คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1- การพบกันครั้งแรก
บทที่1-การพบกันครั้งแรก
“อะไรนะ พ่อจะให้หนูไปทำงานอัตรายงั้นเรอะ”
ฉันตะโกนเสียงดัง เมื่อได้ยินภารกิจจากปากพ่อ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยทำหรอกนะไอ้ภารกิจบ้าๆเนี่ย แต่ที่พ่อจะให้ทำคราวนี้ฉันต้องลงทุนทุ้มสุดตัวเลยน่ะสิ ก็เลยต้องเอาเรื่องอันตรายมาบังหน้า โฮะ โฮะ งานนี้พ่อต้องไม่ยอมให้ฉันไปแน่ ก็พ่อน่ะ หวงลูกสาวคนนี้จะตายไป
“ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาบังหน้าหรอก พ่อรู้ว่าแกไม่อยากย้ายโรงเรียน”
กรี๊ดดด นี่พ่อฉันพัฒนาฝีมือถึงกับอ่านใจคนได้เชียวเรอะ โอ้ว ไม่ธรรมดาเหะ
“โธ่ พ่อขา ส่งคนอื่นไปไม่ได้เหรอ เราเองก็มีคนตั้งเยอะ”
ฉันพยายามอ้อนพ่อให้ได้มากถึงที่สุด ยังไงฉันก็ไม่ยอมไปทำอะไรบ้าๆแบบนั้นหรอก ก็คิดดูสิค่ะ มีอย่างที่ไหน จะให้ฉันย้ายโรงเรียนเพื่อไปสืบจุดอ่อนของลูกชายแก็งตรงข้าม อ้อ ว่าแต่ฉันได้บอกไปยัง ว่าที่บ้านฉันเป็นมาเฟีย แล้วก็ไม่ใช่มาเฟียธรรมดานะค่ะ แก็งสกาย เดม่อน ของเราน่ะเป็นถึงมาเฟียอันดับหนึ่งของไทยเชียวน้า
“ได้ในเมื่อลูกสาวพ่อไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร”
ฮิ้วว ทำสำเร็จแล้วค่ะ หนูรักพ่อสุดๆเลย
“แต่เดือนนี้ทั้งเดือนเงินค่าขนมไม่ต้องเอานะ”
อะไรนะ!!! โฮ ๆ ๆ นี่พ่อทำกับลูกสาวของพ่อได้ลงคอเรอะ
“สรุปจะทำไม่ทำครับ ลูกสาวคนสวยของพ่อ”
อ้ายย ก็เล่นเอาเงินมาต่อรอง คนที่งก โอ้ย ไม่ใช่ คนที่ประหยัดอย่างฉันจะปฏิเสธได้ยังไง
“ทำก็ได้ค่ะ”
"ดีงั้น พ่อให้เวลาลูกสองเดือน"
ฉันตอบรับเสียงเบา โดยไม่รู้เลยว่า การย้ายโรงเรียนครั้งนี้จะมีความวุ่นวายตามมาอีกมากมายแค่ไหน
ออดดด
เสียงออดเลิกเรียนเคยเป็นเสียงที่ฉันรู้สึกชอบที่สุด แต่วันนี้ ฉันกลับรู้สึกว่ามันเป็นเสียงที่ฉันไม่อยากให้มาถึงเลย
“ป่ะ ไปเลี้ยงส่งไอ้เรนมันหน่อย”
เสียงของทราย เพื่อนสนิทที่สุดของฉันตะโกนบอกกับกลุ่มของฉันที่มีสมาชิกทั้งหมด ห้าคน ได้แก่ ฉัน ทราย ฟ้า เฟริส และก็โจ้
“ไอ้ทราย แกยังจะกินลงอีกหรอว่ะ ไอ้เรนไม่อยู่แล้วพวกเราจะเอาปัญญาที่ไหนไปหาเรื่องคนอื่น”
พุดพูดด้วยใบหน้าหงอยๆ แหม นี่เห็นฉันเป็นตัวหาเรื่องรึไงนะ แต่ฉันรู้ว่ามันกำลังคิดถึงฉันต่างหาก
“พวกแกก็พูดเหมือนกับจะไม่ได้เจอกันแล้วแหละ โรงเรียน เซนเครียร์ ก็อยู่ใกล้ๆแค่เนี่ย”
เฟริสเก็บกระเป๋าก่อนจะลากพวกเราออกไปร้านอาหาร หรือจะเรียกให้ถูก มันคือร้านเหล้านั่นเอง
“แกอยากกินไรสั่งเลยนะ เดี๋ยวพวกฉันเลี้ยงเอง”
ทุกคนพูดพร้อมกันอย่างกับนัดกันไว้ ส่วนฉันน่ะหรอ โฮะ โฮะ โอกาสที่ยัยขี้งกพวกนี้จะเลี้ยงไม่ใช้ง่ายๆนะค่ะ ยังไงก็ต้องกินให้คุ้ม
“พี่ค่ะขอ แบล็ก สองขวดค่ะ อ้อ แล้วก็อะไรที่แพงที่สุดของร้านก็เอามาเลยนะค่ะ”
พอพวกนั้นได้ยินฉันสั่งก็ทำตาโต แล้วมองฉันเหมือนกับตัวประหลาด แต่แน่นอน ฉันไม่ได้สะทกสะท้านหรอกค่ะและซักพักเหล้าเสิร์ฟ และพวกเราก็นั่งคุยกันถึงเรื่องเก่าๆไปเรื่อย จนกระทั้ง
“น้องๆจะไปนั่งกินเหล้ากับพวกพี่ไหมจ้ะ”
เสียงของผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างๆ ถาม ส่วนพวกฉันก็หันไปมองประมาณว่า
“ไอ้หน้าปลากระโห้ แกอย่ามายุ่งนะ”
“เฮ้ย ไม่รู้เรอะ ว่าฉันลูกใคร ทำไมถึงกล้ามองกันแบบนี้ว่ะ”
ผู้ชายอีกคนที่นั่งข้างๆกับคนแรกตะโกนเสียงดังจนโต๊ะอื่นๆหันมามอง ส่วนฉันน่ะเหรอ ตั้งแต่เห็นโต๊ะนี้ก็แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ก็ดูแต่ล่ะคนทำสีผมสิ แถวแรก คนแรกสีส้ม คนที่สองสีแดง คนที่สามสีเขียว ส่วนแถวที่สองก็เหมือนกับแถวแรกเดะ
“นี่ ยัยน่ารัก เธอขำอะไรน่ะ”
ไอ้หัวสีแดงแถวสองหันมาจ้องหน้าฉัน โอ้ะ ขอบใจนะที่ชมว่าฉันน่ารัก แต่
“อุ๊บ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ไหวแล้วนะ ดูพวกนายแต่ละคนสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า จะไปยืนแข่งกับไฟจราจรเรอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ฉันหัวเราะ ขณะที่พวกเพื่อนๆฉันเริ่มสู้กับไอ้พวกที่เหลือ แต่ฉันก็ไม่เป็นห่วงหรอก ก็แหม ฝีมือของเพื่อนแต่คนของฉันน่ะ ธรรมดาที่ไหนกัน
“เธอ...”
ไอ้หัวแดงชี้หน้าฉัน ขณะที่ฉันยังหัวเราะไม่หยุด ฮะ ฮะ คนอะไร แค่เดินก็เด่นแล้ว แต่แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนโดนใครกำลังลากแขนอยู่ แต่ตอนนี้ฉันคงไม่สน ก็ดูหัวนายนั่นสิ ตลกเป็นบ้า ฮะ ฮะ ฮะ
“เธอกล้าว่าฉันเรอะ รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร”
นายนั้นหยุดเดินแล้วหันมาถาม ส่วนฉันก็มองไปรอบๆ วู้ นายนี้ลากฉันออกมาจากร้านล่ะ
“ก็หัวนายตลกจริงๆป่ะล่ะ”
ฉันถามกลับด้วยเสียงกวนๆ
“เธอกล้าดียังไงมาว่าฉัน”
โอ้ย แล้วนายจะตะคอกหาพระแสงอะไรฟ่ะ ฉันเองก็เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ
“ก็บ้านฉันรวยไง ไอ้โง่ หุบปากแล้วรีบเข้าร้านไปเลยนะ”
ฉันเอ่ยเสียงเรียบ อ้อ ฉันได้บอกยัง ว่าเวลาฉันหงุดหงิดฉันจะเปลี่ยนเป็นอีกคน
“ไอ้นี่นิ..”
เพี้ยะ!!!
แก้มฉันชาวูบ ก่อนเปลี่ยนเป็นเจ็บแปลบ หึ นายนี้มันกล้าดียังไงกัน ถึงมาตบฉัน!!
หมับ
ฉันจับข้อมือของหมอนั้นไว้ ก่อนที่มือหยาบๆนั้นจะมาโดนแก้มฉันเป็นครั่งที่สอง
“นายกล้าตบฉัน”
ฉันแสยะยิ้มที่ทุกคนเห็นแล้วขวัญกระเจิงไม่เว้นแม้แต่หมอนี้ แล้วเริ่มบีบข้อมือมันเบาๆ
“โอ้ย ยัยบ้า ฉันเจ็บนะ”
มันตะโกนเสียงดัง แต่ทำไมน้า ฉันกลับได้ยินมันพูดว่า ‘ต่อยฉันสิ อัดฉันเลย’ ก็ไม่รู้
พลั่ก
ฉันต่อยหน้าหมอนั้นพร้อมกับออกแรงพลักเบาๆ แต่ทำไมตัวนายกระเด็นไปเลยล่ะ
ปึก
ฉันกระทืบท้องหมอนั้นเบาๆ เอ่ แต่ทำไมเลือดมันไหลออกมาจากปากหว่า
บัก
และสุดท้าย ฉันเตะมันเบาๆ อ้าว แต่ทำไมคราวนี้มันกระเด็นแล้วนิ่งไปเลยอ่ะ ฉันว่าฉันทำเบาๆแล้วนะ
“นาย เฮ้”
ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ร่างที่นอนนิ่งนั้น
“นาย ฉันยังเล่นไม่สนุกเลยนะ”
จริงๆนะ ฉันยังเล่นไม่พอเลย ว้า แล้วงี้ใครจะมาเล่นกับฉันเนี่ย เอะ ฉันรู้สึกเหมือนว่ามีคนจ้องอยู่เลยอ่ะ
“นาย”
และพอฉันหันหลังมาก็เจอร่างสูงๆของใครสักคนกำลังยืนสูบบุหรี่แล้วมองมาที่ฉัน แถม ฉันรู้สึกว่าร่างนั้นกำลังสั่น ไม่ใช่เพราะกลัวนะ แต่เพราะนายนั้นกำลังหัวเราะ!!!
“หัวเราะอะไรอ่ะ”
ฉันถามแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ อ้า รู้สึกอยากสูบบุหรี่จัง อ่ะ ฉันลืมบอกไปอีกอย่าง ฉันติดบุหรี่นะ เวลาเครียดๆหรือพอหายหงุดหงิดฉันจะอยากบุหรี่เป็นประจำ
“นาย ฉันขอบุหรี่มวลสิ”
ฉันจ้องหน้าหมอนั้น โห คนอะไรเนี่ย หล่อไม่มีที่ติ ดูผมสีเงินนั้นสิ นี่ขนาดยืนอยู่ในมุมมืดยังสว่างเลย แล้วตานายมันเป็นสีฟ้าแถมยังมีประกายวิ้งๆออกมาด้วยอ่ะ แถมจมูกยังโด่งรับกับริมฝีปากได้รูปอีก โอ้ว ฉันจะละลาย
“อ่ะ บุหรี่”
นายผมสีโค้กยื่นบุหรี่มาให้ ส่วนฉันก็รีบเรียกสติที่หลุดลอยแล้วยื่นมือไปรับ อ่า คนอะไรเนี่ย แค่มือยังสวยเลย
“เธอว่านายนั้นจะตื่นตอนไหน”
ฉันหัวไปมองเขางงๆว่าหมายถึงใคร
“คนที่เธอพึ่งทำให้สลบน่ะ จะตื่นเมื่อไหร่”
“ไม่รู้สิ อาจจะพรุ่งนี้มั่ง ทำไม นายนั้นเป็นเพื่อนกับนายรึไง”
อืม ฉันว่านายนั้นคงไม่เป็นไรมากหรอก
“เปล่า ฉันชอบท่ากระทืบเธอจังหึหึ มันดูเท่ดี ”
เขาหัวเราะในลำคอนิดๆ แล้วหันมาจ้องหน้าฉัน ให้ตายเถอะ ฉันกล้าเอาครกที่บ้านเป็นประกันเลยว่านายนี่ต้องไม่ธรรมดาแน่
“อ้อ ฉันชื่อไลน์นะ”
ไลน์เรอะ อืม ฉันว่ามันคุ้นๆนะ แต่เอาเหอะ ขี้เกียจคิด
“ฉันชื่อลีเรน”
แล้วฉันกับเขา ก็ยืนคุยกันถึงเรื่องต่อสู้ต่างๆอย่างเมามัน จนคร่งชั่วโมงนั้นเหละ พวกเพื่อนๆก็ออกมาจากร้านด้วยสภาพสมบูร
“ไปล่ะ”
ฉันหันมาบอกสั้นๆ ส่วนนายไลน์ก็ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ฉันเดินออกมาซะก่อน เลยไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด
(ไลน์)
“ไลน์ ไปกินเหล้ากันเหอะ”
เซทเพื่อนของผมหันมาชวนหลังจากที่เราเลิกเรียน
“เร็วดิว่ะ รีบลุกหน่อย”
เคย์ เพื่อนอีกคนในกลุ่มหันมาพูดกับผม ส่วนผมน่ะเหรอ เฮ้อ ทั้งๆที่เบื่อจะตายแต่ก็ต้องตามไป อ้อ ก่อนอื่นผมจะแนะนำเพื่อนผมให้รู้จักล่ะกัน มีไอ้เซท เคย์ มาย ริก และก็ผม พวกเรามักจะไปกินเหล้าหลังเลิกเรียน ไม่ก็เสเพลไปเรื่อย ก็มันยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ
“เฮ้ย ดูสาวๆโต๊ะนั้นดิ”
ไอ้ริก สะกิดทุกคนให้หันไปมอง ทีแรกผมก็ไม่ได้สนใจ ก็ริกมันเจ้าชู้จะตาย เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้ แต่ซักพักผมก็ต้องเริ่มหันไปมอง เพราะไอ้พวกเพื่อนผมหรือแม้แต่มายที่เป็นคนเงียบๆก็คุยเรื่องผู้หญิงโต๊ะนั้นกันไม่หยุด
“เฮ้ย ดูคนนั้นดิ สวยดีว่ะ”
เซทกับเคย์กำลังวิจารอย่างเมามัน ส่วนผมน่ะเหรอ ไม่รู้ว่าทำไมสายตาถึงไปหยุดอยู่ที่ผู้หญิงเพียงคนเดียว ยัยนั้นมีผมยาวสลวยสีดำ นัยน์ตาก็สีดำ จมูกก็โด่งเชิดนิดๆ ส่วนริมฝีปากนั้น ผมสัญญากับตัวเองไว้เลยว่าสักวันผมจะต้องได้สัมผัสมัน แต่ที่ทำให้ผมใจเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็สีหน้าของยัยนั้นน่ะสิ เดี๋ยวก็เบื่อ เดี๋ยวก็ทำท่าเหมือนผะอืดผะอม เดี๋ยวก็หัวเราะ และสุดท้ายที่ผมว่าผมไม่น่าจะมองผิดเพราะมันเหมือนยัยนั้นพยายามเก็บเอาไว้ให้ลึกที่สุดของใจคือ...ความเศร้า
ผมนั่งมองยัยนั้นไปได้ซักพักก็เห็นว่าไอ้ผู้ชายโต๊ะข้างๆกำลังหาเรื่องพวกเธอ และในขณะที่พวกเพื่อนๆเธอกำลังจะทีเรื่องกับคนอื่นๆ หนึ่งในนั้นก็พูดอะไรกับยัยนั้นสักอย่างก่อนจะลากออกไปจากร้าน และนั้นทำเอาผมลุกพรวดเลยทีเดียว
“เฮ้ย ไอ้ไลน์ ไปไหนว่ะ”
ทั้งหมดถามผมพร้อมกัน
“เดี๋ยวมา”
ผมรีบตอบแล้ววิ่งออกมาจากร้าน
“เธอกล้าว่าฉันเรอะ รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร”
เสียงผู้ชายตะโกนจากข้างๆร้านทำให้ผมเดินไปดู แล้วก็เห็นว่าไอ้หัวแดงนั้นกำลังตะโกนใส่หน้าเธอ ที่ไม่มีท่าทางว่าจะกลัวเลย
“ก็หัวนายตลกจริงๆป่ะล่ะ”
โห ทั้งไม่กลัวแล้วก็ด่ากลับด้วยเหะ แต่ไม่อยากจะบอกเลยว่าหน้าเธอตอนนี้มันดูกวนส้นสุดๆเลย
“เธอกล้าดียังไงมาว่าฉัน”
ไอ้หัวแดงตะโกนอีกรอบ และผมก็สังเกตว่าหน้ากวนๆเมื่อกี้ของยัยนั้นเริ่มหงุดหงิดแล้ว
“ก็บ้านฉันรวยไง ไอ้โง่ หุบปากแล้วรีบเข้าร้านไปเลยนะ”
สิ้นเสียงของยัยนั้นก็มีอีกเสียงตามมาติดๆ
เพี้ยะ
อะ..ไอ้นั้น ไอ้หัวแดงมันตบหน้าเธอ ผมกำลังจะเดินเข้าไปช่วยแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะไอ้นั้นยกมือขึ้นอีกข้างเพื่อจะตบซ้ำแต่ยัยนั้นจับไว้ก่อน
“นายกล้าตบฉัน”
เสียงเย็นๆพร้อมกับรอยยิ้มของยัยนั้นทำเอาผมยังเสียงสันหลังวาบ
“โอ้ย ยัยบ้า ฉันเจ็บนะ”
นายหัวแดงตะโกนแล้วทำสีหน้าเจ็บปวดทั้งๆที่ผมยังไม่เคยยัยนั้นทำอะไรเลย แต่พอดูไปซักพักก็พอรู้ว่ายัยนั้นกำลังบีบข้อมือไอ้หัวแดงอยู่
พลั่ก
เธอต่อยไอ้หัวแดง กระเด็นหงายหลังเลยอ่ะ
ปึก
โห เธอกระทืบหมอนั้นจนกระอักเลือด
บัก
และสุดท้าย ยัยนั้นเตะไอ้หัวแดงนั้นจนตัวลอยแล้วก็นิ่งไป โห ตั่งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไหนเท่ขนาดนี้เลยอ่ะ
“นาย เฮ้”
ยัยนั้นเดินเข้าไปใกล้ๆร่างไอ้หัวแดง
“นาย ฉันยังเล่นไม่สนุกเลยนะ”
ผู้หญิงอะไรเนี่ย โหดชิบ ผมหัวเราะอยู่คนเดียว แล้วก็ต้องสะดุ้ง เพราะอยู่ๆร่างเล็กๆบางๆของยัยนั้นก็หันมามอง พร้อมกับนัยน์ตาเป็นประกาย
“นาย”
ยัยนั้นพูดและค่อยๆเดินเข้ามาหาผม
ตึก ตัก ตึก ตัก
เสียงอะไรว่ะ น่ารำคาญจริงๆ และในวินาทีถัดมา ผมก็พึ่งรู้ว่า...มันคือเสียงหัวใจของผมเอง
“หัวเราะอะไรอ่ะ”
ยัยนั้นถามเบาๆ แล้วเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น บ้าชิบ เสียงหัวใจของผมมันยังไม่หยุดเต็ยเป็นจังหวะ ชะ ชะ ช่า ซักที
“นายขอบุหรี่มวลสิ”
เธอแบมือออกมา ส่วนผมก็อึ่งไปเล็กน้อย แต่ก็หาบุหรี่กับไฟแช็กไปให้ แต่พอผมเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นดวงตาสีดำนั้นจ้องหน้าผมนิ่ง เล่นเอาผมเขินเลยอ่ะ
“อ่ะ บุหรี่”
แล้วเธอก็รับมันไปจุดสูบ ซักพัก พอผมควบคุมหัวใจได้แล้วเลยหันไปถามเธอ
“เธอว่านายนั้นจะตื่นตอนไหน”
บ้าชิบ ทั้งๆที่ผมจะถามชื่อเธอแท้ๆ แต่กลับพูดไปคนละเรื่อง
“คนที่เธอพึ่งทำให้สลบน่ะ จะตื่นเมื่อไหร่”
ผมถามอีกครั้งแต่เธอตอบอะไรมาผมไม่ได้ฟังหรอก ก็เวลายัยนี้ทำหน้างงๆน่ะ มัน...น่ารักชะมัด แล้วอีกราวครึ่งชั่วโมงผมกับเธอก็คุยกันเรื่องต่อสู้ ทั้งๆที่ผมอยากจะถามชื่อเธอนะ แต่ทำไมก็ไม่รู้ มันไม่กล้าอ่ะ จนกระทั้งพวกเพื่อนๆเธอน่ะเดินออกมาจากร้าน เธอเลยหันมาลาผมเบาๆ เฮ้อ ผมไม่อยากให้เธอกลับตอนนี้เลย ผมอยากจะหยุดเวลาไปด้วยซ้ำ แล้วผมก็ต้องตกใจกับความคิดของตัวเอง แต่ก็ยังพูดออกไป
“ฉันชื่อไลน์”
ผมบอกออกไปแบบนั้น และคิดว่าคงจะมีคำตอบกลับมา
“ฉันชื่อลีเรน”
ลีเรนยิ้มนิดๆ แล้วเดินออกไปโดยไม่มีโอกาสรู้เลยว่าผมพูดว่า
“ฉันว่า ฉันเริ่มชอบเธอแล้วล่ะ”
..........................................................................................................................................................
เปงงัยบ้างคร้า หนุกไม่หนุกก้อบอกด้วยน้า
ความคิดเห็น