เอาไงดีเกิดใหม่เป็นเจ้าหญิงแห่งบริทาเนีย

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 พลีชีพเพื่อแผ่นดินเกิด(หน้าเบื่อที่สุดที่เคนเขียนมา)

หมายเหตุ

เรื่องน่าเบื่อแล้วเนื้อหามันดูหน้าเบื่อ

"รายงาน!!! รายงานจากเมืองหลวง!!! ช่วยเปิดประตูที!!!"เสียงของพลทหารม้าเร็วคนหนึ่งตะโกนดังขึ้น ก่อนที่ประตูป้อมปราการจะเปิดออกรับทหารม้าเร็วคนนั้นเข้ามาในปราการทันที

"รีบรายงานมาเร็วว่า ทางเมืองหลวงจะส่งกำลังทหารมาช่วยพวกเรารึปล่าว!?"

"สะ... ส่งมาครับ!!! แต่ว่ากองทัพหลวงจะไม่มาช่วยเราครับ!!!"

"มะ... หมายความว่าไงกันแน่!? ทำไมทหารหลวงถึงไม่มาช่วยพวกเราหล่ะ!?"เมื่อชายคนหนึ่งพูดจบ เขาก็หน้ามืดตามัวขึ้นมาทันทีเหมือนกับสิ้นหวังแล้ว

"อะ.... ไอ้อาณาจักรบัดซบเอ๊ย!!! นี้จะปล่อยให้ที่นี้แตกรึไงกันฟ่ะ!!?"

"ทะ... ท่าน!!! อย่าพูดแบบนั้นซิครับ จริงๆแล้วทหารหลวงไม่มาแต่ว่า... องค์กษัตริได้ส่งน้องสาวของท่านที่ตอนนี้ได้เป็นอาร์สดยุคแห่งบอร์ตัสเซียมาแทนครับ!!!"

"จะ... เจ้าหญิงทาเนียงั้นหรอ!?"

"ชะ... ใช่ครับ!!! แต่ว่ากว่าที่เจ้าหญิงจะมาถึงจะต้องใช้เวลาถึง 3-7 วันดังนั้นแล้วเจ้าหญิงจึงส่งข้ามาก่อนขอรับ!!!"หลังจากที่ทหารม้าเร็วพูดจบ แม่ทัพ 5 พันคนของปราการคาร์มไลร์ถึงกับปวดหัวขึ้นมาในทันที

"โธ่เอ๊ย... 3-7 วันพวกเราจะไปต้านตั้งแสนนึงไหวยังไง พวกเรามีกันแค่ 5 พันเองนะ ถ้าจะต้านให้ได้ซัก 4 วันพวกเราต้องการทหารมากกว่านี้ซัก 2 เท่า"

"ไม่ได้หรอกครับ เพราะกองทหารสนุบสนุนนั้นจะมาในอีก 3-7 วันเพราะงั้นแล้ว หาทางใช้ทหารเพียง 5 พันต้านให้ได้จะดีมากกว่านะขอรับ!!!"เมื่อนายทหารม้าเร็วพูดจบ แม่ทัพก็เดินไปที่หน้าต่างด้านนอกหน้าต่างนั้นห่างออกไปอีก 3 กิโลเมตรนั้นมีกองทัพอ๊อคถึงแสน ถึงวันนี้ วันพรุ่งนี้จะต้านไหว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันว่า วันที่ 3 และ 4 จะไม่แตก

"ถ้างั้น... สั่งการลงไปให้ทหารทั้งหมด เตรียมตัวสู้ศึกตลอดเวลา ห้ามนอนเด็ดขาด ถ้าทนได้ ซัก 3 วันอาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงก็ได้!!!"

"คะ... ครับ!!!"

"ระ... รายงานครับท่านแม่ทัพ!!!"หลังจากที่แม่ทัพสั่งการลงไปเสร็จแล้วจู่ๆก็มีทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องที่แม่ทัพอยู่พร้อมกับสีหน้าแตกตื่นพร้อมกับเหงื่อที่ไหลออกมาอย่างถ้วมล้น

"ท่านแม่ทัพครับ!!! พะ... พวกมัน บะ... บุกมาแล้วครับ!!!"

"ฮะ!!! บุกมาแล้วงั้นหรอ!? ไอ้พวกบัดซบเอ๊ย!!! สั่งการลงไป ยิงปืนใหญ่ได้!!! และให้พลธนูทั้งหมดโจมตีสนุบสนุนให้ปืนใหญ่ด้วย!!!"

"คะ... ครับ!!! ข้าจะรีบไปบอกเดี๋ยวนี้หล่ะครับ!!!"เมื่อทหารผู้นั้นพูดจบ นายทหารคนนั้นก็รีบวิ่งออกจากห้องไปสั่งการทหารปืนใหญ่และทหารธนูให้เริ่มโจมตีสนุบสนุน

"เอาหล่ะ... นายน่ะ ช่วยขี่ม้าไปส่งข่าวให้ท่านดยุคด้วยว่าพวกเราต้องการกำลังเสริมเร่งด่วนถ้าทำได้ช่วยส่งทหารม้ามาให้พวกเราก่อนได้หรือไม่?"

"ขะ... ข้าจะลองทำดูขอรับ!!!"เมื่อนายทหารม้าเร็วคนนั้นพูดจบ เขาก็รีบขี่ม้าและออกเดินทางไปหาดยุคในทันที หวังว่าท่านดยุคทาเนเรียจะรีบมานะ

.

.

.

.

"ท่านแม่ทัพขอรับ!!! พวกเราสามารถต้านการโจมตีของพวกอ๊อคได้แล้วครับ พวกมันถอยล่นไปแล้วขอรับแต่ว่าการที่พวกมันก็ทำให้ทหารของพวกเราบาดเจ็บถึง 3 ร้อยคนแล้วครับ"

"ก็ไม่มีปัญหาอะไรนี้นา ถ้าเสียไปแค่ 1 ใน 10 มันก็ไม่ได้กระทบกระทืนข้ามากนักหรอกนะ"เมื่อแม่ทัพพูดจบ ทหารที่มารายงานนั้นก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาในทันที

"แต่... แต่ว่าท่านแม่ทัพครับ!!! ถ้าพวกเราต้านไว้แบบนี้ถ้าเกิดว่ากองหนุนไม่มาหล่ะครับ!!?"

"หุบปากขอแกเดี๋ยวนี้ไอ้ทหารเลว!!! แกคิดว่าแกจะมาคิดแทนฉันได้งั้นหรอ!!! เป็นแค่พลทหารเป็นแค่ทหารเลวอย่ามาแสดงความคิดเห็นให้ฉัน!!!"เมื่อพุดจบแม่ทัพก็ถีบนายทหารคนนั้นออกจากห้องในทันที พร้อมกับตัดแขนของชายคนนั้นไปข้างนึงเพื่อไม่ให้ปากดีได้อีก

"เห้อ~ บ้า... บ้าเอ๊ย!!! ไอ้พวกทหารหลวงเวรเอ๊ย!!! จะต้องให้ทนรออีกนานแค่ไหนกันฟ่ะ!!!"

"ปึง!!! ปัง!!! เพล้ง!!!"เสียงทำลายข้าวของดังขึ้นมาในห้องที่แม่ทัพอยู่ การที่ต้องให้กองทัพเพียงหยิบมือต้านทานกองทัพอีอคถึงแสนนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะต้านไว้ได้ถึง 3 วันและนี้มันพึ่งจะผ่านวันที่ 2 ไปเองด้วย

"ท่านแม่ทัพขอรับข้ามีอะไรมาเสนอขอรับ"

"หืม!? เจ้าคิดจะเสนออะไรให้ข้าหล่ะ รองแม่ทัพ"เมื่อพูดจบรองแม่ทัพก็มองไปทั่วห้องๆที่แม่ทัพอยู่แต่ก็ไม่ได้สนอะไรก่อนที่จะเดินมาที่โต๊ะที่กางแผนที่อาณาเขตของคาร์มไลร์เอาไว้พร้อมกับวางตัวหมากม้าจำนวน 1 ตัวลงไปที่แผนที่กระดานนั้น

"หืม!? เจ้าคิดว่าจะทำอะไรกันแน่? รองแม่ทัพ"

"อย่างที่ท่านคิดนั้นหล่ะ ท่านแม่ทัพข้ากำลังจะบอกให้ท่านใช้แผนพลีชีพไงหล่ะ"

"ผะ... แผนพลีชีพ!? นี้เจ้าบ้าไปแล้วรึไง!!! ถ้าคิดจะใช้แผนนั้นขึ้นมาหล่ะก็ ถ้าพรุ่งนี้กองทัพหนุนไม่มาหล่ะ!? พวกทหารที่เหลือในปราการคาร์มไลร์จะเอายังไงกันหล่ะ!!!"ท่านแม่ทัพพูดขึ้นมาพร้อมกับพรุ่งตัวไปจับที่คอเสื้อของรองแม่ทัพพร้อมกับพูดตวาดไปด้วยความเป็นห่วงเหล่าทหาร

"แต่ว่า!!! ถ้าพวกเราไม่ใช้ไอ้แผนนี้หล่ะก็!!! พวกเราทั้งหมดก็ตายกันพอดีซิขอรับท่านแม่ทัพ!!! ได้โปรดตัดสินใจได้ไหมขอรับ!!!"

"มะ... ....เห้อ~!!! มารดาแม่งเหอะ!!! ก็ได้ว่ะ!!! ข้าจะใช้แผนนี้ในวันพรุ่งนี้แต่ว่า!!! เจ้าจะต้องพูดปลุกขวัญกำลังใจให้ทหารเองหล่ะกัน!!!"เมื่อพูดจบแม่ทัพก็เดินออกจากห้องนั้นและไปนอนในทันที

.

.

.

.

"ท่านแม่ทัพครับ... ได้เวลาแล้วครับ"

"งะ... งั้นหรอ... เฮ้~ พวกเราจะต้อง... จะต้องทำมันจริงๆงั้นหรอ?"

"ก็ต้องงั้นหล่ะ... วันนี้มันวันที่ 3 แล้วนะ ถ้าเราไม่ทำมันหล่ะก็ กำลังใจของพวกทหารได้ลดหมดแน่ๆ!!!"เมื่อรองแม่ทัพพูดจบ เขาก็ใช้มือทั้งสองไปจับชายเสื้อของแม่ทัพคนพร้อมกับพูดประชดประชันถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น

"ก็ได้!!! งั้นก็ทำในสิ่งที่นายต้องการเลย ฉันไม่ยอมไปตายด้วยหรอกนะ!!!"

"ท่านแม่ทัพ!!! ปึก!!!"เสียงพูดเรียกแม่ทัพของรองแม่ทัพดังขึ้นมาก่อนที่เขาคนนั้นจะกำหมัดและชกไปที่หน้าของแม่ทัพอย่างแรง ใบหน้าของเขานั้นบิดเบี้ยวในทันทีหลังจากการต่อยเพียงครั้งเดียว ก่อนที่แม่ทัพจะลุกขึ้นมาก่อนที่จะเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากปากของตัวเอง

"ฉันน่ะ... ยังไม่อยากจะตายนะ!!! แล้วอีกอย่างข้างนอกนั้น ด้านหน้านั้นยังมีพวกอ๊อคเป็นแสนเลยนะ!!! แล้วฉันยังมีลูกเมียที่ต้องดูแลอีกต้องหลายปี พ่อแม่ของฉันก็ด้วย ทำไมถึงจะต้องให้ฉันไปเสี่ยงด้วยหล่ะ!!!"

"แล้วท่านไม่คิดรึไงหล่ะครับว่า!!! ทหารในหน่วยของพวกเราก็มีครอบครัวต้องดูแลน่ะ!!! เมื่อก่อนท่านก็เคยคุมทัพและพ่ายแพ้ในการรบ แทนที่ท่านจะตายแทนลูกน้องของท่านแต่มีแค่ข้ากับท่านแค่ 2 คนที่รอดมาได้!!! ตอนนั้นข้าคิดว่าข้าควรที่จะไปอยู่ในทัพอื่นที่ไม่มีแม่ทัพขี้ขลาดเช่นท่าน!!! แต่ข้าไม่ขอเปลี่ยนทัพก็เพราะข้าหวังว่าท่านจะตาสว่างและสามารถสู้ไปกับเหล่าทหารได้ แต่ข้าคิดผิดจริงๆ!!!"หลังจากที่รองแม่ทัพพูดจบเขาก็เดินจากแม่ทัพไปในทันที

"เหล่าทหารทั้งหลายจงฟัง!!! ข้าคือรองแม่ทัพของพวกเจ้า แต่วันนี้เวลานี้ข้าจะเป็นแม่ทัพของพวกเจ้านำพวกเจ้าทั้ง 5 พัน เนื่องด้วยที่ว่าแม่ทัพของพวกเรานั้นคิดถึงแต่เรื่องครอบครัวจนเป็นอันไม่ได้ทำงานและข้าขอให้ 1 ในพวกเราทั้ง 5 พันถือหนังสือนี้ไว้เพื่อให้ท่านดยุคทาเนเรียอ่านและตัดสินโทษให้กับแม่ทัพผู้โง่เขลาของพวกเรา ข้างหน้านั้นมีเหล่าทหารอ๊อคเป็นแสนรอพวกเราอยู่ เพื่อให้ท่านดยุคได้สู้ได้ง่ายขึ้นพวกเราต้องสละชีวิตของพวกเราเพื่อทำมันและอาณาจักรจะจารึกชื่อพวกเราในฐาณะผู้เสียสละ!!! พลีชีพเพื่อบ้านเกิด!!!"

"พลีชีพเพื่อบ้านเกิด!!!"เมื่อรองแม่ทัพพูดจบเขาก็ชูมืดข้างหนึ่งขึ้นก่อนที่เหล่าทหารในกองทัพทั้ง 5 พันจะชูมือขึ้นตามและโห่ร้องด้วยเสียงแห่งเกียรติยศ ก่อนที่ประตูหน้าของป้อมปราการจะเปิดออก พร้อมกับกองทัพอ๊อคที่รออยู่ข้างหน้านั้น

"เอาหล่ะ... ทั้งหมดเตรียมพร้อม... บุกได้!!!"

"โอ้!!!"เสียงโห่ร้องดังขึ้นมาก่อนที่รองแม่ทัพจะนำกองทหารจำนวน 5 พันคนเข้าไปตพลุมบอลกับเหล่ากองทัพอ๊อคนับแสน

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ในที่สุด... พวกเราก็มาถึงกันแล้วซินะ ป้อมปราการคาร์มไลร์"

"ใช่ค่ะท่านทาเนเรียเอาหล่ะพวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ"เมื่อซิกฟรีสพูดจบฉันและกองทัพทั้งหมดก็เคลื่อนพลเข้าไปข้างในป้อมปราการคาร์มไลร์กันในทันที

"หืม~? ทำไมรู้สึกเหมือนทหารมันน้อยๆแปลกๆแฮะ? ตามรายงานป้อมปราการคาร์มไลร์มีทหารอยู่ราวๆ 5,000-6,000 ไม่ใช่หรอ?"

"ท่านดยุคทาเนเรียขอรับนี้คือจดหมายที่ท่านรองแม่ทัพฝากถึงท่านขอรับ"เมื่อนายทหารคนนั้นพูดจบเขาก็ยื่นจดหมายมาให้กับฉันก่อนที่ฉันจะรับมันและเปิดจดหมายดูเนื้อหาข้างในนั้นซึ่งเนื้อหาใจความนั้นมีอยู่ว่าบราๆ

'ท่านดยุคทาเนเรียขอรับข้าคือรองแม่ทัพของป้อมปราการคาร์มไลร์นี้ เมื่อท่านได้อาจจะหมายนี้แล้วข้าและกองทหารของข้าคงจะตายกันหมดแล้วและที่ข้าส่งจดหมายหลังจากที่ตายนี้แล้วให้กับท่านข้าหวังว่าท่านจะตัดสินใจอย่างเป็นธรรมนะขอรับ เพราะแม่ทัพของกองทัพเรานั้เห็นแก่ครอบครัวและตัวเองทำให้พวกเรานั้นต้องเกือบตายความตายของข้านั้นคงจะทำให้หลายๆอย่างในอาณาจักรเปลี่ยนแปลงไปบ้างก็น้อยและทั้งนี้ บริทาเนียจงเจริญ'

"เห้อ~ เหล่าทหารและผู้กล้าของเราต่างต้องมาหลั่งเลือดเพราะความโง่เขลาของผุ้เป็นนายที่ไร้ความสามารถ ข้าหล่ะอยากจะรู้ว่าทำไมแม่ทัพของคาร์มไลร์ถึงตัดสินใจอะไรโง่ๆแบบนี้"

"จะให้ดิชั้นจัดการให้ไหมค่ะ?"

"ไม่ต้องหรอก แค่ลดยศให้เจ้านั้นไปเป็นพลทหารเหมือนเดิมก็พอแล้วหล่ะ"เมื่อฉันพูดจบฉันก็รีบเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าของป้อมปราการคาร์มไลร์ในทันที

"หืม~ ดูเหมือนว่าพวกมันจะมีเยอะเลยแฮะ... แถมกองทัพที่รองแม่ทัพคนนั้นคุมก็ตายกันไปหมดแล้วงั้นหรอ... น่าเสียดาย น่าเสียดายจริงๆ"

"ท่านทาเนเรียค่ะ พวกเราจะ... ทำยังไงกับกองทัพ... พวกนี้ดีค่ะ?"ซิกฟรีสพูดขึ้นมาหลังจากที่เดินตามฉันขึ้นมายังดาดฟ้าได้ไม่นานนักก่อนที่จะมองไปที่ด้านหน้านั้น

"ซิกฟรีส... เอามีดมาให้ฉันหน่อย"

"อะ... เอ๊ะ!? แต่... แต่ว่าท่านทาเนเรียค่ะ?"

"เอามาเถอะไม่มีแต่"เมื่อฉันพูดจบ ซิกฟรีสก็หยิบมีดเล่มหนึ่งขึ้นมาก่อนจะเธอจะยื่นมีดเล่มนั้นให้กับฉัน ก่อนที่ฉันจะหยิบมันขึ้นมาบนมือและแทงมันเข้าไปในมือว้ายของฉัน

"อึก!!! จะ... เจ็บชะมัด... แต่ก็ช่างเถอะเอาหล่ะนะ... เมื่อเลือดแห่งเทพผู้สร้างสันทุกอย่างหยดลงบนพื้นโลก จงก่อเกิดประตูนรกแห่งความหนาวเย็น ยักษ์น้ำแข็งแห่งความตายเอ๋ยจงปรากฏตัวขึ้นและทำลายกองทัพของพวกมันทั้งหมดให้สิ้นซาก!!! Gate of YatalHell!!!"เมื่อฉันร่ายเวทย์จนจบบทประตูขนาดยักษ์ก็ปรากฏขึ้นมาด้านหน้าป้อมปราการก่อนที่ประตูมันจะเปิดออกและยักษ์น้ำแข็งแห่งโยทันเฮมก็ออกมาจากประตูนั้นและค่อยๆไล่โจมตีเหล่าอ๊อคพวกนั้น

"เห้อ~ แค่นี้ก็คงจะถ่วงเวลาได้ประมาณ 4-5 วันหล่ะนะ"

"เป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมเลยค่ะ.... ทะ... ท่านทาเนเรีย!!!"ซิกฟรีสพูดชื่อของฉันขึ้นมาเสียงดังก่อนที่เธอจะรีบวิ่งมาหาฉันและอุ้มร่างที่กำลังหมดสติของฉันขึ้นจากพื้น ก็ไม่อยากจะใช้หรอกนะ... แต่ว่า... มันก็จำเป็นจริงๆนั้นหล่ะเสียเลือดไปเท่าไหร่หล่ะเนี่ย...