Sad Heart

ผู้หญิงบ้านนอกคนหนึ่งเติบโตมาท่ามกลางความรักความอบอุ่นจากครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา พี่น้องรักใคร่กลมเกลียวกัน ครอบครัวเราจะมีความทรงจำดี ๆ ร่วมกันเสมอ ตั้งแต่เกิดมา จนถึง อายุ 7 ขวบ จำได้ว่าตอนนั้นที่หมู่บ้านยังไม่มีไฟฟ้าเลย ใช้จดเทียน จุดตะเกียงเอา ครอบครัวเราจะกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาตลอด และจะมีความสุขมากเวลาครอบครัวเรานั่งล้อมวงกินข้าวบนแคร่ที่ใต้ถุ่นบ้าน ท่ามกลางเเสงตะเกียง ถ้าวันไหนไม่มีเงินไปซื้อน้ำมันตะเกียง ก็จะจุดเทียนเอา เหมือนจะดูว่าอัตขัดขันสน แต่ ณ เวลานั้นเรามีแต่ความสุขกันไม่ได้นึกถึงว่าทำไมความเจริญยังมาไม่ถึงหมู่บ้านเรานะ  เวลากินข้าวเราก็จะคุยเรื่องสนุกสนาน แซวกันไปแซวกันมา การนั่งกินข้าวพร้อมพร้อมตาไม่ได้มีแค่ความอบอุ่นที่ได้รับจากครอบครัว แต่จะปนความสุข เพราะเราจะมีเรื่องสนุก ๆ มาเล่าให้กันหัวเราะตลอดเวลา พ่อก็จะชอบอำว่าเป็นลูกผู้หญิงต้องกินข้าวคำเล็ก ๆ กินกับน้อย ๆ แต่พ่อกลับปั้นข้าวเหนียวคำใหญ่ ๆ แล้วเอาคำข้าวจิ้มลงไปในกับข้าว ทีเดียวกับข้าวยุบลงไปครึ่งถ้วย ก็จะพากันขำพ่อ บางทีนั่งกินข้าวกันอยู่เงียบ ๆ พี่ชายก็ตด ออกมาดังยังกับระเบิดลง (ดังมากกก เหมือนเสียงระเบิดจริง ๆ ) พวกเราก็จะพากันหัวเราะ และเวลานั่งกินข้าวกันอยู่ วันไหนที่ไปขุดเอาหอยขมมาทำอาหาร ตอนเย็นั่งกินข้าวกัน มีเพื่อนบ้านเดินผ่านมา เราก็จะเรียกเพื่อนบ้านกินข้าว ว่า "มาเด้อกินข้าวกับที่รัก" เพื่อนบ้านก็จะส่งเสียงตอบกลับมาว่า "ฝากจูบที่รักแทนด้วยเด้อ" (เพราะทางภาคอีสานเขาจะเรียกหอยขม เป็น หอยจูบ) พอกินข้าวกันอิ่มแล้วเราก็จะมานอนรวมกันที่แคร่ แม่ก็จะบอกให้ไปเอาเม็ดข้าวเปลือกมาถอนขนรักแร้ให้ ส่วนพ่อก็จะให้เหยียบแข้งเหยียบขา เวลาที่ถอนขนรักแร้งให้แม่ถ้าเมื่อยและขี้เกียจถอน ก็จะแกล้งแม่ด้วยการเอาเม็ดข้าวเปลือกหนีบหนังแม่บ่อย พอแม่เจ็บแม่ก็จะบอกว่าให้เลิกถอน (ติดตามตอนต่อไป)