ตอนที่ 16 : คนที่เป็นรักสุดท้าย(ต่อ)
บทที่ 16
คนที่เป็นรักสุดท้าย(ต่อ)
“พี่ต่อ...มึงจำได้ไหม ? คนที่เป็นสายรหัสกู...”
“เออ จำได้...แล้วพี่แกเกี่ยวอะไรด้วย หรือว่า...”
“อือ...พี่เขาบอกว่า ตอนที่เกิดเรื่อง...แกยังเรียนอยู่เลย” พูดถึงรุ่นพี่ที่จบไปแล้วหลายปี แต่ก็ยังกลับมาเลี้ยงน้ำเลี้ยงขนมน้อง ๆ ในสายมาแทบจะทุกคนตามประสาคนมีเงิน
“พี่ต่อบอกว่าจำชื่อคนที่ตายไม่ได้ เพราะไม่ได้สนิท...แถมยังเป็นเด็กคณะอื่นที่มาตาย...แบบว่า ฆ่าตัวตายนะ..”
“เหรอ...แล้วไงอีก ?”
“ก็เรื่องที่ฆ่าตัวตายก็ธรรมดา ๆ...ผิดหวังเรื่องรักนั่นแหละ พี่เขาก็ไม่รู้ลึกอะไร แต่วันเกิดเหตุก็วุ่นวายน่าดู ตึกนั้นโดนปิดไปซักพัก...แล้วพวกอาจารย์ก็นำศพคนตายส่งโรงพยาบาลเงียบ ๆ แทบไม่มีใครรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ...”
“กูงง...คนตายทั้งคนนะ แล้วพ่อแม่เขาไม่โร่ฟ้องมหาลัยหรือไงวะ...ลูกสาวทั้งคน..มันน่าจะเป็นข่าว”
“เออ กูก็ว่างั้น..แต่มหาลัยคงปิดแหละ แต่ที่กูบอกว่าน่ากลัวก็เพราะว่า...”
“เพราะว่า...?”
******************************************************************************
รถยนต์คันหรูที่ดูก็รู้ได้เลยว่า คนขับต้องมีทรัพย์มีสินอยู่พอตัว บวกกับการที่รถคันดังกล่าวเลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าบ้านในโครงการที่มีราคาหลายสิบล้านบาทด้วยความรวดเร็วยิ่งส่งเสริมภาพลักษณ์คนร่ำรวยมากขึ้นไปอีก...
เสกข์นั่งกุมพวงมาลัยอยู่ในรถ พร้อมกับนั่งหอบอย่างหนักกับการตัดสินใจในครั้งนี้...เมื่อปรับลมหายใจได้เป็นปกติก็เหลือบมองไปทางคนข้างกาย
“อือ...”
“ต้นสน...” หันมามองคนที่นั่งข้าง ๆ เต็มสายตา ขาเล็ก ๆ ใต้กางเกงนักศึกษาถูกระเบียบเสียดสีกันอย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูก...แล้วถ้าตาไม่ฝาด ภายใต้เรียวขาทั้งสองที่บดบัง ตรงนั้น เหมือนจะเห็นว่ามัน...เปียกแฉะไปหมดแล้ว
ตลอดชีวิตที่โตมาแล้วได้รู้จักกับการมีเซ็กส์ เสกข์รู้ตัวมาตลอดว่าตัวเองผ่านมามากแค่ไหน...แม้จะไม่เคยคบใครเป็นแฟน แต่ไอ้สิ่งที่เรียกว่าคู่ควง...คู่ขา อะไรต่ออะไรก็แล้วแต่ ก็เคยมานับไม่ถ้วน
แล้วก็เคยเห็นเพื่อนเลว ๆ บางคนที่เคยคบมาผ่าน ๆ ใช้อะไรบางอย่างที่จะทำให้พวกมัน...สนุกขึ้น กับคนที่ทั้งเต็มใจ แล้วก็...ไม่เต็มใจ
ต้นสนก็กำลังเป็นแบบนั้น...แล้วน้องก็คงไม่เต็มใจ แค่คิด...ว่าไอ้คนที่ทำแบบนี้มันต้องการอะไร มือที่กำพวงมาลัยก็กำแน่นขึ้นไปอีกจนแทบแหลก อยากกลับไปซ้ำคนที่เพิ่งชกหน้ามาหมาด ๆ ให้มีสภาพที่แย่ยิ่งกว่านี้ ถ้าตามมาไม่ทัน...ถ้าวิ่งตามไม่ทันเรื่องก็คงเลยเถิดไปกว่านี้...
ต้องขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ช่วยวิ่งตามหากันจนวุ่น...น้องวิ่งเร็วมาก จู่ ๆ ก็ทำหน้าตกใจแล้วก็วิ่งเหมือนหนีใครสักคน เสกข์ที่กำลังเดินออกไปรับพยายามวิ่งตาม...แต่ก็ไม่ทันเลยให้เพื่อน ๆ ช่วยตามหา...แล้วก็มาเจอ...ได้ทันเวลาพอดี...
“...!!!...” มัวแต่เหม่อมองคนนั่งกระสับกระส่ายอยู่ข้างกายจนมารู้สึกตัวอีกที...เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็ก ตอนนี้กำลัง...ล้วงมือเข้าในกางเกงของตัวเอง...
“อือ...อ๊ะ” เสียงครางแผ่ว ๆ ดังมาอย่างพอใจเมื่อมือเล็ก ๆ หายเข้าไปในขอบกางเกง
เสกข์รีบลงจากรถ แล้วรีบเดินไปอีกฝั่งของรถเพื่ออุ้มคนมือซนมาไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับเดินอย่างมั่นคงเข้าบ้านของตัวเองไป...
ตอนแรกคิดว่าจะไปให้ถึงห้องนอน...แต่ว่า ที่โซฟาก็น่าจะดี เพราะว่า...มันแคบดี อะไร ๆ ก็คงจะได้แนบชิดมากยิ่งขึ้น...
“ต้นสน...พี่ขอโทษ แต่พี่รัก รักจริง ๆ”
จบคำสารภาพ คนตัวสูงก็จับคนที่ตัวเองช้อนอุ้มนั่งลงที่โซฟาพร้อมกัน...ต้นสนถูกจับนั่งลงบนตักแข็ง ๆ แล้วก็ได้แต่ตัวอ่อน เอนซบคนกอดประคองอยู่ที่ด้านหลัง
(Cut scene)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
