งหันไปนั่งจิ้มต่อที่ตั้งนานแล้วเพิ่งได้แค่ 1 ประโยค
“สงสัยต่อๆไปคงไม่มีชื่อจริงของพวกเราแล้วล่ะมั้ง” แพลทมองBlue ที่ยังคงจิ้มต่อปาย
“ชาตินี้ตอน 3 จะมีรึเปล่ายังไม่รู้เลย” เนฟออกความเห็นบ้าง ท่ามกลางเสียงเคาะของคีย์บอร์ดในอัตราความเร็วเพียง 5 ครั้งต่อ 1 นาที จะรอดมั้ยเนี่ย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น