คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 สงครามมิใช่กำลังแต่ต้องมีกลยุทธ์ด้วย
2 วันต่อมา เมืองบอร์ตัสเซีย
"ออกมายอมจำนนซะ ฮอร์น ฟอร์ด อัลเกล
พวกเราจะไม่ทำร้ายครอบครัวของเจ้า
แต่ถ้าไม่ยอมระวังชีวิตของเจ้าและครอบครัวให้ดี!!!"แม่ทัพคนหนึ่งในกองทัพของพี่อลิสพูดขึ้นมา
พร้อมกับกองทหารที่พร้อมที่จะบุกโจมตีบอร์ตัสเซียได้ทุกเมื่อ
"คุณซิกฟรีส คิดว่ายังไงบ้างค่ะ
ว่าฮอร์นจะยอมจำนนง่ายๆไหมค่ะ"
"เอ่อ... เรียกซิกฟรีส ก็ได้ค่ะเจ้าหญิง
ข้ารู้จักกับฮอร์คมานานแล้วหล่ะค่ะ
เขาสอนเรื่องกลยุทธ์ให้ดิชั้นทุกๆอย่างที่เขารู้ แต่ลักษณะนิสัยของเขานั้น
ความโลภที่มากมหาศาจ ดิชั้นคิดว่าเขาคงจะยอมจำนนเพื่อรอโอกาสน่ะค่ะ"
"รอโอกาส... งั้นหรอค่ะ? ถ้างั้นก็คงจะวางใจไม่ได้แล้วซินะค่ะ..."ก็ตามที่ซิกฟรีสพูดนั้นหล่ะนะ
ฮอร์คเป็นพวกเจ้าเล่ห์ แต่ไม่ว่ายังไงเจ้านั้นคงจะมีแผนสำรองไว้แน่ๆ
ถ้าเป็นแบบนั้นแล้ว...
ถ้าจำไม่ผิดยัยเทพนั้นบอกว่าส่งผมมาเกิดในโลกเวทย์มนต์ซินะ...
"ซิกฟรีส ในโลกนี้มีเวทย์มนต์รึป่าวค่ะ
พอดีหนูเคยอ่านในหนังสือประวัติศาสตร์น่ะค่ะ ว่ามีเวทย์มนต์ในโลกใบนี้น่ะค่ะ"
"มันก็ต้องมีอยู่แล้วหล่ะค่ะ
แต่ว่าจะมีมากหรือน้อยนั้นก็ต้องเข้าพิธีเตรียมสอบพลังวิญญาณตอนอายุ 6 ขวบก่อนค่ะ
ตอนนี้เจ้าหญิงอายุแค่ 4 ขวบเองนะค่ะ คงจะต้องรอไปอีก 2 ปีนั้นหล่ะค่ะ"2... 2
ปีเลยงั้นหรอ จะนานเกินไปแล้วหล่ะมั้ง? แต่ก็ช่างมันเถอะ
ตอนนี้สิ่งที่ผมควรจะโฟกัสนั้นคือสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น
"นี้ซิกฟรีส มีเวทย์มนต์ล่องหนรึป่าว? ถ้ามีหล่ะก็หนูวานอะไรซักอย่างจะได้ไหมค่ะ?"
"... มีค่ะ แต่ว่าจะให้ดิชั้นทำอะไรงั้นหรอค่ะ?"ซิกฟรีสพูดตอบผมพร้อมกับถามผมด้วยความสงสัย
ใบหน้าของเธอนั้นเริ่มมีแต่คำถามติดอยู่ที่หน้าอยู่แล้ว
เป็นองครักษ์ที่พี่สาวเลือกมา แต่ว่ายังอ่อนอยู้เลยนะ... อายุแค่ 15 เองซินะ...
"เอาเงินทั้งหมดนี้และใช้พลังล่อนหนลอบเข้าไปข้างในเมืองบอร์ตัสเซียและใช้เงินพวกนี้ซื้อใจทหารของฮอร์คให้ทรยศค่ะ...
ถ้าเป็นทหารระดับสูงจะยิ่งดีไปเลยหล่ะค่ะ...
รีบไปก่อนที่จะเกิดการรบขึ้นมาจะดีกว่านะค่ะ"
"ได้เลยค่ะ
แต่ว่าดิชั้นจะทำหน้าที่ลุล่วงรึป่าวนั้นหล่ะคือคำถามค่ะ!!!"
"เห้อ~ นั้นซินะค่ะ แต่ว่าหนูก็ขอออกคำสั่งในฐาณะที่เป็นเจ้าหญิงและเชื้อพระวงณ์ของบริทาเนียแล้วกันนะค่ะ
ค่าตอบแทนของภารกิจนี้คือ คุณจะได้เป็นองครักษ์ของหนูนะค่ะ จะเอาไหมหล่ะค่ะ?"
"จะปฏิเสธได้ไงหล่ะค่ะ ถ้าทำไม่สำเร็จ
ดิชั้นขอถวายหัวแด่เจ้าหญิงค่ะ!!!"เมื่อซิกฟรีสพูดจบแล้วเธอก็คว้าเอาถุงเงินที่มีเงินอยู่ข้างในถึง
5
ร้อยเหรียญทองก่อนที่เธอจะใช้เวทย์มนต์ในการล่องหนก่อนที่เธอจะรีบมุ่งหน้าลอบเข้าไปในเมือง
หลังจากที่ล่องหนแล้วมันก็คงจะประมาณนั้นหล่ะมั้งนะ?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"การ์เว้น น้อมรับคำสั่งองค์ราชินีค่ะ"
"ดีมากการ์เว้น ข้าจะให้ทหารเจ้า 1 พันบุกโจมตี บอร์ตัสเซีย
แสดงฝีมือในฐาณะขุนพลเอกของข้าซะ"เมื่อราชินีพูดจบ
ขุนพลเอกนามการ์เว้นได้ถือโล่ไว้ในมือขวาพร้อมกับแบกค้อนขนาดใหญ่ไว้ในมือขวาพร้อมทั้งเรียกทหารทั้ง
1
พันที่องค์ราชินีมอบให้บุกเข้าไปในสนามรบพร้อมกับเหล่าทหารและแม่ทัพคนอื่นๆที่กำลังทำสงครามเพื่อสังหาร
ดยุคฮอร์นที่ทรยศองค์ราชินี
"เอาหล่ะ!!!
กิก้าแฮมเมอร์!!!"เสียงของหญิงสาวผมสีเขียวพูดขึ้นมาก่อนที่เธอจะเหวี่ยงค้อนยักษ์ในมือฟาดไปที่กำแพงอย่างรวดเร็วด้วยแรงอันมหาศาจที่ถาโถมเข้าใส่ประตูเมืองอย่างแรง
"ปึด!!! ตู้ม!!!"เสียงของประตูไม้เหล็กแตกดังขึ้นมา
ก่อนที่ประตูนั้นที่โดนนักรบสาวโจมตีเข้าอย่างแรงแตกเปิดออก
ก่อนที่เธอคนนั้นจะนำทหารเข้าไปต่อข้างใน ทางกั้นประตูเหล็กชั้นที่ 2
ด้านบนนั้นมีทางเปิดเพื่อที่จะยิงลูกธนูใส่ทหารบริทาเนีย
"ทหารทุกนายฟังให้ดี
ยกโล่ของพวกเจ้าขึ้นมาและเอาไปกันหัวของพวกเจ้าซะ!!!"เสียงพูดนั้นดังขึ้นมาแต่ไกลก่อนที่เหล่าทหารทั้งหลายจะยกโล่ขึ้นมากันด้านบนหัวของตนเอง
"ปักๆๆๆ!!!!"เสียงลูกธนูดังขึ้นมาพร้อมกับพุ่งไปปักที่โล่ของเหล่าทหารกล้า
แต่มิใช่ว่าการต่อสู้ที่เสียทหารที่เป็นพวกเดียวกันนั้นจะดีเสมอไป
ถ้าเกิดเสียทหารมากเกินไปก็จะไม่มีทหารพอที่จะรับศึกกับอาณาจักรอื่นได้ทันการ
"พวกเจ้าจงฟังไว้ให้ดี!!!
นี้คือคำสั่งขององค์ราชินีถ้าพวกเจ้ายังเป็นทหารแห่งบริทาเนียอยู่หล่ะก็จงวางอาวุธของพวกเจ้าลงซะ
องค์ราชินีไม่ต้องการให้มีการเสียเลือดเสียเนื้อ!!!"เจ้าพุดได้ดีมาก การ์เว้น
สมแล้วที่ข้าตั้งเจ้าให้เป็นขุนพลเอกของกองทัพ พละกำลังอันมหาศาจพร้อมทั้งสติปัญญาอันสูงส่งของเจ้า
เจ้าพูดในสิ่งที่ข้าคิดได้โดยที่ข้าไม่ต้องปริปากเลยแม้ซักนิด
"พะ... พวกเราเป็นทหารบริทาเนียก็จริง!!! แต่ดยุคฮอร์น
จับครอบครัวของพวกเราเป็นตัวประกัน!!!
แถมดยุคฮอร์นยังจ้างทหารรับจ้างให้ไปคุมเฝ้าอีกด้วย!!! พวกเราต่อต้านไม่ได้หรอก!!!"ทหารคนหนึ่งในหมู่ทหารทั้งหมดพูดขึ้นมาก่อนที่เหล่าทหารที่เหลือจะใช้ธนูและหน้าไม้ยิงใส่ทหารบริทาเนียด้วยกันเอง
"พวกนั้นโดนบังคับงั้นซินะ...
น่าเศร้าใจจริงๆที่ข้าต้องมาครองราชณ์ในช่วงสมัยนี้ ถ้าข้าอายุมากกว่านี้ซัก 17-18
ข้าคงจะดีนะ..."องค์ราชินีพูดขึ้นมาด้วยความหดหู่และหมองใจ
ก่อนที่จะขี่ม้าไปยังรถม้าคันหนึ่ง
"เอี๊ยด!!! เอ๋!? มีอะไรงั้นหรอค่ะ ท่านพี่อลิส?"
"อ่า.. ก็ไม่มีอะไรมากหรอก... พี่ก็แค่...
เอ่อ..."ชั้นพยยามที่จะพูดออกไปแต่ด้วยความกลัวที่มันเข้ามาคลอบงำในจิตใจของชั้น...
มันทำให้ชั้นรู้สึกกลัวขึ้นมา... และในวินาทีนั้นเองก็มีมือ 2
ข้างเข้ามาโผลกอดชั้นไว้อย่างอ่อนโยนพร้อมกับเสียงพูดอันอ่อนโยนที่ดังออกมาจากลำคอของทาเนีย
"ท่านพี่ค่ะ... อย่ากลัวไปเลยค่ะ
เพราะมีหนูอยู่ด้วยทั้งคนนี้นา"
"ทาเนีย... นั้นซินะ... แต่ว่า... แล้ว ซิกฟรีสหล่ะ?"
"เอ่อ... อ่า... เรื่องนั้นเอ่อ...
คือหนูให้ซิกฟรีสลอบเข้าไปในเมืองอ่ะค่ะ
เพื่อหามือสังหารให้ไปจัดการกับดยุคฮอร์นน่ะค่ะ"อย่างงี้นี้เอง...
มิน่าหล่ะทำไม ซิกฟรีสถึงไม่อยุ่น่ะ... แต่ว่า...
"ไม่เป็นไรหรอกนะ ทาเนียพี่สาวไม่โกรธหรอกนะ...
แต่ว่าอย่าทำแบบนี้อีกนะ..."
"อ่า... ได้ค่ะ..."ทาเนียพูดขึ้นมาด้วยความเหงาง่อยก่อนที่ชั้น
จะถอนหายใจขึ้นมาก่อนที่จะใช้มือลูบไปที่หัวของทาเนียอย่างอ่อนโยน
เปรียบดั่งเหมือนทาเนียเป็นลูกสาวของชั้น แตต่เธอก็เป็นน้องสาวของชั้นนี้นะ...
การที่จะรักน้องสาวเหมือนดั่งลูกมันก็อาจจะเป็นปกติของชั้นก็ได้นะ
แต่ทาเนียก็ตัดสินใจได้ดีเหมือนกันนะที่ให้ซิกฟรีสลอบเข้าไปในเมือง
ชั้นไม่ได้แต่งให้ซิกฟรีสเป็นองครักษ์ปกติๆหรอกนะ
แต่เพราะชั้นเห็นแวบความสามารถของเธอ ชั้นถึงได้ตัดสินใจแบบนั้น
หวังว่าเธอคงจะจัดการได้ฉลาดนะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"แย่จริงๆ สภาพภายในบอร์ตัสเซียเป็นแบบนี้เองงั้นหรอ...
ไม่ยักจะเชื่อเลยจริงๆว่า
เขาคนนั้นจะเลวซามได้ถึงขนาดนี้"หลังจากที่ล่องหนและลอบเข้ามาในเมืองได้สำเร็จ
ชั้นก็ได้พบเห็นสภาพของเมืองที่่เป็นดั่งสลัมดีๆนี้เอง สุขอาณามัยก็ย่ำแย่
ถึงขนาดนั้นก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือเลยงั้นหรอ...
"นั้นซินะ... ปราสาทบอร์ตั้นน่ะ"
"เฮ้!!! แกเป็นใครกันฮะ...
ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยนะ..."เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาก่อนที่ชั้นจะเหลือบหันไปมองทางต้นเสียงที่ดังขึ้นมา
'ชิ!!! พวกทหารรับจ้างงั้นหรอ!? แย่หล่ะ...
ต้องรีบหนีแล้ว'
"เฮ้ย!!!!
แกจะหนีไปไหนฮะ!!!"เมื่อคิดได้อย่างนั้นชั้นก็รีบหนีในทันที
แต่ว่าไอ้พวกทหารรับจ้างก้วิ่งไล่ตามชั้นมาด้วยความเร็วสูงถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ทหารกระจอกๆงอกง่อย
แต่ไอ้พวกนี้เก่งเรื่องหมาหมู่มากเลยทีเดียว ต้องรีบสลัดให้ลุดแล้วซิ
"ชิ!!! ให้ไปไหนแล้วว่ะ!!! ถ้าเจอกันคราวหน้าหล่ะก็
ข้าจะฆ่าให้ได้คอยดูเถอะ!!!"
"น่าๆ แกเองก็อย่าใจร้อนไปซิพวกเรา
ต้องกลับไปเฝ้าตัวประกันแล้วนะเฟ้ย!!!"
"เออๆ!!! ไปกันเถอะ"เมื่อทหารรับจ้าง 2
คนพูดจบเจ้าพวกนั้นก็พากันเดินกลับไปที่ยังปราสาท ชั้นไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องใช้เวทย์ล่องหนแบบต่อเนื่องและเวทย์จำกัดการเคลื่อนไหวหรือเวทย์จำกัดเสียงอย่างต่อเนื่อง
'เอาหล่ะ... ในที่สุดก็มาถึงที่ซักทีซินะ...
แต่ไอ้พวกนี้่มันอยู่กันแต่ด้านในนี้งั้นหรอ...'
"หืม!? รู้สึกว่า... จะมีคนเกินมาคนนึงนะ"
"อะ... เอ๋!? ก็มีพวกเราแค่ 2 คนไม่ใช่นรึครับหัวหน้า?"เมื่อหัวหน้าของพวกทหารรับจ้างพุดขึ้นมา
พวกลูกน้องก็ชักเอาอาวุธออกมาในทันที แต่ละคนใช้อาวุธหลายๆแบบ
"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ... ออกมาได้แล้วหล่ะ...
ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ตรงนั้นนะ"
"ชิ... เก่งจริงๆเลยนะที่สามารถ สัมผัสถึงตัวตนของชั้นได้น่ะ
นี้ขนาดใช้เวทย์ล่องหนแบบต่อเนื่องกับเวทย์จำกัดเสียงแบบต่อเนื่องแล้วนะเนี่ย..."
"มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอก
เพราะชั้นก็เคยใช้เวทย์แบบนั้นบ่อยๆเลยสัมผัสได้น่ะ..."อย่างงั้นเองงั้นหรอ...
มีแต่พวกมันล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมดเลย ประมาทเกินไปจริงๆนั้นหล่ะนะ...
ภายในกรงขังนั้นก็ด้วยมีตัวประกันเต็มไปหมดเลย...
"นี้... ชั้นขอถามแกหน่อยได้ไหม? ว่าดยุคฮอร์นจ้างพวกแกมาเท่าไหร่น่ะ..."
"หืม..? นี้คิดจะจ้างพวกเรางั้นหรอ... ก็เอาเถอะ
พวกเราเป็นทหารรับจ้างดังนั้นถ้าผู้ว่าจ้างพวกเราจ้างด้วยเงินจำนวนมาก
พวกเราก็พร้อมจะทำงานให้"
"แล้ว... เจ้านั้น... จ้างพวกนายเท่าไหร่กันหล่ะ?"ยังไงซะ
ถ้าพวกทหารบริทาเนียด้วยกันอาจจะทำไม่ได้
ก็เพราะมีตัวประกันของพวกเข้าถูกขังไว้ที่นี้หมดเลย...
แย่ชะมัดที่จ้างพวกเขาไม่ได้... แต่ถ้าเป็นพวกทหารรีบจ้างพวกนี้อาจจะได้ก็ได้นะ...
"ดยุคฮอร์นนั้น มันจ้างพวกเรา ด้วยเงินจำนวน 2
ร้อยเหรียญเงินน่ะ..."
"งั้นหรอ... ถ้างั้น!!! ชั้นในนามองครักษ์ของเจ้าหญิงทาเนีย
ชั้นขอใช้เงินทั้งหมดในถุงนี้จ้างพวกนายให้มาทำงานกับพวกเราทหารบริทาเนีย!!!"ชั้นพูดขึ้นมาก่อนที่จะเอามือควักเอาถุงเงินที่เก็บเอาไว้ข้างในชุดของชั้น
".... แล้วมีเท่าไหร่หล่ะ... ขนาดนั้นคงมีไม่ถึง 50
เหรียญทองแดงหรอกมั้ง?"
"ป่าว... ไม่ใช่หรอก... ในนี้มีอยู่ทั้งหมด 5
ร้อยเหรียญทองต่างหากหล่ะ!!!"เมื่อชั้นพูดจบหัวหน้าของพวกทหารรับจ้างรวมถึงพวกทหารรับจ้างต่างก็ตกใจขึ้นมาด้วยความโลภ
ก็นะ... ตั้ง 5 ร้อยเหรียญทองเลยนี้นะ.... ถ้าเทียบกับเหรียญทองแดงก็ประมาณ 5
พันเหรียญทองแดงนั้นหล่ะไอ้พวกนี้คงจะเริ่มโลภขึ้นมาแล้วซินะ...
"ถะ... ถ้า... ถ้างั้น... เอ่อ...
พวกเราขอรับมันไว้แล้วกันนะ..."
"ไม่ได้!!! ชั้นคงจะให้พวกแกง่ายๆไม่ได้หรอก...
แต่ชั้นจะให้พวกแกก็ต่อเมื่อแกทำงานให้ชั้นเสร็จแล้วหล่ะนะ..."
"งานอะไรหล่ะ!!! บอกมาเลย!!!
พวกเราทหารรับจ้างยินดีทำทุกอย่างนั้นหล่ะ!!!"เจ้าพวกนี้ก็นะ....
เห็นแก่เงินจริงๆนั้นหล่ะนะ...
"เอาหล่ะ ปล่อยตัวประกันออกมาซะ
และก็ไปล่าตัวดยุคฮอร์นแล้วพาตัวไปส่งให้องค์ราชินีด้วยหล่ะ ถ้าทำทั้ง 2 อย่างสำเร็จชั้นจะให้
เงินในถุงทั้งหมดเลยตามที่สัญญานะ"
"ถ้างั้นก็โอเค พวกแกปลดล็อคกุญแจกรงขังและปล่อยพวกตัวประกันไปซะ
ที่เหลือตามข้ามา
ไปจับตัวดยุคฮอร์นกัน"เมื่อหัวหน้าของเหล่าทหารรับจ้างพูดจบแล้ว
เจ้านั้นรวมถึงทหารรับจ้างคนอื่นๆที่ไม่ได้มีหน้าที่ปล่อยตัวประกันและพาส่งกลับบ้านก็ได้วิ่งตามหัวหน้าของพวกมันไปในทันที
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ภายในปราสาทบอร์ตั้น
"เอาหล่ะ... เป็นยังไงบ้าง ดยุคฮอร์น"
"ขะ... ข้า... ข้าผิดไปแล้ว!!!! ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด!!!
องค์ราชินี"ดยุคฮอร์นวิงวอนขอร้องให้ไว้ชีวิตตนเอง โดยการโยนความผิดไปให้ภรรยาของตนเอง
ช่างเป็นการกระทำที่ไม่น่าให้อภัยจริงๆ
"ท่านพี่อลิสค่ะ... เราควรตัดสินโทษประหารค่ะ...
แต่ว่าพวกเราต้องการหลักฐานความจริงก่อนค่ะ..."
"แล้วหลักฐานพวกนั้นจะไปหามาจากไหนหล่ะ?"
"หาจากประชาชนค่ะ ให้พวกเขาบอกความจริงอย่างสมัครใจค่ะ
แต่ก่อนอื่นท่านพี่ค่ะ ซิกฟรีสได้จ้างทหารรับจ้างที่ดยุคฮอร์นจ้างให้เฝ้าตัวประกัน
ด้วยความสามารถของเธอควรจะให้รางวัลเธอและทหารรับจ้างด้วยนะค่ะ"ชั้นพูดขึ้นพรางบอกพี่อลิสให้ตบรางวัลให้กับซิกฟรีสและทหารรับจ้าง
"นั้นซินะ เอาเป็นว่า ซิกฟรีส พี่จะให้รางวัลกับนางเป็นเงิน 3
ร้อยเหรียญทองรวมทั้งพี่จะแต่งตั้งให้เธอเป็นอัศวินอองครักษ์ชั้นสูงหล่ะกันนะ
ส่วนทหารรับจ้างก็ตบรางวัลให้พวกนั้น เป็นเงิน 5 ร้อยเหรียญทอง
ตามที่ซิกฟรีสทำสัญญาไว้กับพวกนั้นหล่ะกันนะ"
"ตัดสินใจได้ดีค่ะ ท่านพี่อลิส
เอาหล่ะตอนนี้ไปติดประกาศได้แล้วค่ะ"หลังจากนั้นนายกำนันก็มอบยศและเงินรางวัลให้กับซิกฟรีสโดยการให้
ซิกฟรีสนั้นเป็นองครักษ์ของผมต่อไปรวมถึงได้เป็นอัสวินชั้นสูงอีกด้วย
ส่วนพวกทหารรับจ้างเมื่อได้รับเงินข้าจ้างแล้วพวกนั้นก็หายไปในทันทีและรวดเร็วไม่มีใครซาบว่าพวกนั้นหายไปไหนกัน
แต่สิ่งที่รอดยุคฮอร์นอยู่นั้นคงจะเป็นความตาย
สำหรับผู้อ่านที่ไม่เข้าใจเนื้อของตอนนี้ผมจะอธิบายสั้นๆคือ
ชนะด้วยกำลังไม่ได้อะไร แต่ชนะด้วยเล่กลนั้นประเสริฐยิ่งกว่า
ความคิดเห็น