คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Let's Start
“ฮานะตื่นได้แล้ว เฮ้ ! ยัยฮานะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก” เสียงหนุ่มสุดหล่อกำลังปลุกร่างสาวขี้เซาเช่นทุกวัน
“ตื่นแล้ว ๆ เดี๋ยวนะอาบน้ำก่อน รอด้วยล่ะ” ฮานะตะโกนออกมาจากข้างในห้องนอนข้างใน
สวัสดีค่ะฉันชื่อ ฮานะ เป็นเด็กสาว ม. ปลาย เรียนไฮสคูลที่โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง ฉันอาศัยอยู่กับพี่ชายซึ่งอยู่ ม. ปลาย เช่นเดียวกัน ฉันกับพี่ชายเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น ทำให้เราทั้งคู่ดูแตกต่างจากเด็กนักเรียนหลายคนในโรงเรียน พ่อกับแม่ของฉันแยกทางกันเมื่อตอนฉัน 2 ขวบ ฉันกับพี่ชายจึงมาอยู่กับพ่อที่ญี่ปุ่น ส่วนแม่ก็เอาน้องชายอีกคนของฉันไปเป็นพี่ชายคนโตของครอบครัว ฉันจำหน้าน้องไม่ได้เลยเคยแต่เห็นรูปน้องกับแม่เท่านั้น ฉันกับพี่ชายคิดถึงน้องชายมากคิดว่าสักวันต้องได้เจอพวกเขาแน่ๆ ToT
“ฮานะเสร็จรึยัง เปิดเรียนวันแรกจะไปสายเลยเหรอ” เสียงพี่ชายตัวดีของฉันกำลังเรียกอีกแล้วค่ะ ฉันต้องรีบไปแล้วค่ะ OoO
“เสร็จแล้วค่ะ เสร็จแล้ว มีอะไรกินบ้างคะพี่” ฉันถามเพราะความหิวด้วยความที่ตั้งแต่เมื่อวานเย็นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลย
“มีนม ขนมปังปิ้ง แยม วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว ทาแยมเอาเองนะ”
“พี่คะ เสร็จแล้วไปกันเถอะ” ฉันตะโกนบอกพี่ที่กำลังรออยู่หน้าบ้าน )-o-(
“เดี๋ยว! ไหนบอกว่าหิวกินให้เสร็จก่อน” -*-
“เอาไปกินที่โรงเรียนก็ได้ เดี๋ยวสาย ” ฉันรีบขึ้นซ้อนท้ายรถจักรยานของพี่ แล้วพี่ก็รีบปั่นไปที่โรงเรียนอย่างรวดเร็ว อ้อ! จริงด้วยฉันลืมบอกไปว่าบ้านของเราห่างจากโรงเรียนไม่เท่าไร เลยปั่นจักรยานกันมาประหยัดน้ำมันดี
“ถึงแล้วฮานะ ทำไมยังไม่ลงไปอีกล่ะ” พี่ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์
“ค่ะพี่ พี่คะไปส่งฮานะที่ห้องหน่อยนะคะ น้า.....” ฉันอ้อนพี่ให้ไปส่งไม่ใช่อะไรหรอกนะคะ
ฉันแค่อยากอวดเพื่อนๆว่ามีพี่ชายหล่อก็เท่านั้นเองค่ะ
“Ok จ้ายัยขี้เซา” พี่ฉันชอบล้อฉันแบบนี้ประจำล่ะค่ะ ก็มันเป็นเรื่องจริงเลยเถียงไม่ออกนี่คะ
“พี่ห้ามล้อฉันแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นงอนไม่พูดด้วยนะ” ฉันขู่พี่ชาย ( นิสัยไม่ดีนะ )
“จ้าๆ อย่าโกรธนะ” แฮะๆ มุขเดิมได้ผลทุกทีเนอะ ( มุขนี้ฉันใช่ขู่พี่ชายบ่อย )
“ไปกันยังอ่ะ”
“ไปสิ เดี๋ยวไปส่งให้ถึงโต๊ะเรียนเลย” พี่เอาใจฉันอีกแล้ว
“จริงนะ ไปกันเร็ว ๆ เลย” ฉันวิ่งลากพี่ชายไปที่ห้องเรียน ระหว่างทางก็มีกรี๊ดกร๊าดของเหล่านักเรียนหญิงแท้ และไม่แท้หลายรายที่เห็นพี่ชายฉัน โฮะ ๆ อิจฉาฉันล่ะสิที่มีพี่ชายหล่อ สะใจดีจริง ๆ เลย
“โอ๊ย ! เจ็บ” ฉันวิ่งชนใครก็ไม่รู้ ไม่น่าหันไปมองยัยพวกที่กรี๊ดพี่ชายเลย
“ฮานะเป็นอะไรมากมั้ย ให้พี่ดูหน่อยสิ” พี่ชายของฉันน่ารักมั้ยล่ะห่วงฉันซะไม่มี
“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันบอกพี่แล้วลุกขึ้นยืนกำลังจะขอโทษคนที่ไปชน
“เฮ้ย ! นายชนแล้วทำไมไม่ขอโทษ” ตายแล้วพี่ชายฉันยุ่งแน่ ฉันต่างหากที่ผิด
“แฟนนายนั่นแหละ ! ที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ มาชนท่านริวได้ไงยะ” ผู้หญิงคนหนึ่งที่มากับนายคนที่ฉันวิ่งชนโวยวาย แต่พอเงยหน้าเห็นหน้าตาพี่ชายฉันก็กลับเงียบส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมาให้ จนทำฉันเกือบอาเจียร
“พี่คะฉันผิดเองที่วิ่งชนเขา ขอโทษนะคะ” ฉันรีบขอโทษเขาทันทีเพราะกลัวจะเป็นเรื่องกันอีก เพราะพี่ชายฉันห่วงน้องสาวยิ่งกว่าอะไรเสียอีก
“ไม่เป็นไร” ผู้ชายที่ฉันชนเอ่ยสั้น ๆ อย่างไม่แยแส
“ฮานะไปขอโทษนายนี่ได้ไง” พี่ชายฉันยังไม่เลิกโวยวาย
“พี่คะฉันผิดเองที่วิ่งไปชนเขา พอเถอะค่ะฉันขอร้อง” ฉันห้ามพี่พร้อมขอร้อง
“ทีหลังพี่สุดหล่อก็หัดเตือนแฟนด้วยนะคะ” ผู้หญิงคนที่มากับเขาพูด แล้วก็เดินไปพร้อมกับผู้ชายคนที่ฉันเดินชน
“ฮานะแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร” พี่ชายยังถามฉันไม่เลิกเพราะห่วงจริง ๆ
“ชัวร์ค่ะ” ฉันยิ้มพร้อมตอบคำถามพี่ชาย แล้วจึงเดินไปที่ห้องเรียน
จริงสิฉันว่าฉันลืมบอกคุณ ๆ ผู้อ่านแน่เลยว่าฉันอายุ 16 ปี อยู่ชั้น ม.4ห้อง A ส่วนพี่ชายฉันน่ะ เขาชื่อ เอจิ แน่ล่ะเขาต้องอายุมากกว่าฉันพี่เอจิอายุ 18 ปี อยู่ ม.6 ห้อง A ส่วนที่ฉันบอกว่าหล่อน่ะจะสาธยายให้ฟังพี่เอจิสูง
วันนี้ฉันตื่นเต้นมากเลยค่ะที่เพิ่งเคยมาที่โรงเรียนนี้ครั้งแรก ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างแต่ฉันจะสู้ๆเพื่อพี่เอจิค่ะ
“ถึงแล้วฮานะเข้าไปในห้องสิ ตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวตอนกลางวันพี่จะมารับพาไปกินข้าว” พี่ส่งฉันเข้าห้องเรียน พร้อมสั่งฉันยาวเหยียด
“ค่ะ ฮานะจะตั้งใจเรียน” ฉันรับปากพี่ แล้วโบกมือลาก่อนเข้าไปหาที่นั่งในห้องเรียนข้างในห้องเหลือที่ว่างแค่ 2-3 ที่ ฉันจึงเดินไปนั่งที่ริมหน้าต่างวิวที่ริมหน้าต่างดูสวยงามมากมีต้นไม้ต้นใหญ่ๆ
ฉันมองลงไปดูที่ด้านล่างเห็นลานกว้างเป็นสนามหญ้า บรรยากาศดูร่มรื่นดีจัง ฉันเริ่มชอบที่นี่แล้วล่ะค่ะ
“นี่เธอชื่ออะไรจ๊ะ ส่วนฉันชื่อ เอ็มม่า และนี่เพื่อนฉันชื่อ เจนนี่” อยู่ ๆ ก็มีคนมาทักฉันดีจังเลยฉันจะได้มีเพื่อน
“ฉันชื่อ ฮานะ ค่ะ” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ชื่อน่ารักจังเลย เป็นลูกครึ่งรึเปล่า” เจนนี่ถาม
“ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นค่ะ” ^o^
“ฉันว่าเรา 3 คนมาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ” เอ็มม่าเสนอ
“ดีสิ” เราทั้งหมดพูดพร้อมกัน
“นี่ฮานะเมื่อตอนที่เธอเดินเข้ามาในห้อง เห็นมีผู้ชายหน้าตาดี๊ดีมาส่งใครกันแฟนเธอรึเปล่าอ่ะ” คนที่ชื่อเจนนี่ถามฉัน
“ฉันเคยได้ยินมาว่าเขาเป็นหนุ่ม Hot คนหนึ่งของที่นี่ด้วยล่ะ” เอ็มม่าเสริม
“เขาเป็นพี่ชายฉันเอง” ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจที่มีพี่ชายหล่อเป็นถึงหนุ่ม Hot ของที่โรงเรียนนี้ แน่อยู่แล้วล่ะแสดงว่าน้องสาวต้องสวยด้วย ( แหวะ! ) ฉันพูดเล่นนะคะทำไมต้องอาเจียนขนาดนั้นเชียว แต่ฉันสวยจริง ๆ นะ
“ทุกคนอาจารย์มาเข้าที่เร็ว” เพื่อนในห้องคนหนึ่งตะโกนเข้ามา ทำให้เอ็มม่ากับเจนนี่ต้องรีบวิ่งกลับเข้าที่อย่างรวดเร็ว ส่วนฉันก็นั่นนิ่ง
“สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน” อาจารย์กล่าวทักทายอย่างง่าย ๆ
“สวัสดีค่ะ/ครับ” พวกเราทุกคนที่อยู่ในห้องเรียนกล่าวตอบอาจารย์
“ที่นี่คือห้อง ม.4 ห้อง A วันนี้ครูจะเช็คชื่อก่อนนะ” อาจารย์อธิบายอย่างคร่าวๆ
“เคนอิจิ เรียว”
“มาครับ”
“เคนอิจิ ริว”
“มาครับ”
เอ๊ะ ! ฉันว่ามันชื่อคุ้นๆ แฮะ ริว แต่คงไม่ใช่คนที่ฉันวิ่งชนหรอกนะ แต่ทำไมนามสกุลผู้ชายทั้ง 2 คนนี้เหมือนกัน ชื่อก็คล้ายกัน หวังว่าหน้าตาคงไม่เหมือนกันหรอกนะ นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย โป๊กๆ ยัยติงต๊องเอ๊ยคิดอะไรบ้าๆ เอ๊ะหรือว่าฉันบ้าจริงยังเนี่ย +_+
“ทิชากร เทพคุณารักษ์” ชื่อฉันเองค่ะ
“มาค่ะ” ฉันเกือบไม่ได้ขานแล้วมั้ยล่ะ จะไปสนใจนาย 2 คนนี้ทำไม แต่อยากเห็นหน้าจังเลยว่าจะเหมือนกันมั้ยน้า ฮุฮุ! ถ้าเหมือนนะฉันจะนั่งหัวเราะให้หน้าเป็นลิงอุรังอุตังเลยคอยดูสิ
“นี่เธอน่ะ ยิ้มอะไรอยู่ได้น่ารำคาญ” เสียงผู้ชาย 2 คนหันมาว่าฉัน เดี๋ยวเหอะฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉันแม่จะตอกให้หน้าหงายเลย
“แล้วมัน...” ฉันพูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุด ไม่ใช่ว่าฉันกลัวพวกเขานะคะแต่ว่าเขาทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบเลย หวังว่าเขาทั้งคู่คงไม่ใช่นาย ริว กับ เรียวนะไม่งั้นฉันต้องหัวเราะหน้าเป็นลิงอุรังอุตังแน่ๆ
“เฮ้ย! ริวนายดูผู้หญิงนี้สิ ท่าจะเป็นบ้า” ผู้ชายคนหนึ่งจาก 2 คนที่หน้าตาเหมือนกันพูด
( ฉันไม่รู้นี่ว่าเขาเป็นใคร เรียกไม่ถูก )
“นี่นายฉันไม่ได้บ้านะ” ฉันโมโหลืมตัวตะโกนด่านายนั่นเต็มที่ เมื่อรู้สึกตัวมองซ้ายมองขวาก็พบว่าเพื่อนในห้องมองฉันเป็นตาเดียว
“ขอโทษค่ะ” ฉันกล่าวอย่างอายๆ
“ท่าจะบ้าจริงๆ” นายคนเดิมยังไม่เลิก แต่ฉันว่าเขาหน้าเหมือนคนที่ฉันเดินชนเลย
“นายอย่างไปว่าเธอเลย เรียว นายก็บ้าเหมือนกันแหละ” นายอีกคนพูดขึ้นอย่างเย็นชา
“หา! นายนี่ชื่อ เรียว ส่วนนายชื่อ ริว เหรอ” ฉันอุทานด้วยความตกใจ
“เออสิ เป็นแฝดกันหนักอวัยวะส่วนไหนเธอไม่ทราบ” นายคนที่ชื่อเรียวกวนฉัน ( ที่จริงฉันจำไม่ได้หรอกว่าคนไหนเป็น ริว คนไหนเป็น เรียว ดูจากที่นั่งเอา )
“ขอโทษค่ะ” ฉันพูดคำนี้ออกไปเพราะไม่อยากมีเรื่องกับใครอะไรยอมได้ก็ยอมไป แล้วฉันก็หันหน้าหนีเขาไปฟังที่อาจารย์กำลังพูดแทน
“เธอพูดคำนี้เป็นคำเดียวหรือยังไง เมื่อเช้าก็รอบหนึ่งแล้ว” นายคนที่ชื่อริวพูด
“นายเจอเธอด้วยเหรอ” นายเรียวถามริว
“เธอเดินชนฉัน” ฉันรู้สึกว่าเขาสุดยอดเย็นชาจริงๆเลย
“ซุ่มซ่ามจริงๆ” นายเรียวแขวะฉัน
“เมื่อเช้าขอโทษจริงๆนะคะ” ฉันรู้สึกผิดที่พี่ชายฉันไปว่าเขาเสียๆหายๆ
“ท่าจะพูดเป็นอยู่คำเดียว ทำไมไม่เถียงฉันต่อล่ะ” นายเรียวยังไม่เลิก
“ไม่ชอบเถียงใครนานๆค่ะ มันน่าเบื่อ” ฉันแกล้งตอบเขาแบบกวน
“นี่เธอว่าฉันน่าเบื่อเหรอ” นายเรียวเริ่มโมโห
“แล้วแต่ใครจะคิดค่ะ” แล้วฉันก็ยิ้มอย่างผู้ชนะ
“โธ่เว้ย” นายเรียวเอะอะ ส่วนฉันสะใจสุดๆ อุตส่าห์เลิกเถียงด้วยแล้ว ยังจะมาทำนิสัยอย่างนี้ใส่ฉันมันต้องโดนซะบ้าง หลังจากนั้นจนเกือบพักกลางวันฉันก็ไม่ได้คุยกับนาย 2 คนนั้นอีกเลย
“นี่เธอยืมดินสอหน่อยสิ” เรียวยืมฉัน
“อ่ะ ! อย่าลืมคืนนะ” ฉันส่งให้เขาไป
“เธอกี่โมงแล้ว” เรียวถาม
“เกือบเที่ยงแล้วล่ะ” ฉันตอบ
“เธอ...” เรียวค้างแค่นั้น
“อะไรอีกล่ะ” ฉันเริ่มหงุดหงิด
“ขาใหญ่จังเลย ^o^” เขาพูดพร้อมมองที่ขาฉัน แล้วยิ้มอย่างหน้าตาทะเล้น + +
ความคิดเห็น