คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งานวันเกิดกับบทสนทนา
ปัง ปัง ปัง
เสียงพลุที่จุดดังเป็นระยะ งามเด่นบนผืนผ้ารัตติกาล สัญญาณของการเริ่มงานฉลองงานครบห้าปีของเจ้าหญิงเฟโลทิส ขบวนรถของเหล่ากษัตริย์และราชนิกุลจากอาณาจักรต่างๆได้และประชาชนหลั่งไหลมาจำนวนมากเพื่อมาเฝ้ารับเสด็จกษัตริย์ที่ร่วมงานฉลองยิ่งใหญ่ครั้งนี้ ต่างพากันเดินไปมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เสียงรื่นเริงของดนตรีตามท้องถนน
ณ ปราสาทสถานที่จัดงาน เหล่าผู้มีเกียรติที่รับเชิญเข้าร่วมงานฉลองภายในวัง ต่างพากันทยอยเข้าตัวปราสาทด้วยสีหน้าสดชื่น แต่งกายหรูหราเต็มยศ ในมือหอบหิ้วของขวัญมีค่ามากมายมาถวายองค์หญิง ท่ามกลางความรื่นเริงปิติยินดี ไม่มีผู้ใดล่วงรู้หรือระแวงแม้แต่น้อยว่า มหันตภัยร้าย ความหายนะครั้งใหญ่กำลังมาเยือน!!
“ยินดีตอนรับ ท่านบาบิโร สหายรักของข้า”กษัตริย์เดโคมิลตรัสขึ้น เมื่อเห็นชายสหายรัก คิงบาบิโรแห่งอาณาจักรลูอ็อกซ์ ชายในชุดเสื้อคลุมสีดำสนิท ผมสีทองยาวที่ก้าวเป็นหางม้าเตี้ยๆ ดวงตาสีฟ้ามองสหายรักด้วยความคิดถึง
“ข้ามาเพื่อแสดงความยินดีกับท่าน โอเฟเลียและลูกสาวคนแรกของท่านที่อายุครบห้าขวบเสียที”
“ขอบใจท่านมาก อ่อ! นี่คงเป็นลูกชายทั้งสองคนของท่านสิน่ะ”
กษัตริย์เดโคมิลหันไปมองเด็กชายอายุประมาณสามขวบที่ท่านทรงคิดในใจว่า ถอดแบบจากพ่อมาเดะทั้งสีผมสีตา ไม่รู้นิสัยจะเหมือนกันหรือเปล่า ทรงคิดได้เช่นนั้นก็แย้มยิ้มด้วยความชอบใจ ก่อนหันไปมองเด็กชายตัวน้อยที่เขาเพิ่งไปงานครบห้าขวบมามาดๆเมื่อสามเดือนก่อน เด็กน้อยที่ยังนอนหลับพริ้มในอ้อมกอดของแม่นม
“ยูเรน่า...เจ้าสบายดีใช่ไหม”เสียงทักทายจากราชินีโอเฟเลียที่เพิ่งเดินมาถึง เธอมองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะสวมกอดกันให้หายคิดถึง
“ข้าสบายดี เจ้าก็คงเช่นกันน่ะ”ราชินียูเรน่ากล่าวทักทายด้วยดวงหน้าที่ยิ้มแย้ม
“อ่ะ! นั้นใช่ คูจินกับคาลีโอหรือเปล่าจ๊ะ แค่สามเดือนโตวัยจังเลย” พระนางโอเฟเลียหันไปมองเด็กชายที่ยืนนิ่งข้างเพื่อนสาวดูท่าทางว่า คูจินจะกลัวเพราะ รู้สึกแปลกที่แฮะ
“คูจินจ๊ะ มาหาน้าเร็ว เดี๋ยวน้าพาไปหาน้องเฟโลคิสน่ะ” พระนางโอเฟเลียยิ้มก่อนจะพาไปที่ห้องของเฟโลคิสซึ่งพระนางยูเรน่าก็ทรงเดินตามมาด้วย
ณ ห้องส่วนพระองค์ของเจ้าหญิงเฟโลคิส
พระนางโอเฟเลียเดินมาจนสุดทางก่อนหยุดที่ประตูบานหนึ่ง เธอเคาะประตูเบาๆสามถึงสี่รอบเป็นจังหวะแปลกๆ
“ เปิด!! ” ทันทีที่เสียงของเธอเงียบลง ประตูบานนั้นก็ค่อยๆเปิดออก ก่อนที่หมอนใบใหญ่สีขาวจากในห้องจะถูกปาออกมา เฉียดหน้าของพระนางโอเฟเลียพอดี เสียงเล็กๆหัวเราะรอดออกมาจากห้อง เมื่อมองเข้าไปก็จะพบห้องที่เต็มด้วยขนนกสีขาวเกลื่อนพื้น ผ้าและหมอนใบสีขาวต่างๆถูกวางกองอยู่ตามพื้นอย่างกระจัดกระจายทั่วห้อง บนเตียงใหญ่เด็กหญิงห้าขวบกำลังกระโดดโลดเต้นบนเตียงแล้ววิ่งไล่เด็กสาวอีกคนในห้องด้วยความสนุก
“เฟ พอได้แล้ว พี่เหนื่อยแล้วน่ะ”
เด็กสาวอายุสิบสี่ปี ผมสีม่วงพลิ้วตามแรงลม ดวงตาสีดำหันไปมองเด็กหญิงทางด้านหลัง สายตาบอกถึงความเป็นห่วงปนความอิดโรย ดวงหน้าเหยเกเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ไม่วายวิ่งหนี เป็นเพราะในมือของเด็กหญิงผู้วิ่งไล่เธอถือแมงมุม หนึ่งในสัตว์ที่เธอเกียจและกลัวที่สุด
“พี่เรน... ก็อย่าหนี เฟซิ”เฟโลคิสยังคงทำเช่นเดิม แต่ก็ต้องอารมณ์บูดอย่างหนักเมื่อมือบางของมารดาโอบตัวไว้ ทำให้ต้องดิ้นรนอย่างหนักแต่ก็ไม่สัมฤทธิ์ผล
“ท่านแม่...ปล่อยเฟสิ เฟจะเล่นกับพี่เรน”ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตมองหน้าพระนางโอเฟเลียอย่างเว้าวอน
“ลูกก็อย่าแกล้งพี่เรนอย่างนี้สิจ๊ะ”พระนางโอเฟเลียดุเฟโลคิสด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“ก็เฟไม่มีเพื่อนเล่นหนิ เฟเบื่อ ท่านแม่ปล่อยให้เฟอยู่คนเดียว”ดวงหน้าเล็กบูดบึ้ง งอนแก้มป่องหันหน้าไปอีกทาง
“อย่างอนสิจ๊ะ แม่ไปหาน้ายูเรน่ามา”ชื่อหลังทำเอาหน้าเล็กๆหันไปมองผู้มาเยือนก่อนจะวิ่งไปกระโดดกอดหญิงสาวผู้ยืนริมประตู
“ท่านน้ายูเรน่ามาก็ไม่บอกเฟเลยน่ะ เฟคิดถึงน้าจัง” คำประจบประแจง แถมยังหอมแก้มผู้เป็นน้าอย่างน่าหมั่นไส้
“ถ้าน้าบอกเฟก็ไม่สนุกสิ วันนี้น้าพาพวกพี่มาหาเฟด้วยน่ะ”
“พี่เหรอ”ดวงหน้าเล็กงุนงงเล็กน้อยผละออกจากอ้อมกอดของน้าหันไปมองเด็กชายสองคนข้างๆตัวน้า
“สงสัยจะจำไม่ได้ พี่คูจินกับพี่คาลีโอไงจ๊ะ”พระนางโอเฟเลียตอบอย่างรู้ทัน
“อ๋อ! พี่ยิ้มแย้มกับพี่หน้าบูด”คำใช้เรียกแทนชื่อของเด็กชายทั้งสองสร้างความขบขันแก่สตรีทั้งสองและเรียกรอยยิ้มของคูจินให้กลับมายิ้มอีกครั้ง ส่วนคาลีโอจากที่หลับอยู่ต้องตื่นขึ้นเพราะเสียงโหวกเหวกของเฟโลคิส
“คูจินไปเล่นกับน้องสิจ๊ะ”
“ครับ” คูจินที่รู้สึกดีใจเมื่อพบเฟโลคิสก็เดินเข้าไปหาเธอทันที
“แล้วพี่หน้าบูดอ่ะ”เฟโลคิสที่กำลังเดินไปกับคูจินก็ต้องหันหลังกลับมาทางคาลีโอ
“คาลีโอ”เสียงเรียกจากมารดา เด็กชายหันมามองก่อนจะกลับไปนอนซบไหล่แม่นมเช่นเดิม ทำเอาดวงหน้าเล็กบึ้งตึงอย่างไม่พอใจกอดอกจ้องเขม่ง เมื่อเจ้าตัวรู้ว่าถูกจ้องได้แต่ทำหน้างวยเงียตื่นจากการนอนเดินไปทางเด็กหญิงที่ตอนนี้ยิ้มจนแก้มปริก่อนที่จะพาแกมลากคาลีโอไปหาคูจินและเล่นกันอย่างสนุกสนาน
“ยูเรน่าปล่อยให้เด็กๆเล่นกันไปก่อนเถอะ เราไปต้อนรับแขกแล้วดื่มชาไปพลางๆดีกว่า”ผู้ถูกชวนได้แต่พยักหน้ารับ ยิ้มให้เล็กน้อย
“เด็กๆเป็นไงบ้าง โอเฟเลีย”เสียงตรัสจากกษัตริย์เดโคมิล เมื่อเห็นร่างของภรรยาที่เดินมากับยูเรน่า
“ก็ดีค่ะ เฟยังคงเอาแต่ใจเหมือนเดิม”
“เด็กหนอเด็ก อย่าไปถือเลย”
“ไม่ได้หรอก บาบิโร เดี๋ยวติดเป็นนิสัย อนาคตไม่มีคนแต่งด้วยแน่”คำตัดพอของราชินีโอเฟเลียเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ร่วมสนทนาเป็นอย่างดี
“คงไม่เป็นอย่างนั้นหรอกจ๊ะ หนูเฟออกจะน่ารักขนาดนั้น”
“ใช่ ถ้าไม่มีคนแต่งด้วย ฉันจะให้เจ้าคูจินมาสู่ขอยัยหนู เห็นบอกว่าชอบนัก” บาบิโรเอ่ยทีเล่นทีจริง สีหน้างงมาจากอีกสองคน
“จริงจ๊ะ เห็นคูจินบอกว่าชอบน้อง” เสียงสนับสนุนอีกเสียง สีหน้าอีกสองคนที่ลูกสาวจะถูกสู่ขอบอกถึงความจริงจัง
“ท่านบาบิโร...เอ่อ...ถ้าเราอยากให้ลูกชายคนโตของท่านหมั้นกับเฟโลคิส ท่านจะว่าอย่างไร”
“ข้าจะว่าอย่างไรได้ แล้วเจ้าคิดว่าไง ยูเรน่า”
“ดิฉันก็ไม่รู้ค่ะ คงต้องถามความสมัครใจของทั้งสองฝ่ายแต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ใช่เวลาที่สมควรอย่างไรนัก”
“ใช่ ฉันไม่เห็นด้วยเหมือนจับคลุมถุงชน”
“แต่เราขอทำสัญญานี่ก่อนแล้วกัน เจ้าคงไม่ว่าไรใช่ไหม”
“แล้วแต่ท่านแล้วกัน”
“งั้นเป็นอันว่าตกลงน่ะท่านเดโคมิล”
ความคิดเห็น