Reader's adventure in ROV world (หยุดอัพถาวร)

ลำดับตอนที่ #1 : Lost in the unknown

      ในชีวิตอันสั้นของมนุษย์นั้น บางทีก็มีบางอย่างประหลาดๆเกิดขึ้นมากมาย แต่การที่จะหลุด

เข้ามาอยู่ในเกมน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้มันเป็นเป็นแล้ว (ใส่ชื่อ)ถูกดึงเข้าสู่เกมรีลม์

ออฟแวเลอร์ด้วยพลังบางอย่างที่เธอไม่สามารถอธิบายได้ และนี่...ก็ทำให้เธอช็อคเกินกว่าจะ

บรรยายเป็นคำพูด

วันที่ 1

         

      ทุกอย่างแลดูเหมือนโลกแฟนตาซีไม่มีผิด สัตว์ป่าและหลายสิ่งอย่างในโลกอันไม่คุ้นเคยนี้มี

อะไรให้เธอประหลาดใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้เห็นกับตาตัวเอจริงๆ (ใส่ชื่อ)ไม่มีรองเท้าใส่ เดินมา

หลายชั่วโมงแล้ว เท้าก็เริ่มเจ็บ ก็ใครจะไปรู้ล่ะ งีบหลับในชุดนอนสีโปรดอยู่ดีๆ ก็โผล่มานอนกลาง

ป่าในโลกแห่งเกมซะงั้น ด้วยความจำล้ำเลิศของ(ใส่ชื่อ) เธอจำมอนสเตอร์ป่าได้ จึงค่อนข้างมั่นใจ

ว่าที่นี่คือป่าในสนามรบแน่นอน อาวุธก็ไม่มี เธอจะปกป้องตัวเองได้ยังไง

วันที่ 2

       ความหิวทำให้(ใส่ชื่อ)อิดโรยลงไปทันตาเห็น เธอต้องเด็ดหญ้าสูงๆที่เป็นที่ซ่อนของเหล่าตัว

ละครมากินเพื่อความอยู่รอด บาดแผลภพุพองที่เท้าเริ่มมีเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว (ใส่ชื่อ)เริ่มไม่มี

แรงเดิน ร่างกายเธอขาดน้ำรุนแรงมาก จากที่เดินก็เริ่มอยากจะคลาน หวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วย

เธอได้บ้าง แต่เธอไร้เรี่ยวแรงที่จะพูด คอแห้งเป็นผงแบบนี้ ต่อำแเธอคงต้องตายไม่ตางจากมอนส

เตอร์ป่าที่โดนแครี่ฆ่าแน่ๆ

       

        ในระหว่างที่(ใส่ชื่อ)หลับเอาแรงอยู่ในหญ้า เสียงต่อสู้ที่ดังใกล้ๆก็ทำให้เธอตื่นขึ้นด้วยความ

ตกใจ เสียงปืนและเสียงยิงเลเซอร์ของนาตาย่าที่ดังอยู่ใกล้ๆทำให้(ใส่ชื่อ)เริ่มมีความหวัง แต่ใน

เวลาแบบนี้ พวกเขาจะฆ่าเธอเหมือนครีปธรรมดาตัวหนึ่งหรือเปล่านะ 

         ใครจะไปรู้ หลุดเข้ามาอยู่ในเกมเธออาจเป็นเพียงแค่ครีปตัวนึงก็ได้ พอตัดสินใจได้ 

(ใส่ชื่อ)ก็ค่อยๆเดินออกจากหญ้าโดยไม่ลืมที่จะดูอะไรรอบๆก่อนเป็นอันดับแรก เท้าที่เต็มไปด้วย

บาดแผลทำให้เธอถึงกับเปลี่ยนสีหน้า กว่าจะก้าวเดินไปแต่ละก้าวได้ก็เจ็บจนอยากจะกรี๊ดดังๆ

แล้ว ถ้าเธอโดนฮีโร่สายแอซแซสซินโจมตีตอนนี้ด้วยคงตลกดีพิลึก

*ทนอีกหน่อยนะ พวกเขาอาจจะช่วยฉันก็ได้ บางทีนี่อาจเป็นแค่ความฝัน...ถ้าฉันตาย

บางทีฉันอาจจะตื่นขึ้นก็ได้*

          (ใส่ชื่อ)รำพึงรำพันอยู่ในใจ พยายามเดินหาทางออกจากป่า แต่ความเจ็บแปล๊บบนแผ่น

หลังก็ทำให้เธอเบิกตาค้าง เหมือนกับใบมีดยาวๆจะฟันเข้าที่หลังเธอเข้า สติของร่างอันบอบบางที่

ลอยขึ้นไปบนอากาศค่อยๆเลือนหายไปในความมืดช้าๆ 

         (ใส่ชื่อ)ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะกรีดร้อง เธอถูกบางอย่างฟันเข้าอย่างแรงที่หลัง และสิ่ง

สุดท้ายที่เธอเห็น...คือชายผมขาวใส่หน้ากากที่โยนใบมีดโค้งทั้งสองในมือลงกับพื้นและวิ่งมาหา

เธอ เขาคุกเข่าลงข้างๆพร้อมกับพยายามเรียกสติเธอกลับมา ดวงตาของเขาส่องสว่างเป็นสีทับทิม

สวยงามและเต็มไปด้วยอาการตกใจเล็กน้อย ร่างบางพยายามนึกว่าคนข้างหน้าคือใครกันแน่ แต่

ความเจ็บปวดก็ทำให้เธอหมดสติไปก่อน

...

         เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนนี้ทุกอย่างทำให้เขาสับสนไปหมด ผู้พิพากษาแห่งปรโลก

ก้มลงมองร่างน้อยๆในอ้อมแขนด้วยความเป็นห่วง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองประมาทพลั้งมือ

ทำร้ายมนุษย์ตรงหน้าไปได้ ความรู้สึกผิดและอับอายที่มีอยู่เต็มหัวใจทำให้"นาครอต"อยากจะ

พิพากษาลงโทษตัวเองตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด 

      

      เธอไม่มีแม้กระทั่งอาวุธ พอจับมือขึ้นมาดู ผิวที่เนียนและอ่อนนุ่มก็ทำให้เขารู้ทันที ว่าหญิง

ตรงหน้าไม่มีแม้กระทั่งประสบการณ์จับอาวุธสู้อย่างจริงจังเลยสักครั้ง แต่คำถามที่เขาสงสัยคือ

*มนุษย์ธรรมดา มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน ดินแดนนี้เป็นดินแดนของผู้แข็งแกร่ง และไม่ได้เข้า

มาได้ง่ายๆ*

 

       ดวงตาสีแดงที่มองผ่านหน้ากากเพ่งดูมนษย์ตรงหน้าด้วยความฉงนสงสัย มนุษย์ที่อยู่ใน

อ้อมอกเขาตอนนี้อ่อนแอไม่ต่างจากครีปตัวนึง จะมีใครให้เธอมาที่นี่ได้ล่ะ คงไม่มี

       เมื่อนาครอตเดินออกมาจากป่าทุกคนที่กำลังสู้กันอย่างดุเดือดก็ต้องหยุดชะงัก ฝ่ายศัตรูของ

นาครอตเตรียมจะโจมตี แต่ก็ต้องหยุด เมื่อรอบนี้เขาไม่ได้มาพร้อมกับอาวุธประจำกายของตัวเอง 

แต่มากับผู้หญิงที่นอนสลบไสลแทน

"มนุษย์เหรอ?"

        แครี่หนุ่มนามว่าเวลไฮน์ หรือที่ทุกคนมักเรียกชื่อเขาสั้นๆว่า แวน ถึงกับต้องตะลึง เขารีบเก็บ

ปืนและดูอาการของ(ใส่ชื่อ)อย่างรีบร้อน ทำให้เพย์น่า ทูตกวางแห่งพงไพรตามเข้ามาช่วยดูอีกแรง

"นางเสียเลือดมาก ข้าจะเอานางกลับไปดูแล ข้าจะหยุดแผลเองไม่ต้องห่วง"

         นาครอตเกิดความรู้สึกบางอย่างในอก ความรู้สึกที่ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้กับใคร เขาอยาก

กอดร่างนี้ไว้นานๆ เขาเป็นคนทำให้เธอเป็นแบบนี้เขาต้องมีส่วนรับผิดชอบ

"เพย์น่า แต่ข้าเป็นคนทำให้นางบาดเจ็บ ข้าต้องทำอะไรสักอ-"

"เจ้าเอานางไปดูแลได้ แต่ข้าต้องมั่นใจว่านางหายดีก่อน แจ้งเรื่องนี้ให้เทพีอิลลูเมียทราบ 

นางรู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป"

...

        เหตุการณ์อันไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นทำให้การต่อสู้หยุดลง ข่าวที่แพร่สะพัดไปถึงหูของเทพี

แห่งสวรรค์ทำเหล่าเทพถูกเรียกประชุมอย่างกะทันหัน ไม่เคยมีมนุษย์ธรรมดาคนไหนมาเหยียบที่นี่

มาก่อน พวกเขาไม่รู้ว่า(ใส่ชื่อ)จะเป็นอันตรายหรือเปล่า พวกเขาเลือกสิ่งที่คิดว่าเหมาะสมที่สุดให้

กับทุกคน นั่นก็คือ ดูแลมนุษย์ที่หลุดเข้ามาอย่างใกล้ชิด

"ข้าเอง ข้าขอรับอาสาดูแลนางเอง" 

          ยอร์น เทพแห่งแสงตะวันกล่าวอย่างมั่นใจ แต่พอนาครอตได้ยินจึงเริ่มไม่พอใจและกล่าว

สิ่งเดียวกันเหมือนกับสุริยะเทพ จะต้องไม่มีใครแย่งสิทธินี้ไปจากเขาได้ โดยเฉพาะฝ่ายเทพ

สวรรค์ ความดีความชอบของเหล่ามนุษย์ที่มีต่อเทพประจำปรโลกทุกวันนี้ก็แทบไม่มีเหลือแล้ว จะ

ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดรอดไปคงไม่ได้ เมื่อความคิดของเทพทั้งสองฝ่ายเริ่มไม่ลงรอยกัน อิลลูเมีย

จึงเป็นฝ่ายตัดสินให้ซีเนียล องครักษ์ส่วนตัวเป็นผู้ดูแลมนุษย์แทน

"ท่านแม่ แต่ว่า-"

"พอแล้วยอร์น ไม่มีแต่ใดๆทั้งสิ้น ข้าตัดสินใจแล้ว"

"..."

      แม้จะไม่เป็นไปตามที่หวัง แต่นาครอตก็พอใจในการตัดสินของเทพีอิลลูเมีย เขาจะไปหา

มนุษย์คนนั้นเมื่อไหร่ก็ได้ที่ต้องการ เรื่องนี้จึงไม่น่าห่วงอีกต่อไป

...

วันที่ 3

       เพย์น่าคอยดูอาการของ(ใส่ชื่อ)อย่างใกล้ชิด ทั้งสองใกล้ชิดสนิทสนมกันตั้งแต่วันแรกที่(ใส่

ชื่อ)เริ่มมีอาการดีขึ้น บ้านหลังเล็กๆในป่าใหญ่ทำให้(ใส่ชื่อ)รู้สึกปลอดภัย เธอไม่อยากไปไหนเลย 

ขอแค่อยู่ที่นี่จนกว่าจะหาทางกลับบ้านได้ เธอก็ดีใจแล้ว 

       เท้าที่แตะพื้นยังเจ็บอยู่เล็กน้อย แต่เพราะอยากออกเดินเที่ยวเล่น (ใส่ชื่อ)จึงยอมเดินอีกครั้ง 

เพย์น่ามักจะออกไปตระเวนเดินป่าทุกวัน (ใส่ชื่อ)เลยต้องอยู่บ้านเพย์น่าคนเดียว แต่คริกซี่ทูตป่า

ผีเสื้อที่หาอาหารมาให้เธอทุกวันก็ไม่ได้ทำให้เธอเหงามากเท่าไหร่ เพราะคริกซี่มาหาเธอวันละ

สามเวลาเป็นอย่างน้อย

"(ใส่ชื่อ)~! เจ้ารู้รึยัง?"

"รู้อะไรเหรอ?"

"เทพีแห่งสวรรค์จะส่งตัวองครักษ์ส่วนตัวของนางมารับเจ้าวันนี้!"

"???"

       (ใส่ชื่อ)สงสัย อิลลูเมียจะเอาเธอไปทำอะไร ว่าแล้วเธอก็หยิบอุปกรณ์บางอย่างออกมาจาก

กระเป๋าชุดนอนของตัวเอง เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากสมารท์โฟนที่มีเกมอาร์โอวีอยู่ในเครื่อง 

น่าแปลก 

        เธอมาอยู่ที่นี่สามวันแล้ว แต่แบตเตอรี่ก็ยังเต็มอยู่เหมือนเดิม ที่โลกแห่งนี้ไม่มีสัญญาณ

โทรศัพท์หรืออินเทอร์เน็ต เกมอาร์โอวีเป็นสิ่งเดียวที่ตอนนี้เธอเล่นได้โดยไม่ต้องใช้อินเทอร์เน็ต 

แปลก

"ใครคือองครักษ์ของอิลลูเมียล่ะ?"

"ข้าไม่รู้จักเขาดีนักหรอก สิ่งที่ข้ารู้คือ เขามีหกปีก เกราะสีขาวและร่างกายกำยำเเข็งแรง"

"หกปีก...เกราะสีขาว..."

         (ใส่ชื่อ)ครุ่นคิด แต่ก็นึกไม่ออกว่าคริกซี่พูดถึงใคร เธอเปิดตัวเกมในมือถือและค้าหาฮีโร่คน

ที่ว่าอย่างใจจดใจจ่อ คริกซี่ที่อยู่ข้างๆก็สนใจในอุปกรณ์เล็กๆที่(ใส่ชื่อ)มีมิใช่น้อย รูปร่างสีเหลี่ยม

เล็กๆอันแปลกตากับหน้าจอที่ทำจากแก้วปรากฎภาพเพื่อนมนุษย์ที่เธอรู้จัก ไม่ว่าจะเป็น แวน 

ไวโอเล็ต และบัตเตอร์ฟลาย 

        (ใส่ชื่อ)เปิดหาตัวละครไปเรื่อยๆจนเจอเข้ากับ"ซีเนียล" ฮีโร่ผู้มีเกราะสีขาว กับปีกทั้งหกตาม

ที่เนื้อเรื่องได้บอกไว้ เธอมั่นใจว่าต้องเป็นเขาที่จะมารับตัวเธอไปวันนี้ แต่ใครจะไปอยากอยากไป

กันล่ะ องค์เทพีส่งทหารฝีมือดีมาแบบนี้ เธอรู้สึกเหมือนโดนตำรวจจับยังไงก็ไม่รู้

"ฉันไม่ไปได้ไหมคริกซี่ ฉันกลัว"

"คำสั่งของเทพีแห่งสวรรค์ไม่มีผู้ใดคัดค้านได้ นอกจากว่าเจ้าจะหนีไป แต่ในที่แห่งนี้น่ะ 

ต่อให้เป็นนอกสนามรบ หรือไม่ว่าจะเป็นแผ่นดินไหนๆ องค์เทพีก็จะสั่งตามหาเจ้าอยู่ดี ถ้า

ท่านต้องการตัวเจ้าจริงๆ"

"ถ้าฉันเป็นผู้ไม่ได้รับเชิญในสายตาของเทพีอิลลูเมียล่ะ? มหาเทพีจะฆ่าฉันไหม?"

"ท่านอิลลูเมียไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอก เจ้าอย่ากลัวไปเลย"

"ไม่เอาฉันไม่ไป จะเจอใครบ้างก็ไม่รู้ ฉันอยู่ตัวคนเดียวในที่ๆไม่รู้จัก ฉันไม่มีใครเลยคริกซี่

ฉันตัวคนเดียว"

        พอพูดน้ำตาก็คลอขึ้นมา บางคนอาจคิดว่าอยู่ในโลกแห่งเกมเป็นอะไรที่ยอดมาก แต่ตัวคน

เดียว ไร้ทางออกและคนปกป้อง พอเอาเข้าจริงแล้วมันไม่สนุกเลยสิ มันเปล่าเปลี่ยว อ้างว้าง เป็น

คนธรรมดาๆคนเดียวท่ามกลางเหล่าผู้กล้าที่สูงส่งกว่าคนธรรมดาสามัญ บวกกับเทพเจ้าและสัตว์ใน

ตำนานด้วยแล้ว การถูกฆ่าจึงเป็นเรื่องที่ง่ายยิ่งกว่าบี้มดในมือของตัว(ใส่ชื่อ)เองซะอีก

"ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าไปหรอก แต่ว่า...ถ้าเจ้าอยากหนี ข้ารู้ว่าเจ้าต้องไปกับใคร"

"ใครล่ะ?"

...

        คริกซี่พา(ใส่ชื่อ)เดินป่ามาถึงทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ ทูตผีเสื้อรู้สึกสงสารมนุษย์ตรงหน้าอย่าง

บอกไม่ถูก แต่พอเห็นความพยายามว่าจะหนีไปให้ได้ คริกซี่ก็ไม่อาจห้ามใจตัวเองและยอมช่วย

เหลือ(ใส่ชื่อ)ในที่สุด ทูตน้อยรู้ดีว่าที่ๆเธออยู่ตรงนี้ช่วงพลบค่ำจะมีคนมารับช่วงต่อจากเธอ และจะ

พาเพื่อนมนุษย์คนนี้หนีไปไกลๆ ที่ๆจะไม่มีใครเจอ

"(ใส่ชื่อ) หลังตะวันตกดินจะมีคนมารับเจ้าที่นี่ ข้านัดกับนางไว้แล้ว นางจะพาเจ้าหนี และ

จะไม่มีใครเจอเจ้าง่ายๆแน่"

         คริกซี่ใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่(ใส่ชื่อ) น้ำเสียงที่จริงจังของเธอทำให้(ใส่ชื่อ)ยิ้มได้ อย่าง

น้อยคริกซี่ก็พยายามช่วยเธอ (ใส่ชื่อ)ขอบคุณคริกซี่ด้วยความจริงใจและกอดทูตตัวเล็กแน่น เธอ

กำลังจะจากเพื่อนไปอีกคน และเธอกำลังจะออกเดินทางอีกครั้ง ไปที่ไหน เธอไม่รู้ และเธอจะไม่มี

วันรู้ ว่าจุดจบของการเดินทางนี้จะเป็นยังไง (ใส่ชื่อ)อยากกลับบ้านและไม่อยากให้ใครรู้อะไรมาก

เกี่ยวกับตัวเธอ เธอต้องไปจากที่นี่ให้ได้!

.......

เเลดูนาครอตน่าจะคนชอบเยอะ(เสียงหล่อมากในเกม) ให้รีดอ่านฟินๆไปคลายเครียด แล้วก็อย่าลืมนะคะ ถ้า

นาครอตรักรีด รีดต้อง...ระวังอีน้องเนยให้มากๆนะคะ