ตอนที่ 4 : คนที่ไว้ใจ
บทที่ 4
คนที่ไว้ใจ
“โหหหห...สนจ๋า ทำเสร็จพี่ขอกินสักชิ้นสิ ได้มะ ๆ”
“ได้ครับพี่เข็ม กินได้หลาย ๆ ชิ้นเลย เดี๋ยวเราไปซื้อข้าวเหนียวร้านหน้าปากซอยมากินกับทอดมันกันด้วยดีกว่า”
“ดี ๆ! พี่จะได้สั่งส้มตำด้วย ลาภปากจริงวันนี้ แถมสบายรูหู ป้าแหวนไม่อยู่ ไปกับคุณท่าน ฮิ ๆ” เข็มหอมว่าพลางทำหน้าระรื่น ทั้งบ้านหลังใหญ่นี้ มีเพียงเธอ กับระริน สาวใช้อีกคนที่อายุคราวเดียวกับเธอ อ่อนกว่าเข็มหอมเพียงไม่กี่เดือน และต้นสนที่เหลืออยู่ ส่วนคนขับรถชื่อลุงสันต์ กับป้าแหวนตามคุณท่านของบ้านไปกับแขกคนพิเศษของคุณท่านซึ่งเธอก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร ทั้งหมดเดินทางไปภูเก็ตกันตั้งแต่เมื่อเย็นวานพร้อมฝากฝังบ้านให้เข็มหอมดูแลเพราะอายุมากสุด และคุณท่านพอใจให้เป็นแบบนั้น...
“เดี๋ยวพี่จ่ายเองนะ สนอุตส่าห์ทำทอดมันแล้ว เดี๋ยวพี่ไปบอกนังรินมันก่อนว่าเราจะไปซื้อของ”
“ครับ ๆ”
******************************************************************************
“ป้าจ๋า...เอาตำปูปลาร้าหนึ่ง ตำหอยดองอีกหนึ่งจ้า แล้วก็ข้าวเหนียวโลนึงจ้ะ”
“ได้จ้า ๆ รอแปบนะ”
ต้นสนเห็นพี่เข็มทำท่าทำทางล้วงกระเป๋าซักพักแล้วหน้านิ่วคิ้วขมวด “...อะ!...สนพี่ลืมเอาตังมา!”
“อ้าว เหรอครับ งั้นให้สนขี่จักรยานไปเอาดีกว่า สนก็ไม่ได้พกตังมาเลย เห็นพี่เข็มบอกว่าจะเลี้ยง แหะ ๆ”
“เฮ้ย ๆ ไม่เอาสิ พี่บอกว่าจะเลี้ยงก็จะเลี้ยงซี้...รอพี่แปบนะ พี่รีบกลับไปเอา สนรออยู่นี่แหละ”
“...อะ...อ้าว” ว่าเสร็จก็รีบจ้ำไปที่จักรยานที่จอดไว้แล้วปั่นไปทันทีโดยไม่รอให้คนที่มาด้วยได้ทันทักท้วง ‘เดี๋ยวรออยู่นี่ก็ได้’
วี้ดวิ้ว!! “เฮ้ย ๆ ไอ้หมู ๆ มัวแต่โขกหมากรุก เงยหน้าดูฝั่งตรงข้ามหน่อยสิวะ นางฟ้ามึงมา”
“ไหน...ต้นสน...” ว่าออกมาด้วยเสียงเพ้อ ๆ
“แหม ๆ เพ้อเชียวมึง มองเค้าขนาดนี้ก็ข้ามไปหาเลยเถอะ เดี๋ยวคิวมึงขับ เดี๋ยวกูขับแทนมึงก่อน”
“เออ...เดี๋ยวกูมา ๆ” ว่าพลางเดินข้ามถนนมาอย่างรีบร้อน
พอมาถึง มือกร้านแดดกร้านลมทำท่าจะคว้าเข้าที่ไหล่เล็กบางของคนอายุน้อยกว่า แต่เจ้าของไหล่หันมาซะก่อน ‘จะจับให้เป็นบุญมือซะหน่อย อดเลยกู’
“อะ พี่...หมู สวัสดีครับ” หันไปเจอคนที่คิดว่าจะไม่ได้เจอ พลางยกมือสวัสดีเพราะอีกฝ่ายอายุมากกว่า
“ครับ ๆ สนมาทำอะไร วันนี้ไม่เรียนหนังสือเหรอ” ‘น่ารัก ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก...ถ้าได้มาอยากจะวางไว้กลางฝ่ามือทะนุถนอมประคองไม่วาง...’
“มาซื้อส้มตำครับ...มากับพี่เข็ม” ‘พี่เข็ม เมื่อไหร่จะมานะ’
“อ๋อ ไปไหนซะละ เข็มนะ ?”
“พี่เข็มกลับไปเอาเงินที่บ้านนะครับ...เดี๋ยวคงมา” ‘...ทำไม...ช้าจังพี่เข็ม ส้มตำก็ได้แล้วด้วย’
“พี่ไปส่งมั้ย ? พี่ไปส่งละกัน ไอ้ขิงมันเป็นแฟนเข็ม เดี๋ยวพี่ให้มันโทรบอกเข็มให้...แล้วค่าส้มตำพี่ออกให้ พี่เลี้ยง ป่ะ”
“เอ่อ...”
“น่า...นะ ไปกัน คนกันเอง เมื่อก่อนตอนเรียนมัธยม พี่ก็ไปส่งเข็มที่บ้านบ่อย ๆ เดี๋ยวนี้พอโตแล้วก็ไม่เห็นกลับบ้านทางนี้เลย”
‘ก็ไม่อยากเจอพี่นั่นแหละ เพราะพี่ไม่ได้คิดกับสนแค่น้อง...แล้วพี่เข็ม...มีแฟนเป็นพวกเพื่อนพี่หมูเหรอ ไม่เห็นรู้เลย’
ว่าแล้วหนุ่มวินมอเตอร์ไซด์หน้าตาหล่อคมก็วิ่งกลับไปฝั่งเดิม พูดกับคนฝั่งนั้นสองสามประโยคก็โดดขึ้นมอเตอร์ไซด์คู่ใจข้ามฝั่งมา
“ขึ้นมาซิ สน เร็วครับ พี่ไปส่ง บอกเข็มมันแล้ว”
“เอ่อ ครับ” ‘คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ?’ คิดพลางขึ้นซ้อนท้ายพี่ชายที่เมื่อก่อนเคยใช้บริการเป็นประจำ แต่เดี๋ยวนี้ค่อนข้างห่างเหินกันไป เจอกันก็เพียงแค่ยิ้มให้ ไม่ได้เข้าไปสานต่อบทสนทนาอะไร
******************************************************************************
‘ไอ้หมู...ว่าไงมึง’ เสียงเพื่อนร่วมวินเดียวกันถามทักหลังจากที่เพื่อนตนเดินไปหาเจ้าของหัวใจ
‘น้องมันมากับเข็ม เมียไอ้ขิง...กูว่าจะไปส่งน้องมัน มึง...ไอ้วุธ เอาของมา’
‘กะจัดการเลยว่างั้น ? เพลาหน่อยนะโว้ย น้องมันตัวนิดเดียว’
‘ไอ้ขิง ฝากบอกเมียมึงด้วย ว่ากูจะพาน้องไปเที่ยว ไม่ต้องห่วง’
‘ไม่ต้องบอกมันหรอก ฮึ ๆ นังเข็มมันรู้...’ ไอ้ขิงว่าพลางยิ้มมีเลศนัยรู้เท่าทันเพื่อน
‘ขอให้สนุก เพื่อน ฮึ ๆ’
“พี่หมู! เลยแล้วครับ ย้อนกลับไปเถอะ!” ทั้ง ๆ เมื่อใกล้ถึงบ้านหลังใหญ่ นึกว่าพี่ชายคนขับวินจะชะลอจอดให้ แต่ผิดคาด ไอ้หมูกลับบิดรถเต็มสูบจนคนซ้อนท้ายทรงผมกระจัดกระจาย
“ต้นสน หนูว่าอะไรนะคะ...พี่หมูไม่ได้ยินเลย ฮ่า ๆ” ‘ไม่ดีแล้ว...ไม่ดีแน่ ๆ ทำไมพูดจาหวานเลี่ยนแบบนี้...เหมือนตอนนั้น ตอนที่ยังเด็ก ๆ พี่หมูก็ชอบพูดจาแบบนี้ หลอกล่อเรา...คิดว่าไม่รู้เหรอ...ว่าคิดอะไร’
“พี่หมูจะไปไหน สนจะกลับบ้าน!” ไม่สนใจฟังทั้งยังขี่พามาที่ไหนไม่รู้ ไปซอยนั้นเลี้ยวซอยนี้ จนเจอกับตึกแถวกลางเก่ากลางใหม่
“ถึงแล้ว ๆ มา มากับพี่...แหม พี่แค่แกล้งเล่นเอง พี่มาเอาของแปบเดียว แล้วเดี๋ยวไปส่งสนที่บ้านนะ” ว่าพลางยักไหล่อย่างเห็นเป็นเรื่องขำ ๆ
“แล้วทำไม ไม่ส่งสนก่อนละครับ” ‘เชื่อได้รึเปล่า ?’
“พี่ก็แค่อยากอยู่กับสนนาน ๆ เอง...อย่ากลัวเลย พี่แค่มาเอาของจริง ๆ สนรอตรงนี้ก็ได้นะ คนผ่านไปมาเยอะแยะ...”
“ครับ เดี๋ยวสนรอตรงนี้ พี่หมูรีบไปเอาของเถอะ” ไอ้หมูเดินหันหลังเข้าตึกไปแล้ว ต้นสนจึงละความสนใจจากพี่หมูคนขับวิน มองสำรวจรอบ ๆ ‘ไม่เคยมาแถวนี้เลยแหะ’
ตึก ๆ ‘พี่หมูเหรอ มาเร็วจัง’ คิดพลางหันกลับไปมอง
“...อ๊ะ!!!...อื้อออ...” ‘ไม่จริง ไม่เอานะ ไม่เอาแบบนี้...’
“เรียบร้อย...เสร็จไอ้หมู” ว่าพลางค่อย ๆ คลายมือออกจากจมูกเล็กน่ารัก ค่อยรวบคนหมดสติเข้าสู่วงแขน
“ซื้ดดด...ชื่นใจ” ได้ทีไอ้หมูคนขับวินก้มใบหน้าลงใช้จมูกคมกดลงกับแก้มนุ่มของคนหมดสติพลางเร่งเดินพาหนุ่มน้อยที่ตนหมายปองเข้าไปในตึก โดยก่อนจากไปไม่วายส่งสายตาข่มขู่ผู้ที่เห็นเหตุการณ์ ‘ไม่อยากเดือดร้อน อย่ามาเสือ-เรื่องของกู!!!’
(ฉากต่อไปนี้มีเนื้อหาไม่เหมาะสม)
******************************************************************************
‘โอย...ปวดหัว’ คนที่สลบมานานเริ่มรู้สึกตัว พลันก็เบิกตากว้างอย่างนึกขึ้นได้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น
“ไอ้เหี้- พี่หมู...มึงทำอะไร ?!” คนตัวเล็กลุกขึ้นทันควัน เสื้อที่เลิกขึ้นมากองเหนืออกร่นลงมาปกปิดเรือนร่างน่ามองเหมือนเป็นปกติไม่ทันได้ให้คนเพิ่งตื่นสังเกตความผิดปกติของตน
ต้นสนหันซ้ายหันขวาปรับสายตาให้เข้ากับความมืดชั่วครู่ก็สังเกตว่ามีคนนอนอยู่ข้าง ๆ ตนโดยมีหมอนข้างกั้นอยู่ “พี่หมู...หลับเหรอ ?”
ถึงตอนนี้ต้นสนเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ไอ้พี่หมูได้ทำอะไร ๆ กับตนเองรึเปล่า ก็ในเมื่อไอ้พี่หมูมันหลับอยู่นี่ แถมทุกอย่างก็ดูปกติดี...ละมั้ง ? เพราะลองสำรวจตรวจตราดูตามเนื้อตัวของตัวเองแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรที่แปลกไป
‘ทำไมพี่หมูถึงทำแบบนั้นนะ...แต่...รีบกลับดีกว่าก่อนที่จะตื่น’ แม้จะยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ตัดสินใจรีบออกจากที่นี่ก่อน ในใจก็คิดว่าขอลาขาดจากพี่ชายคนนี้ตลอดชีวิต ถ้าเจอก็จะไม่ทัก จะหลบให้ไกล แม้จะไม่รู้ว่าระหว่างสลบไปเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น แต่คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดี... โชคดีที่เดินมาประมาณสองช่วงตึกก็เจอแท็กซี่จึงให้ไปส่งที่บ้านพลางรีบวิ่งเข้าไปเอาเงินมาจ่ายค่าแท็กซี่ ‘ทุกคนคงเข้านอนกันหมดแล้ว...นี่กี่โมงแล้วนะ เพิ่งจะสองทุ่ม ?’
“นี่ ๆ น้องมันไปนานแล้วนะ ไปตามดีมั้ย ? เข็ม” เสียงสนทนาดังขึ้นจากประตูที่เปิดแง้มไว้ ห้องของระริน
‘พี่รินกับพี่เข็มคงดูละครกันอยู่’ คิดพลางว่าจะเดินผ่านไปห้องตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม...ถ้าไม่ได้ยินบทสนทนาต่อมา
“แกนี่มันไม่รู้อะไร...น้องมันนะ ป่านนี้ คงถึงไหน ๆ กับไอ้หมูอยู่ แกจะไปกวนมันทำไมห๊ะ!” ว่าพลางทำหน้าตากรุ้มกริ่ม
“จะว่าไปก็ไม่น่าเชื่อนะ เห็นเรียบร้อยแบบนั้น...เรียนก็ตั้งมหาลัย ทำม้ายยยทำไม มาคว้าวินมอไซด์หน้าปากซอยทำผัว”
“นั่นสิ ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อว่าคบกันอยู่ แต่นี่น้องมันโทรมาบอกชั้นเองเลยนะ ว่าพี่เข็มไม่ต้องมารับสนนะ สนจะไปกับพี่หมู แถมยังเอาข้าวเหนียวส้มตำที่สั่งไว้ไปอีก” คนเล่ายิ่งเล่ายิ่งทำหน้ามันส์ในอารมณ์กับการนินทาลับหลัง
“แหม ๆ ให้น้องมันไปเถอะ น้องมันคงเอาไปแซ่บกับไอ้หมูถึงไหนต่อไหน แต่กลับช้าขนาดนี้ไอ้หมู...เอ้ย!...ส้มตำคงแซ่บน่าดู ฮิ ๆ” สาว ๆ กับเรื่องนินทาเป็นของคู่กัน ไม่ยากเลยที่ทั้งสองจะพูดเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย หัวเราะคิกคักเมื่อนึกถึงเรื่องลามกที่เคย ๆ มาแล้วทั้งสองสาว
‘ทำไมพี่เข็มบอกพี่รินแบบนั้น ? รู้เห็นกันเหรอ...กับพี่หมู แล้วทำไม ทั้ง ๆ ที่ป้าแหวนบอกให้ดูแลบ้าน แม้แต่ประตูบ้านยังไม่ได้ล็อกให้เรียบร้อยจนเราเดินเข้ามาได้เอง ทั้งสองจึงไม่รู้ว่าเรากลับมาแล้ว...’
“ทำไมล่ะพี่เข็ม ไม่เห็นมีท่าทีอะไรว่าจะ...รู้สึกต่อกันแบบนี้ สนไปทำอะไรให้เหรอ” น้ำตา ค่อย ๆ ไหลลงมา ถ้าวันนี้มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองอย่างที่พี่ทั้งสองจินตนาการ ‘พวกเค้าคงสมใจ’
‘ที่บ้านนี้ นอกจากป้าแหวนแล้ว มีใครไว้ใจได้บ้างมั้ยนะ ?’
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
