คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทสนทนา
....กี่ปีแล้วนะ ที่ใช้ชีวิตอยู่ในร่างนี้...
5ปี 10ปี หรือ 15ปี...ช่างมันเถอะ...
ซาโซริคิดอะไรเรื่อยเปื่อยในขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาซ่อมฮิรุโกะ(ที่ทำยังไงก็ไม่เสร็จซักที)
...ครั้งแรกที่ใช้หุ่นเชิดเป็นนี่...เราอายุเท่าไหร่กันนะ 5ขวบ?5ขวบแน่ๆเลย...ซาโซริวางไขควงลงก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขวดยาพิษซึ่งวางอยู่บนเตียงมา
“เฮ้อ~”ซาโซริถอนหายใจก่อนพึมพำเบาๆ
“เมื่อไหร่ไอ้หนูมันจะกลับมาซะทีนะ”ซาโซริมองออกไปนอกหน้าต่างเมฆฝนเริ่มตั้งเค้าแล้ว...
อีกครั้งที่ซาโซริถอนหายใจก่อนวางอุปกรณ์ทั้งหมดลง
“แกไม่ได้พกร่มไปด้วยใช่มั้ย ไอ้หนู?”
“หวายยย~ลมแรงชะมัดเลย อืมม์”เดอิดาระร้อง
“ฝนจะตกรึเปล่าน้า~ อืมม์”เดอิดาระเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มกลายเป็นสีดำ
“อ่า...กลับดีกว่าแฮะ แบบนี้แย่แน่ๆ อืมม์”
ตอนนี้ซาโซริกำลังหัวเสีย...ลนลานออกมาซะจนลืมคิดว่า...ไอ้หนูมันอยู่ที่ไหน ก็เลยต้องเหนื่อย เหนื่อยและเหนื่อยเดินตามหาจนขาลาก
“แกไปอยู่ที่ไหนของแกวะ ไอ้หนูฉันเบื่อแล้วนะโว้ย!!”ซาโซริตะโกนก้อง
“อ้าวๆของหายเหรอครับ”เสียงของอิทาจิดังขึ้นเบื้องหลัง
“ไม่เกี่ยวกับนายหรอก”ซาโซริที่พยายามสงบสติอารมณ์หันมาบอก
“เห็นอยู่ที่หน้าผาแน่ะครับ ลมเย็นๆด้วย ฝนก็ทำท่าจะตกระวังจะไม่สบายเอานะ”
“ต้องการอะไรกันแน่”ซาโซริหรี่ตามอง
“อะไรกัน ความหวังดีจากผมนะครับ หึหึ”
“…”
“อย่าคิดถึงแต่ตัวเองฝ่ายเดียวสิครับ...”
...บ้าเอ้ย!ไอ้หนูนั่น ไอ้เด็กไม่รู้จักโตไปทำบ้าอะไรบนนั้นวะ อันตรายจะตายไป แกนะแก จะทำให้ฉันเหมือนลุงแก่ๆเข้าไปทุกวันแล้วนะ!!!...
หัวใจของซาโซริเริ่มเต้นแรงขึ้นทุกทีๆ เมื่อฝนกระหน่ำตกรุนแรงไม่ขาดสายลมแรงๆที่พัดมาแต่ละทีทำอะไรหัวใจซาโซริกระตุกวูบ
นานแค่ไหนแล้วนะ...ที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้...
แกมีอิทธิพลกับฉันเหลือเกินนะ ไอ้หนู...
รู้หรอกนะ ว่าแกโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว แต่มันก็อดห่วงแกไม่ได้ ให้ตายเหอะ!เซ่อๆอย่างแกน่ะ...
ถึงเป็นอะไรไปเพนมันคงหาคนมาแทนให้ไม่ยากอยู่แล้ว...
แล้วหัวใจฉันในตอนนี้...ใครจะรับผิดชอบ??
ฉัน...ไม่อยากให้แกไปไหน...
“หนาวๆๆ อืมม์”เดอิดาระนั่งสั่นอยู่บนต้นไม้
“เกือบจะถึงอยู่แล้วเชียวฝนดันตกลงมาซะก่อน ซวยเป็นบ้าเลยอืมม์”
“พี่ชาย...จะมารับรึเปล่านะ...”คิดแล้วก็สายหัว “เป็นไปไม่ได้หรอก อืมม์...”
...ฉันจะตายรึเปล่านะ ยังไม่ได้บอกรักพี่ชายเลย บ้าไปแล้วแฮะเรา ฝนตกแค่เนี้ย...ฉันจะตายได้ยังไงกัน อืมม์...
เดอิดาระคิด ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะร่วงลงมาจากต้นไม้เมื่อสติสุดท้ายดับวูบไป...
“ไอ้หนู!!”
“บ้าเอ้ย!!ลืมตาสิวะ ไอ้หนู! ตื่นสิ ไอ้เด็กงี่เง่า!”ซาโซริตะโกน
“พี่ชายมารับจริงๆด้วย อืมม์...”
“เพ้อบ้าอะไรของแก ถ้าฉันมาไม่ทันแกจะเป็นยังไงรู้มั้ย!”
“หัวแตก...อืมม์”บ้าเอ้ย! กวนประสาท กวนประสาทไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ!
“อย่าบ่น...เลยพี่ชาย...เดี๋ยวแก่เร็วไม่รู้ด้วยนะ”เดอิดาระยิ้ม...อย่างอ่อนแรง
“แกก็กลับเองได้นี่ ทำไมไม่กลับมาเองวะ”
“…ฉัน….”รอให้พี่ชายมารับน่ะ
“เฮ้อ~กลับเถอะ”ซาโซริตัดบทเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าไม่อยากจะพูด ตัวเขาก็จะไม่บังคับ... ‘อย่าคิดถึงแต่ตัวเองฝ่ายเดียวสิครับ...’ ซาโซริหลับตาแน่นอิทาจิดูจะเข้าใจตัวเขามากกว่าตัวเขาเองซะอีก...
“ฉันง่วงจัง อืมม์”เดอิดาระบ่นด้วยเสียงง้องแง้งเหมือนเด็กๆ
“ขึ้นมาสิ”
“หา!?”พี่ชายแปลกไปอีกอีกแล้ว นี่คงไม่ทำอะไรแบบคราวที่แล้วใช่ไหม??
“ฉันไม่ทำอะไรแกหรอกน่า!!”
เดอิดาระทำตามอย่างว่าง่ายเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มโมโหจริงๆซะแล้ว ซาโซริก็เริ่มออกเดิน
“นี่ พี่ชาย อืมม์...”
“อะไร”
“หาฉันเจอได้ไงน่ะ”
“อิทาจิบอก”
“เหรอ...อืมม์”
“นี่...แกรู้จักสิ่งที่เรียกว่าความรักรึเปล่าวะ”
“ถามอะไรน่ะ พี่ชาย นักฆ่าเขาต้องมีความรู้สึกด้วยเหรอ อืมม์”ในใจของเดอิดาระ...กำลังยิ้ม
“อย่าถามมาก ฉันถามก็ตอบมา!!”
“ไม่รู้สิ...ฉันคงรู้จักมันดีพอๆกับการสะกดมันเป็นละมั้งนะ อืมม์”
“พูดอะไรของแกวะ ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“อ้าว แล้วมาถามฉันทำไมละ อืมม์...”
“เข้าใจยากชะมัดเลยนะ แกว่ามั้ย”ซาโซริถาม
“…”
“เฮ้ย แกฟังอยู่รึเปล่าวะ”
“…”ซาโซริหันกลับไปมอง
หลับไปแล้ว...ซาโซริระบายยิ้มบนใบหน้าก่อนจะพูดเบาๆกับตัวเอง
“ฉันรู้จักมันก็ตอนเจอแกเนี่ยแหละ...”
ซาโซริเดินต่อไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าร่างบางที่ขี่คออยู่กำลังหน้าแดง...
ความคิดเห็น