คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
"แล้วยุนโฮนะ ก็โยนบาสจากแป้นฝั่งนี้ไปอีกฝั่งหนึ่งเลยล่ะ !"
"ว้าว O_O ยุนโฮเนี่ย เก่งสุดๆเลยเนอะ"
บทสนทนาที่ฟังดูเกินจริง ทำให้แจจุงเองอดหมั่นไส้ไม่ได้ ไอ้ยุนโฮที่ว่าเนี่ย มันไม่ได้เก่งขนาดนั้นซักหน่อย !
"เฮ้อออ...."
"เป็นอะไรไป"
"ชางมิน ทำไมวันนี้นายถึงมาสายอย่างนี้ล่ะ"
"ก็เมื่อวานฉันเพลียนี่น่า ก็เลยหลับยาวไปหน่อย"
"ฉันเบื่อจะแย่อยู่แล้ว =_="
"ฮะๆ เป็นอะไรไปล่ะ"
"ก็เพราะที่นายแข่งบาสเมื่อวานนี้น่ะสิ โดยเฉพาะนายคนที่ชื่อยุนโฮน่ะ ฉันฟังชื่อหมอนี่จนจะอ้วกอยู่แล้ว"
"ฮ่าๆๆ ก็มันแน่อ่ะ ในเมื่อพวกฉันมันดังนี่"ชางมินหัวเราะก่อนจะพูดอย่างหลงตัวเอง(เหอๆๆ=_=)ทำเอาแจจุงต้องส่งสายตาอาฆาตไปให้หนึ่งที
"ปังๆๆ !!! ยัยพวกเด็กแก่แดดทั้งหลาย หยุดคุยกันได้แล้ว ตอนนี้จะเริ่มเรียนหนังสือซะที"อาจารย์สุดโหดใช้ไม้เรียวฟาดที่กระดานเสียงดัง จนทำให้พวกนักเรียนหญิง(ที่คุยเรื่องยุนโฮ)สงบปากสงบคำแล้วหันไปที่อาจารย์หน้าห้อง นั่นทำให้แจจุงรู้สึกขอบคุณอาจารย์ซะจริงๆ ยังดีนะที่อาจารย์เข้ามาเร็ว ไม่อย่างนั้นล่ะก็เราเองก็คงจะชักตายคาห้องเรียนแน่ๆ
******************************************************************************
"ฮารึล"
"............"
"เฮ้ !! ยัยฮารึล !!"
"หา!?!"
"เป็นอะไรน่ะ วันนี้ดูเหม่อๆนะ"
"ปะ..เปล่า"ถึงปากจะตอบออกไปอย่างนั้น แต่ในใจกลับคิดเรื่องเมื่อวาน ยุนโฮชอบเรางั้นเหรอ แต่...ฉันคิดกับนายแค่เพื่อนจริงๆยุนโฮ ตอนนี้นายจะรู้สึกยังไงบ้างนะ..
"ยุนโฮวันนี้แกเป็นอะไรไปวะ แกเงียบทั้งวันเลยนะเว้ย"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไร"ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องเรียนแล้วเหลือบไปมองร่างเล็กนั่งอยู่ที่โต๊ะ แต่ยุนโฮก็ไม่คิดที่จะเอ่ยปากทักทายฮารึล เพียงแค่ฉันมองหน้าเธอ ฉันก็แทบจะขาดใจอยู่แล้ว..ฮารึล
ปัง !! ร่างเล็กที่เริ่มหมดความอดทนเดินเข้าไปตบโต๊ะของยุนโฮจนเสียงดัง ใครจะไปทนได้ โทรไปก็ไม่ยอมรับ แถมยังไม่ยอมพูดด้วยอีก ทักทายซักคำยังไม่มีเลย !
"ขอคุยด้วยหน่อยสิ ! "
"................"ยุนโฮเงยหน้ามองฮารึลก่อนจะเอ่ยปากพูดเป็นครั้งแรก
"เรื่องอะไร"
"ก็เรื่องระหว่างเราไง พูดกันให้รู้เรื่องดีกว่า"ฮารึลเดินออกไปนอกห้อง ทำให้ยุนโฮต้องเดินตามออกไป
ที่ดาดฟ้าของตึกมัธยมปลาย ร่างเล็กใบหน้าเป็นสีแดงจัดเพราะรู้สึกโกรธกำลังยืนรอคอยใครบางคนให้เข้ามา
"ยุนโฮ"
".........."
"เราคงจะคุยกันไม่รู้เรื่องหรอกนะ ถ้านายยังไม่ยอมพูดอะไรตอนนี้"
"จะให้ฉันพูดอะไรได้"น้ำเสียงแข็งกร้าวของร่างสูง ทำให้ฮารึลรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย
"........."
"ทั้งๆที่ฉันรักเธอหมดหัวใจ"
"........."
"ทั้งๆที่ยอมบอกกับเธอ ไม่ปิดบังความรู้สึกของตัวเอง อยากจะให้เธอได้รับรู้มันบ้าง"
"แต่สุดท้าย...เธอเองก็ยังทำร้ายความรู้สึกฉัน"
"ยุนโฮ..แต่เราเป็นแค่เพื่อน..."
"ถ้าให้ฉันต้องเจ็บปวดคิดกับเธอแค่เพื่อนอีกล่ะก็"
".........."
"ฉันเองก็คงทนไม่ได้"
".........."
"เราห่างกันบ้างเถอะนะ"ทันทีที่พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปจากดาดฟ้า เหลือไว้เพียงแค่หยาดน้ำตาของร่างเล็กที่ทรุดลงไปกับพื้น อย่าร้องสิฮารึล เธอเป็นคนทำให้ยุนโฮต้องเสียใจนะ...เธอเป็นคนทำมันเองนี่
**********************************************************************
"กลับมาแล้วครับ"
"อ่า..แจจุง วันนี้ทำไมกลับช้าจังล่ะลูก"
"พอดีผมไปเยี่ยมแม่ของชางมินนะครับ แม่เขาไม่ค่อยสบาย"
กริ๊งงงงง ~ ~......
"เดี๋ยวแม่รับเองจ้ะ ลูกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ แล้วค่อยลงมากินข้าวกัน ^-^"
"ครับ"แจจุงพูดก่อนจะเดินไปที่ห้อง ทำไมแววตาของแม่ถึงได้ดูกังวลขนาดนั้นล่ะ...
"อึนนาพูดค่ะ"อึนนากรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
"สวัสดีครับคุณอึนนา จำผมได้รึเปล่าครับ"
"เอ่อ..ขอโทษด้วยนะคะ ฉันจำไม่ได้หรอกค่ะ"
"ผมชอง ยุนซอกครับ"
************************************************************************
ในห้องน้ำที่ตอนนี้ร่างบางกำลังอาบน้ำอย่างสบายใจอยู่ หมอกไอสีขาวๆเกาะกระจกจนพร่ามัว แจจุงเช็ดตัวช้าๆซับเอาความเปียกชื้นไปจากตัว ก่อนจะค่อยๆสำรวจใบหน้าของตัวเองในกระจก ผิวขาวเนียนละเอียด ตากลมโต ผมสีดำ ริมฝีบางแดงสด ทุกๆอย่างรวมอยู่ในตัวของผู้ชายหน้าสวยคนนี้
"เฮ้อ..ทำไมฉันถึงเกิดมาสวยขนาดนี้นะ =_= (แจคิดไรน่ะ!!!!!!!!!!)"แจจุงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินลงไปยังชั้นล่าง กลิ่นหอมของแกงกิมจิฝีมือแม่ของเขาลอยมาเตะจมูก ทำเอาแจจุงรีบวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว
"แม่ครับ ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว"
"อ่อ..จ้ะ กินข้าวกันเถอะ.."แจจุงสังเกตุถึงท่าทางที่ดูแปลกๆของแม่ แต่ก็ยังนั่งกินข้าวต่อไป
"เอ่อ..แม่จำได้ว่าวันนั้นลูกไปดูชางมินแข่งบาสเก็ตบอลใช่มั๊ยจ๊ะ"
"ครับ ทำไมเหรอครับ"
"ปะ..เปล่าจ้ะ"
".............."แจจุงมองหน้าแม่อย่างงงๆแต่ก็ยังตักข้าวเข้าปากเหมือนเดิม
"แล้ว..ลูกได้เห็นคุณชายยุนโฮรึเปล่า"
"แค่กๆๆ =_="ทันทีที่ได้ยินชื่อของยุนโฮแจจุงก็ถึงกับสำลักออกมา นี่ขนาดกลับมาบ้านก็ยังไม่วายได้ยินชื่อไอ้หมอนี่อีก โลกนี้มันอะไรกันวะ ! หมอนั่นเป็นเทพเจ้ารึไง มีแต่คนเรียกชื่ออยู่ได้
"เป็นอะไรไปแจจุง"
"ปะ...เปล่าครับ ผมแค่สำลักนิดหน่อย แค่กๆ"
"อ่ะจ้ะ.."
"แล้วทำไม..อยู่ดีๆแม่ถึงได้ถามถึงหมอนั่น..เอ่อคุณชายยุนโฮล่ะครับ"
"เอ่อ...แจจุง แม่มีเรื่องบางอย่างจะบอกกับลูก"
"เรื่องอะไรเหรอครับ??"แจจุงถามผู้เป็นแม่ในขณะที่กำลังกลืนแกงกิมจิร้อนๆลงคอ
"ลูกต้องแต่งงานกับคุณชายชอง ยุนโฮ"
"พรวดดดดดด.........!!!!!!! O_O"
"=_="
*************************************************************************************
ที่คฤหาสน์ตระกูลชอง ร่างสูงผู้เป็นเจ้าของบ้านเดินด้วยใบหน้าเคร่งเครียดเข้าไปในบ้าน ในสมองกำลังสับสน ถึงยังไงฉันก็สัญญาไว้กับนายแล้วคิม แจอึน ฉันจะไม่ผิดสัญญานี้....
คฤหาสน์ตระกูลชองที่แสนกว้างใหญ่แต่กลับเงียบสงบ แฝงความเงียบเหงา ภายในตัวบ้านตกแต่งด้วยเครื่องเรือนชั้นดี ชอง ยุนโฮเดินลงมายังห้องโถงแล้วก็ต้องพบกับผู้เป็นพ่อ...ปกติแล้วพ่อจะไม่กลับเร็วขนาดนี้นี่น่า
"อ้าว วันนี้พ่อกลับเร็วจังเลยล่ะครับ"
"พอดีมีเรื่อง....สำคัญต้องคุยกับลูกน่ะ"ใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของชอง ยุนซอก เนื่องจากเขาต้องเคร่งเครียดอยู่กับธุรกิจโรงแรมรายใหญ่ที่เป็นเจ้าของอยู่ แต่เขาก็เชื่อมั่นว่าสักวันลูกชายคนเดียวของเขาชอง ยุนโฮ จะช่วยสานต่อธุรกิจของเขาได้
"เรื่องสำคัญ??"
"ยุนโฮ.. ลูกต้องแต่งงาน"
"หา???? O_O"
"ซึ่งคนที่จะเป็นคู่แต่งงานของลูกเขาชื่อว่า คิม แจจุง"
TBC
ความคิดเห็น