คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นาเมคุจิ
แอ๊ด
“พี่หรอ?”
เสียงประตูห้องที่คาดว่าถูกเปิดดังขึ้นทำให้เขาหันไป และใช่มันก็ยังคงมีแต่ความมืดมิด เขาไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ตั้งแต่เกิด พิการทางสายตาตัวเขาก็ไม่ต่างอะไรจากภาระ ถึงจะมีวิชาที่คล้ายคลึงกับปู่ขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถทดแทนได้
“พี่เองซากิ” เสียงที่คุ้นเคยตอบกลับมา มันทำให้ซากิคลี่ยิ้มออกมา
“พี่ไม่มีแผลใช่ไหม…ไม่เจ็บตรงไหนใช่หรือป่าว” เขาถามก้วยความร้อนรน ก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้นี่นา พี่ซึนาเดะน่ะใจร้อนสุดๆเลยล่ะ
หมับ
“พี่ร้องไห้หรอ?” ไหล่ที่สั่นสะท้านของพี่ทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ ทุกครั้งที่กลับมาจากสงคราม พี่มักจะเป็นแบบนี้ทุกที “ไม่ร้องซิไม่ร้อง”
“ไม่เป็นต้องห่วงนะซากิพี่จะหาวิธีรักษานาย..นายจะต้องหาย” อีกแล้ว…ความรู้สึกของการเป็นภาระ เขาเป็นภาระให้พี่อีกแล้ว
“พอแล้ว..พี่ผมโอเครกับเรื่องนี้แล้ว” ซากิเลื่อนมือออกไปคลำหาใบหน้าของผู้เป็นพี่ จากนั้นก็ทำการเช็ดน้ำตาของเธออย่างนุ่มนวล “พี่ต้องไม่ลืมพักผ่อนนะ…สัญญาได้ไหม”
“อื้อพี่จะนอนเยอะๆเลย” ซึนาเดะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ในวันที่น้องชายของเธอนั้นเกิดมาคือวันที่คนรักของเธอเสียชีวิต หนึ่งชีวิตดับสูญ หนึ่งชีวิตถือกำเนิด ทำไมต้องเป็นซากิ ทำไมต้องเป็นน้องของเธอที่เกิดมาพร้อมกับการมองไม่เห็นอะไร ซากินั้นเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เธอเปิดประตูห้องมา จะพบกับเด็กหนุ่มเรือนผมสีขาวใบหน้าประดับรอยยิ้ม นั่นเป็นสิ่งที่เธออยากรักษาไว้
“พี่ว่าจะจริงตามที่สมุดนั่นบอกหรือป่าว…ถ้าใช่ผมก็จะหายภายในคืนนี้ใช่ไหม” สิ่งที่ซากิถามขึ้นทำให้ซึนาเดะที่กำลังเก็บของอยู่หยุดชะงัก เรื่องที่ซากิพูดถึงนั้นคือสิ่งที่ปู่ทิ้งไว้เป็นเรื่องของตระกูลๆหนึ่งที่ได้ทำวิชาต้องสาปใส่ตระกูลนาเมคุจิไว้ก่อนจะล่มสลาย คำสาปนั้นคือลูกคนที่สามของตระกูลนาเมคุจิทุกคนจะไม่สามารถมองเห็นได้ ทางแก้มีเพียงทางเดียวคือการตายของฮาชิรามะปู่ของเธอและต้องอายุครบ8ปีบริบูรณ์
“เป็นแบบนั้นจริงก็คงดีซิ” ซึนาเดะนำมือลูบไปยังศรีษะของซากิอย่างแผ่วเบา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
.
.
ยามดวงตะวันลับขอบฟ้าแสงจันทราฉายแสง ภายในห้องนอนห้องหนึ่งของบ้านตระกูลนาเมคุจิ มีร่างของเด็กชายเรือนผมสีขาวนวลกำลังดีดดิ้นอย่างทุกทนทรมาณ มือปัดป่ายไปทั่วบริเวณ หยาดเหงื่อไหลออกมาจนเต็มใบหน้าราวกับสตรี ปากกระจับสีสวยเผอออกเพื่อหายใจให้สะดวก
ทางด้านซึนาเดะในตอนนี้เธอกำลังศึกษาคัมภีของท่านปู่ ไม่ว่ายังไงเธอก็จะรักษาน้องของเธอให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตามเธอจะไม่ยอมสูญเสียคนที่รักไปอีก และจะไม่ยอมให้คนที่เธอรักต้องเจ็บปวดหรือทรมาณ
ตึง
อะไรกันปริมาณจักระขนาดนี้ มาจากชั้นบนงั้นหรอ “ซากิ!!!”
ฌะอเคลื่อนตัวมาที่ห้องของน้องเธอด้วยความรวดเร็ว เมื่อเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่เธอพบก็คือแผ่นหลังบอบบางที่คุ้นเคยของน้องชาย ซากินั่งหันไปทางหน้าต่าง ช่างประจวบเหมาะกับแสงจันทร์ที่ลอดม่านผืนบางสาดส่องมายังร่างของน้องเธอ แสงจันทร์นั่นชะโลมไปกับผิวขาวเนียนของซากิ เธออึ้งกับภาพตรงหน้ามันงดงามราวกับภาพวาด
และมันก็ทำให้เธออดอึ้งไม่ได้เมื่อซากิหันมายังเธอ และเมื่อดวงตาของเธอได้สบกับดวงตาสีบานเย็นเหลือบม่วง ที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตา
“ท่านพี่ของข้าช่างงดงามเหลือเกิน” คำพูดนั้นเป็นการยืนยันได้จริงๆว่าน้องเธอนั้นมองเห็นแล้ว
หมับ
สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือการโผลกอดน้องของเธอ และปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ราวกับเวลาหยุดนิ่ง สองพี่น้องแห่งนาเมคุจิ กอดกันร้องไห้อยู่แบบนั้นเวลานาน
“ผมจะเป็นนินจา” สิ่งที่น้องของเธอพูดออกมามันทำให้เธอหยุดชะงัก ซึนาเดะผละออกจากน้องชาย เธอจ้องไปยังดวงตางามนั่น ช่างเหมือนกับนาวากิความแน่วแน่นั่น
“พี่จะไม่ห้ามนายหรอกแต่นายต้องเก่งขึ้นกว่านี้…นายต้องแสดงให้พี่เห็นว่านายพร้อมแล้ว” ซึนาเดะยื่นมือมาลูบยังไบหน้าของน้องชาย เธอนำหน้าผากของตนชนกันกับน้องชายเอาไว้เผื่อสื่อความรู้สึกถึงกัน
.
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น