คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! >_<"
"โรงเรียนฮันกุกเป็นฝ่ายชนะ!!!!!!"
"อ๊ายยยย...รุ่นพี่ยุนโฮเท่ห์สุดๆไปเลย >_<"
"เธอเห็นท่าเมื่อกี๊รึเปล่า พี่ยุนโฮชู้ตบาสโดยไม่ต้องส่งให้ใครเลย ^o^"
"นี่..เธอว่ารุ่นพี่ยุนโฮมีแฟนรึเปล่าาา"
"เอ..ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ฉันไม่เคยเห็นรุ่นพี่ยุ่งกับใครเลย เอ๊ะ !! แต่รุ่นพี่ยุนโฮก็สนิทกับพี่ฮารึลนะ"
"พี่ฮารึล??คนที่เป็นดาวร.ร.เราน่ะเหรอ"
"อื้มมม"
"เฮ้อออ...ฉันก็หมดหวังน่ะสิ T^T"
เสียงพูดคุยของสองสาวรุ่นน้องเข้าไปอยู่ในหูของหนุ่มหน้าสวย คิม แจจุง ตากลมโต บวกกับขนตางอนเป็นแพ หันไปมองสองสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ วันนี้มีนัดแข่งบาสเก็ตบอลระดับโรงเรียน ซึ่งอันที่จริงแจจุงก็ไม่ได้สนใจในกีฬาชนิดนี้ เว้นแต่เพื่อนตัวแสบ ชิม ชางมินลงแข่งขันด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มานั่งฟังเสียงพูดคุยระรื่นของรุ่นน้องแน่ๆ
"ไง ชนะแล้วนี่"แจจุงหันพูดกับเพื่อนรักที่เดินมาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า
"เฮ้อ...เหนื่อย แต่ดีใจสุดๆ"แจจุงมองชางมินก่อนจะค่อยๆทำแก้มป่องแล้วพองลมออกมา
"ชางมิน กลับบ้านนนน"เสียงออดอ้อนของแจจุงทำให้ชางมินถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
"โอเค นั้นไปกันเถอะ"
**********************************************************************************
"ยุนโฮวันนี้ไปฉลองกันหน่อยดิวะ ทีมเราชนะทั้งทีไม่ไปฉลองซักหน่อยเหรอ"
"ไม่ล่ะว่ะ วันนี้รู้สึกเหนื่อยๆ ขอบายดีกว่า"
"เออๆ นั้นพวกฉันไปก่อนนะเว้ย"
"เออ"
ครืดๆๆ(มันคือเสียงโทรศัพท์ =_=)
ยุนโฮมองที่หน้าจอโทรศัพท์แล้วก็ถึงกับยิ้มออกมา เมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น ชิน ฮารึล เพื่อนสนิทของเขาเอง
"ยุนโฮ ! "เสียงหวานๆดังขึ้นหลังจากที่ยุนโฮกดรับสาย เรียกรอยยิ้มของเจ้าของเครื่องได้อีกระรอกหนึ่ง
"ไม่มีคนชื่อนี้ครับ"
"เอ๋??นี่ไม่ใช่ยุนโฮเหรอ"แม้ว่ายุนโฮจะดีใจที่ฮารึลโทรมา แต่จริงๆแล้วเขาก็รู้สึกน้อยใจที่ฮารึลจำเสียงเขาไม่ได้
"คงงั้นแหล่ะครับ"
"ถ้างั้นขอโทษด้วยนะคะ สงสัยว่าฉันจะคิดถึงเพื่อนฉัน เอ่อ..ยุนโฮนะค่ะ ก็เลยโทรผิด"คำพูดของฮารึลทำเอายุนโฮหน้าขึ้นสี แก้มทั้งสองข้างเป็นสีแดงระเรื่อ
"คุณคิดถึงยุนโฮงั้นเหรอครับ"
"ค่ะ ฉันคิดถึงยุนโฮค่ะ"
"............"
"ฉันรู้นะว่านายกำลังยิ้มอยู่น่ะ ถ้าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ล่ะก็ รีบมาหาฉันตอนนี้เลย"
"อืม"ถึงฮารึลไม่ได้บอกยุนโฮว่าเธออยู่ที่ไหน แต่ยุนโฮก็รู้อยู่ดีว่าจะต้องไปที่ไหน ร้านเค้กเล็กๆที่ตกแต่งอย่างน่ารัก เป็นที่ๆทั้งสองคนชอบมานั่งด้วยกัน และที่วันนี้ยุนโฮดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษก็เพราะว่าเขากำลังจะบอกบางอย่างกับฮารึล สิ่งที่เขาเก็บมันไว้ตลอดเวลาที่รู้จักกับฮารึล แม้จะยังไม่มั่นใจว่าฮารึลจะตอบตกลง แต่ยุนโฮก็ไม่สามารถที่จะเก็บความรู้สึกเหล่านี้เอาไว้ได้อีกแล้ว วันนี้แหล่ะ...ฉันจะสารภาพรักกับเธอฮารึล
***************************************************************************
บรรยากาศยามค่ำคืนของกรุงโซล ร่างเล็กๆกำลังเดินทอดไปตามถนนที่มุ่งตรงไปบ้านของเขา แจจุงเป่ามือเบาๆเพื่อเรียกความอบอุ่น ก็ในเมื่ออากาศมันหนาวขนาดนี้นี่น่า ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด ตอนนี้แม่คงรอเราอยู่แน่ๆ
"ถ้ามันไม่มีเงินมาใช้เราล่ะครับ หัวหน้าจะจัดการยังไงกับมัน"
"หึหึ ถ้ามันไม่มีเงิน มันก็ต้องเอาอย่างอื่นมาแลก"
"อะ...อะไรเหรอครับ??"
"เดี๋ยวก็รู้ หึหึ"
แจจุงฟังบทสนทนาที่ดังแว่วมาก่อนจะหันไปมองผู้ชายสองคนที่รูปร่างสูงใหญ่เหมือนมาเฟีย
"แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว.......!!"ทันทีที่เท้าเล็กก้าวเข้ามาในบ้าน แจจุงก็ต้องตกใจกับสภาพบ้านในตอนนี้ แจกันที่แม่ของเขามักจะชอบเอาดอกกุหลาบสึแดงสดมาประดับ ตอนนี้มันแตกกระจายอยู่กลางห้อง แล้วยังไม่รวมถึงข้าวของเครื่องใช้ที่แตกเกลื่อนกลาด
"แม่ !!!"แจจุงรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาของแม่ โถ่เอ๊ย !!แม่ไปอยู่ไหนกันนะ
"แจจุง ลูกกลับมาแล้วเหรอ....อ๊ายยย!!"
"แม่ !!!"แจจุงรีบตรงเข้าไปกอดแม่ของเขา ถึงข้าวของจะเสียหาย แต่ก็ยังดีที่แม่ไม่เป็นไร
"ทะ...ทำไมข้าวของถึงได้..."คิม อึนนา หญิงหม้ายที่อยู่กับลูกชายคนเดียวของเธอ เนื่องจากสามีของเธอตายด้วยโรคหัวใจ ทำให้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่กับลูกชายสองคนเพียงลำพัง
"มันเกิดอะไรขึ้นครับแม่ ทำไมข้าวของบ้านเราถึงได้แตกกระจายอย่างนี้"
"แม่...แม่ไม่รู้"
"Y_Y"
"หรือว่า......"
"หรือว่าอะไรครับ??"
"ไม่มีอะไรหรอก แม่ขอตัวไปพักผ่อนหน่อยนะ วันนี้แม่เหนื่อย"
"อ่า...ครับ"แจจุงมองตามผู้เป็นแม่ด้วยใบหน้างงๆ แต่เขาก็ไม่ได้ฉุกใจอะไรขึ้นมา หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ !...
*********************************************************************************
กริ๊ง....!!เสียงกระดิ่งดังขึ้นต้อนรับแขกเข้ามาในร้านอีกคน ยุนโฮมองไปตามโต๊ะแต่ละตัวที่ตั้งอยู่ในร้าน ก่อนจะสังเกตุเห็นมือเล็กๆกำลังโบกเรียกเขาอยู่
"มาช้าจังเลยล่ะ!"
"ก็วันนี้รู้สึกเหนื่อยๆน่ะ เธอก็รู้ว่าฉันพึ่งแข่งบาสเสร็จ"
"เชอะ !! เห็นบาสสำคัญกว่าเพื่อนคนนี้ได้ยังไง"ฮารึลทำปากเชิดขึ้นก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง
"ฮะๆ ทำหน้าอย่างนี้อีกแล้วนะ แล้วสั่งอะไรรึยัง"
"สั่งแล้วๆ เห็นฉันเป็นเพื่อนประเภทไหนกัน ฉันต้องสั่งให้อยู่แล้วล่ะ"ถึงใบหน้าจะยิ้มให้กับคำพูดของร่างเล็กตรงหน้า แต่ในใจกลับรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้ยินคำว่าเพื่อนจากปากบางๆนั่น ถึงยังไงวันนี้ฉันก็จะบอกเธอฮารึล...ฉันจะต้องบอกเธอ
ไม่นานนักเค้กบลูเบอร์รี่ 2 ชิ้นก็มาอยู่ตรงหน้า ยุนโฮมองเค้กอย่างชั่งใจก่อนจะตัดสินใจตักเค้กรสหวานเข้าปาก
"แก้มเลอะหมดแล้ว มุมมามจริงๆ"ยุนโฮเอื้อมมือไปเช็ดที่มุมปากของฮารึลเบาๆ
"ขอบใจนะ ^-^ "
ยุนโฮอดยิ้มไม่ได้กับภาพตรงหน้า เขาเหลือบมองนาฬิกาถึงได้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลา 1 ทุ่มแล้ว
"หือ?? กี่โมงแล้วเหรอ"
"1ทุ่มแล้ว "
"ว้าก..ทุ่มนึงแล้วเหรอ ฉันต้องรีบกลับบ้านแล้วล่ะ ลืมไปเลยว่าต้องเรียนเปียโนอีก"
"เอ่อ..เดี๋ยวก่อนสิ ทานเค้กให้หมดก่อนเถอะ"
"ไม่ได้อ่ะ ฉันต้องรีบไปเรียนเปียโน"
"แต่ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอนะฮารึล"
"นั้นเดี๋ยวฉันจะโทรหาละกันนะ..."ร่างบางพูดก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ แต่ก่อนที่จะทันพ้นโต๊ะที่เธอกับยุนโฮนั่ง
"ฉันรักเธอ"
"............."ฮารึลค่อยๆหันกลับมาหายุนโฮที่กำลังมองหน้าเธออยู่ด้วยสายตาจริงจัง
"ตลอดเวลาที่ฉันรู้จักกับเธอ ตอนแรกฉันคิดแค่ว่าเราจะเป็นเพื่อนกัน แต่ว่าตอนนี้....."
"หยุดเถอะ!!"
"............."
"ฉันไม่รู้จะพูดว่าอะไรยุนโฮ แต่...นายก็รู้ว่าฉันคิดกับนายแค่เพื่อน"
"............."
"ฉันดีใจนะที่นายมาชอบฉัน แต่เราสองคนคงเป็นได้แค่เพื่อน นาย..คงเข้าใจฉันนะ"ฮารึลพูดเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากร้าน ทิ้งไว้เพียงความเจ็บช้ำและความว่างเปล่าให้กับยุนโฮ ฮารึล..ฉันเข้าใจเธอ ต่อจากนี้ไปเราคงจะไม่เหมือนเดิม.......
TBC.....
ความคิดเห็น