ประวัติส่วนตั๊วส่วนตัว

เนื้อเรื่อง

เดือนเมษายน ปีพุทธศักราช ๒๕๒๙

ผืนดินสั่นสะเทือน บรรยากาศรอบๆร้อนระอุ ฤาโลกเราจะพินาศแล้วกระมัง

"เหล่าพี่น้องของข้า ต่อไป เราจะต้องเจอเรื่องเลวร้ายอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ หายนะกำลังคืบคลานเข้ามา ผู้คนต้องล้มหายตายจากเป็นจำนวนมาก เหตุการณ์เช่นนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งนี้ครั้งแรก และจะมีหนึ่งเดียวที่จะอยู่รอด ยืนหยัดเพื่อพวกเราเหล่าพี่น้องที่จะต้องสูญเสียไป สัญญา" หนึ่งในสมาชิกเหล่าพี่น้องพูดขี้น

พื้นดินยังคงสั่นไหวตลอดเวลา มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน

"เอาล่ะ เราจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว เหล่าพี่น้องของข้า เรารีบหนีจากที่นี่กันเถิด"

"ตกลง เฮ้!!!!!!" เสียงผู้คนโห่ร้อง ทุกคนรีบวิ่งจากที่ที่ตนอยู่กันจ้าละหวั่น ผมคนนึงล่ะที่วิ่งไปกับเหล่าพี่น้องด้วย ผมไม่รู้ว่าจุดหมายของเหล่าพี่น้องและผมอยู่ที่ไหน มันอยู่ไกลรึเปล่า อีกนานมั้ยกว่าจะถึง ผมไม่รู้เลยซักนิด แต่ผมก็วิ่งไปเรื่อยๆตามเหล่าพี่น้องของผม บรรยากาศชักจะไม่ค่อยดี บางคนร้องไห้ บางคนโห่ร้อง บางคนสติแตก บอกตรงๆผมกลัว ผมไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อน ผมอยากร้องไห้

ผมวิ่งมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ ผม..ม..เหนื่อย  ทำไมหนทางมันช่างแคบนักนะ แถมคดเคี้ยวไปมา น่าเวียนหัว อากาศยังคงร้อนระอุ อาฟเตอร์ช็อคเกิดขึ้นถี่เหลือเกิน

"หนีเร็ว..ว...ว.." เสียงจากด้านหลังตะโกนขึ้นมา ผม..ม...ไม่รู้ว่าอะไร

น้ำ เสียงน้ำนั่นเอง แต่น้ำอะไร มันมาจากไหน ผมไม่รู้

"อ๊ากกก.กกก.ก...เสียงจากด้านหลัง ผู้คนต่างหวีดร้อง บรรยากาศน่ากลัวยิ่งนัก ผมหันหลังกลับไปดู น้ำไหลมาด้วยความเร็วสูง มันกำลังลากตัวเหล่าพี่น้องที่อยู่ข้างหลังเหมือนตุ๊กตา มันใกล้เข้ามาแล้ววว ผม.....ม....ม..กลัวสุดขีด

"อ๊าก.ก..ก...มันเขมือบผมเข้าไปแล้ว ทำไงดี ผม....ม..ม..ต้องตายแน่ๆแล้ว ผมกลัว อ๊าก..ก...ก...




"ไอเชี้ยยย ตื่นดิ กรูบอกให้เมิงตื่น"

ผม..ม..ลืมตาขึ้นช้าๆ เฮ้ ผม ผม.ม..ม.. ยังไม่ตาย ผมดีใจอย่างแรง แต่บรรยากาศรอบข้างเปลี่ยนไป มีแต่น้ำท่วมเต็มไปหมด ทุกคนแหวกว่ายไปอย่างไม่คิดชีวิต ผมก็ลอยอยู่ในน้ำ ทำไมเราไม่ตายนะ ผมคิด ผมไม่กล้าที่จะถามใคร เพราะคงไม่มีใครว่างพอที่จะให้เหตุผลกับผม

ทุกคนรีบว่ายไปอย่างเร็ว ไปสู่จุดหมายที่ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน ตอนนี้ผมอยู่ในกลุ่มรั้งท้าย ผมพยายามว่ายอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มันว่ายลำบากมากผมว่า ผมล้าไปหมด

ไม่ไหวแล้ว ผมเหนื่อยมาก..ก ผมชักท้อ ผมไม่อยากไปถึงจุดหมายแล้ว ผมคิด ยังไงทุกคนก็ต้องตาย มีเพียงหนึ่งเท่านั้นที่จะอยู่รอด ผมเลยหยุด หยุดอยู่กับที่ นั่งมองเหล่าพี่น้องคนอื่นๆ ว่ายต่อไป

"โป๊กกกก" "โอ้ย!!!!! ผมเจ็บนะ"

"เมิงมานั่งเชี้ยไรอยู่ตรงนี้ ว่ายต่อไปดิ แมร่ง"

"ผมไม่ไหวแล้วอ่ะ ยังไงผมก็คงต้องตายอยู่ดี ทำไมต้องทำอะไรให้เหนื่อยเปล่าด้วยล่ะ"

"โป๊กกกกกกกก" "โอ้ยยย"

"ไอเวงงงง คนอื่นเค้าก็รู้ว่าต้องตาย แต่ก็ยังว่ายอยู่เลย เมิงดูเด่ะ คนเราต้องทำอย่างสุดความสามารถเฟ้ย ไม่ใช่มาทิ้งๆขว้างๆกลางคันแบบนี้ ถึงเมิงจะตายตอนหลัง ก็น่าจะภูมิใจที่เมิงได้ทำสุดความสามารถแล้วนะเฟ้ย กรูพูดแค่นี้แหล่ะ แล้วแต่เมิงละกัน"

พี่ผมว่ายไปแล้ว ผมคิดดู มันก็จริงอย่างที่พี่ผมว่า ผมจึงฮึดว่ายอีกครั้ง ผมว่ายเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนกลับมาอยู่แถวหน้าอีกครั้ง บรรยากาศเปลี่ยนไปอีกครั้ง ยิ่งว่ายมา แรงอาฟเตอร์ช็อคก็ยิ่งแรงขึ้นเป็นทวีคูณ ทุกคนเหนื่อย ผมรู้ เพราะผมก็เหนื่อยเหมือนกัน




"เอาล่ะ ต่อจากนี้ เราจะเริ่มมีการสูญเสียเหล่าพี่น้องของเรา อย่าตกใจ ยืนหยัดต่อไป เพื่อเหล่าพี่น้องของเรา" พี่คนนึงพูดขึ้น ปลุกสะท้านให้ทุกคนหายเหนื่อย และเริ่มว่ายกันต่อไป แต่จุดนี้ว่ายยาก มันสั่นไหวมากเหลือเกิน ผม.ม...ม...เหนื่อย น้ำผลักดันตัวเราให้ไปสู่บรรยากาศที่เปลี่ยนไป ดูเหมือนมันกว้างกว่าที่ผมอยู่ในตอนแรก ที่นี่ที่ไหนกัน ผมไม่เคยเห็นมันมาก่อน

"อ๊าก....ก.ก..ก..." เสียงร้องจากด้านหลังอีกแล้ว ผมกลัวเสียงนี้ที่สุด มันฟังแล้วขนลุก ผมแวบหันไปดู ภาพที่ผมเห็น มันช่างน่ากลัวกว่าที่ผ่านมา ทุกคนพากันล้มตายกัน หวีดร้องโหยหวน ผม..ม..ม..กลัว ผมสั่นไปหมด ทำอะไรไม่ถูก

พอตั้งสติได้ ผมก็เริ่มว่ายอย่างเร็วที่สุด ผมคิดในใจ ผมไม่อยากตายตอนนี้ ผมว่าย ว่ายไม่คิดชีวิต บรรยากาศไม่น่าพิศมัยเอาซะเลย ผมว่ายไปเรื่อยๆ เสียงโหยหวนก็ยังไม่หยุด แต่กลับเบาลง เบาลง ไม่ดังเหมือนตอนแรกๆ เหล่าพี่น้องของผมที่อยู่หลังๆ คงจะตายกันไปเยอะแล้ว ผมร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ผมม..ม..ม..ท้อ ผมเหนื่อย ผมกลัวไปหมด ตัวผมสั่นเทา เสียงเงียบไปแล้ว เฮ้ย!!!!!!! ทำไม ทำไม ผมแวบหันไปดูอีกครั้ง เหล่าพี่น้องของผมหายไปไหนไม่รู้ บรรยากาศมืดครึ้ม น้ำตายิ่งไหลออกมา ผมไม่ไหวแล้ว

ทันใด ก็มีคนฉุดร่างผม "เมิงหยุดทำไมน้าน เดี๋ยวก็ตายห่ากันพอดี" พี่ผมคนหนึ่งพูดขึ้น ผมตัดสินใจว่ายไปกับพี่ผม ห่างไปไม่ไกลนัก ผมเห็นลูกกลมๆรีๆขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้า มันตั้งผงาดอยู่อย่างโดดเดี่ยว ผมไม่รู้มันคืออะไร

"เราใกล้ถึงจุดหมายแล้ว 55+" พี่ผมหัวเราะชอบใจ  

เราเข้าใกล้มันทุกขณะ จนในที่สุดก็ถึง มันช่างใหญ่นัก ผมคิด ตอนนี้เราเหลือกันสองคน ผมและพี่ผม เราหยุดนิ่งชั่วขณะ ไม่พูดพร่ำอะไรกัน

"สู้ต่อไป เพื่อเหล่าพี่น้องของเรา" พี่ผมพูดแล้วยิ้มให้ผม

ทันใด พี่ผมก็จับผมมุดเข้าไปในนั้น ผมทรมาน มันเข้ายากมาก ผมอึดอัด ผมหายใจไม่ออก ร่างผมเข้ามาอยู่ในมันแล้ว มันมืด ผมมองอะไรไม่เห็นเลย ใครก็ได้ช่วยผมที

"อ๊ากกกกกกกกกกก.กกกก.....กกกกก." เสียงดังมาจากด้านนอก พี่..พี่.. พี่สละชีวิตเพื่อผม ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกรอบ ผมกลัว ผมเหนื่อย ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องร้ายๆอย่างนี้ด้วย พี่ผม น้องผม ทุกคน ทิ้งผมไปกันหมด ผมเหงา ผมร้องไห้ ร่างกายผมทรุดลงกับพื้น ผมไม่อยากอยู่คนเดียว ผมอยากตายมากกว่าที่จะต้องอยู่แบบนี้ ผม..ม...ม...




๑๗ มกราคม ปีพุทธศักราช ๒๕๓๐

ผมเริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปนานแค่ไหน ที่นี่ มันมืดเหลือเกิน ผมรู้สึกว่าร่างกายผมขยายใหญ่ขึ้น ทำให้ที่ที่ผมอยู่แคบลงไปถนัดตา ผมขยับได้ลำบาก รอบตัวมีน้ำอะไรก็ไม่รู้ แถมมีสายมารั้งตัวผมไว้อีก ผมอึดอัด ผมพยายามดิ้นหลายครั้ง แต่เจ้าสายนั่นก็ยังไม่หลุดซักที ผมต้องทนอยู่ในสภาพนี้อีกนานเท่าไหร่ ผมคิด มันช่างทรมานเหลือเกิน ปล่อยกรูนะเฟ้ย...

ทันใด ไม่รู้ว่ามีแรงมหาศาลจากไหน ผลักตัวผมให้ลอยออกไปเรื่อยๆ

เฮ้ย!!!!!นั่นๆ รูอะไรฟะ ผมเริ่มเห็นแสงรำไรๆ ผมกำลังจะได้ออกจากที่นี่แล้ว 55+ ผมดีใจ

หัวผมมุดโผล่ออกไป แสงสว่างจ้ามาก ตาผมมองได้ลางๆ

นั่น!!!!! ใครกัน ผมไม่รู้จัก ตรงนั้นก็มี ตรงโน้นก็มี แถมหนึ่งในนั้นดึงหัวผมอีก ผมเจ็บ แต่ผมร้องไม่ออก

จากหัว มาเป็นตัว และโผล่ออกมาได้ในที่สุด ตาผมเริ่มจะชินกับแสงภายนอกแล้ว บรรยากาศรอบข้างไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต มันกว้างมาก กว้างกว่าที่ผมเคยอยู่นับล้านๆเท่า

ผมเพลิดเพลินกับสิ่งรอบข้าง อยู่ดีดีไอชุดเขียวมันจับผมห้อยหัว แล้วตีตูดผมอีก

"แมร่ง ไอเชี้ยย เมิงทำกรูเอ่อ เมิงจำไว้ ไอสาด....ด...ด..ด..." ผมด่ามันอย่างสุดเสียง แต่ไหงกลับกลายเป็น "อุแว๊..ว๊...ว๊....." ซะนี่

เฮ้อ และแล้วจุดเริ่มต้นของผม ก็เริ่มขึ้นด้วยประการล่ะฉะนี้ 55+...





                                                                                                                                   ...THE END...