คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 เหยื่อล่อ
บทที่ 3 เหยื่อล่อ
ริๆ ผมออาโรพยาบาลั้แ่วันศุร์แล้ว มีเวลาพัสอวันนั่่อยอยู่ับบ้านไม่ไ้ออไปเที่ยวไหนับแม่เลย แอบรู้สึผิแฮะ...นานๆนสวยอผมะลับมาอยู่้วยัน
“แน่ใหรอลู ว่าะไม่พั่ออีวัน” แม่ถามผมะที่รถแลนโรเวอร์สีาวเลื่อนมาอหน้าึเรียน
“ไม่รับ เพิ่เปิเรียน แถมปีแร้วย ไม่่อยอยาา” ผมว่า อาารระบมามัว็หายแล้วนะ ะเหลือ็แ่แผลที่้นแนวานี่แหละที่ยัเ็บอยู่
“แ่็ยื่นใบลา ไ้นิ” เธอแย้้วยสีหน้าเป็นห่ว
“น่า...แม่ ีวิปีหนึ่น่าสนุะาย โยไม่เป็นไรแล้ว” ใริผมอยานอนอยู่บ้านะายห่า ถ้าไม่ิที่หมอนั่นู่ไว้ผมไม่มาหรอ
“แล้วนี่แม่ะไปสนามบินเลยไหมรับ”
“็ว่าะแวะไปเอาเอสารที่บริษัทแล้วไปเลย เรื่อออบ่ายสามนะ้ะ” แม่อบพลาัแถุยา สัมภาระับพวนมนมเนยใส่ระเป๋าผม
เอิ่ม!...อารม์เหมือนส่เ็อนุบาลมาเรียน นี่าแป้ับอเล่น็รบแล้ว
“โย...โรธแม่หรือเปล่า”
“โรธ?...เรื่ออะไรรับ”
“็ เหมือนแม่ไม่มีเวลาให้เลย แถมเรา็ยัเ็บแ่แม่็้อไปฝรั่เศสอี” เธอว่าเสียเศร้า พลาับมือผมไปุมไว้
“อย่าิมาสิรับ แม่ไปทำานโยเ้าใอยู่แล้ว โย้อไปแล้ว...รัแม่นะ” ผมว่า่อนะหอมแ้มเธอไปที แล้ว้าวลารถ “ถึแล้วโทรบอโย้วยนะ”
“้า” เธอยิ้มให้ ่อนะออรถไป ใระ่าผมิแม่ลูแห่็่าไป ผมมีแม่นเียวไม่รันนี้ะไปรัใร
าบแรอีวิมหา’ลัยเป็นวิารออิ้ เยี่ยมไปเลย ผมถนัวาแล้วแน็ยัเ็บ ฝนินสอันมันส์เลยพะยะ่ะับภาพหุ่นนิ่
“โห ไอ้โย นี่นาแนเี้ยมึยัวาสวยนานี้” ธีรแว พลายื่นหน้ามาูานผม
“ูเทพไ”
“สัส หลัวเอวะ” ้าวมอ้ายมอวาหาอาารย์่อนะส่ระานวาเียนมาให้ผม
“วาให้หน่อย...ูี้เีย”
“แนูเ็บเนี่ย ยัะใ้อี” ผมโยนืนให้มัน
“แ่มัน็ยับไ้ ไม่ไ้าัหน่อย ธีร โย มึทำใหู้หน่อยน้า” มันยัไม่เลิอแรับ
“ทำเอสิวะ เร็วเลย อี 30 นาที็หมาบแล้ว ารย์บอส่ท้ายาบ”
สุท้าย็ไม่วายนเ็บอย่าผมทำให้มันอยู่ี ไอ้้าวยิ้มหน้าระรื่นะ่วยผมเ็บอ ว่าะเลิเรียนว่าะเ็บสัมภาระเสร็็เือบห้าโมเย็นละ ่อนะพาันมานั่เล่นรม้าหิน้าสนามฟุบอลใล้โรอาหาร ผมมอไปรอบๆ หานที่มันบอะมาแ่ยัไม่เห็นวี่แวว ส่วนสอแสบนั่น็นั่แวสาวที่เินผ่านไปผ่านมา พลาทำวามรู้ัับนอื่นๆ ในะไป้วย
“มอหาใรวะ” ไอ้้าวถาม
“อืม...มอหาฟา” ฟา เป็นแฟนผมเอรับ บันมาั้แ่ม.6 แ่เธอเรียนอยู่อีะ โทรศัพท์ผมหายไม่รู้ะิ่อยัไ ือยอมรับเลยแล้วัน ผมำเบอร์เธอไม่ไ้ แหะๆ
“้อมหลีหรือเปล่า ไ้่าวฟาไ้เป็นหลีะ้วยนิ” ธีรว่า “ว่าๆไปูัน หลีะอัษร มีแ่นาฟ้า” มันว่าพลาทำหน้าหื่น
“แม่็ิแ่แบบเนี่ยะ วันหลัแล้วัน”
ผมรู้สึไ้ว่ามีนมอผมาอีฟาอสนามบอล แรันแบบนี้้อเป็นหมอนั่นแน่ๆ วาามอไปยัฝั่ร้ามแล้วไปหยุรลุ่มเ็วิศวะลุ่มให่ พลันสายาไปสะุับายหนุ่มผมสีน้ำาล หมอนั่นหันมาสบาผมแวบเียว่อนะหันไปุยับเพื่อน่อ ผมำนัยน์าสีฟ้าู่นั้นไ้ ท่ามลาลุ่มเพื่อน หมอนั่น็ูไม่่าาวัยรุ่นธรรมาทั่วไปๆ เว้นแ่หน้าาฝรั่ทีู่ะอยู่ผิที่ผิทาไปันิ
“ูว่า ูลับละ” ผมบอเพื่อน พลาลุึ้นสะพายระเป๋า
“รีบไปไหนวะโย” ไอ้้าวถาม “ไม่ไปแ้าวะพวูหรอ”
“้าว หรือ เหล้า เอาีๆ” ผมถาม อย่ามันหรอวนผมไปร้าน้าว
“มึ็นะ” ไอ้ธีรยื่นแนยาวๆ อมันไปผลัหัวไอ้เี้ยนหน้าะมำ “ไอ้โยมันเ็บแน ให้มันลับไปอาบน้ำ ถูระ(อย่าผวน!)แล้วินยานอนเหอะ”
“สำออยวะ”
“เออๆ ูไป่อนนะ เอัน”
ผมเินแยาลุ่มเพื่อนมา เหลือบเห็นหมอนั่น็แยัวออมาเ่นัน ผมเินนำไปัพัหมอนั่น็สาวเท้ายาวๆ ามนมาเิน้าัน
“เรามีเรื่อ้อุยัน” น้าายเอ่ยึ้นหลัาที่เินมาไ้ัพั “ามมา” ไม่ว่าเปล่า หมอนั่นลาแนผมให้เินาม ทำเอานรอบ้ามอันยให่นผมเริ่มะอาย บอูเินามีๆ ็ไ้แหม
“ึ้นไป” สั่ัวะ ผมึ้นไปนั่บนรถพอร์(911)สีำ่อนระแทประูปิัอย่าหมั่นเี้ยวเ้าอรถ
“นายื่ออะไร” ผมเปิประเ็นทันทีที่หมอนั่นึ้นมานั่รนับแล้วสาทรถับออาัวมหาวิทยาลัยอย่ารวเร็ว
“รอท”
“นายเป็นมนุษย์หรือเปล่า” ผมถามออไปรๆ หลัานั่ินอนิมาหลายวัน มันไม่แปลหรอถ้าะมีเผ่าพันธุ์อื่นนอามนุษย์บนโลนี้
“ไม่ใ่ เป็นแวมไพร์” ำอบนั่นทำเอาผมหันวับไปมออย่าหวาระแว
“ทำไม ไม่เื่อผมหรอ” รอทว่าพลายื่นหน้ามาใล้ๆ พร้อมโวเี้ยวให้ผมู
“ะ...เื่อ” ผมว่าพลาันรอทออห่า ลัวะาบอผมเอา “แ่เินเพ่นพล่านลาแเนี่ยนะ?”
“บาทีนิยายหรือหนั็มโนมาไป อย่าไปเื่อให้มา” รอทอธิบาย “็แ่ไม่่อยอบ มันรู้สึไม่สบายัว แ่ไม่ถึาย” ไม่ยัรู้ว่าอธิบายอะไรให้เลียร์ๆ ็เป็น
“นายเรียนวิศวะหรอ” ผมมอเสื้ออปที่รอทใส่ ูาสีน่าะวิศวะอมฯ
“ปี 3”
“ฮะๆ แวมไพร์้อเรียนับเ้า้วยหรอ” ผมแว
“ถามมาั” มันมอผมุๆ เียบ็ไ้วะ
"แล้วสรุปะพาไปไหนเนี่ย!!!"
“มีเรื่ออยาพิสูน์นิหน่อยเี่ยวับนาย”
ผมมอไปยัถนนเบื้อหน้า อนนี้เราำลัมุ่หน้าออนอเมือไปทาานบุรี ไม่นานรอท็เลี้ยวเ้าอยหนึ่ที่สุอยมีโัร้าั้เรียรายอยู่หลายหลั เหอๆ มันะพาผมมา่าหมป่าหรือเปล่าเนี่ย
“ลไป...” รอทว่า พลาโยนไฟายมาให้ผม
“หา!...โัมืๆ นี่นะ” ใสิรับ นี่ะพามาล่าท้าผีหรอไม่ลัวหรอเอ็วิ่
“ลไปเหอะน่า” ไอุ้รอทมีท่าทีรำา “หรือะให้่าทิ้” แมู่่ผมอีแล้ว เป็นูหรือไู่ไู้่ี
“แล้วนายละ!”
“เี๋ยวามไปอย่าถามมานะ ลไป” มันไล่เสียเียบเลยทีนี้
“เฮ้ย!” ผมร้ออย่าใเมื่อู่ๆ หมอนั่น็ออรถไปทันทีที่ผมปิประูรถหลอูมาทิ้แน่เลย ่ามันรับ ผมเินย้อนลับไปทาเิมที่เ้ามาหวัว่าะออไปเรียรถที่ถนนให่ มีเพียไฟายอยส่อทา ผมไ้ยินเสียรถวิ่มาาที่ไลๆ เาว่า นั่นเป็นถนนให่ เสียลมที่พัเอื่อยรอบัวบวับวามเียบวนให้นลุ ั้แ่ออาโรพยาบาลมาผมรู้สึว่าประสาทรับรู้เหมือนะีึ้น โยเพาะหู วันนี้ทั้วันผมแอบปวหัวนิๆ เพราะผมไ้ยินเสียนุยันรอบัวัเินไป
ผมหยุฝีเท้าล เหมือนไ้ยินเสียใรเินาม หันลับไปูลับไม่เอใรทำเอาผมนลุไปทั้ัว ผีหรอ? ิไ้ันั้น็วิ่สิรับรออะไร แ่ยัไม่ทันไปไล็นเ้าับใรบานนล้มล ผมเยหน้ามอนที่ผมนลับ้อ้อเย็นวาบไปทั้ัว เมื่อเห็นวาสีเหลือุร้าย้อลับมา
ปีศา... ผมถอยรูอย่าระหนแล้วนเ้าับอีัวที่อยู่้านหลั
เี่ย!!!มอรอบัวอนนี้ผมำลัโนล้อม สอ สาม ไม่สิ สี่ัว!? ใผมเ้นแรนมือไม้สั่น แทบมอไม่เห็นทารอเพราะลัวนิอะไรไม่ออแล้ว ไอ้รอทนะไอ้รอท ถ้าูเป็นวิาะามไปหลอมึ
รร...
มันู่ำราม่อนที่ะพุ่มาทาผม ผมหลบมันไ้ัวเียว ่อนะหันไปเห็นพวที่เหลือที่ำลัระโนเ้ามา ผมหลับาแน่น...ใ่ผมหลับายอมรับะารรมอย่าสิ้นหวั ไม่พ้นแล้วละ อโทษนะรับ...แม่
ัวะ!...เลือสีแสาระเ็นลพื้นลูรั่อนที่ร่าะล้มลามมา
“ไม่ร้อไห้หน่อยหรอ เห็นลัวะนานั้น” เสียรอทัึ้น หมอนั่นหัวเราะเยอะใส่ผมอย่ายียวน ผมลืมามาสำรวัวเอที่อนนี้ยัอยู่รบทั้สามสิบสอประาร่อนะหันไปเห็นไอ้สี่ัวนั้นนอนมอเลือที่พื้น หัวาระเ็นไปนละทิศนละทา เสื้อนัศึษาผมเลอะไป้วยเลืออเ้าพวนั้น
“นี่มึใู้เป็นเหยื่อล่อหรอ” ผมว่าอย่าโมโห “มึนี่มัน” ผมโวยพร้อมส่หมัหมายะัใบหน้านิ่ๆ นั่นัที
“็บอแล้วนิว่าอยาพิสูน์อะไรนิหน่อย” รอทับแนผมไว้ทัน่อนที่ผมะ่อยหน้ามัน ร่าอผมถูึเ้าไปใล้ วาสีฟ้าเรือแสนั้น้อผมอย่าเอาเรื่อ
“นายไม่รู้หรอว่าลิ่นไออนายึพวมันมา” เสียทุ้มระิบรอไรฟัน
“พวอมนุษย์ทุนรวมทั้ผมรับรู้มันไ้ แล้วมันส่วนให่มอนายเป็นเหยื่อ มันะเ้ามาล่าและ่านาย ถ้าอยารอละ็วระฟั เ้าใไหม!?”
“โอ๊ย!” หมอนั่นบีบแนผมแรๆอยู่ับมันนี่เสี่ยระูหัลอ“้อารอะไรวะ” ผมถามเสียุ่น ถ้าเป็นแบบที่รอทบอ ทำไมผมถึมีีวิรอมานอายุสิบเ้า...บ้า เรื่อนี้มันบ้าสิ้นี
“้อแลเปลี่ยน านอผมือล่าพวอมนุษย์ที่ทำร้ายมนุษย์” รอท้อาผม “นายเป็นเหยื่อล่อพวนั้น ส่วนผม็่ามัน”
“ใหู้เอาัวเอไปเสี่ยเนี่ยนะ” นี่ผมวระฝาีวิไว้ับนที่เอหน้า็ู่่าผมลอ
“รับปาว่าะไม่ให้นายาย ผมไ้านส่วนนายยัมีลมหายใอยู่ับัว”
ผมมอลึลไปในาสีฟ้าใสนั่นอย่า้นหา ะเื่อใหมอนี่ไ้แ่ไหนัน ผมไม่ไ้ลัววามายแ่ยัายไม่ไ้อนนี้ ผมยัมีแม่ที่้อูแล ในเมื่อเรื่อมันเป็นแบบนี้ ลำพัมนุษย์ธรรมาอย่าไม่มีอะไรไปสู้ับพวัวประหลานั่นไ้ มีทาเลือไม่มานั
“ไม่มีทาเลืออื่นอยู่แล้วนี่...ล” ผมอบเสียแผ่ว “แล้ว็ปล่อยัทีเหอะแนะหัอยู่แล้ว”
“ลับันเถอะ” รอทปล่อยแนผม่อนะเินนำออไป ผมไ้แ่ถอนหายใหนัๆ เมื่อนึถึสิ่ที่อาะเิึ้น่อานี้
...หวัว่ามันะปป้อผมไ้ริๆ...
ความคิดเห็น