ตอนที่ 2 : #จองกุกเลี้ยงต้อย 1 [100%]
มินยองตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดภายในห้อง เด็กน้อยควานหาร่างสูงของพี่จองกุกที่นอนด้วยกันก่อนหน้านี้ แต่กลับไม่พบ
"พี่จองกุก พี่จองกุกมาหามินยองหน่อย ฮึก"
เงียบ…
"ฮือ พี่จองกุก หนูกลัว มินยองกลัว ฮึก ฮือ"
ไม่กล้าแม้แต่จะเดินไปเปิดไฟ ปกติมินยองก็อยู่กับพ่อตลอด ไม่เคยเลยที่พ่อจะปล่อยให้อยู่คนเดียว ยิ่งคิดถึงพ่อมินยองยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
"ฮือ ไม่มีใครรักหนูเลย พ่อขาก็ทิ้งหนู พี่จองกุกก็ทิ้งมินยอง ฮือ"
มินยองร้องไห้ออกมาอย่างหนักตามประสาเด็กที่คิดว่าตัวเองถูกทอดทิ้งให้อยู่ลำพัง
ผับK
ด้านบนของผับ
"อื้อ จองกุก อย่าเพิ่งสิคะ" นายอนที่โดนจองกุกคร่อมอยู่บนเตียงขณะนี้ร้องห้ามร่างสูงที่ดูท่าว่าจะอดใจไม่ไหวซะแล้ว
หลังจากที่พูดคุยกันได้ไม่นาน ทั้งคู่ก็ขึ้นมาชั้นบนของผับเพื่อที่จะสานต่อความต้องการของทั้งคู่ ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งเพียงชั่วครู่ เสร็จแล้วก็ตัวใครตัวมัน เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติของจองกุกไปซะแล้ว แต่เธอจะรู้มั้ยว่าครั้งเดียวสำหรับจองกุกก็เกินพอแล้ว เขาเป็นพวกที่เบื่อง่ายซะด้วยสิ
"อ่า นายอน ไม่ไหวแล้ว" จองกุกครางออกมาด้วยความสุขสม เขาไม่ได้ผ่อนคลายแบบนี้มานานมากแล้ว และอีกอย่างช่วงนี้ก็มีเรื่องเครียดเข้ามาด้วย ความต้องการที่จะปลดปล่อยเลยมากเป็นพิเศษ
เมื่อกิจกรรมเสร็จสิ้นลงทั้งสองร่างต่างก็หมดเรี่ยวแรงและหลับลงในที่สุด
8.00น.
กริ้งงง
เสียงนาฬิกาปลุกในยามเช้าบ่งบอกถึงเวลาที่ควรตื่นนอน ร่างสูงที่ตายังไม่เปิดดีควานหาโทรศัพท์และทำท่าจะหลับต่อ เพราะความเหนื่อยยังไม่จางหาย ร่างสูงวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมและทำท่าว่าจะนอนต่อ
ครืน ครืน
"ใครแม่งโทรมาแต่เช้าวะ" จองกุกสบถอย่างหงุดหงิด พลางหยิบโทรศัพท์มารับสาย
"ฮัลโหล"
[นี่มึงยังไม่ตื่นอีกหรอ]
"เออดิ เพิ่งแปดโมงมึงจะให้กูรีบตื่นทำไมวะ"
ไอ้โฮปนี่ก็แปลก ปกติไม่เคยจะโทรมาเช้าขนาดนี้
[แหมๆ เมื่อคืนคงไม่ออมแรงเลยล่ะสิเพื่อน ไม่เบานะเราอะ]
"เราอะพ่อง คือโทรมาแค่นี้?"
[กูไม่ได้โทรมาหามึงโว่ย กูโทรมาถามหาหนูมินยอง น้องตื่นยัง กูเสร็จธุระว่าจะเข้าไปเล่นด้วย ถามน้องดิ้ว่าอยากกินอะไรป้ะ]
"มินยองหรอ ยังมะ.." เชี่ยยย!!"
"ไอ้โฮป!!"
[ตะโกนทำไมไอ่สัดอย่าบอกว่ายังไม่กลับห้อง555555]
"…"
[นี่มึงอย่าบอกนะว่า]
"กูยังไม่ได้กลับห้อง"
[ไอ่จองกุก ไอ่เหี้ยยยย!!!]
Jungkook part
ชิบหายแล้ว ผมลืมมินยองไปได้ไงวะ! ทันทีที่วางสายไอ้โฮซอก ผมก็รีบแต่งตัวทันที ผมโดนมันด่าซะเละกว่าจะได้วางสาย โคตรพ่อโคตรแม่มาหมด นี่ขนาดไม่ใช่ลูกมันนะ ถ้าเป็นลูกมัน ผมว่าผมตายห่าไปแล้ว นึกว่าพี่มินโฮมาเอง แต่ถ้าพี่มินโฮรู้ผมก็น่าจะตายเหมือนกัน แม่ง ในหัวผมตอนนี้มีแต่คำว่า น้องจะตื่นยังวะ โดยลืมสนใจคนที่อยู่ในห้องนี้ด้วยกันไปซะสนิท
"อื้อ จองกุกคะ จะไปแล้วหรอ?" นายอนที่เพิ่งตื่นนอนเอ่ยถามร่างสูงที่กำลังแต่งตัวอย่างกับจะรีบออกไปไหนสักที่
"อืม" ผมตอบแบบไม่ได้ใส่ใจมาก ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่มินยอง ขอร้อง อย่าเพิ่งตื่นเลยนะ
"คุณจะรีบไปไหนคะจองกุก เราออกไปเที่ยวกันต่อเถอะนะคะ ฉันอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้"
"ไม่จำเป็นครับ"
"ว่าไงนะ!" เสียงของยัยนั่นบาดแก้วหูชะมัด ผมไม่ชอบเวลาที่ผู้หญิงโวยวายเอาซะเลย แม่ง น่ารำคาญ เพราะงี้ไงผมถึงไม่อยากมีเมีย
"แต่คุณได้ฉันแล้วนะจองกุก"
"ผมว่านายอนว่าจะเข้าใจคำว่า one night stand นะครับ"
คอนโดJ
กว่าจะออกมาจากยัยนั่นได้ก้หลายนาทีอยู่ เธองี่เง่ากว่าที่คิด กว่าผมจะถึงคอนโดก็ล่อไปซะเกือบชั่วโมง แม่งลิฟต์นี่ก็ช้าซะจริงโว่ยย คนยิ่งรีบอยู่!
แอด
"ฮึก ฮือ พ่อขา หนูกลัว ฮือ"
ทันทีที่เปิดประตู้ห้องออก ใจผมก็แทบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ตอนที่เห็นมินยองนั่งร้องไห้อยู่ห้องรับแขก เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ทันทีที่มินยองเห็นผม น้องก็รีบวิ่งมากอดผมทันที ดีหน่อยที่ห้องผมต้องกรอกรหัสออก ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงไม่เห็นมินยองอยู่ในห้องนี้แล้วแน่ๆ
"พี่จอง ฮึก กุก ไปไหนมา ฮือ ฮือ พี่จองกุกจาทิ้ง ฮึก หนูเหมือนพ่อขาใช่ ฮึกมั้ย ฮือ"
"มินยอง พี่ขอโทษ" ก้มลงไปกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอดก่อนจะอุ่มขึ้นมานั่งบนตัก ผมจับตัวเธอหันหน้าหาผม ก่อนที่จะเห็นตาบวมเปล่งของมินยองที่ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งเห็นได้ชัด
"ฮือ หนู ฮึก เรียกพี่จองกุก ตั้งนาน แต่ ฮึกพี่จองกุกไม่ตอบ ฮือ หนูทำ ฮึก อะไรผิดหรอ ฮือ"
"มินยอง อย่าร้องไห้ พี่ขอโทษ" โคตรรู้สึกผิดเลยว่ะผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก เกลียด เกลียดน้ำตามินยอง
"พี่สัญญา พี่สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกนะครับ สัญญาว่าจะอยู่กับมินยองทุกคืนนะ หยุดร้องไห้นะคนดี"
"ฮึก ฮือ มินยองคิดถึงพ่อขา ฮึก พ่อขา อึก ฮึก" มินยองทำท่าเหมือนกลั้นสะอึกจนผมตกใจ
"มินยอง อย่าทำแบบนี้ อย่ากลั้นหายใจสิครับ" รวบตัวเธอเข้ามากอดพลางตบหลังเธออย่างเบาๆ
"ฮึบ ฮึก พี่ จอง กุก ฮึกบอกว่า ห้ามร้องไห้อีก ฮึก ไม่อย่างนั้นมินยองจะไม่ได้กินข้าว ฮึก แต่หนูคิดถึง ฮึก พ่อขา ฮืออ"
มินยองร้องไห้จนซอกคอผมเต็มไปด้วยน้ำตาของเด็กน้อย ผมสะอึกกับคำพูดของเธอซะจริง
"มินยองคิดถึงพ่อขามากมั้ย" ผมผละเธอออกก่อนจะเอ่ยถามเธอพลางเช็ดน้ำตาที่เลอะเต็มไปหน้าของเด็กน้อยออก
"คิดถึง ฮื้อ ฮือ พ่อขา หนูคิดถึงพ่อ" มินยองพยายามกลั้นก้อนสะอื้นจนตัวโยน
"งั้นมินยองให้พี่เป็นพ่อขาของมินยองอีกคนได้มั้ยครับ"
"พี่จองกุกพูด ฮึก จิงหยอ" เด็กน้อยตาโตกับสิ่งที่ได้ยิน ก็แหงล่ะ ผมก็ยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกัน แต่เพื่อให้มินยองหยุดร้อง ผมยอม
"จริงสิ ไหนลองเรียกซิ ป๊ะป๋า ลองเรียกพี่ว่าป๊ะป๋าสิครับ"
"ป๊ะป๋า ป๊ะป๋าของหนู ฮืออ"
มินยองโผเข้ากอดผมอย่างแรง และหยุดร้องไห้ไปในที่สุด ผมเริ่มจะไม่อยากเห็นเด็กคนนี้เศร้าอีกแล้ว ผมไม่เคยแคร์ความรู้สึกใครขนาดนี้มาก่อน แต่กับมินยอง ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงแคร์ความรู้สึกของเธอมากมายขนาดนี้ เด็กคนอื่นร้องไห้ผมออกจะรำคาญด้วยซ้ำ แต่กับมินยองมันมีแต่คำว่าสงสาร ผมไม่เคยรำคาญเธอเลยสักนิด
End Jungkook part
"หลับซะแล้ว ยัยเด็กขี้แย" จองกุกผละร่างของมินยองออกก่อนที่จะอุ้มเด็กน้อยไปที่ห้องนอนก่อนจะวางลงบนเตียงอย่างเบามือ พลางจ้องมองหน้าเด็กสาวที่ร้องไห้จนเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อย
"เป็นป๊ะป๋าไปซะแล้วกู…" ร่างสูงพูดขณะที่เอามือเช็ดน้ำตาให้เธอ
"พี่ยอมหนูแค่คนเดียวนะมินยอง"
Rrr
"เออ ร้องไห้อย่างที่คิดเลย"
[ละตอนนี้น้องเป็นไงมั่ง] โฮซอกที่เป็นห่วงมินยองไม่ต่างจากจองกุกเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
"ร้องไห้จนหลับไปละ ตาอย่างบวม"
[มึงแม่ง อย่าทำอย่างนี้อีกนะสัด กูเป็นพี่มินโฮกูจับมึงแดกหัวละ]
"แหมๆ ใครบังคับกูไปครับสัด กูจะรีบกลับใครมันบอกให้กูไปหาสาว"
[ไอ่เตี้ยจีมินนู้น กูไม่เกี่ยวว น้องไม่เป็นไรก็ดีละ กูใจหายใจคว่ำ ถ้ากูมีลูกกูจะไม่ปล่อยให้อยู่กับมึงเด็ดขาด!]
"หาเมียให้ได้ก่อนเหอะมึงอะ"
[ไอ่สัดกุก!!]
"55555แค่นี้หละโว่ยย"
โฮซอกโทรมาถามว่ามินยองเป็นยังไง รายนั้นก็เป็นห่วงมินยองไม่ต่างจากจองกุกเท่าไหร่ นึกว่าเป็นพ่อแท้ๆของยัยเด็กที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงกว้างซะอีก
หลังจากวางสายจองกุกก็สอดแทรกตัวเองเข้ามาในผ้าห่มผืนหนา ก่อนจะเอาหัวของมินยองมาซบที่ไหล่ พลางกอดเธอแน่นเพื่อเป็นการสัญญากับเธอว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีก สัญญาว่าจะกอดแบบนี้ทุกๆคืน จะไม่ปล่อยให้เธอต้องอยู่คนเดียว จอนจองกุกสัญญา จ้องหน้าหนูน้อยที่หลับสนิทสักพักหนึ่ง ก่อนที่จองกุกจะหลับไปพร้อมกับมินยองไปในที่สุดเพราะความเหนื่อยที่สะสมมาหลายวัน
19.30น.
"อื้ออ โอ๊ะ ขยับตัวม่ายด้าย" ทันทีที่มินยองตื่นก็พบว่าตัวเองนั้นถูกกอดโดยร่างสูงที่มีนามว่า ป๊ะป๋าจองกุก
"ป๊ะป๋า ตื่นๆ หนูหิวข้าวว" เด็กน้อยเขย่าตัวของจองกุกแต่ร่างสูงไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ [นอนหรือซ้อมตายคะจอน]
"เวลาพ่อขาไม่ตื่น มินยองต้องจุ๊บปากพ่อขาถึงจาตื่น ถ้ามินยองจุ๊บป๊ะป๋าจาตื่นมั้ยน้า" เด็กน้อยพูดคนเดียวเสียงเจื้อยแจ้ว
"จุ๊บ"
มินยองนั่งข้างๆร่างสูงก่อนที่จะโน้มตัวลงไปจุ๊บปากของคนที่นอนหลับเป็นตายอย่างแรง
"0_0!"
"โอ๊ะ ป๊ะป๋าตื่นแล้วว คิคิ"
มะ มินยอง!
[100%]
เอาล่ะ ยอมให้น้องเรียกป๊ะป๋าแล้วววว ><
ชั้นจะทำให้แกยอมน้องหนักๆเลยจอนน หุหุหุ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
#สู้ๆนะคะไรท์