คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7
'โอปะ!!'คิม อึนนาเด็กสาววัย 17 ผมสีดำสวยยาวถึงกลางหลัง ผิวสีขาวหิมะ ริมฝีปากบางชมพูเล็กๆกำลังตะโกนเรียกคนที่ตัวเองนับถือเหมือนพี่ชายแท้ๆ
'ว่าไง ยัยเด็กดื้อ'
'เย็นนี้เราไปกินเค้กที่ร้านหลังร.ร.อีกนะ'
'ฮะๆๆ ได้สิ อึนนาอยากกินอะไรพี่จะสั่งให้หมดเลย'สายตาคมจ้องมองเด็กสาวที่อายุอ่อนกว่าหนึ่งปี ชอง ยุนซอก หัวเราะกับท่าทีที่น่ารักของร่างบางตรงหน้า
'ฉันไม่กินเยอะขนาดนั้นซะหน่อยพี่ชาย'ร่างบางพูดด้วยถ้อยคำราบเรียบ แต่กลับบาดลงลึกหัวใจของใครบางคนที่ได้ฟัง
พี่ชาย??...............
ไม่ว่าจะยังไง ฉันคงเป็นได้แค่พี่ชายของเธอใช่มั๊ย?......อึนนา
***********************************************************************************
"พี่แจจุงทานข้าวเก่งจังนะฮะ"
"หา?อ่อ...แหะๆๆ"ร่างบางตอบน้องชายน่ารักที่นั่งอยู่ข้างๆ จุนซูเหมือนตุ๊กตาเลยแฮะ ผมสีน้ำตาลอ่อน แถมผิวก็ยังขาว แล้วดวงตาออดอ้อนเหมือนลูกแมวนั่นอีกล่ะ ทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ!
"จุนซู..แล้วพ่อกับแม่ของหลานเป็นยังไงบ้าง"ดึลเรถามหลานรักเบาๆแล้วนึกถึงพี่สาวของตัวเองซึ่งก็คือผู้เป็นแม่ของจุนซู
"คุณพ่อคุณแม่สบายดีครับ"
"เห็นหลานบอกว่าจะย้ายมาเรียนที่เกาหลี อาเลยจัดการหาร.ร.ให้เรียบร้อยแล้วนะ"
"ร.ร.อะไรเหรอครับ"
โป๊ก!ยุนโฮเขกหัวน้องรักเบาๆหนึ่งที
"จะเรียนที่ไหนได้ ก็ต้องร.ร.เดียวกับพี่สิ"
"อ๋อ...แล้วพี่แจจุงล่ะ"
"แหะๆ พี่ก็เรียนร.ร.เดียวกับยุนโฮน่ะแหล่ะจ้ะ =_="
"โอ้โห พี่สองคนนี่รักกันสุดๆเลย"
"แค่กๆๆ"แจจุงสำลักข้าวที่กำลังจะถูกกลืนลงไป ถึงจะน่ารัก...แต่ท่าทางจะแสบไม่เบาเลยนะจุนซู
"เป็นอะไรรึเปล่า ดื่มน้ำสิ"ร่างสูงส่งน้ำให้ร่างบาง แจจุงรีบรับมาก่อนจะดื่มรวดเดียวหมด
"พี่แจจุงเป็นอะไรรึเปล่าฮะ"
"มะ...ไม่เป็นไรจ้ะ"
"หรือว่า..พี่แจจุงจะแพ้ท้องO_O"
แล้วเสียงหัวเราะก็เกิดขึ้นในคฤหาสน์ชองอีกครั้ง.....
บ้านที่เศร้าหมองหลังนี้กำลังมีกลิ่นจางๆของความอบอุ่น.......
แต่จุนซู...ผู้ชายน่ะ ท้องได้ซะที่ไหนกัน !
*********************************************************************************
ที่คฤหาสน์ตระกูลชิน ฮารึลที่เพิ่งกลับมาจากร.ร.เดินเข้าบ้านไปด้วยความเศร้า คุณหนูของบ้านหลังนี้เป็นอย่างนี้มาก็ตั้งแต่ที่ยุนโฮแต่งงาน ชิน ดาจิน ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ใหม่ของร่างเล็กเห็นแววตาที่ดูเจ็บปวดของฮารึล ถึงฮารึลจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของเธอ แต่เธอก็รักฮารึลเหมือนเป็นลูกสาวแท้ๆ
"ฮารึล ทำไมวันนี้กลับช้าจัง"ร่างระหงถามร่างเล็กเบาๆพร้อมรอยยิ้มที่สดใส แต่อีกฝ่ายกลับส่งสายตาเย็นชามาให้
"ก็แค่ออกไปเดินเล่นนิดหน่อย"ฮารึลพูดก่อนจะก้าวเท้าขึ้นบันได
"แล้วลูกจะไม่ทานข้าวก่อนเหรอจ้ะ"
"อย่าเรียกฉันว่าลูก!"
"อ่า......"
"เธอไม่มีวันแทนที่แม่ของฉันได้"เสียงประตูที่ถูกปิดดังขึ้น พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตาคู่สวย ฮารึล...เมื่อไหร่กันนะ
เมื่อไหร่ที่เธอจะเรียกฉันว่าแม่ซักครั้ง......
.............
........................
.....................................
...................................................
เช้าวันเสาร์ที่อากาศสดใส แสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามา แจจุงที่ตอนนี้รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากแสงแดดค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะหันไปพบร่างเล็กอีกร่างนั่งอยู่ตรงโซฟา
"จุนซู !"
"อรุณสวัสดิ์ฮะพี่สะใภ้"
"....จุนซูเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็ก่อนพี่จะตื่นแป๊ปเดียวเอง"
"อ่อ..จ้ะ"
"พี่แจจุงฮะ!"ร่างเล็กเรียกชื่อพี่ชายคนสวยก่อนจะกระโดดขึ้นเตียง
"หืม??"
"พี่แจจุงพาผมไปเที่ยวได้มั๊ย"
"ไปเที่ยว??"ร่างบางทวนคำพูดช้าๆ
"ฮะ..ตั้งแต่กลับมาจากญี่ปุ่นผมยังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลยนะT^T"จุนซูพูดน้ำเสียงออดอ้อน แล้วยิ่งมาพูดกับแจจุงล่ะก็ ยิ่งทำให้แจจุงใจอ่อนยวบลงไปอีก ก็แน่ล่ะ ไอ้พวกน้ำเสียงออดอ้อนเนี่ยแจจุงแพ้อยู่เสมอเลยนี่น่า
"นั้นพี่จะพาไปเที่ยว"
"จริงเหรอฮะ!"
"จริงสิ!แต่พี่ขออาบน้ำก่อนนะ"
"ได้เลยฮะ^o^"
หลังจากที่แจจุงอาบน้ำเสร็จ ร่างเล็กก็รีบชวน(ลาก)พี่ชายคนสวยลงไปข้างล่างทันที ร่างบางอีกร่างแทบจะเป็นลม พี่น้องคู่นี้นี่มันติดนิสัยเร่งรีบจริงๆ!ว่าแต่..ยุนโฮไปไหนล่ะ
"จะ..จุนซูช้าๆหน่อยสิ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้"
"อ๊ะ!ขอโทษฮะ ผมตื่นเต้นน่ะ"
"แล้ว..."
"หืม??อ่อ ถ้าจะถามถึงพี่ยุนโฮล่ะก็ ไม่อยู่หรอกครับ ออกไปเล่นกอล์ฟกับคุณอาตั้งแต่เช้าแล้ว"
"อะ...อื้ม"
"คุณแม่บ้านครับ ช่วยเรียกแท็กซี่ให้ผมหน่อยได้มั๊ยครับ"
"ค่ะ"
"แหะๆๆ คือ..ผมขับรถไม่เป็นน่ะครับพี่แจจุง"
"ฮะๆๆ..พี่ก็ขับไม่เป็นเหมือนกันจุนซู เราไปแท็กซี่น่ะดีแล้ว"
ไม่นานนักแท็กซี่ก็เคลื่อนตัวเข้าสู่คฤหาสน์ แจจุงและจุนซูก้าวขึ้นรถก่อนจะมุ่งหน้าไปยังทงแดมุน แหล่งเที่ยวของวัยรุ่นแหล่งใหญ่ ได้ออกมาเที่ยวบ้างก็ดีเหมือนกันนะ แต่..ดูท่าคนที่จะตื่นเต้นที่สุดก็คงจะเป็นร่างเล็กข้างๆนี่น่ะแหล่ะ
ร้านค้าต่างๆที่เปิดรอต้อนรับลูกค้า แจจุงและจุนซูเดินเลือกของไปเรื่อยๆในมือมีน้ำแก้วเล็กๆไว้สำหรับดับกระหาย วันนี้คนที่ทงแดมุนเยอะมากกว่าวันอื่น เพราะว่าวันนี้เป็นวันเสาร์นี่น่า
"ได้ของมาเยอะแยะเลยนะฮะ"
"อื้ม...จุนซูจะเอาอะไรอีกมั๊ย"
"ไม่แล้วล่ะครับ"
"อื้ม^-^ "
"อ๊ะ!เดี๋ยวผมขอไปดูหนังสือร้านนั้นหน่อยนะครับ พี่สะใภ้รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ"
"จ้ะ"ร่างเล็กบอกกับแจจุงก่อนจะเดินไปที่ร้านหนังสือ
รถบรรทุกคันใหญ่แล่นมาเรื่อยๆ จุนซูที่กำลังเดินข้ามถนนหันไปมอง ตอนนี้สติของร่างเล็กกำลังหยุดอยู่กับที่ ก่อนจะหลับตาลงเบาๆ รถที่วิ่งมาเร็วทำให้จุนซูรู้สึกตกใจ
"จุนซู!!!"แจจุงตะโกนเรียกชื่อร่างเล็กที่กำลังจะถูกรถชน ผมได้ยินเสียงพี่ฮะพี่แจจุง ลาก่อน...
หมับ!
"อ๊ะ!"ร่างเล็กถูกรวบตัวเอาไว้ รถบรรทุกคันใหญ่ขับผ่านไป นี่เขาตายแล้วใช่หรือเปล่า...นายตายแล้วเหรอจุนซู
"ไม่เป็นไรนะ"เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกสติของร่างเล็ก
น้ำเสียงนี้ที่ดูอบอุ่น....
น้ำเสียงที่ฟังแล้วทำให้หัวใจรู้สึกเต้นระรัว.....
"จุนซู!!"ร่างบางเรียกน้องชายของตัวเองที่เมื่อกี๊เกือบจะถูกรถชน ถ้าไม่ได้คนๆนั้นช่วยไว้ เขาเองก็คงจะไม่ให้อภัยตัวเองเหมือนกัน
"พะ..พี่สะใภ้"
"ฮึก..จุนซู เจ็บตรงไหนรึเปล่า ฮือ..."
"มะ..ไม่ฮะ ผมไม่เจ็บเลย"
"ขอบคุณมากนะครับ ฮึก..ที่ช่วยน้องชายผม นะ...นาย"ร่างบางเบิกตากว้าง เมื่อเห็นยูชอนเป็นคนช่วยจุนซูเอาไว้
"อืม...ไม่เป็นไร"
"ขอบคุณมากนะยูชอน นายไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย"
"ฉันไม่เป็นไร พาน้องนายกลับบ้านเถอะ"ร่างสูงจัดการเรียกแท็กซี่ให้ร่างบาง แจจุงกล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนจะรีบพาจุนซูขึ้นรถ เพราะท่าทางจุนซูจะตกใจเอามากๆ จะว่าไปแล้ว...นายก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดแฮะยูชอน...
.................
...........................
..........................................
ภายในห้องนอนของร่างบาง จุนซูนอนบนเตียงอย่างเพลียกาย
ผู้ชายคนนั้นที่ช่วยเราไว้...
ทำไมเพียงแค่เห็นหน้าครั้งแรกก็ทำให้รู้สึกอบอุ่น...
น้ำเสียงนั่นทำให้หัวใจเต้นระรัว...
นี่มันหมายความว่าอะไรกัน??...
"จุนซูจ้ะ พี่เอาข้าวต้มร้อนๆมาให้"
"ขอบคุณฮะ"
"ไม่เป็นไรแล้วใช่มั๊ย ยังตกใจอยู่รึเปล่า"
"ไม่แล้วล่ะฮะ"
"อื้ม"
"เอ่อ..พี่สะใภ้ คนที่ช่วยผมไว้คือใครเหรอฮะ"
"เขาเป็นเพื่อนที่ห้องน่ะ ชื่อปาร์ค ยูชอน"
"ปาร์ค ยูชอน..."
"จุนซูเดี๋ยวพี่ขอลงไปช่วยคุณแม่บ้านทำกับข้าวก่อนนะ"
"อ่า...ครับ"
ปาร์ค ยูชอนงั้นเหรอ......
*************************************************************************************
เช้าวันจันทร์ที่ร.ร.มัธยมฮันกุก ห้องเรียนของร่างบางตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเหมือนปกติ แจจุงวางกระเป๋านักเรียนลงที่เก้าอี้ก่อนจะนั่งคุยกับชางมิน
"ยูชอนนนน.....วันนี้ฉันทำอาหารมาให้เธอล่ะ"
"คิกๆๆ ยูชอนคะ ฉันซื้อขนมมาฝากด้วยค่ะ"
เหล่านักเรียนหญิงนำของที่ต้องการจะให้ร่างสูงออกมาจากกระเป๋าของพวกเธอ ร่างสูงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรับของพวกนั้นมา
"เฮอะ...นายคงชอบสินะ"แจจุงหันมาหาร่างสูงที่อยู่ด้านหลัง ก่อนจะหยิบของขึ้นมาสำรวจทีละชิ้น
"นี่ยูชอน ถ้านายไม่กินหรือนายกินไม่หมด นายเรียกฉันได้นะ"ชางมินพูดแล้วมองบรรดาอาหารมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ
"นายอยากกินอันไหน ก็หยิบไปสิ"
"จริงอ่ะ ฉันหยิบได้เลยเหรอ"
"อืม..."
"หุหุ นั้นฉันขอกินอันนี้ก่อนละกันนะ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าน่ะ"ว่าแล้วชางมินก็หยิบขนมปังเนยสดไปกินอันแรก ร่างบางมองเพื่อนรักด้วยสายตาหมั่นไส้แต่ดูเหมือนชางมินจะไม่รู้สึกอะไร
"นี่แจจุง"
"หืม??"
"นายชอบเสียงเปียโนรึเปล่า"
"เปียโน??"
"อืม"
ที่ห้องดนตรี เปียโนสีดำที่ตั้งอยู่กลางห้อง ประตูห้องค่อยๆเปิดทีละนิด ยูชอนมองเปียโนอย่างชั่งใจก่อนจะเดินไปจับจอง มือหนาคู่นั้นวางลงก่อนจะเริ่มเล่น แจจุงนั่งตรงเก้าอี้แถวหน้าสุด ดนตรีไพเราะนุ่มนวลดังขึ้น ร่างสูงหลับตาพร้อมบรรเลงเพลงไปเรื่อยๆ....
นานแค่ไหนแล้วนะ....
นานแค่ไหนที่ไม่ได้เล่นเพลงนี้....
"อ้าว ทำไมไม่เล่นต่อล่ะ"เสียงเปียโนที่ขาดช่วงจนหยุดลง ทำให้ร่างบางที่กำลังตั้งใจฟังถึงกับชะงัก
"โทษทีนะ ฉันเล่นต่อไม่ได้"
"ทำไมเหรอ?"
"ไม่มีอะไร..."
"นายเนี่ยแย่สุดๆเลย ฉันอุตส่าห์ตั้งใจฟังนะ"
"ขอโทษด้วยนะ ^-^ "
"เชอะ!! T^T"ร่างบางสะบัดหน้าแล้วทำแก้มป่อง ยูชอนมองภาพนั้นพร้อมกับรอยยิ้ม
"แจจุง"
"ไม่ต้องมาพูดเลย ฉันงอน!"
"ฮะๆๆ เอาไว้วันหลังจะเล่นให้ฟังใหม่นะ"
"เฮ้อ...รู้แล้วๆ"
"นี่ ทำไมนายถึงไม่ชอบหน้าฉันล่ะ"ร่างสูงถามเบาๆ ก็ตั้งแต่ที่เขาย้ายมาที่นี่ ร่างบางก็ชอบทำเหมือนรำคาญเขาตลอดเวลา...
"ใครบอกว่าฉันไม่ชอบหน้านาย"
"ถ้างั้น...ทำไมนายถึงทำเหมือนรำคาญฉันล่ะ"
"ก็....มันเป็นนิสัยของฉันนี่น่า ถ้าฉันไม่สนิทกับใครฉันก็ไม่ค่อยอยากคุยด้วย"
"อ๋อ อย่างนี้เอง"
"เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงไม่ฮอทในหมู่สาวๆ"
"เหอๆ=_="
"ใครจะเป็นเหมือนนาย เวลาผู้หญิงเข้าใกล้ก็ชอบแจกรอยยิ้มตลอด"
"เขาเรียกว่าคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีต่างหาก"
"แบร่ ~ ~ "ร่างบางแลบลิ้นอย่างหมั่นไส้ให้ยูชอนเล็กน้อย
"เออ..แล้วทำไมคนๆนั้นที่ฉันช่วยไว้ ถึงเรียกนายว่าพี่สะใภ้"
"นายหมายถึงจุนซูเหรอ"
"อืม ทำไมเขาเรียกนายว่าพี่สะใภ้ล่ะ"
"ฮะๆๆ ก็ฉันเป็นพี่สะใภ้เขานี่น่า"
"หา??"
"แจจุง!!!"เสียงตะโกนดังมาจากประตูห้อง ร่างบางหันไปมองช้าๆก็พบชางมินกำลังยืนหอบอยู่
"มีอะไรเหรอ"
"แม่นายมาหา"
"O_O"
********************************************************************************
"แม่"ร่างบางสวมกอดผู้เป็นแม่ ใบหน้าหวานซุกลงหาความอบอุ่น อาทิตย์กว่าๆแล้วนะที่ไม่ได้เจอแม่....
"แจจุง ลูกเป็นยังไงบ้าง"
"ผมสบายดี แล้วแม่ล่ะ"
"แม่สบายดีจ้ะ^-^ "
"ทำไมแม่ไม่แวะไปหาผมที่บ้านบ้างล่ะครับ"
"ช่วงนี้แม่ยุ่งๆน่ะ ไว้แม่จะมาหาที่ร.ร.บ่อยๆนะ"
"ผมคิดถึงแม่จะแย่อยู่แล้วT^T"
"ฮะๆๆ แม่ทำแกงกิมจิของโปรดลูกมาด้วยล่ะ"
แจจุงเปิดกล่องอาหารที่แม่ทำมาให้ ก่อนจะกินแกงกิมจิ ไม่ได้กินฝีมือแม่ตั้งนาน อร่อยสุดๆเลย...
"ค่อยๆกินสิ"
"ก็มันอร่อยนี่น่า ง่ำๆๆ"
ติ๊ดๆๆๆ
"ฮัลโหล...โอเค...เดี๋ยวฉันจะไป....อืม"ร่างระหงกดวางสายโทรศัพท์
"แจจุงแม่ต้องไปก่อนนะ"
"อ้าว แต่แม่พึ่งจะมาเองนะครับ"
"ที่ร้านตอนนี้ลูกค้าเยอะน่ะจ้ะ แม่ต้องรีบกลับก่อน"
"แล้วผมจะได้เจอแม่ตอนไหนล่ะ"
"ไว้ว่างๆแม่จะมาหาใหม่นะ โทษทีนะจ๊ะ"อึนนาพูดก่อนจะบอกลาลูกชายของเธอ ร่างบางมองแผ่นหลังของแม่ที่ค่อยๆไกลออกไป.....
...............
.........................
.....................................
ร่างสูงเดินลงจากชั้นเรียนมาที่ลานจอดรถเหมือนทุกๆเย็น วันนี้แจจุงจะมาสายอีกรึเปล่าเนี่ย...
"แจจุง!ทำไมมาเร็วจังล่ะ"
"ฉันอยากกลับบ้าน"น้ำเสียงที่สั่นระริกของร่างบางทำให้ยุนโฮรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย
"นายเป็นอะไรรึเปล่า"ร่างสูงถามเบาๆ แต่แจจุงรีบเดินขึ้นรถ
บรรยากาศบนรถที่มีแต่ความเงียบ ทำให้คนขับรถสังเกตได้ถึงความเศร้าของคุณหนู รอยยิ้มที่สดใส ใบหน้าหวานๆที่ทำให้ใครเห็นต้องหวั่นไหวทุกครั้ง แต่วันนี้....ความเศร้ากำลังเข้าครอบงำคิม แจจุง...
เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าคฤหาสน์ ร่างบางก็รีบวิ่งขึ้นห้องนอน สาวใช้พากันสงสัยถึงท่าทีที่แปลกๆของคุณหนู...
ใครจะรู้มั๊ยนะ...ว่าตอนนี้ร่างบางกำลังร้องไห้มากแค่ไหน
ความอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานาน...
ยิ่งทำให้ร่างบางรู้สึกอยากกลับบ้านที่สุด....
ก๊อกๆๆ
"คะ...ใคร"
"ฉันเอง ขอเข้าไปหน่อยสิ"
"มีอะไรล่ะ"
"เปิดประตูก่อนเถอะน่า"แจจุงเช็ดน้ำตาออกลวกๆก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง
"มีอะไร"
"ร้องไห้เหรอ"ร่างสูงถามเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวร่างบาง
"เปล่า..."
"ไม่ได้ร้องได้ยังไง ตาแดงซะขนาดนี้"
"ก็บอกว่าไม่ได้ร้องไงเล่า! อ๊ะ!"แรงกระชากเบาๆของร่างสูง ทำให้ใบหน้าหวานๆซบอยู่ที่อก
"หัดยอมรับซะบ้างสิ คุณภรรยา"
".............."
"คิดถึงบ้านใช่รึเปล่าล่ะ"มือหนากระชับร่างบางเข้ามากอดแน่นขึ้น
"ทำอะไรของนาย..."
"อย่าร้องไห้อีกนะ"
".....มันห้ามกันได้ด้วยรึไงฮะ?"
"ถ้านายท้อตั้งแต่เริ่ม ฉันเองก็รู้สึกท้อ.."
"..............."
"ในเมื่อเราร่วมชะตาเดียวกัน เราก็จะต้องเข้มแข็ง"
"..........ยุนโฮ"
"หืม??"
"นายจะอยู่ข้างๆฉันใช่มั๊ย"
"..............."
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายก็จะยังอยู่ข้างฉัน"
"อืม...ฉันจะอยู่ข้างนาย"
ใบหน้าหวานซบลงที่อก ร่างบางบดเบียดกายเข้าหาอ้อมกอดของร่างสูงที่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
ได้ยินรึเปล่า....
เสียงหัวใจของคนที่เคยเจ็บปวดเรื่องความรัก....
และเสียงหัวใจของคนที่ไม่เคยมีความรัก....
ทำไมหัวใจสองดวงนี้...ถึงได้เต้นระรัวขนาดนี้นะ....
TBC
ความคิดเห็น