สุดปลายยอดสน

ตอนที่ 17 : คนที่เป็นรักสุดท้าย(จบ)

บทที่  17

คนที่เป็นรักสุดท้าย(จบ)

                ข่มขืน...โดนข่มขืนเหรอ ?

                คนถูกรุกจูบดวงตาเลื่อนลอย...รู้สึกตัวทุกอย่างแต่ก็คล้ายว่าไม่รู้สึกอีกเหมือนกัน  แต่มีสิ่งหนึ่งที่เด่นชัดอยู่ในทุกอณูร่างกาย...คือความรู้สึกเสียวซ่านและความพึงพอใจที่โดนผู้ชายที่รู้จักมาได้ซักพัก  และคิดว่า...ความสัมพันธ์ที่ดำเนินมาจนถึงทุกวัน  อาจมีอะไรที่มากกว่า...

                แต่นี่มัน...ออกจะเร็วไปหรือเปล่า ?

                เรื่องนี้ใครเป็นคนผิด  ผีนั่น...คนพวกนั้น...ผู้ชายคนนี้  หรือว่าตัวต้นสนเอง ?

                (Cut  scene)

                ความตายเท่านั้น...ที่จะทำให้ทั้งสอง  แยกจากกัน...

                ******************************************************************************

                “ก็หลังจากที่พวกอาจารย์นำศพผู้หญิงคนนั้นไปให้ทางโรงพยาบาลจัดการ...พี่ต่อบอกว่า...”  คนพูดหยุดกลืนน้ำลายเล็กน้อย

                “บอกว่า ?...นี่มึงอย่าเว้นนานได้ไหม  มึงจะรั้งกูไว้ทั้งวันเลยหรือไง...ไอ้เว-!”  เสกข์ว่าออกมาอย่างรำคาญเต็มทนกับความชักช้าของเพื่อน

                “ก็กูกลัวนี่หว่า...เออ ๆ เล่าต่อเดี๋ยวนี้แหละ  ทำเป็นดุ..”  เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเพื่อนเริ่มมืดครึ้มไปทุกที  เลยตัดสินใจเลิกล้อเล่น..

                “พี่ต่อแกว่า...ผู้หญิงคนนั้นมาที่ตึกที่เธอฆ่าตัวตาย  เพื่อน ๆ รุ่นแกหลายคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเห็นผู้หญิงคนนั้นมาที่ตึกนี่...บ่อยมาก  มายืนนิ่ง ๆ ที่หน้าต่างของตึกสี่  ชั้นสิบเอ็ด...คนที่เจอก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปทัก  พอเห็นก็เผ่นไปกันหมด...”

                “หรือว่าเขาจะไม่ได้ตายจริงวะ ? ”

                “แรก ๆ ก็มีคนคิดอย่างนั้น...เดินไปทัก  ก็เจอดีเข้า  แล้วไม่ใช่แค่ที่นี่นะที่เธอไปปรากฏตัว...ที่คณะที่เธอคนนั้นเรียนด้วย  เขาเล่าว่ายังมีคนเห็นเธอไปเรียนตามปกติ...ปกติจนวันรับปริญญา...มันมีชื่อเธอเข้ารับปริญญาด้วยนี่แหละ...น่ากลัวชิบ!”

                “เออ...น่ากลัว”  เสกข์ว่าออกมาอย่างเห็นด้วยกับเพื่อน

                “แต่เรื่องนี้กูว่าเราก็คงรู้ได้แค่นี้แหละ...แม่งไม่ใช่นักสืบด้วย  แล้วมึงละ  จะทำไงเรื่องน้อง...พาไปหาพระดีปะ ? เดี๋ยวกูไปถามแม่ให้  เรื่องพระดัง ๆ แม่กูรู้จักดี”

                “เออ...ค่อยคิดอีกที..”