คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I (1)
Chapter I
วันแรกในโรงเรียนเอกชนฟาสซิสต์
หกโมงเช้า ช่วงเวลาแห่งความรีบเร่งของคนเมืองกรุง
“ฮ้าว~……..ง่วงจังเลย” ฟลุ๊ตเดินไปบ่นไประหว่างทางที่ไปโรงเรียน
การตื่นเช้าๆ ครั้งแรกในรอบหลายเดือน ทำให้ฟลุ๊ตยังไม่ชินนัก อีกทั้งเมื่อคืนนี้เค้าต้องเตรียมตัวเพื่อที่จะเปิดเทอมวันแรก ถึงแม้ภายนอกเค้าจะดูเฉยๆ แต่ในใจนั้นเค้าตื่นเต้นมาก
“ไม่ได้เรียนมากี่ปีแล้วเนี่ย ?.....ปีกว่าๆ ได้มั้ง?” เด็กหนุ่มเริ่มบ่นกับตัวเอง
“โรงเรียนฟาสซิสต์เหรอ?......ไกลหน่อย.......ถ้านั่งแท็กซี่ไปคงจะทันนะ” ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็เรียกรถแท็กซี่ที่บังเอิญขับสวนมาพอดี
ว่ากันว่าการทำอะไรครั้งแรกมักจะไม่ราบรื่นเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเค้าเสียเลย
“ เจ็ดโมงครึ่งแล้ว ยังไม่ถึงครึ่งทางเลย......” ฟลุ๊ตเริ่มวิตก
(ตื้ด....ตื้ด.......ตื้ด........) เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ครับ”
“ว่าไงไอ้หนู......ถึงโรงเรียนรึยัง?”
“ยังเลยครับพ่อ....วันนี้รถติดมาก ตอนนี้ผมอยู่แค่ครึ่งทางเอง”
“อื้อ......พ่อโทรมาบอกว่า พ่อได้โทรไปคุยกับอาจารย์ประจำชั้นของเอ็งแล้วนะ เค้าจะออกมารอรับเอ็งที่หน้าโรงเรียน พ่อบอกเค้าไปว่าพวกเราเป็นเด็กต่างจังหวัดพึ่งย้ายเข้ามา เลยไม่ค่อยรู้จักอะไรๆ ที่นี่เท่าไร....เค้าเลยอาสามารับเอ็งเลยนะเนี่ย....”
“ไม่เป็นไรมั้งครับ.....เกรงใจอาจารย์ เดี๋ยวพ่อโทรไปบอก....”
“ เอาน่า....พ่อง่วงแล้ว แค่นี้แหล่ะ......แกร็ก”
ก็ชอบเป็นยังงี้ทุกทีซิน่า..........ฟลุ้ตคิดในใจ
ชั่วโมงต่อมาฟลุ้ตก็เดินทางมาถึงที่หมาย........โรงเรียนเอกชนฟาสติสต์...........
“โห....โรงเรียนสวยใช้ได้เลยนะเนี่ย....”
โรงเรียนเอกชนฟาสติสต์ เป็นโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียง เนื่องจากนักเรียนที่เรียนในสถาบันนี้ ล้วนเป็นเด็กที่มีความสามารถ สามารถสอบเข้ามหาลัยได้เป็นจำนวนอันดับต้นๆ ของประเทศ แต่เนื่องจากเป็นโรงเรียนที่มีค่าเล่าเรียนค่อนข้างสูง จึงมีแต่ลูกคนรวยเท่านั้นที่สามารถเรียนได้
ซึ่งนอกจากนักเรียนแล้ว โรงเรียนนี้ยังขึ้นชื่อถึงความสวยงามของสถานที่ และมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เรียกได้ว่าเป็นโรงเรียนที่สมบูรณ์แบบเลยทีเดียว
“ถ้าไม่แพงคงแย่งกันมาเข้าทั้งประเทศเลยนะเนี่ย” ฟลุ๊ตคิดในใจ
“อ้าว.......นักเรียนคนนั้นน่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฟลุ้ตหันไปมอง
ต้นเสียงดังกล่าวเป็นผู้ชายอายุอานามราวพ่อ ใส่ชุดยูนิฟอร์มที่มีสัญลักษณ์ตราโรงเรียน
.....คงเป็นอาจารย์ของที่นี่.........
“ทำไมมาสายอย่างนี้......อ้าว.....นั่นผมสีน้ำเงินอีกต่างหาก......มานี่ซิ”
เด็กหนุ่มค่อยๆ เดินเข้าไปหา.......
“นี่โรงเรียนฉันมีเด็กไว้ผมสีน้ำเงินด้วยเหรอเนี่ย?”
“ครับ.....ผมพึ่งมาโรงเรียนนี้วันแรก”
“เธอชื่อฟลุ้ตใช่มั้ย?”
“??”
“ฉันเป็นอาจารย์ประจำชั้นเธอ......อาจารย์วินัย.......พ่อของเธอโทรมาบอกฉันแล้วว่าเธออาจมาสาย......”
“ครับ”
“แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะไว้ผมสีนี้........เฮ้อ......ไม่เป็นไร......เรื่องนี้เอาคุยกันทีหลัง......ฉันจะพาเธอไปแนะนำตัวในห้องเรียนให้เพื่อนเธอรู้จักนะ.......”
การถูกทักเรื่องสีผม สร้างความลำบากใจให้ฟลุ้ตไม่ใช่น้อย
“ครับอาจารย์......แล้วผมเรียนห้องไหนครับ”
อาจารย์วินัยยิ้มที่มุมปาก
“4/1.......ห้องเรียนที่รวมเด็กเรียนดีที่สุดในสายชั้น”
-------------------------------------------------------------------------------------
“เอ้า...!! นักเรียนทุกคนนั่งที่ได้แล้ว.....” เสียงของอาจารย์วินัยดังขึ้นทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในชั้นเรียน ทันทีที่นักเรียนในห้องเห็นอาจารย์วินัยก็ต่างก็รีบพากันเดินไปนั่งประจำที่อย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มคิดในใจว่าอาจารย์คงจะมีวินัยสมชื่อ
“วันนี้ได้มีเพื่อนใหม่ของพวกเธอเข้ามาเรียนด้วย......เดี๋ยวฉันจะให้เค้าเข้ามาแนะนำตัวกับพวกเธอนะ....เข้ามาสิ”
เด็กหนุ่มเดินเข้ามา สร้างความฮือฮาภายในห้องได้มากเลยทีเดียว
นอกจากสีผมสีน้ำเงินที่สะดุดตาแล้ว เค้ายังมีใบหน้าที่สวย ดวงตาที่กลมโต สร้างความประทับใจให้กับบรรดา เด็กหญิงภายในห้องได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
แต่ตรงข้ามกับบรรดาเด็กผู้ชายหลายๆ คน......
“ครับ.....ผมชื่อ....ดนตรี เทพเมตตา....ชื่อเล่น ฟลุ้ต.....”
“ชื่อน่ารักจังเลยนะเธอ.....”
“ใช่ๆ หว้าน....หวาน......” เสียงของสาวๆ พูดคุยกันระหว่างแนะนำตัว
“น่าจะชื่อตุ๊ดมากกว่า..... #%@$#%#$” เสียงของเด็กชายแทรกขึ้นพร้อมกับคำด่าทอ
“เงียบไปเลยเธอ....!! หล่อไม่สู้เค้าเลยอิจฉาล่ะซี้....”
“เช๊อะ....ช่างฉัน”
“นี่ๆ ทางนู้นน่ะเงียบหน่อย !!!!” เสียงของอาจารย์วินัยดังขึ้น ทำให้เสียงของนักเรียนเงียบลงอีกครั้ง
“เอ่อ......ตอนนี้ผมอาจจะอายุมากกว่าพวกคุณนิดนึง ตอนนี้ผมอายุ 17 ปีแล้ว เพราะว่าผมหยุดเรียนไปเกือบสองปีน่ะครับ ยังไงก็ยินดีที่รู้จักเพื่อนทุกคนนะครับ”
สิ้นประโยคสุดท้ายของเด็กหนุ่ม เสียงปรบมือภายในห้องก็ดังขึ้น ทุกคนต่างๆ กล่าวต้อนรับฟลุ๊ตด้วยความดีใจ
“ยินดีที่รู้จักนะ”
“ฉันชื่อเชอรี่ นะฟลุ้ต”
“หน้าหวานมากเลย......ยอมว่ะ”
“ผมสีน้ำเงินแสบมากเลยเว้ย....”
ฟลุ๊ตยิ้มอย่างเขินอายกับสายตาของเพื่อนๆ ภายในห้อง เขาหวังว่าการเรียนที่โรงเรียนนี้คงจะเติมเต็มสิ่งที่เขาหายไปในหลายปีนี้ ......ตั้งแต่ที่เขาออกจากโรงเรียนมา
คำว่าเพื่อนของเขาช่างดูห่างไกลเหลือเกิน........
ความคิดเห็น