เอาไงดีเกิดใหม่เป็นเจ้าหญิงแห่งบริทาเนีย

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 อารัมภบท

'โอ้... บ้าชิบ!! นี้มันเกิดเหี้ยอะไรกันเนี่ย...'เด็กหนุ่มพูดขึ้นมา พร้อมกับร่างที่จมกองเลือดอย่างน่า อดสูใบหน้าอันใกล้ที่จะไร้สติเต็มทนนั้นยังคงหลงเหลือสติอยู่บ้าง...

'แต่ว่ามันคงจะสายเกินไปแล้วหล่ะมั้ง เอ่อ... ดวงอาทิตย์รู้สึกเหมือนมืดๆนะ...'15 นาที ก่อนหน้านั้น...

"หืม!? ได้เวลาไปแล้วซินะ"ผม ศักดิ์สิทธิ์ เพิ่มศรี อายุ 17 ปี เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเทคนิคนนทบุรี วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้กลับไปเรียนอีกครั้งในฐาณะนักศึกษา ปวช ปีที่ 1 วันนี้เป็นวันแรกของการเรียนใหม่อีกครั้ง

"เอาหล่ะ ไปดีกว่าเรา"ผมพูดขึ้นมาก่อนที่จะเข็นเอาจักรยานคู่ใจ จะเรียกว่าไม่เชิงคู่ใจนักหรอกนะ แต่ว่าผมปั่นจักรยานมาตั้งแต่ ป.3-ป.4 แล้วหล่ะไม่ก็เลยเคยชินนะ ผมขึ้นไปนั่งบนเบาะจักรยานก่อนที่จะปั่นออกไปจากประตูบ้านในทันที ปั่นขึ้นถนนใหญ่ที่นำไปจนถึงปลายทางที่จะไป

"ตื้ดๆ!!! หืม? โทรศัพย์สายเข้างั้นหรอ?"หลังจากพูดผมก็เอามือซ้ายโล้งเข้าไปในกางเกงก่อนที่จะหยิบเอาโทรศัพย์ของผมออกมา ผมปั่นจักรยานไปเรื่อยๆพร้อมกับถือิโทรศัพย์ไว้ที่มือข้างซ้าย

"มีอะไรงั้นหรอ มีน"

"ไม่รู้อะไร แต่ก้ดีใจนะที่นายจะได้กลับมาเรียนแล้วน่ะ"

"ไม่ต้องดีใจขนาดนั้นหรอกมั้ง? เอาเป็นว่าแค่นี้ก่อนหล่ะกันนะวางสายหล่ะนะ"เมื่อโทรเสร็จแล้วผมก็ตัดสายโทรศัพย์ของหมอนั้นออกไปในทันที ก่อนที่จะเก็บเข้าไปในกระเป๋าเสื้ออีกทีนึง ก่อนที่ผมจะเงบหน้าขึ้นมาและมองไปข้างหน้าอย่างมีความสุข(?)

"เอี๊ยด!!!! ปึง!!!!"เสียงรถยนต์เบลคพร้อมกับเสียงชนดังขึ้นมาในทันใด ใบหน้าของชายที่ขับรถนั้นมีอาการมึนเมาอย่างมาก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ผมถูกรถชนอย่างไม่ทันตั้งตัวได้เลย หรือว่าชายคนนั้นเขาอาจจะตั้งใจกันแน่นะ แบบไม่ได้คิดอะไรไว้ก่อน ร่างของผมกระแทกลงไปที่พื้นคอนกรีตก่อนที่หัวจะกระแทกลงกลับพื้นอย่างจัง เลือดไหลออกมาจากหัวของผม ร่างกายโชกไปด้วยเลือด

"บะ... บรื๋น!!!"เสียงรถแล่นออกไปต่อดังขึ้นมา บ้าชิบหาย ชนผมเองยังจะขับรถหนีไปอีกนะ... แต่ว่าหลังจากนั้นก็มีสามีและภรรยาคู่หนึ่งมาเห็นผมเข้าและรีบเรียกรถพยาบาลให้อย่างรวดเร็ว คุณภรรยาพยายามเรียกสติผมพร้อมกับสามีของเธอที่กำลังโทรเรียกรถพยาบาลให้เรียกมารับตัวผมไปยังโรงพยาบาล เห้อ~ ยังไม่ได้อ่านมังงะที่อยากจะอ่านเลย Douluo dalu Douluo dalu 2 และ Douluo dalu 3 ส่วนอนิเมะที่ยังไม่ได้ดูเลยก็มี Code Geass R3 กับเรื่องอื่นๆ น่าเสียดายจังที่จะไม่ได้ดูอีกแล้วนะ

'ให้ตายซิ จะต้องมาตายทั้งๆที่..."ไม่ทันที่จะพุดหรือคิดอะไรเสร็จดวงตาของผมก็วูบดับลง

"อา... อืม? ที่นี้มัน... ที่ไหนกันเนี่ย...?"หลังจากที่รู้สึกตัวขึ้นมาผมก็ลิมตาตื่นขึ้นมาในห้องนอนสีขาว ผมคงจะขอระบุว่ามันคือห้องสีขาวหล่ะนะ กำแพงสีขาวพอมองไปด้านซ้ายหรือขวาผมก็พบกับพื้นสีขาวและกำแพงสีขาว

"อ๊ะ!!! จริงซิ!!!"พอนึกขึ้นมาได้พบก็รีบลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนที่จะถิดเสื้อเพื่อสำรวจร่างกายของผม ละ... เลือดหายไปหมดแล้ว... นี้มันอะไรกันเนี่ย... ถ้าปกติมันก็คงจะตกใจกับห้องแบบนี้แล้วหล่ะ... แต่ว่าผมน่ะ... พอแล้วหล่ะ

"ไงเจ้ามนุษย์"

"หืม!? นั้นเสียงของใครกันน่ะ?"ผมพูดขึ้นมาก่อนที่จะกวาดสายตามองไปทั่วห้อง แต่ว่าไม่เห็นมีใครอยู่ในห้องเลยแฮะ?

"แต่ว่าเห้อ~ นี้มันบ้าอะไรกันหล่ะเนี่ย"หลังจากนั้นผมก็นั่งลงบนเตียงนอนสีขาวโพลน... แต่ว่า... ที่นี้มันอะไรกันเนี่ย? ห้องสีขาว พื้นสีขาว เตียงสีขาว แปลกจริงๆ

"ศักดิ์สิทธิ์ เพิ่มศรี วัยรุ่นอายุ 17 ปี เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเทคนิคนนทบุรี พ่อแม่ก็ไม่ได้รวยอะไรมาก เป็นประชาชนชั้นกลาง พี่น้องรวมตัวนายด้วย 3 คน พี่ชายจบจากโรงเรียนเดียวกันโดยจบจากโรงเรียน มัทธยมราษฎ์นิยม โดยจบ ม.6 และต่อ ปวส ที่มหาวิทยาลัยเทคนิคนนทบุรี ตอนนี้ทำงานและเรียนปญิญาตรีไปด้วย ตอนนี้อายุ 25 ปี น้องสาว อายุ 5 ขวบเรียนอยู่อนุบาลปีหน้าจะเข้าโรงเรียนประถม ชุมชนวัดราษฎ์นิยม"หลังจากเสียงพูดจบลง ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวออกมาต่อหน้าต่อตาของผม เธอสวมชุดคับคล้ายคับคราเหมือนกับชาวกรีกไม่ก็ชุดของชาวโรมันของพวกนักการเมือง หน้าอกไซต์คับ D ผมสีบลอนต์และดวงตาสีเขียวสดใส

"หล่ะ... รู้ได้ถึงขนาดนั้นเลยงั้นหรอ!?"

"แน่อยู่แล้วซิ ชั้นคือเทพธิดาผู้อยู่เหนือกาลเวลา เซริ"เซริ... งั้นหรอไม่เคยเห็นรู้จักเลยแฮะ? เป็นเทพจากที่ไหนกันแน่เนี่ย?

"ในโลกของนายพวกเราไม่มีตัวตนหรอกนะ เพราะพวกเราไม่ใช่เทพของมิตินี้แต่เป็นเทพที่คอยเดินทางไปยังโลกต่างๆ เดินทางไปในจักรวาลต่างๆ และมิติพิภพต่างๆ"

"แล้ว... ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนกันหล่ะ!?"ถึงแม้ว่าจะเป็นเทพแต่ว่าผมสนแค่ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนกันแน่ซะมากกว่า ห้องสีขาวนี้คงจะเป็นอะไรที่ถูกสร้างขึ้นมาจากพลังอะไรซักอย่างซินะ? ไม่แปลกใจเลยจริงๆด้วยซินะ ถ้าเป็นในนิยาย LN หรือมังงะ แฟนตาซีหล่ะก็ ตัวเองคงจะแปลกใจนั้นหล่ะนะ แต่ว่า อ่าน LN กับ มังงะมาหลายเรื่องมันก็เริ่มไม่แปลกใจแล้วหล่ะ...

"ที่นี้คือ เส้นทางดวงดาว แห่งทางช้างเผือกและที่นี้คือถนนแห่งความตายหรือจะเรียกให้ถูกสำหรับดวงดาวที่อยู่ในเขตทางช้างเผือกคนต้องเรียกว่าเส้นทางแห่งการเกิดใหม่ซินะ..."เส้นทางแห่งการเกิดใหม่...? มันคืออะไรกันแน่นะ...

"แล้ว... ต้องการอะไร... จากฉันงั้นหรอ...?"

"ไม่มีอะไรหรอก แต่ว่า... ชั้นอยากจะมอบชีวิตใหม่ให้กับนายน่ะ"ชีวิตใหม่งั้นหรอ... ผมเองก็ยังไม่อยากจะตายด้วยซิ ถึงมันจะเป็นเวลา 17 ปีที่ว่างเปล่าเพราะต้องมาตายก่อนที่ ทุกๆสิ่งมันจะเริ่มต้นขึ้น น่าเสียดายจริงๆ

"เอาหล่ะ... แล้วนายอยากจะเลือกทางไหนหล่ะ ไปเกิดใหม่โดยที่ไม่สามารถจำเรื่องเมื่อชาติก่อน หรือว่าจะเลือกไปเกิดใหม่พร้อมกับความทรงจำอยู่ครบจงเลือกซะ... A หรือ B เลือกมาซะ"

"ถ้าจะให้ฉันเลือกหล่ะก็นะ มันก็ต้องแน่อยู่แล้วหล่ะ ฉันขอเลือกหนทาง B!!! ถึงจะต้องไปเกิดเป็นผู้หญิงก็ช่างมันประไร!!! ขอให้ได้มีชีวิตต่อไปก็พอแล้วหล่ะ!!!"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ขอมีชีวิตต่อไปมันก็เท่านั้นหล่ะ

"เลือกได้ดีนิ เอาหล่ะไม่รีรอหล่ะ ไปเลยแล้วกันนะ!!!"

"เฮ้!!! จะให้ไปเลยงั้นหรอ!?"จะรีบร้อนเกินไปมั้ง หลังจากที่พูดจบ ร่างกายของผมก็เริ่มที่จะจางลงไปเรื่อยๆ

"นี้จะไม่บอกอะไรกับที่ๆฉันจะไปเกิดใหม่หน่อยหรอ?"

"เออๆ~ นั้นซินะ จะบอกไว้ก่อนเลยว่า โลกที่นายจะได้ไปเกิดใหม่คือโลกแห่งเวทย์มนต์ เป็นโลกในสมัยยุคกลางนั้นหล่ะนะ แถมช่วงเวลาที่นายจะได้ไปเกิดใหม่คงจะเป็นโลกที่วุ่นวายน่าดูเลยนะ"

"งั้นหรอ... วุ่นวายซินะ... ฮ่าๆ!!! ช่างเป็นยุคที่ต้องการอยู่พอดีเลยแฮะ น่าสนใจจริงๆเลยนะ"เมื่อพุดจบแล้วร่างกายของผมก็ได้หายไปในทันที ยุคที่วุ่นวายเป็นยุคที่ผมต้องการ ไม่ใช่โลกในยุคสมัยนี้ที่เป็นสงครามไซเบอร์และสงครามเย็น

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"อ่า... อืม~ ที่นี้มันที่ไหนกันแน่นะ..."ผมพูดขึ้นมาพร้อมกับเสียงพูดที่ดูอ่อนๆลง เอ๊ะ!? สะ... เสียง... ทำไมเสียงของฉันมันดูอ่อนลงหล่ะ?

"อ่า... อืม? เตียง... ทำไมรู้สึกมันใหญ่แปลกๆเลยแฮะ"ผมพูดไปอย่างงั้นก่อนที่จะหันไปมองรอบๆตัวของผม พร้อมกับใช้มืออันบอบบางยันตัวเองลุกขึ้นมาจากฟูกนอน สภาพของห้องนอนดูใหย่กว่าปกติมาก มีระเบียงข้างนอกอีกด้วย

"หืม~ ผม... สีขาว... ยาวจังแฮะ..."ในห้องนี้มีกระจกไหมนะ... นั้นงั้นหรอ? เอาหล่ะ... ลองไปดูหน่อยหล่ะกันนะ... หลังจากนั้นผมก็ลุกขึ้นจากเตียงนอนหรือก็คือลุกออกจากเตียงนั้นหล่ะ ก่อนที่จะใช้แรงอันน้อยนิดเดินไปที่กระจกอย่างล่อแล่... รู้สึกว่าแรงจะน้อยกว่าร่างเก่าของผมซะอีก เมื่อเดินไปถึงกระจกนั้นผมก็ต้องตกตะลึงกับร่างใหม่ของผมที่สะท้อนออกมาจากกระจกนั้น... ร่างกายของเด็กผู้หญิงในชุดนอนสีขาว ดวงตาสีฟ้าเข้มและสัดส่วนร่างกายที่สมส่วนมาก หน้าอกก็ยังไม่มี เอ่อ... มันก็ต้องอย่างงั้นซิดูจากความสูงของร่างกายแล้วยังเด็กอยู่เลยด้วยซ้ำไป

"ก๊อกๆ เอี๊ยด!!! เอาหล่ะค่ะ ท่านทาเนียได้เวลาล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว... นะ... ค่ะ!!!"เสียงเคาะและเปิดประตูดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงพูดของเธอ หญิงสาวคนหนึ่งในชุดเมดเดินเข้ามาในห้องที่ผมอยู่ ผมสีฟ้าของเธอดูสง่างามมากดวงตาสีทองนั้นจับจ้องมาที่ผมในทันทีหลังจากที่เธอลืมตาขึ้นมาและปิดประตูไปแล้ว

"คะ.... คะ... คุณหนูทาเนีย.. ทุกคน!!! คุณหนูทาเนียฟื้นขึ้นมาแล้ว!!!"หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้นมาพร้อมกับวิ่งออกไปข้างนอกห้องบอกกับทุกๆคน ทำให้เกิดเหตุแตกตื่นขึ้นมาในเวลาไม่ถึงนาทีเลยด้วยซ้ำ... อะไรกันหล่ะเนี่ย... เอ๊ะ!? ทำไมทุกๆคนถึงแตกตื่นกันแบบนั้นหล่ะ แล้ว... ชื่อของผมในภพนี้คือทาเนียงั้นหรอ?

"ทาเนีย!!! ในที่สุดก็ตื่นได้ซักทีซินะ!!! รู้ไหมว่าพี่เจ็บปวดใจมากแค่ไหนที่เธออยู่ๆก้หลับไปน่ะ"หญิงสาวผมสีขาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องก่อนที่จะวิ่งเข้ามากอดผมอย่างอ่อนโยนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง... เมื่อกี้... บอกว่าพี่งั้นหรอ!?

"พะ... พี่งั้นหรอ?"

"เอ๊ะ...!? ทาเนียจำพี่ไม่ได้เลยงั้นหรอ!?"เธอถามผมในทันที แต่ว่าหน้าอกของเธอมัน... ใหญ่---- อย่ามานอกเรื่องซิ!!!

"จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ... หนู... เป็นใครงั้นหรอค่ะ?"ผมเอาข้ออ้างที่ว่าจำอะไรไม่ได้เลยถามพี่สาวที่อยู่ตรงหน้าในทันทีมันก็แน่อยู่แล้วหล่ะ... ร่างกายนี้มันใช่ร่างของผม ความทรงจำของเจ้าของก็ไม่มีด้วย

"งั้นหรอ... ถ้างั้นพี่สาวจะเล่าเรื่องให้หมดเลยหล่ะ"