ภารกิจลับ ภารกิจรัก ของยัยยากูซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2- เป็นนายนี่เอง

บทที่2-เป็นนายนี่เอง

            และแล้วก็มาถึงวันที่ฉันไม่อยากให้มาถึงที่สุด อ้ากก จะวันอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่วันย้ายโรงเรียนˆ_ˆ

            “คุณหนูคร้าบบ  โชคดีนะคร้าบบ”

            นายเชกส์ ลูกน้องของพ่อพูดทำหน้าทะเล้นเมื่อมาถึงหน้าโรงเรียน ส่วนฉันน่ะเหรอ หึหึ ก็ส่งสายตาคล้ายฆ่าคนได้จนมันขนลุก

            ปัง

            เสียงปิดประตูรถของฉันทำเอานักเรียนที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนต้องหันมามอง

            “มองอะไร  อยากตายเรอะ”

            โธ่  ไม่รู้หรือไงว่ะ ว่าคนกำลังอารมณ์ไม่ดี(แล้วพวกเขาจะรู้ได้ไงเล่า≈คนเขียน) เดี๋ยวแม่อัดซะเลย  เมื่อทุกคนหลบสายตาฉันก็รีบเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างหงุดหงิด

            “โทษนะ  ห้องปกครองไปทางไหน”

            ฉันเดินหน้าตูดเข้าไปสะกิดผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนหันหลังอยู่  โห คนไรว่ะตัวสูงชะมัด อิจฉาโว้ย

            “อ่ะ  เธอ ลีเรน”

            โห คนไรว่ะ นอกจากสูงแล้วยังหล่ออีก แล้วดูตาสีฟ้าผมสีเงิน แต่ เอ๊ะ เมื่อกี้หมอนั้นเรียกชื่อฉันเหรอo_o

         “นาย  รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ”

             ว่าแต่หมอนี้ก็หน้าคุ้นๆเหมือนกันนะ แต่ไมนึกไม่ออกว่ะ

            “เธอจำฉันไม่ได้เหรอ  ฉันไลน์ไง คนที่เจอกันเมื่อวานนี้น่ะ”

            “อ๊ะ ไลน์เหรอ!!! ฉันจำได้แล้ว”

            ฉันฉีกยิ้มอย่างดีใจ  อย่างน้อยฉันก็มีเพื่อนคนหนึ่งแล้ว

            “ว่าแต่ห้องปกครองไปทางไหนอ่ะ”

            หลังจากคิดได้ว่ามีหน้าที่อะไรอยู่ฉันเลยรีบถาม

            “ก็ตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าห้องปกครองแล้วไง”

            เพล้ง

            เสียงหน้าแตกละเอียดเลยอ่ะ

            “งะ..งั้น ฉันไปก่อนล่ะ”

            ว่าแล้วฉันก็รีบเดินเข้าห้องปกครองทันที  แต่ก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะ หึหึ ของเขาตามหลังมา  คนไรว่ะ กวนส้นชะมัด

            “อ้าว  หนูลีเรน  มาแล้วหรือจ้ะ  นั้งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวครูจะไปเช็กให้ว่าเธออยู่ห้องไหน”

            เหล่าอาจายร์พอรู้ว่าฉันเป็นใครก็เริ่มเข้ามาเอาใจจนฉันทนไม่ไหว

            “หนูนั่งเองได้ค่ะ  จารย์อยากทำไรก็ไปทำเถอะ”

             สีหน้าของแต่ละคนดูตกตะลึง แต่ฉันก็ไม่ได้สนเพราะตอนนี้ ฉันต้องรีบอ่านประวัติของไอ้ลูกแก็งตรงข้ามที่ถือติดมือมาด้วยซะก่อน

            “^_^”

        และเมื่อฉันเห็นรูปของฝ่ายตรงข้ามก็แทบระเบิด  กะ....ก็นี้มัน  รูปของไอ้หัวเทาไลน์นี่น่า ตายล่ะ  แล้วฉันจะทำไงดีว่ะ  สงสัยคงต้องขอพึ่งไอ้พี่ชายจอมกะล่อนซะแล้วมั่ง

            “ฮัลโหล พี่ ฉํนมีเรื่องจะปรึกษา”

            พอพี่โซเรน รับโทรศัพท์ฉํนก็รีบเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังทันที  และก็ได้คำตอบกลับมาแทบจะทันทีเช่นกัน  แผนการมีอยู่ว่า  ฉํนควรจะทำตัวให้สนิทกับไอ้หัวเทามากที่สุดเท่าที่จะทำได้  โดยพี่โซเรนบอกว่าฉันไม่ต้องสนใจว่าเขาจะคิดยังไงเพราะฉันมีหน้าที่แค่ทำให้เขาไว้ใจให้มากที่สุดก็พอ  หลังจากนั้นก็จะสามารถล่วงความลับมาได้  แล้วภารกิจครั้งนี้ก็จบ

            “ขอบคุณมากนะค่ะ  พี่ชายสุดหล่อ”

            ฉันรีบตัดสายทันที  ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะฉันรู้น่ะสิ  ว่าไอ้พี่ชายตัวแสบต้องขออะไรเป็นค่าตอบแทนแน่  และขณะที่ฉันคิดก็ไม่รู้เลยว่าหลังจากวางโทรศัพท์ โซเรนก็พูดอะไรแปลกๆ

            “หึ มีคู่สะทีนะ ไอ้น้องสาวตัวแสบ”

            (ไลน์)

            อ่า  วันนี้ถือเป็นวันที่ดีมากๆเลย  เพราะวันนี้ลีเรนย้ายโรงเรียนมาอยู่โรงเรียนเดียวกับผมน่ะสิ  แต่ก็เศร้านิดๆนะ  ที่รู้ว่ายัยนั้นจำผมไม่ได้  ทั้งๆที่ผมอุตส่าคิดถึงเธอแท้ๆ

            “นักเรียนจ้ะ  วันนี้มีนักเรียนย้ายมาใหม่  เข้ามาสิจ้ะ ลีเรน”

            ผมหันขวับไปตามเสียงแล้วก็เห็นร่างบางเกล้าผมสีดำสลวยแต่ก็มีบางส่วนที่มัดไม่ถึงหล่นลงมาเครียใบหน้าใสๆทำให้เธอน่ารักขึ้นอีกเป็นกอง ก้าวเข้ามาในห้อง  พลางโปรยยิ้มหวานให้ทุกคน จนผู้ชายแทบทั้งห้องตะลึง

            “เราชื่อลีเรน ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะทุกคน”

            เสียงหวานๆนั้นดังไปทั่วห้อง แต่หลังลีเรนพูดจบเสียงพูดก็อื้ออึงทันที

            “เงียบๆหน่อยสิ  เอาล่ะ ลีเรน หนูจะนั่งตรงไหนจ้ะ”

            หวังว่าเธอจะเลือกข้างผมนะ  เพราะจริงๆข้างผมนั่งมีไอ้เคย์นั่ง  แต่วันนี้มันคงโดด เลยดูเหมือนว่าข้างผมไม่มีคนนั่ง  ผมเห็นลีเรนมองไปรอบๆห้อง แล้วก็มาชะงักตรงข้างๆผม

            “หนูนั่งข้างคนที่มีผมสีเงินได้ไหมค่ะ”

            อ่า ในที่สุดการเพ่งพลังจิตของผมก็สำเร็จ  แต่ยัยอาจารย์นั้นน่ะสิ คุณเธอหน้าซีดเลย  คงคิดว่าผมจะทำอะไรลีเรนมั่ง  เพราะถ้าปกติผมคงตะคอกไปแล้ว แต่คนนี้ หึหึ เว้นไว้คนหนึ่งละกัน

            “ข้างผมว่าง”

            ผมรีบพูดดังๆ แต่ทำไมทุกคนต้องทำหน้าตะลึงด้วยว่ะ  ไม่เข้าใจ แล้วยังจะพวกเพื่อนๆผมอีก พวกมันหันมามองแบบอึ้งๆเลยอ่ะ  พอผมพูดจบลีเรนก็รีบวิ่งมาหาโดยมีสายตาจิกกัดจากพวกผู้หญิงมองตาม  แต่ผมไม่สนหรอก  ก็ถ้ายัยนี่ไม่มีเพื่อน ผมจะเป็นเพื่อนให้เอง  แต่จริงๆผมว่าผมอยากเป็นมากกว่าเพื่อนนะ

            “ดีใจจังที่ได้อยู่ห้องเดียวกับนาย”

             เสียงใสๆทำเอาผมอมยิ้ม  แล้วหลังจากนั้นเราสองคนก็คุยกันโดยไม่สนใจอาจารย์ที่จ้องมาเขม็ง  แน่ล่ะ  คงไม่มีใครอยากมีเรื่องกับทายาทมาเฟียอันดับสองของประเทศอย่างผมหรอก

            (ลีเรน)

ออดดด≈

       เสียงออกพักกลางวันดังขึ้น  ทำให้ฉันหยุดคุยกับไลน์ชะงัก

            “ไลน์ ลีเรน ไปกินข้าวกัน”

            ริกที่เป็นเพื่อนของไลน์สะกิดเรียก  ส่วนเรื่องที่นายนี่พูดกับฉันแบบสนิทๆน่ะเหรอ  ก็ไม่มีอะไรมาก  แค่ระหว่างเรียน ไลน์เล่าเรื่องที่เจอฉันวันแรกให้ทุกคนฟัง ทุกคนก็เลยรับฉันเลย แต่ทำไมไม่รู้ ฉันรู้สึกเหมือนว่าพวกผู้หญิงไม่ค่อยชอบฉันเลย

            “มาย  ไมพวกผู้หญิงไม่ค่อยชอบฉันเลยอ่ะ”

            ระหว่างเดินไปโรงอาหารฉันก็จิ้มๆแขนมาย  หนึ่งในเพื่อนสนิทนายไลน์  และกำลังจะเป็นเพื่อนฉันอีกคน

            “อ้าว  เธอไม่รู้หรอ  ว่ากลุ่มพวกเราเป็นกลุ่มที่พวกผู้หญิงใฝ่ในมากที่สุด อย่างไอ้ไลน์ ก็ได้ฉายา ปริ้นซ์ ไอซ์ เพราะมันเย็นชา อย่างไอ้ริกก็ได้ คาสโนว่า ปริ้นซ์ เพราะมันเจ้าชู้ อย่างเซทเนี่ยก็ได้ฉายา ซันนี่ ปริ้นซ์ เพราะหัวมันสว่างใช่มั้ยล่ะ แล้วก็ไอ้เคย์เนี่ย ก็มีฉายาว่า ปริ้นซ์ ปริ้นซ์”

            มายเล่าพลางหัวเราะไปด้วย

            “แล้วนายล่ะ ได้ฉายาอะไร”

            นั้นสิ  ฉันว่าในกลุ่มนายนี่หล่อสุด ผมสีดำ กับดวงตาสีดำโคตรเข้ากัน แถมการวางตัวหรือบุคลิกนายนี่กินขาด แต่ว่าไลน์ก็สูสีนะ ถ้าไม่ติดว่าหมอนั้นเย็นชาชนิด ไอติมเรียกพี่ น้ำแข็งเรียกพ่อ จริงๆนายนั้นก็ไม่ได้เย็นชากับฉันหรอก  แต่เขาจะเย็นชากับผู้หญิงที่เข้ามาจีบ จนทีแรกฉันเองยังไม่อยากเชื่อเลยอ่ะ

            “ฉันได้ฉายาว่า เดอะ คิง ปริ้นซ์น่ะ เป็นใหญ่สุดเลยนะ”

            ว่าพลางยิ้มนิดๆอย่างน่ารัก  กรี๊ดด หัวใจฉันจะวาย จริงๆแล้วหมอนี่ก็ไม่ค่อยพูดหรอกเวลาอยู่กับคนอื่นน่ะนะ  แต่เวลาอยู่กับเพื่อนหรือฉันเขาจะกลายเป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอเลยอ่ะ แล้วยิ่งเวลาหมอนี่ยิ้มทีฉันว่าฉันต้องหน้าแดงแน่ๆ  อย่างตอนเนี่ย

            “คุยอะไรกันน่ะ  จะกินมั้ยข้าว หรือว่าแค่มองตากันก็อิ่มแล้ว”

            เสียงตะคอกดังลั้นของไลน์ทำเอาคนทั้งโรงอาหารเงียบกริบ  ใบหน้าของหมอนั้นที่ปกติจะเย็นชาโคตร กลับดูน่าขนลุก แต่มีเหรอฉันจะกลัว ก็คนมันไม่ผิดอ่ะ

            “แล้วทำไมต้องตะคอกด้วยว่ะ”

            ฉันกับมายพูดพร้อมกัน แล้วพอจบประโยคเราสองคนก็หันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะ

            ปัง!

       เสียงทุบโต๊ะดังปังทำเอาฉันและคนทั้งโรงอาหารสะดุ้ง  แล้วก็ต้องเห็นใบหน้าน่ากลัวจับขั้วของไลน์ก่อนจะเดินปึงปังออกไป

            “ตามไปง้อสิ”

            ท่ามกลางความเงียบเหล่าเพื่อนๆของไลน์ทุกคนก็เดินมากระซิบฉัน แถมยังยิ้มแปลกๆแบบที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจอีก

            “ทำไมฉันต้องง้ออ่ะ  ฉันไม่ได้ทำผิดนะ”

            ถึงจะเถียงแต่ฉันก็ต้องเดินตามไปอยู่ดี  เพราะพอฉันนึกถึงภารกิจทีไรสามัญสำนึกก็ร้องเตือน เราต้องพึ่งเขานะ ยัยลีเรน ทุกที

            ฉันวิ่งมาหลังสวนโรงเรียนเพราะพวกนั้นบอกว่าเวลาไลน์โกรธหรือไม่สบายใจจะมาที่นี้เสมอ

            “มาทำไม”

            เสียงเย็นชาแบบที่เขาไม่เคยใช้ดังขึ้นข้างหลังฉัน  แล้วไหนยังจะใบหน้าเย็นชานั้นอีก  มันทำเอาฉันน้อยใจจนอยากสะบัดหน้าหนี  ว่าแต่...ทำไมฉันต้องน้อยใจด้วยว่ะ

            “ฉันถามว่าตามมาทำไม!!”

            เสียงไลน์ตะโกนดังไปทั่ว แต่คงไม่มีใครได้ยินหรอก  ก็มันหลังสวนนี่นะ แต่พอฉันหันกลับไปปะทะสายตาเย็นชาของไลน์ความโมโหก็แล่นจิ๊ดทันที

            “แล้วนายเป็นอะไรเล่า  อยู่ๆก็มาโกรธ  บ้ารึเปล่า”

            ฉํนถามเสียงเรียบๆ แต่ในใจเดือด  เฮ้อ  มาง้อนะโว้ย ไม่ใช่มาหาเรื่อง พอคิดปุ๊ป  ฉันก็รีบพูดด้วยเสียงอ่อนหวาน

            “ช่างมันเถอะไลน์  แต่ว่าเรามาดีกันเถอะน้า”

            ว่าจบฉันก็กระโดดไปกอดแขนไลน์ พลางเอาแก้มถูๆไหล่เหมือนเวลาที่ฉันง้อพี่ชาย  นี่ถ้ายังไม่หายโกรธก็ไม่รู้จะทำไงแล้วนะ

            “เฮ้อ  ช่างเถอะแล้วก็เลิกเอาหน้าอกแบนๆของเธอมาถูแขนฉันด้วย”

            “o_o”

            หา!  แล้วพอฉันก้มลงไปมองก็เห็นว่าหน้าอกของฉันกำลังถูกับแขนหมอนั้นจริงๆ  อ้ากก  อายชะมัดเลยอ่ะ  ฮือ ฮือ  แถมนายยังมาบอกว่าหน้าอกฉันแบนด้วย

            “ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอนี่ น่ารักจริงๆ”

            ไลน์หัวเราะ  แต่ประโยคหลังฉันไม่ได้ยินอ่ะ แต่ว่านายนี่ต้องด่าฉันแน่ๆ

            “ว่าแต่  นายหายโกรธฉันแล้วนะ”

            ฉันถามแล้วพอเห็นไลน์พยักหน้าก็ยิ้มจนแก้มปริ  เฮ้อ  แล้วทำไมฉันต้องดีใจขนาดนี้ด้วยอ่ะ  ไม่เข้าใจตัวเองว่ะ  ใครก็ด้ายย บอกที ว่าฉันกำลังเป็นอาราย

            “แต่ว่า เธอต้องเลี้ยงหนังแล้วก็เลี้ยงข้าวฉัน วันเสาร์นี่”

            มันยิ้มหน้าเจ้าเล่ ฉันว่าแล้วเชียว  เอ่  แต่ว่าถ้านัดเจอวันเสาร์ ฉันก็จะสามารถขอไปบ้านหมอนี่ได้ใช่มั้ย? พอคิดอย่างนั้นฉันเลยรีบตอบตกลงด้วยความยินดี

            “ได้  วันเสาร์นี้  เจอกันที่ห้าง xxx นะ แล้วฉันจะโทรไปหา”

            จากนั้นฉันกับไลน์ก็รีบแลกเบอร์กันทันที   
......................................................................................................................................................
ง่า  เริ่มแบบเเปลกๆเข้าไปทุกที  ม่ายรุจะหนุกป่าวน้า  ยังงัยก็ช่วยให้กำลังใจกันนิดส์นึงนะคร้า     playSound(); showPoll();