ยุ่งนักปิ๊งรักนายฝาแฝด

                  ฮานะตื่นได้แล้ว   เฮ้ !  ยัยฮานะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก   เสียงหนุ่มสุดหล่อกำลังปลุกร่างสาวขี้เซาเช่นทุกวัน  

                   ตื่นแล้ว ๆ  เดี๋ยวนะอาบน้ำก่อน   รอด้วยล่ะ   ฮานะตะโกนออกมาจากข้างในห้องนอนข้างใน

                   สวัสดีค่ะฉันชื่อ ฮานะ  เป็นเด็กสาว  ม. ปลาย   เรียนไฮสคูลที่โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง    ฉันอาศัยอยู่กับพี่ชายซึ่งอยู่  ม. ปลาย  เช่นเดียวกัน  ฉันกับพี่ชายเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น   ทำให้เราทั้งคู่ดูแตกต่างจากเด็กนักเรียนหลายคนในโรงเรียน   พ่อกับแม่ของฉันแยกทางกันเมื่อตอนฉัน  2  ขวบ  ฉันกับพี่ชายจึงมาอยู่กับพ่อที่ญี่ปุ่น   ส่วนแม่ก็เอาน้องชายอีกคนของฉันไปเป็นพี่ชายคนโตของครอบครัว   ฉันจำหน้าน้องไม่ได้เลยเคยแต่เห็นรูปน้องกับแม่เท่านั้น   ฉันกับพี่ชายคิดถึงน้องชายมากคิดว่าสักวันต้องได้เจอพวกเขาแน่ๆ   ToT

                    ฮานะเสร็จรึยัง เปิดเรียนวันแรกจะไปสายเลยเหรอ  เสียงพี่ชายตัวดีของฉันกำลังเรียกอีกแล้วค่ะ   ฉันต้องรีบไปแล้วค่ะ   OoO

                   เสร็จแล้วค่ะ  เสร็จแล้ว มีอะไรกินบ้างคะพี่   ฉันถามเพราะความหิวด้วยความที่ตั้งแต่เมื่อวานเย็นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลย

                   มีนม ขนมปังปิ้ง แยม วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว  ทาแยมเอาเองนะ 

                   พี่คะ  เสร็จแล้วไปกันเถอะ   ฉันตะโกนบอกพี่ที่กำลังรออยู่หน้าบ้าน   )-o-(

                   เดี๋ยว! ไหนบอกว่าหิวกินให้เสร็จก่อน -*-

                   เอาไปกินที่โรงเรียนก็ได้ เดี๋ยวสาย  ฉันรีบขึ้นซ้อนท้ายรถจักรยานของพี่  แล้วพี่ก็รีบปั่นไปที่โรงเรียนอย่างรวดเร็ว  อ้อ!  จริงด้วยฉันลืมบอกไปว่าบ้านของเราห่างจากโรงเรียนไม่เท่าไร    เลยปั่นจักรยานกันมาประหยัดน้ำมันดี 

                   ถึงแล้วฮานะ ทำไมยังไม่ลงไปอีกล่ะ   พี่ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์

                   ค่ะพี่   พี่คะไปส่งฮานะที่ห้องหน่อยนะคะ น้า.....  ฉันอ้อนพี่ให้ไปส่งไม่ใช่อะไรหรอกนะคะ

ฉันแค่อยากอวดเพื่อนๆว่ามีพี่ชายหล่อก็เท่านั้นเองค่ะ

                   Ok   จ้ายัยขี้เซา  พี่ฉันชอบล้อฉันแบบนี้ประจำล่ะค่ะ ก็มันเป็นเรื่องจริงเลยเถียงไม่ออกนี่คะ

                   พี่ห้ามล้อฉันแบบนี้อีกนะ  ไม่งั้นงอนไม่พูดด้วยนะ  ฉันขู่พี่ชาย (  นิสัยไม่ดีนะ ) 

                   จ้าๆ  อย่าโกรธนะ  แฮะๆ มุขเดิมได้ผลทุกทีเนอะ (  มุขนี้ฉันใช่ขู่พี่ชายบ่อย )

                   ไปกันยังอ่ะ 

                   ไปสิ  เดี๋ยวไปส่งให้ถึงโต๊ะเรียนเลย  พี่เอาใจฉันอีกแล้ว

                   จริงนะ  ไปกันเร็ว ๆ เลย   ฉันวิ่งลากพี่ชายไปที่ห้องเรียน  ระหว่างทางก็มีกรี๊ดกร๊าดของเหล่านักเรียนหญิงแท้  และไม่แท้หลายรายที่เห็นพี่ชายฉัน   โฮะ ๆ อิจฉาฉันล่ะสิที่มีพี่ชายหล่อ  สะใจดีจริง ๆ เลย

                   โอ๊ย ! เจ็บ   ฉันวิ่งชนใครก็ไม่รู้  ไม่น่าหันไปมองยัยพวกที่กรี๊ดพี่ชายเลย

                   ฮานะเป็นอะไรมากมั้ย ให้พี่ดูหน่อยสิ   พี่ชายของฉันน่ารักมั้ยล่ะห่วงฉันซะไม่มี

                   ไม่เป็นไรค่ะ   ฉันบอกพี่แล้วลุกขึ้นยืนกำลังจะขอโทษคนที่ไปชน

                   เฮ้ย ! นายชนแล้วทำไมไม่ขอโทษ   ตายแล้วพี่ชายฉันยุ่งแน่   ฉันต่างหากที่ผิด

                   แฟนนายนั่นแหละ ! ที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ  มาชนท่านริวได้ไงยะ   ผู้หญิงคนหนึ่งที่มากับนายคนที่ฉันวิ่งชนโวยวาย   แต่พอเงยหน้าเห็นหน้าตาพี่ชายฉันก็กลับเงียบส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมาให้   จนทำฉันเกือบอาเจียร

                   พี่คะฉันผิดเองที่วิ่งชนเขา   ขอโทษนะคะ   ฉันรีบขอโทษเขาทันทีเพราะกลัวจะเป็นเรื่องกันอีก   เพราะพี่ชายฉันห่วงน้องสาวยิ่งกว่าอะไรเสียอีก

                   ไม่เป็นไร   ผู้ชายที่ฉันชนเอ่ยสั้น ๆ อย่างไม่แยแส

                   ฮานะไปขอโทษนายนี่ได้ไง   พี่ชายฉันยังไม่เลิกโวยวาย

                   พี่คะฉันผิดเองที่วิ่งไปชนเขา  พอเถอะค่ะฉันขอร้อง    ฉันห้ามพี่พร้อมขอร้อง

                   ทีหลังพี่สุดหล่อก็หัดเตือนแฟนด้วยนะคะ   ผู้หญิงคนที่มากับเขาพูด   แล้วก็เดินไปพร้อมกับผู้ชายคนที่ฉันเดินชน

                   ฮานะแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร   พี่ชายยังถามฉันไม่เลิกเพราะห่วงจริง ๆ

                   ชัวร์ค่ะ   ฉันยิ้มพร้อมตอบคำถามพี่ชาย   แล้วจึงเดินไปที่ห้องเรียน

                   จริงสิฉันว่าฉันลืมบอกคุณ ๆ ผู้อ่านแน่เลยว่าฉันอายุ 16 ปี อยู่ชั้น  ม.4ห้อง A ส่วนพี่ชายฉันน่ะ   เขาชื่อ  เอจิ  แน่ล่ะเขาต้องอายุมากกว่าฉันพี่เอจิอายุ 18 ปี  อยู่ ม.6   ห้อง A ส่วนที่ฉันบอกว่าหล่อน่ะจะสาธยายให้ฟังพี่เอจิสูง 185 ซม. น้ำหนัก 67 กก. เป็นนักกีฬาหลายอย่าง  ฉันจะยกตัวอย่างให้ฟังคร่าว ๆ นะคะ เช่น  เทควันโด  บาสเกตบอล  เทนนิส  ประมาณนี้แหล่ะค่ะ  คงจะคิดออกนะคะว่ารูปร่างดีขนาดไหน  หน้าตาก็คมเข้มแบบคนไทยแต่ว่าผิวขาวเหมือนคนญี่ปุ่น  ที่ว่าคมเข้มแบบคนไทยก็คือ  คิ้วเข้ม จมูกโด่งคมเป็นสัน ริมฝีปากได้รูป ดวงตาถึงจะเป็นชั้นเดียวแต่ก็คมบาดใจสาว ๆ    พี่ฉันเรียนดีมากก็อยู่ห้อง A นี่คะ  เรื่องดนตรีก็หายห่วงเป็นนักร้อง และมือกลองประจำวงดนตรีโรงเรียนมาแต่ไหนแต่ไร  เสียอย่างเดียวไม่ยอมมีแฟนกับเขาพี่บอกว่าให้ฉันมีก่อนจะได้หายห่วง  สรุปก็ห่วงฉันนั่นเองค่ะ  ส่วนฉันเป็นคนที่หน้าตาคล้ายคุณแม่ค่ะ เหมือนคนไทยมากกว่า ตาไม่โตเหมือนพี่  แต่ผิวขาวเหมือนกัน

                   วันนี้ฉันตื่นเต้นมากเลยค่ะที่เพิ่งเคยมาที่โรงเรียนนี้ครั้งแรก   ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างแต่ฉันจะสู้ๆเพื่อพี่เอจิค่ะ

                   ถึงแล้วฮานะเข้าไปในห้องสิ  ตั้งใจเรียนนะ  เดี๋ยวตอนกลางวันพี่จะมารับพาไปกินข้าว  พี่ส่งฉันเข้าห้องเรียน พร้อมสั่งฉันยาวเหยียด

                   ค่ะ ฮานะจะตั้งใจเรียน   ฉันรับปากพี่ แล้วโบกมือลาก่อนเข้าไปหาที่นั่งในห้องเรียนข้างในห้องเหลือที่ว่างแค่ 2-3 ที่   ฉันจึงเดินไปนั่งที่ริมหน้าต่างวิวที่ริมหน้าต่างดูสวยงามมากมีต้นไม้ต้นใหญ่ๆ

ฉันมองลงไปดูที่ด้านล่างเห็นลานกว้างเป็นสนามหญ้า  บรรยากาศดูร่มรื่นดีจัง  ฉันเริ่มชอบที่นี่แล้วล่ะค่ะ

                   นี่เธอชื่ออะไรจ๊ะ  ส่วนฉันชื่อ   เอ็มม่า และนี่เพื่อนฉันชื่อ   เจนนี่   อยู่ ๆ ก็มีคนมาทักฉันดีจังเลยฉันจะได้มีเพื่อน

                   ฉันชื่อ ฮานะ  ค่ะ   ฉันตอบพร้อมรอยยิ้ม

                   ชื่อน่ารักจังเลย    เป็นลูกครึ่งรึเปล่า   เจนนี่ถาม

                   ใช่ค่ะ   ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นค่ะ   ^o^

                   ฉันว่าเรา 3 คนมาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ   เอ็มม่าเสนอ

                   ดีสิ   เราทั้งหมดพูดพร้อมกัน

                   นี่ฮานะเมื่อตอนที่เธอเดินเข้ามาในห้อง เห็นมีผู้ชายหน้าตาดี๊ดีมาส่งใครกันแฟนเธอรึเปล่าอ่ะ   คนที่ชื่อเจนนี่ถามฉัน

                   ฉันเคยได้ยินมาว่าเขาเป็นหนุ่ม  Hot คนหนึ่งของที่นี่ด้วยล่ะ   เอ็มม่าเสริม

                   เขาเป็นพี่ชายฉันเอง   ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจที่มีพี่ชายหล่อเป็นถึงหนุ่ม Hot ของที่โรงเรียนนี้ แน่อยู่แล้วล่ะแสดงว่าน้องสาวต้องสวยด้วย ( แหวะ! ) ฉันพูดเล่นนะคะทำไมต้องอาเจียนขนาดนั้นเชียว แต่ฉันสวยจริง ๆ นะ

                   ทุกคนอาจารย์มาเข้าที่เร็ว   เพื่อนในห้องคนหนึ่งตะโกนเข้ามา ทำให้เอ็มม่ากับเจนนี่ต้องรีบวิ่งกลับเข้าที่อย่างรวดเร็ว ส่วนฉันก็นั่นนิ่ง

                   สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน   อาจารย์กล่าวทักทายอย่างง่าย ๆ

                   สวัสดีค่ะ/ครับ   พวกเราทุกคนที่อยู่ในห้องเรียนกล่าวตอบอาจารย์

                   ที่นี่คือห้อง ม.4 ห้อง A วันนี้ครูจะเช็คชื่อก่อนนะ   อาจารย์อธิบายอย่างคร่าวๆ

                   เคนอิจิ    เรียว  

                   มาครับ

                   เคนอิจิ    ริว  

                   มาครับ

                   เอ๊ะ ! ฉันว่ามันชื่อคุ้นๆ แฮะ  ริว แต่คงไม่ใช่คนที่ฉันวิ่งชนหรอกนะ  แต่ทำไมนามสกุลผู้ชายทั้ง 2 คนนี้เหมือนกัน ชื่อก็คล้ายกัน หวังว่าหน้าตาคงไม่เหมือนกันหรอกนะ นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย โป๊กๆ!! ยัยติงต๊องเอ๊ยคิดอะไรบ้าๆ เอ๊ะหรือว่าฉันบ้าจริงยังเนี่ย   +_+

                   ทิชากร   เทพคุณารักษ์   ชื่อฉันเองค่ะ

                   มาค่ะ   ฉันเกือบไม่ได้ขานแล้วมั้ยล่ะ จะไปสนใจนาย 2 คนนี้ทำไม แต่อยากเห็นหน้าจังเลยว่าจะเหมือนกันมั้ยน้า ฮุฮุ! ถ้าเหมือนนะฉันจะนั่งหัวเราะให้หน้าเป็นลิงอุรังอุตังเลยคอยดูสิ

                   นี่เธอน่ะ ยิ้มอะไรอยู่ได้น่ารำคาญ   เสียงผู้ชาย 2 คนหันมาว่าฉัน เดี๋ยวเหอะฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉันแม่จะตอกให้หน้าหงายเลย

                   แล้วมัน...    ฉันพูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุด   ไม่ใช่ว่าฉันกลัวพวกเขานะคะแต่ว่าเขาทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบเลย   หวังว่าเขาทั้งคู่คงไม่ใช่นาย ริว กับ เรียวนะไม่งั้นฉันต้องหัวเราะหน้าเป็นลิงอุรังอุตังแน่ๆ

                   เฮ้ย! ริวนายดูผู้หญิงนี้สิ  ท่าจะเป็นบ้า  ผู้ชายคนหนึ่งจาก 2 คนที่หน้าตาเหมือนกันพูด

( ฉันไม่รู้นี่ว่าเขาเป็นใคร  เรียกไม่ถูก )

                   นี่นายฉันไม่ได้บ้านะ    ฉันโมโหลืมตัวตะโกนด่านายนั่นเต็มที่ เมื่อรู้สึกตัวมองซ้ายมองขวาก็พบว่าเพื่อนในห้องมองฉันเป็นตาเดียว

                   ขอโทษค่ะ   ฉันกล่าวอย่างอายๆ

                   ท่าจะบ้าจริงๆ   นายคนเดิมยังไม่เลิก แต่ฉันว่าเขาหน้าเหมือนคนที่ฉันเดินชนเลย

                   นายอย่างไปว่าเธอเลย เรียว นายก็บ้าเหมือนกันแหละ   นายอีกคนพูดขึ้นอย่างเย็นชา

                   หา! นายนี่ชื่อ เรียว ส่วนนายชื่อ ริว เหรอ   ฉันอุทานด้วยความตกใจ

                   เออสิ เป็นแฝดกันหนักอวัยวะส่วนไหนเธอไม่ทราบ   นายคนที่ชื่อเรียวกวนฉัน   ( ที่จริงฉันจำไม่ได้หรอกว่าคนไหนเป็น ริว คนไหนเป็น เรียว ดูจากที่นั่งเอา )

                   ขอโทษค่ะ   ฉันพูดคำนี้ออกไปเพราะไม่อยากมีเรื่องกับใครอะไรยอมได้ก็ยอมไป    แล้วฉันก็หันหน้าหนีเขาไปฟังที่อาจารย์กำลังพูดแทน

                   เธอพูดคำนี้เป็นคำเดียวหรือยังไง   เมื่อเช้าก็รอบหนึ่งแล้ว   นายคนที่ชื่อริวพูด

                   นายเจอเธอด้วยเหรอ   นายเรียวถามริว

                   เธอเดินชนฉัน    ฉันรู้สึกว่าเขาสุดยอดเย็นชาจริงๆเลย

                    ซุ่มซ่ามจริงๆ   นายเรียวแขวะฉัน

                   เมื่อเช้าขอโทษจริงๆนะคะ   ฉันรู้สึกผิดที่พี่ชายฉันไปว่าเขาเสียๆหายๆ

                   ท่าจะพูดเป็นอยู่คำเดียว ทำไมไม่เถียงฉันต่อล่ะ   นายเรียวยังไม่เลิก

                   ไม่ชอบเถียงใครนานๆค่ะ มันน่าเบื่อ   ฉันแกล้งตอบเขาแบบกวน

                   นี่เธอว่าฉันน่าเบื่อเหรอ   นายเรียวเริ่มโมโห

                   แล้วแต่ใครจะคิดค่ะ   แล้วฉันก็ยิ้มอย่างผู้ชนะ

                   โธ่เว้ย   นายเรียวเอะอะ ส่วนฉันสะใจสุดๆ อุตส่าห์เลิกเถียงด้วยแล้ว  ยังจะมาทำนิสัยอย่างนี้ใส่ฉันมันต้องโดนซะบ้าง  หลังจากนั้นจนเกือบพักกลางวันฉันก็ไม่ได้คุยกับนาย 2 คนนั้นอีกเลย

                   นี่เธอยืมดินสอหน่อยสิ   เรียวยืมฉัน

                   อ่ะ ! อย่าลืมคืนนะ   ฉันส่งให้เขาไป

                   เธอกี่โมงแล้ว   เรียวถาม

                   เกือบเที่ยงแล้วล่ะ   ฉันตอบ

                   เธอ...   เรียวค้างแค่นั้น

                   อะไรอีกล่ะ   ฉันเริ่มหงุดหงิด

                   ขาใหญ่จังเลย ^o^   เขาพูดพร้อมมองที่ขาฉัน แล้วยิ้มอย่างหน้าตาทะเล้น + +