คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
ที่สนามบินอินชอน ในค่ำคืนที่น่าเงียบเหงา ผู้คนมากมายกำลังเดินกันอย่างเร่งรีบ ร่างสูงสะพายกระเป๋าใบโต ท่าทางของเขาทำให้คนในสนามบินต้องหันมามอง ร่างสูงเพรียว ผิวสีขาวละเอียด ตัดกับผมสีทองประกาย
ปาร์ค ยูชอนคนนี้กลับมาแล้วล่ะเกาหลี !!
***********************************************************************************
แดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง กระทบเข้ากับดวงตาของร่างบางบนเตียง แจจุงค่อยๆลืมตาแล้วขยี้เบาๆ
"อ่า..เช้าแล้วเหรอเนี่ย"พูดกับตัวเองเบาๆอย่างสะลึมสะลือ แต่ก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง
"ว้าว..O_O"โซฟาเนื้อนุ่ม2-3ตัวถูกวางอยู่ข้างหน้าเตียงนอน โทรทัศน์กว้างตั้งเป็นสง่า ผ้าม่านสีครีมอ่อนที่ตกแต่งอยู่บริเวณหน้าต่าง และอะไรอีกหลายอย่างที่ทำให้ร่างบางถึงกับอ้าปากค้าง
แต่งงานแล้วมันดีอย่างนี้เลยเหรอ !
แจจุงเริ่มสำรวจห้องของตัวเองเรื่อยๆทั้งห้องน้ำ ห้องนอน สุดๆไปเลยแฮะ จนมาถึงประตูบานหนึ่ง ร่างบางไม่ลังเลกระชากประตูออกมาเต็มแรง
"อ๊ากกกกกกกกกกก..."ทันทีที่ประตูถูกเปิด ร่างสูงผู้เป็นเจ้าของห้องกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ ทำเอาร่างบางรีบเอามือเล็กๆมาปิดตาเอาไว้ ไม่เห็นๆ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น อ๊ายย...
"เฮ้ !! จะเข้ามาทำไมไม่หัดเคาะประตูก่อนเล่า !"ยุนโฮพูดก่อนจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จ
"ไม่เห็น...ไม่เห็น...ไม่เห็น"ร่างบางยังคงพึมพำซ้ำๆ ทำให้ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหา
"ลืมตาได้แล้ว"
"ไม่เห็น..ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"
"นี่ !ลืมตาสิ ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว"ยุนโฮดึงมือของแจจุงออกเบาๆ
"O_O"แจจุงมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเป็นประกาย
"มองอะไร"ถามเบาๆเมื่อเห็นร่างบางจ้องอยู่
"ห้องนายกับฉันติดกันเหรอ??"
"อืม ประตูนี่มันเปิดเชื่อมหากันได้"
"T^T"แจจุงเบ้ปากนิดๆอย่างน่ารัก แล้วทำแก้มป่อง
"นายนี่หน้าเหมือนปลาทองจังเลยนะ"
"ว่าไงนะ ! - _ - "
"ฮะๆๆ ก็เวลานายทำแก้มป่องแบบนั้น มันเหมือนปลาทองเดินได้เลย"
"หนอยย..นายเองก็เป็นหมี !"
"หา?นายบอกฉันเป็นหมีเหรอ - _ -^^ "
"ใช่ นายเป็นคุณชายหน้าหมี ปัง!! "แจจุงปิดประตูเร็วๆแล้วรีบล็อคประตู
"นี่ !!เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะแจจุง กล้าดียังไงมาบอกว่าฉันเป็นหมี เปิดสิ !!"
"คิกๆๆคุณชายหน้าหมีโกรธซะแล้ว>_<"
โต๊ะอาหารที่กำลังถูกจัดเตรียมเพื่อรอเหล่าสมาชิกในบ้านให้ลงมารับประทานอาหาร สาวใช้นำอาหารที่เพิ่งทำเสร็จมาวางไว้บนโต๊ะ ผู้เป็นเจ้าของบ้านชอง ยุนซอกเดินลงมาก่อนเป็นคนแรกตามด้วยภรรยาและลูกชาย ว่าแต่..ลูกสะใภ้อยู่ไหนล่ะ
"แจจุงยังไม่ลงมาอีกเหรอ"ยุนซอกถามสาวใช้ ก็แน่ล่ะตอนนี้ทุกคนในโต๊ะกำลังรอคุณหนูของบ้านอยู่คนเดียวนี่น่า
"เดี๋ยวดิฉันจะขึ้นไปตามให้ค่ะ"สาวใช้ตอบรับคำก่อนจะรีบเดินไปยังบันได แต่ก็ต้องหยุดชะงัก
"สายแล้วๆๆๆ !!! >_<"
"คะ...คุณหนู =_="
"อ๊ะ !!อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน ผมขอตัวก่อนนะครับ"แจจุงหยุดอยู่ตรงโต๊ะอาหารก่อนจะก้มหัวลาทุกคนที่โต๊ะ
"จะไปไหน"ยุนโฮลุกขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทีที่เร่งรีบของร่างบาง ทำให้คนอื่นรอทานข้าว แล้วยังจะรีบไปไหนอีกล่ะ
"ก็นี่มันเจ็ดโมงครึ่งแล้ว รถเมล์ใกล้จะออกแล้วนี่!"
"=_="
"อะไร..ทำหน้าอย่างนั้นทำไม นายก็เหมือนกันมัวชักช้าอยู่ได้ อยากไปร.ร.สายรึไง"
"O_O"ทั้งยุนซอก ดึลเร ยุนโฮหรือแม้แต่สาวใช้ทุกคนต่างก็มองร่างบางก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน
"ฮะๆๆๆ"
"=_="
"แจจุง"ยุนซอกเรียกแจจุงเบาๆ อะไรกันอยากทำให้ผมสายไปมากกว่านี้เหรอ!
"ครับ"ถึงจะอย่างนั้นแจจุงก็ยังรู้กาลเทศะ ขานรับตามที่ผู้ใหญ่เรียก
"ทำไมจะต้องไปรถเมล์ล่ะ"
"อ้าว แล้วจะให้ผมไปร.ร.ด้วยรถอะไรล่ะครับ =_="
"ฮะๆๆ ก็รถบ้านเราไง ^-^ "
ระ...รถบ้านเรา....??
จริงด้วยสิแจจุง ลืมไปเลยว่า......
บ้านหลังนี้มีรถหลายคันเลยนี่น่า.......
รถเบนซ์สีดำเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ คนขับรถบังคับรถไปยังร.ร.มัธยมฮันกุก ร.ร.ที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆในกรุงโซล
"อ๊ะ!นี่ๆยุนโฮ นั่นไงรถเมล์ที่ฉันนั่งเป็นประจำ"แจจุงมองรถเมล์สีน้ำเงินขีดขาวที่ร่างบางใช้บริการอยู่ทุกๆวัน
"นายชอบนั่งรถเมล์เหรอ"ร่างสูงถามเบาๆแต่สายตาก็ยังมองรถเมล์คันนั้นที่แจจุงชี้ให้ดู
"อืม จะว่าไปก็ไม่ชอบหรอก แต่ถ้าไม่นั่งแล้วฉันจะไปร.ร.ยังไง"ร่างบางหันมาตอบกับยุนโฮ
"อ่อ งั้นเหรอ"
"แล้วนายล่ะ ชอบนั่งรถอย่างนี้ไปร.ร.เหรอ"
"อันที่จริงก็อยากขับรถมาเองมากกว่า แต่ช่วงนี้ขี้เกียจน่ะ"
"นายขับรถเป็นด้วยเหรอ??O_O"ร่างบางเบิกตากว้าง โห...คนอะไรทำเป็นซะทุกอย่าง
"ดูเหมือนนายจะยังไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉันเท่าไหร่นะ ลงเถอะ ถึงร.ร.แล้ว"ยุนโฮตอบแล้วหยิบกระเป๋าลงจากรถ...ก็แล้วไงล่ะ ฉันไม่รู้เกี่ยวกับตัวนายแล้วผิดรึไง ชิ !!
"แจจุง!!"
"ชางมิน"
"แหม..วันนี้มีคนขับรถมาส่งเลยนะ ฮะๆๆ"
"ตลกนักรึไง - _ - "ร่างบางจ้องหน้าชางมินอย่างเอาเรื่อง
"นี่!แจจุง เย็นนี้มารอตรงนี้เหมือนเดิมล่ะ"ร่างสูงตะโกนบอกก่อนจะเดินเข้าอาคารเรียนไป
"คุณนายชองครับ เข้าห้องเรียนกันเถอะครับ ^o^"ชางมินพูดประชดใส่ ก่อนจะเดินนำหน้าร่างบางไปยังห้องเรียน
ให้ตายสิ แม้แต่เพื่อนสนิทตัวเอง มันยังกล้าทำอย่างนี้เลย !
เสียงพูดคุยในห้องเรียนวันนี้ดังกว่าปกติ ทำให้คนสวยถึงกับงง เรื่องที่เขาแต่งงานกับยุนโฮมันนานแล้วนะ หรือว่ายังไม่เลิกพูดเรื่องนี้กันอีก
"เพื่อนๆในห้องยังพูดเรื่องของฉันอยู่อีกเหรอ"แจจุงถามชางมิน ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ
"เปล่าหรอก ส่วนน้อยน่ะที่พูด"
"แล้วคุยเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย"
ปังๆๆ!!
"หยุดคุยกันได้แล้ว ตื่นเต้นกันมากไปนะยะ"อาจารย์สุดโหดถือไม้เรียวก่อนจะฟาดที่กระดานเหมือนปกติ ว่าแต่...มีอะไรให้ตื่นเต้นงั้นเหรอ??
"เอาล่ะ วันนี้มีนักเรียนเข้าใหม่ คงไม่ต้องอธิบายอะไรมาก พวกเธอทั้งหลายก็รู้กันอยู่แล้วนี่เนอะ อะแฮ่ม..เข้ามาเลยจ้ะ^o^"น้ำเสียงที่ถูกดัดจนหวานเลี่ยน ทำให้แจจุงหันไปอ้วกล้อเลียนอาจารย์เงียบๆ แต่ร่างบางก็หันไปเมื่อบุคคลที่อาจารย์เรียกก้าวเข้ามาในห้อง
"อ๊ายยยยย..."
"โห..เท่ห์สุดๆไปเลย"เหล่านักเรียนหญิงมองนักเรียนใหม่ด้วยสายตาหวานฉ่ำ ล่องลอย(เหอๆ=_=)
"แนะนำตัวหน่อยสิจ้ะ^-^"อาจารย์ยังคงทำเสียงหวานเลี่ยนเหมือนเดิม นั่งทำให้แจจุงคิดอยากจะอ้วกจริงๆก็ครั้งนี้แหล่ะ
"สวัสดี ผมชื่อปาร์ค ยูชอน"
"อ่า...ปาร์ค ยูชอน เธอมาจากที่ไหนจ๊ะ"
"ผมมาจากประเทศอเมริกาครับ"
"ว้าว >_< นักเรียนนอกซะด้วย ฮิๆๆ"ร่างบางมองเพื่อนนักเรียนหญิงอย่างไม่เข้าใจ ลืมไปเลย..ว่าห้องเรามันบ้าผู้ชาย !
"เอาล่ะ นั้นก็เลือกที่นั่งเอาเลยนะ"
"ครับ ^-^ "ยูชอนก้มหัวให้อาจารย์ก่อนจะเดินเลือกที่นั่ง ร่างสูงเหลือบไปเห็นร่างบางที่นั่งอยู่ อืม..ที่นั่งข้างหลังคนนี้ว่างอยู่ นั้น..ก็นั่งตรงนี้แล้วกัน
"ต้อนรับเพื่อนใหม่ดีๆด้วยนะ ไปก่อนนะจ้ะ...ยูชอน"ทันทีที่อาจารย์สุดโหดเดินออกจากห้อง เหล่านักเรียนหญิงมากมายก็มายืนล้อมอยู่ที่โต๊ะของร่างสูง ยูชอนยิ้มเล็กน้อยถึงท่าทีของพวกผู้หญิง
แต่ดูท่าคนที่จะอารมณ์เสียในตอนนี้ คงจะเป็นคนสวยข้างหน้าซะมากกว่า..อะไรกัน ก็แค่นักเรียนใหม่.....
********************************************************************
"ยุนโฮ ชีวิตแต่งงานเป็นยังไงบ้างล่ะครับ"แทจุนเพื่อนสนิทของร่างสูงถามอย่างนึกตลก
"ก็ดี มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร"
"แล้วมีอะไรเกิดขึ้น....เมื่อคืนนี้น่ะ มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า"
"อะไรที่ว่าน่ะ หมายความว่าไง?? ฮะๆ"ร่างสูงตบหัวเพื่อนรักเบาๆหนึ่งที ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"แล้วไงล่ะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเหรอ"
"จะมีอะไรได้ ฉันกับแจจุงนอนกันคนละห้อง เราพึ่งจะอายุ 18 นะ"
"โธ่...T^T"ร่างสูงมองเพื่อนของตัวเองที่ทำหน้าเซงๆ แล้วนึกถึงเรื่องเมื่อคืน..อันที่จริงแจจุงก็ทำน้ำลายเปื้อนมือเขานี่น่า
"แต่มันก็มีบ้างล่ะนะ"
"เหอะๆ ฉันกะแล้วเชียว"
"............"
"อ้าวฮารึล หวัดดี.."
ร่างเล็กมองยุนโฮก่อนจะพยักหน้าเบาๆ สายลมแผ่วเบาที่พัดเข้ามา...ช่วยบอกหน่อยสิ ว่าฉันรู้สึกยังไงในตอนนี้...
.................
.....................................
..............................................
.........................................................
"คุณพ่อไม่รักคุณแม่แล้วเหรอคะ!"ฮารึลสาวน้อยอายุ 16 ปีถามผู้เป็นพ่อ แม่ของเธอตายตั้งแต่เธออายุได้ 5 ขวบ แต่สิ่งที่เธอผิดหวังมากที่สุดก็คงเป็นเพราะพ่อของเธอกำลังจะแต่งงานใหม่
"ลูกเข้าใจผิดแล้วนะฮารึล ผู้หญิงคนนี้เป็นคนดีจริงๆนะ"
"ไม่เอา ถึงยังไงหนูก็ไม่อยากมีแม่ใหม่ ฮึก..."
"ฮารึล..."
"คุณพ่อใจร้ายที่สุด ฮือออ..."
"ฮารึลลูกจะไปไหนน่ะ ฮารึล!!"
คุณพ่อใจร้าย..คุณพ่อไม่รักคุณแม่แล้ว ฮึก...ผู้หญิงคนนั้นจะมาแทนที่คุณแม่ไม่ได้ ฮือออออ...
"เช็ดหน้าซะสิ"
"เอ๋??"
"เช็ดหน้าก่อนเถอะ"
"ขะ..ขอบใจ"
"ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ"
"คุณพ่อไม่รักคุณแม่"
"หืม??"
"ฮึก..คุณพ่อจะแต่งงานใหม่..ฮือออ"
"เธอนี่งี่เง่าจังเลย"อะไรกัน..ไม่ปลอบใจแล้วยังจะมาว่าอีก
"พ่อของเธอคงอยากให้เธอมีแม่เหมือนคนอื่นๆ"
"............"
"เขาทำอย่างนี้เพื่อเธอนะ"
"นายรู้ได้ยังไง"
"เชื่อเถอะนะ พ่อของเธอน่ะ ท่านคงรักเธอมาก"
"จริงๆน่ะเหรอ"
"อืม^-^ "
ครั้งแรก.....ที่ฉันเจอกับเขา.....
คนที่มีชื่อว่าชอง ยุนโฮ.....
ถึงจะไม่รู้จักกันแต่สิ่งที่เราสองคนเหมือนกันคือความเหงา....
ต้องขอขอบคุณค่ำคืนนั้น......
ค่ำคืนที่ฉันหนีออกจากบ้าน ทำให้ฉันได้มาพบกับนาย.....
นายยังไม่ลืมมันใช่มั๊ยยุนโฮ.....
นายคงยังไม่ลืมคืนนั้นที่เราพบกัน......
และยังไม่ลืมฉัน..ชิน ฮารึล.....
TBC
ความคิดเห็น