คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อดใจไม่ไหว 15+
“นึว่าะไม่รอแล้ว” เาใที่เห็นผม แล้วหันไปุยับน้าน้า “ั้นนน เราลับ่อนนะ นานา ไว้พรุ่นี้เอันนะรับ”
“มาเรียนวันแร็ไ้เพื่อนเลยนะ น่ารัะ้วย” ผมถามเาไป
“หึเหรอ..?” ประโยุ้นๆเหมือนอนที่เราุยันเมื่อเ้าไม่มีผิ
“็...หว” ผมยื่นหน้าเ้าไปใล้ ่อนที่เาะันหน้าผมออ
“เอ้ยยย นี่มันในที่สาธาระ แล้วามมาที่นี้ไ้ยัไ” ผมสูลมหายใลึ
“ามลิ่นมา” ่อนที่ะผมะมอไปยัออาวรนั้น ลืนน้ำลายลอ “ไปันเถอะ” ผมเปลี่ยนเรื่อ เราเินมายัรถ แ่ผมลับไปสะุาับรถันสีเหลือที่ถอยหลัออมา
.....ผมระโพาเมหลบ
้วยวามเร็ว เราสอนลิ้ไปนอนบนพื้นถนน.......
เอี๊ยยยยย......
โรมมมมมมมม
รถันนั้นันถอยไปนเ้าับถัยะ้าน้า สาวสวยนที่เินนผมเมื่อเ้า เินลมาารถ ‘พิเล็ท’
“ไม่เป็นไร.. เราะพาเมไปทำแผลเอ...”
“แผลถลอแ่นี้ ไม่้อไปโรพยาบาลหรอมั้”
“นี่! ไม่ิะอโทษเราสัำเลยเหรอ ” เมอบลับพิเล็ทไป
“เมไปเถอะ” ผมพยัหน้าส่สัา
่อนที่ะรีบหามเมพาบนบ่าและรีบวิ่เ้าป่าลัไปยับ้านอไบร์ท
่อนที่ผมะอไม่ไหว ทำร้ายเาเสีย่อน ็ไม่ไ้ล่ามาเป็นอาทิย์...แถมมาโนยั่วยวน้วยเลือมนุษย์ที่ไม่ใ่มนุษย์ธรรมา
อย่าเม
“อยู่ที่นี้ให้ไบร์ททำแผลให้่อนนะ เี๋ยวมารับ” ผมรีบวิ่ออไป
โยไม่ไ้มอแม้หน้าเา รีบวิ่ออล่าหาสัว์ป่าแถวนั้น เพื่อลวามระหายเลือในัวเอ
...ฟววบ!!
ผมระโเ้าอรัเสือาว
และฝัเี้ยวลบนเส้นเลือให่ในทันที
แ่สัาาผีิบูเลืออผมที่โนยั่วยวน้วยเลืออมนุษย์
ที่ไม่ใ่ลิ่นเหมือนเลือมนุษย์ทั่วไป
เลืออเมมันยิ่ว่ายาเสพิที่ทำให้ผมอยาสูบเลือนั้นลอเวลา แ่ผม้ออทน
ทะนุถนอมเาให้มาที่สุแ่แ่นี้รู้สึมันไม่พอริๆ ้อล่าวาัวเมียอีัวนหมวามระหาย
...... ร่าายเหมือนมีพลัึ้นมา
เลือสูบีไหลวน ผมรู้สึีึ้น...
ึรีบวิ่ไปเอารถที่ผมทิ้ไว้ที่มหาลัย่อนที่ะไปรับเมที่บ้านไบร์ท เมนั่นิ่เียบไม่พูอะไร
นผมับรถมาถึบ้านผม..
“เป็นอะไรรับ” ผมถามออไป
ปิเมไม่ใ่นเียบแบบนี้
“อินนั้นแหละเป็นอะไร ทำไม้อทิ้เราไว้แบบนั้น้วย” ทิ้..? ผมไม่เยิว่าะทิ้เา
แ่เป็นเพราะว่าผมเป็นห่ว และไม่อยาให้เาอยู่ใล้ผม่าหา
“เมอยู่ห่าเราอะีแล้ว เมะไม่ปลอภัยถ้าอยู่ใล้เรา”
“ที่ผ่านมา เราเยพูเหรอว่าเราลัว..นายอะ” เาพู่อนที่ับมือผม
“เราไม่เยลัวอินสันิ แ่เรา้อรู้สึหุหิับัวเอทุรั้
ที่อ่านใอินไม่ไ้ เราอยารู้ว่าอนนี้อินิอะไรอยู่”
“เม” ผมเรียเา่อนที่ะประทับรอยที่ริมฝีปานั้น
“อื้ม อ่า อืมมมม ”
เสียในลำอที่แยไม่อว่าเป็นอใร ผมไล่สำรวลิ้นนั้น ่อนที่ผมะผละ
ัวผมออมา ผมไม่วรทำับเมแบบนี้ ผมวรให้เียริเา และทะนุถนอมเาไว้
ไม่้อมาเสี่ยับีวิแบบผม
“อิน ทำไม...ไม่่อละ” เมส่สายายั่วยวนผม ผมอยาทำ่อใะา อยารอบรอัวเา แ่มันะเสี่ยมา ผมไม่อยาให้เา้อเ็บัวเพราะผม “หรือว่าที่ผ่านมา อินไม่ไ้ิอะไรับเรา เราิไปเอนเียว” สายานั้นลับมีน้ำาลอ ผมปาน้ำาที่บนใบหน้าเาเบาๆ
“ที่ผ่านมา เมไมู่ไม่ออเหรอว่า เราิยัไ” ผมับมือเา
และสายาู่นั้นที่ส่ออมา เหมือนลูวาอ้อนอนมแม่
“ั้นนน ่อนะ” เมับ้านหลัศีรษะผมเาไปหาเา
และเร่เร้าูบให้ร้อนแรึ้น ผมเผลอใให้เาหมทั้สิ้น ผมเริ่มอใไม่ไหว
่อนที่ะเริ่มปลเปลื้อเสื้อบนัวเม เริ่มาระุมเสื้อที่หลุาไปหม
เพราะแรึาัวผมอย่าไม่รู้ัว....
อืม
อา อื้มมม .... ผม้อารรอบรอในัวอเา...
.
.
และเสร็ภารินฟ้าเือบสว่า....
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk : ไรท์เริ่มแ่ Nc รั้แร
แ่แ่ลในนี้ ไม่ไ้ ใรอยาอ่านา Nc ามลิ์นี้นะ้า
https://photos.google.com/album/AF1QipN5p_jGqXnOstaA_f5FAEF40d73L_00kMXU03IS
ความคิดเห็น