คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9
'อึนนา....'น้ำเสียงที่สั่นเครือเอ่ยเรียกชื่อร่างระหงตรงหน้า ถึงอยากจะให้เธออยู่กับฉัน แต่ฉันก็ไม่สามารถทำร้ายความรู้สึกของเธอ
'พี่ยุนซอก ฉันคิดว่าเราสองคนคงเป็นได้แค่....'
'................'
'...พี่น้องกัน'
'ฉันเป็นได้แค่นั้นจริงๆเหรอ เป็นได้แค่พี่ชาย..เท่านั้นใช่มั๊ย'
'ตอนนี้เราก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันดีใจ...ที่พี่ชอบฉัน'
'ใช่!ฉันชอบเธอมาตั้งแต่ที่รู้จักกัน!!"
'ฉันกำลังจะแต่งงาน'
'ตะ...แต่งงาน'
'พี่คือพี่ชายที่แสนดีของฉัน ฮึก...เพียงแต่ฉันไม่อาจจะคิดกับพี่นอกจากพี่ชาย'
'เธอจะแต่งงานกับใคร....'
'ฮึก....ฮือ....'
'ไม่จริงใช่มั๊ย ไม่ใช่มันใช่มั๊ยอึนนา'
'ฉันจะแต่งกับคิม แจอึน'
.................
...............................
..............................................
ภายในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ตระกูลชอง แจจุงนั่งอยู่คนเดียวในความมืด ก็คนอื่นเข้านอนกันหมดแล้วนี่น่า เฮ้อ....
"ยังไม่นอนอีกเหรอ"เสียงที่ทำลายความเงียบของร่างสูง ทำให้ร่างบางตกใจเล็กน้อย แต่นั่นยิ่งทำให้แจจุงไม่อยากจะเห็นร่างสูงเข้าไปอีก....
"ไม่ค่อยง่วงน่ะ"
"เฮ้อ......"ยุนโฮถอนหายใจเบาๆก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆร่างบาง
"นี่ เขยิบออกไปหน่อยไม่ได้รึไง โซฟาออกจะกว้าง"แจจุงมองร่างสูงอย่างหมั่นไส้ ก็ตูสิ..โซฟากว้างขนาดนี้ ยังจะมานั่งเบียดกันอยู่ได้
"ฮ้าววว..."ร่างสูงหาวก่อนจะขยี้ตาเบาๆ
"ง่วงก็ไปนอนสิ ไปสิ ชิ่วๆๆ"
"ขอยืมตักหน่อยนะ"ยุนโฮพูดเร็วๆแล้วดึงเอาตักของแจจุงมาเป็นหมอน...ยุนโฮ...นายนี่ชอบทำให้ฉันหวั่นไหวทุกครั้งเลยนะ
"อ๊ะ!"
"ตัวนายยัดนุ่นเข้าไปรึไง"
"อะ..อะไรนะ!>//<"ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อบริเวณแก้ม
"ก็มันนิ่มยังกะตัวนายยัดนุ่นเข้าไปเลย"
"..................."
"เฮ้อ....ปลาทองเดินได้...."ร่างบางมองร่างสูงบนตัก อะไรกัน...หลับง่ายขนาดนี้เชียว
"ยุนโฮ...."มือเล็กแตะที่หน้าเบาๆเพื่อปลุกหมีขาวตัวใหญ่ที่นอนอยู่
"..................."ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก......(เหอๆๆ)
"หลับจริงๆเหรอเนี่ย =_= "
ร่างบางหัวเราะเล็กน้อย คุณชายหน้าหมีเนี่ย หลับง่ายชะมัดเลยแฮะ..แล้วนี่เขาต้องยอมเป็นหมอนให้หมอนี่หนุนทั้งคืนรึเปล่าเนี่ย..
"ฮารึล....."เสียงที่เบาราวกับเสียงกระซิบ แต่ถึงยังไงแจจุงก็ยังได้ยินมันอยู่ดี
"................"ร่างบางมองร่างสูงที่ยังละเมอเรียกชื่อผู้หญิงคนนั้น...นายคงรักเธอมากสินะ แม้แต่ตอนหลับนายก็ยังละเมอถึงเธอ....
".........ฉันกลับไปรักเธอไม่ได้"
"ฮึก....."นัยน์ตาสีสวยคลอไปด้วยน้ำตาเล็กน้อย แจจุงกระพริบตาถี่ๆเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้กับความเจ็บปวด
เจ็บปวดที่นายยังรักเธอยุนโฮ....
เจ็บปวดที่นายยังลืมเธอไม่ได้....
เจ็บปวดที่ฉัน....รักนาย.....
**************************************************************************************
เช้าวันต่อมา ร่างบางรู้สึกเพลียเล็กน้อย เมื่อคืนกว่าไอ้คุณชายหน้าหมีจะตื่นก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง!แล้วยังจะมาทำให้ฉันต้องโกรธเรื่องผู้หญิงอีก สามีที่ไหนกันฮะ!ที่ทำตัวไม่ดีอย่างนี้!!
ปัง!เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องด้วยแววตาที่แปลกไป ยูชอนเดินมาที่โต๊ะก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม
"หวัดดียูชอน ^o^"
"อืม...."
"อะไรกัน!ไม่คิดจะทักกันเลยเหรอ"ร่างบางแก้มป่องเล็กน้อย วันนี้ยูชอนดูแปลกๆแฮะ
"............"
"ยูชอน..."
"............"
"นายจะไม่พูดกับฉันรึไง!"ริมฝีปากบางตะโกนอย่างหมดความอดทน ไม่สนุกหรอกนะ..ให้มานั่งเป็นบ้าพูดอยู่คนเดียวอย่างนี้น่ะ
"......ฉันคงมาช้าไป....."ถ้อยคำราบเรียบหลุดออกมา ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกจากห้อง
หมายความว่าไงน่ะ?....
นายกำลังคิดอะไรอยู่...ยูชอน....
ในห้องน้ำชายที่ตอนนี้ไร้ผู้คน มือหนารองรับน้ำ ก่อนจะสาดเข้าที่ใบหน้าของตนเอง ในใจคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
'.....พี่แจจุงแต่งงานกับพี่ชายของผม พี่ยุนโฮน่ะครับ'
ยุนโฮ....ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็ ยุนโฮคือคนที่เป็นนักกีฬาบาสของร.ร.แล้วก็ฮอทในหมู่สาวๆมากเลยนี่น่า แต่ทำไม..ถึงได้แต่งงานกับแจจุง ผู้ชายที่เป็นถึงนักบาสของร.ร.และฮอทในหมู่สาวๆคงไม่คิดจะแต่งงานกับผู้ชายด้วยกันเองไปได้
"เออ เดี๋ยวตามไป..."เสียงดังขึ้นพร้อมกับคนที่ก้าวเข้ามาในห้องน้ำ ยูชอนหันไปมองผู้ชายที่อยู่กับเขาแค่สองคนในห้องนี้
สายตาคมสองคู่จ้องมองกัน เพียงแต่ความหมายที่สื่อออกมาคนล่ะอย่าง
คนนี้น่ะเหรอ ชอง ยุนโฮ คนที่เป็นเจ้าของแจจุง....
ปาร์ค ยูชอน คนที่ช่วยจุนซูเอาไว้เหมือนที่ไอ้น้องตัวแสบมันบอก....
**********************************************************************************
ในห้องเรียนของชั้นมัธยมที่5 ร่างเล็กนั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เมื่อเช้าที่เขาเห็นพี่ยูชอนตอนเดินผ่านห้องเรียนไป ทำไม...สายตาของพี่ยูชอนถึงดูแปลกๆ รอยยิ้มที่มักจะเกิดขึ้นเวลาที่มีผู้หญิงมาทักทายกลับกลายเป็นแค่สายตาเย็นชาและว่างเปล่า ไม่ได้การล่ะ!ต้องไปถามพี่แจจุงให้รู้เรื่อง....!!
"พี่สะใภ้!"จุนซูเรียกพี่ชายคนสวยเสียงดัง ก่อนจะลากเก้าอี้ของชางมินมานั่ง
"อ้าว...จุนซู"
"พี่สะใภ้ วันนี้พี่ยูชอนเป็นอะไรเหรอฮะ"
"เฮอะ....พี่ไม่รู้หรอก...- _ -"ร่างบางพูดก่อนจะสะบัดหน้าเบาๆ
"เอ๋???"
"เชอะ!!"
"ท่าทางพี่สองคนจะทะเลาะกันแน่ๆเลย"
"ไม่รู้ๆๆ ใครจะไปสนใจล่ะ - _ -^^"
ปัง!เสียงปิดประตูดังขึ้น ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องช้าๆ
"พี่ยูชอน!"
"...จุนซู"
"พี่สองคนทะเลาะกันใช่มั๊ย"
"จุนซู....ไม่ต้องสนใจหรอกน่า"ร่างบางบอกกับน้องชายน่ารักที่ตอนนี้ไปเกาะแขนยูชอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"อะไรกันล่ะ....พี่สองคนทะเลาะกันอย่างนี้ไม่ดีเลยนะฮะ"
"แจจุง..."ร่างสูงเอ่ยเรียกชื่อคนสวยที่นั่งอยู่
"..........."
".....แจจุง"
"..........."
"ไม่อยากพูดกับฉันแล้วเหรอ"
"แล้วทีฉันพูดกับนายล่ะ!"
"..........."
"นายก็ไม่ยอมพูดกับฉันนี่! คราวนี้รู้รึยังล่ะว่าเวลาพูดคนเดียวน่ะมันรู้สึกยังไง!! แล้วอย่างนี้จะให้ฉันยกโทษให้นายอีกเหรอ!! ถ้านายยังอยากจะเป็นเพื่อนกับฉันอีกล่ะก็ วันหลังก็ห้ามทำอย่างนี้อีก เข้าใจรึยัง!!"ริมฝีปากบางเริ่มร่ายคาถาเทศนาปาร์ค ยูชอนผู้สำนึกผิด เล่นเอาร่างสูงกับน้องชายน่ารักตรงหน้าเงียบสนิทเหมือนต้องมนต์สะกด ไม่เว้นแม้แต่คนในห้องก็เหมือนกัน
"ฮะๆๆๆๆ"ร่างสูงเมื่อได้สติ(จากคำเทศนาของคนสวย)ถึงกับหลุดหัวเราะ แจจุงเนี่ยเวลางอนแล้วตลกชะมัดเลย!
"หัวเราะอะไร บ้ารึไงล่ะ!"
"ฉันขอโทษนะแจจุง เมื่อเช้าฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะ"
"เชอะ!!"
"นายจะไม่ยกโทษให้ฉันเหรอ...."
"เฮอะ!!"
"นั้นเพื่อการขอโทษ ฉันจะเล่นเปียโนให้ฟังนะ"
"จริงเหรอO_O"
"อื้ม ก็วันนี้อาจารย์คาบนี้ไม่มานี่น่า"
"สัญญาต้องเป็นสัญญานายต้องเล่นเปียโนให้ฉันฟัง"
"ได้เลย"
"จุนซู...ไปฟังยูชอนเล่นเปียโนกันมั๊ย ^-^ "
"เอ่อ...ไม่ดีกว่าฮะ ผมมีเรียนน่ะ"
"อ่า...เสียดายจัง นั้นก็ไม่เป็นไร"
"ผมขอตัวก่อนนะพี่สะใภ้...."ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อแล้วเดินออกมาจากห้อง เพียงพอแล้วจุนซู....
แค่เห็นพี่ยูชอนมีความสุขก็ดีแล้ว.....
สายตาที่พี่ยูชอนมองพี่แจจุงมันช่างเหมือนที่เราเองมองพี่ยูชอน.....
นัยน์ตาสีน้ำตาลสวยคลอด้วยน้ำตาเล็กน้อย......
ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก ผมจะทำให้พี่รักผม...พี่ยูชอน!
...................
...............................
.............................................
ในห้องดนตรีร่างบางนั่งหลับตาฟังเสียงเปียโนที่ไพเราะที่ร่างสูงกำลังเล่น เครื่องดนตรีชนิดไหนก็ไม่เพราะเท่ากับเปียโนอีกแล้ว...ท่าทางเราจะชอบเปียโนเอามากๆเลยนะ คิกๆๆ
ตึง!!เสียงกระแทกฝ่ามือที่ดังขึ้นทำลายเพลงไพเราะเมื่อครู่ไปหมด ยูชอนจับหัวของตัวเองเบาๆ
"นายหยุดตรงนี้อีกแล้ว...."
"โทษทีนะ ฉันเล่นไม่ได้"
"นายเป็นอะไรรึเปล่ายูชอน ครั้งที่แล้วนายก็หยุดเล่นตรงนี้"
"เพลงนี้มันลึกซึ้งเกินน่ะแจจุง"
"เอ๋???"
"เพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันแต่งเอง....."
"โห...นายนี่เก่งสุดๆเลย"
"ฉันแต่งให้กับใครบางคน...."
"................."
"แต่ฉันไม่มีโอกาสที่จะเล่นให้เธอคนนั้นฟัง..."
"นายคงไม่อยาก...จะเล่นให้ใครฟังใช่รึเปล่า..."
"ไม่รู้...ฉันเองก็ไม่รู้..."
"................."
"................."
"นั้นกลับห้องกันเถอะ"ร่างบางพูดเบาๆบรรยากาศในตอนนี้มันอบอวลไปด้วยความเศร้าในอดีตที่พอสัมผัสได้
"อืม...."
ยูชอน.........อดีตที่ปวดร้าว.......
นายยังจดจำมันได้ใช่รึเปล่า ความทรงจำที่เจ็บปวด.....
................
.............................
..........................................
ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว ปาร์ค ยูชอนหนุ่มน้อยจากประเทศเกาหลีที่ต้องย้ายมาอยู่ที่อเมริกาตั้งแต่เด็กเดินข้างๆหญิงสาว ทั้งสองจับมือเดินเคียงคู่กัน
ถ้าหยุดเวลาได้ ก็อยากหยุดเอาไว้แค่ตรงนี้...
เพื่อจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดในวันข้างหน้า....
เจ็บปวดในวันนั้น...วันที่ไม่มีเธอ....
"ถึงบ้านแล้วเซยอน"
"ขอบใจนะที่มาส่ง...."
"อื้ม ก่อนนอนห่มผ้าด้วยล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย ช่วงนี้อากาศหนาว"
"รู้แล้วค่า คุณแม่...."ร่างระหงทำเสียงประชด ทำเอายูชอนถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย
"อาทิตย์หน้าวันเกิดเธอแล้ว แล้วฉันจะพาไปที่ที่หนึ่ง"
"ที่ไหนอ่ะ!!"
"ความลับ รอให้ถึงวันเกิดก่อนสิ"
"อะไรกัน !ฉันเกลียดความลับที่สุดเลย"
"เถอะน่า เข้าบ้านได้แล้วไป"
"เชอะ!!ยูชอนใจร้ายยย..."รอยยิ้มเล็กๆอย่างหมั่นไส้ปรากฎขึ้นบนริมฝีปากบางได้รูป ร่างสูงมองจนแฟนสาวเข้าบ้านไปจนเสร็จก่อนจะเดินกลับบ้านของตัวเอง
แต่ใครจะรู้ว่าร่างระหงเมื่อครู่ที่ยังยิ้มอยู่ หลังจากก้าวเข้าบ้านพ้นสายตาของยูชอนกลับนั่งร้องไห้อย่างหนัก ใบหน้าเนียนเปรอะเปื้อนด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย...
อาทิตย์หน้าวันเกิดฉัน....แต่มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่กับนาย...ยูชอน
26 มกราคม
ร่างสูงเล่นเปียโนเพลงที่ตัวเองแต่งขึ้น เพลงที่แต่งให้ใครบางคน....
เพลงที่มอบให้เป็นของขวัญ.....
ฉันแต่งเองเลยนะเซยอน...ฉันแต่งเพลงนี้ให้กับเธอ...
ตอนนี้เธอจะทำอะไรอยู่นะ กำลังรอฉันอยู่รึเปล่า ร่างสูงคิดก่อนจะถือโน้ตเปียโนแล้วเดินออกจากบ้าน....
ติ๊งต่อง!~~...ยูชอนกดออดอยู่ไม่นาน ร่างบางในวันนี้สวมเสื้อแขนยาวสีขาว กระโปรงสีดำคลุมเข่าพริ้วไหวเล็กน้อยเนื่องจากสายลมที่พัดผ่าน
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์...! ^-^ "
"นายเนี่ยชอบทำฉันเขินอยู่เรื่อยเลย...>//<"
"ไปกันเถอะ"ร่างสูงพูดเร็วๆก่อนคว้าเอามือคนตัวเล็กข้างๆมาจับไว้
ห้องดนตรีของไฮสคูลที่ร่างสูงเรียนอยู่ตอนนี้ว่างเปล่า ก็แน่ล่ะ วันนี้ยูชอนอุตส่าห์ขออาจารย์ใช้ห้องนี้เพื่อจะเล่นเปียโนให้เซยอนฟัง
ทั้งสองก้าวเข้ามาในห้อง เก้าอี้ตัวหนึ่งที่ถูกจัดอย่างสวยงามด้วยดอกกุหลาบสีแดงสดที่ประดับบริเวณขอบเก้าอี้ ร่างเล็กเดินช้าๆไปที่เก้าอี้ตัวนั้นก่อนจะนั่งลง ร่างสูงเดินเข้าไปจับจองเปียโนที่วางอยู่กลางห้อง ก่อนจะเริ่มเล่นเพลงที่ตัวเองแต่งให้กับคนรัก....
ท่วงทำนองของเพลงบรรเลงมาเรื่อยๆ ร่างบางรู้สึกได้ถึงน้ำที่คลอบริเวณดวงตา
"ยูชอน..."น้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่สั่นเครือเอ่ยเรียกชื่อร่างสูงที่ยังเล่นเปียโนต่อไป
"อย่าเพิ่งสิ ฉันยังเล่นเพลงนี้ให้เธอไม่จบเลย"
"ขอบคุณนะ..."
"..............."
"ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง..."
"ขอบคุณกับความรักที่มอบให้ฉัน..."ถึงตอนนี้ร่างสูงก็ยังเล่นเปียโนต่อไป ใกล้จะจบแล้วเซยอน ถึงท่อนสุดท้ายแล้ว แล้วฉันจะเดินไปกอดเธอเอาไว้...
"ฉันรักนาย...ตึง!!"เสียงเก้าอี้ที่ล้มลงดังขึ้นเรียกสติของร่างสูง ยูชอนหันมาข้างหลังช้าๆแม้ท่วงทำนองเพลงจะยังดำเนินไม่จบ แต่ดูท่าสิ่งที่สำคัญกว่านั้นกำลังไร้ลมหายใจ...
"เซยอน!!"ร่างระหงที่ล้มตัวลงกับพื้นไม่ขยับเขยื้อนแต่อย่างใด เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากจมูกได้รูป....อย่าทำอย่างนี้นะเซยอน...
อย่าจากฉันไปนะ....ฟื้นขึ้นมาหน่อยสิคนดี...
ในห้องผู้ป่วยฉุกเฉินร่างสูงนั่งกุมมือคนรักอยู่ข้างๆ หวังจะให้มือเล็กๆนี้ขยับหน่อยก็ยังดี ฮึก...ทำไมถึงไม่บอกฉันเซยอน ทำไมไม่บอกฉันว่าเธอต้องเข้ารับการผ่าตัดวันนี้
ใช่แล้ว...เซยอนป่วยเป็นโรคลูคีเมียระยะสุดท้าย ซึ่งจะต้องเข้ารับการผ่าตัดในวันนี้ แต่เมื่อร่างสูงบอกว่าจะพาเธอไปที่ที่หนึ่ง เธอกลับขอเลื่อนการผ่าตัดเพื่อจะได้อยู่กับยูชอน...
"ทำไม...ฮึก..ทำไมเธอไม่ยอมผ่าตัด ฮือ....."
".................."
"ห้ามเป็นอะไรนะ....ห้ามเป็นอะไรเด็ดขาดเลย...ฮึก"
"..ยะ...ยูชอน...."
"เซยอน!"
".....ขอบคุณ...นะ"ใบหน้าของร่างระหงตรงหน้าทำให้ยูชอนรู้สึกเจ็บปวด ริมฝีปากที่เป็นสีแดงระเรื่อตอนนี้กลับขาวซีด ใบหน้าน่ารักนั่น....มีเหงื่อประปรายเหมือนรู้สึกเหนื่อย
".................."
"ต่อให้ฉันตาย....ฉันก็ดีใจ...."
"...เซยอน..."
"ฉันรักนาย...."น้ำเสียงที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆทำให้ร่างสูงใจสั่น
"....ลาก่อน....."
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงชีพจรที่ขาดหายดังจากเครื่อง ริมฝีปากหยักสัมผัสแผ่วเบาที่แก้มของร่างระหงที่ไร้ลมหายใจ สายตาเหลือบไปเห็นกระดาษสีขาวบางบนโต๊ะ....
ท่อนสุดท้ายที่ยังเล่นไม่จบ....
เพลงที่ฉันแต่งให้เธอ.....
นายมันโง่นัก...นายมันโง่ยูชอน...
นายมันโง่ที่ไม่มีแม้แต่โอกาสจะเล่นเพลงนี้ให้กับเธอ.....
TBC
ความคิดเห็น