คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : Boyfriend
ฮานะยับัวเมื่อลิ่นอเทียนหอมเริ่มาหาย มือเรียววานหาร่าายำยำไปทั่วเีย และเอียหูฟัเมื่อไ้ยินเสียพูุย
“รับ เ้าใแล้วรับ ไ้รับุแม่” เสียอเรียวเฮัมาาระเบียห้อ
ำลัพูุยับปลายสายอยู่ แล้วรีบวาบุหรี่ลเมื่อนัวเล็เินมาโอบเอวหนาา้านหลั เรียวเฮรีบหันมอฮานะที่โอบอเาแน่น พลาพูุยโทรศัพท์ไป้วย ปา็พูุยแ่สายาลับมอารระทำอนัวเล็ไม่ละสายา
“อ่า ไ้รับ พรุ่นี้ผมะเ้าไปนะรับ” พูบ็รีบัสายทันที
แล้วเอื้อมมือหยิแ้มนวลที่ำลัถูไถแผออเาอยู่ ่อนะอุ้มฮานะเ้าไป้านใน เพราะนัวเล็ยััวเีย ราวับำลัละเมอ
“่วทำไมถึไม่นอน่อล่ะรับ”
“…….”
ฮานะ้อมอใบหน้าม้วยสายาที่เหม่อลอย ่อนะุหน้าเ้าหาแผอ พลาใ้มือเรียวลูบไล้ไปาม้นแนแร่
“่วั”
“นอน่อสิ”
“นอนเป็นเพื่อนไ้ไหม”
เสียอออ้อนทำให้เรียวเฮหัวเราะออมาเบา ๆ แล้วึผ้าห่มแล้วโอบอเรือนร่าาวนวลหลวม ๆ ่อนะหลับไปพร้อมับฮานะอีรั้
เาื่นมาใน่วสาย ๆ อวัน สายามอนัวเล็ที่ยัหลับพริ้มอยู่้า ๆ แล้วเินไปุเทียนหอมและน้ำมันหอมระเหยอีรั้ ่อนที่ัวเาะรีบแ่ัวเมื่อเห็น้อวามที่โว์บนหน้าอโทรศัพท์มือถืออัวเอ มือหนาว้าุแรถ และไม่ลืมที่ะเินไปหอมแ้มฮานะบนเีย แล้วรีบออาห้อไป
รถันหรูมาออยู่หน้าร้านาแฟแห่หนึ่ที่ใล้ับมหาวิทยาลัยอฮานะ ร่าสูเินลารถไปพร้อมับแว่นาันแู่ใ
“เรียวเฮั”
“อ่า ไม่ไ้เอันั้หลายวันเลยนะรับ มาิั”
เรียวเฮ้มหัวให้มาิอย่าสุภาพ เ่นเียวับมาิที่้มหัวให้นอายุมาเ่นัน ่อนัวเธอะนั่ล้า ๆ เรียวเฮอย่าใเย็น
“ฮานะเป็นยัไบ้าะ”
“็เหมือนเิมรับ”
เรียวเฮอบออมาเสียราบเรียบ แล้วเท้าามอท้อฟ้า พลาถอนหายใออมาเฮือให่ แล้วหันมามอมาิที่นั่นิ่มอเรียวเฮอย่าัวลใ
“มาิัน่ะ ไม่้อห่วหรอนะรับ ฮานะน่ะไม่เป็นอะไรหรอ”
“ริ ๆ ใ่ไหมะ”
เธอเอ่ยถามย้ำแล้วอบุมมือัวเอแน่น พลานึถึเรื่อเมื่อไม่ี่วันที่ผ่านมา ฮานะหลับลึไม่ยอมื่น และร้อไห้ฟูมฟาย ใบหน้าที่ีเผือทำให้เธอนึถึอาารเ่าอเพื่อนสนิท
“ุแม่…..” เสียอมาิเียบไป เมื่อเสียโทรศัพมือถืออเรียวเฮัึ้น
เรียวเฮึอัวทั้ที่ยัุยไม่บ เพราะปลายสายไม่ใ่ใรที่ไหน แ่เป็นัวเล็ที่นอนหลับอยู่บนเียอเา
“ผมยัไม่ไ้ให้เบอร์มือถือเลยนะรับ”
“ฮานะหาเอไ้”
ำอบอปลายสายทำให้เรียวเฮหัวเราะออมาแล้วรีบับรถไปยัอนโ ไม่ลืมที่แวะื้ออาหารไปให้ฮานะที่รออยู่ที่ห้อ
“นานั”
“ผมไม่ไ้ไปหน้าปาอยนะรับ”
“ห่าไม่ไ้~”
ไ้ที็ทำท่าทาอออ้อนและยั่วยวนเรียวเฮไม่เลิ ยิ่ไ้รู้ัและเปลี่ยนสถานะ็ยิ่ทนวามน่ารัอนรหน้าไม่ไหว
“ทำแบบนี้ อยาโนแบบเมื่อืนอีเหรอรับ”
“ไม่ิ ะโนอีี่รอบ็ไม่ิ”
เรียวเฮถึับหัวเราะออมาัลั่นห้อเมื่อไ้ฟัำอบอฮานะ ่าน่ารัและแสบนนอย่าเรียวเฮ้อยอมแพ้ราบาบ
“่วนี้มหาลัยยัปิอยู่เหรอรับ”
“อีเี๋ยว็เปิแล้วละ ถามทำไม ะไปนั่เรียน้วยเหรอ หวเหรอ”
ยิ่ำถามใส่นัวโรัว ๆ นไม่มี่อว่าให้เรียวเฮไ้อบลับ มีเพียเสียหัวเราะที่ัึ้นเรื่อย ๆ และสายาที่้อมอารระทำอนัวเล็ไม่ละสายา
“อย่าน่ารัมาสิรับ ผมะทนไม่ไหวเอานะ”
“ะีบ็อทนหน่อยสิ ทนให้ไหวสิ”
ฮานะแะทันที พร้อมับเลื่อนปลายเท้าไปเลี่ยที่ายาเเบา ๆ แล้วัปาอย่ายั่วยวน พาให้นที่นั่มอยยิ้มออมาอย่าอบใ
“ไปเทันไหมรับ”
“โรแมนิั”
“ะีบ็้อทำไปามั้นอนสิรับ”
“แ่็้ามไปแล้วนะ ้ามไปเยอะเลย”
เรียวเฮยัหัวเราะไม่เลิ เมื่อฮานะไม่มีท่าทียอมเาเลย ท่าทาน่ารัน่าเอ็นูทำให้เรียวเฮทนไม่ไหว โน้มหน้าเ้าไปบูบปาเรียวอย่าแผ่วเบา
“มาว่านี้ไ้ไหม”
“อเอนะรับ”
เรียวเฮยันัวลุ แล้วเินไประานัวเล็เ้ามาในอ้อมอ พร้อมับบูบอย่าูื่ม มือหนาเล่ือนไปยำสะโพาวนวลที่ัวเอเพิ่ะลูบลำไปทั้ืนไม่หยุ
“ะไปเทไหมรับ หรือะให้ทำอย่าอื่น ถ้าไม่เทอย่าหาว่าผมไม่เือน”
“ไป็ไ้ ผู้ายวนไปทั้ที”
“พูใหม่รับ”
“ผัววนไปทั้ที”
“ีมาเ็ี~”
เรียวเฮยยิ้มแล้วโอบเอวบาเินออาห้อไป ่อนะรหัสผ่านหน้าประูห้ออฮานะอย่าำนา
“เหมือนห้อัวเอเลย”
“แล้วไม่ใ่เหรอรับ”
“่อนหน้านี้ไม่ใ่ แ่อนนี้ไม่แน่”
ไม่ว่าะพูหรือหาทานะฮานะ เรียวเฮ็ไม่มีทาทำไ้เลย นเา้อยอมแพ้และหัวเราะลบเลื่อนไปเสีย
“ใสุ่ไหนี ะมีใรี่วยเลือไหมนะ”
“เ้าไปเลือไ้เหรอรับ”
“่อนหน้านี้็เ้าทุวันไม่ใ่เหรอ”
เรียวเฮส่ายหัวแล้วเินามฮานะเ้าไป ่อนะหยุมอาเในลูไม้ที่วาอยู่บนระร้าผ้าที่เพิ่อบแห้ไปเมื่อวาน
“ัวนี้ไ้ไหม อยาเห็นั”
“ไม่ให้เห็นแล้ว ไม่มาเอ่วยไม่ไ้”
“ไม่ไ้ริเหรอ”
เรียวเฮมอฮานะอย่ามีเลศนัย แล้วว้าาเในลูไม้ิมือไป พร้อมับเินเ้าไปหาฮานะอย่าเื่อ้า สายามอ้นาาวนวล แล้วระโนเ้าหา โยไม่ให้นัวเล็ไ้ั้ัว
“ระ เรียวเฮะทำอะไรฮานะ”
“็ไม่ยอมใส่ใหู้ ผมใส่เอ็ไ้”
แนแร่ล๊อฮานะไว้ในอ้อมอ ่อนะย่อัวลนั่บนโฟาัวเล็ที่ั้อยู่ในห้อแ่ัว มือหนาพลิฮานะให้นั่บนั แล้วระาาเในออาสะโพนวลอย่ารวเร็ว
“ไหน อผมูหน่อยสิ ว่าใส่แล้วะยั่วนาไหน”
“มะ ไม่เอา~”
ฮานะิ้นไปมาในอ้อมแนที่รัแน่น้วยวามเินอาย ่อนะโนระาเสื้อยืัวให่ามไปับาเใน
“ะ เี๋ยว เรียวเฮ ฮานะ”
“อยู่เย ๆ สิรับ”
เรียวเฮเลื่อนมือลไป้านล่าแล้วสวมใส่าเในลูไม้ให้ับนัวเล็ แล้ว้อนใ้รัแร้ให้ฮานะลุึ้น สะโพนวลที่ถูาเในลูไม้สวมทับพอีับใบหน้าม
“อือออ ไม่เอาแบบนี้ ไหนบอะพาไปเทไ”
“อผมอยู่แบบนี้สัห้านาที”
ว่าแล้ว็โน้มมูโ่เ้าสูมแ้ม้นาวนวลอย่าหื่นระหาย ปลายลิ้นอุ่นโลมเลียไปามอบาเในลูไม้ ไม่วายที่ะเอื้อมมือไปลูบไล้้านหน้าอฮานะ นเ้าอาเในนลุู่ึ้นมา
“หอมัรับ สวย้วย”
“หยุ~”
“ไม่รับ ยัไม่พอใเลย”
มือหนาเลื่อนมาบีบเฟ้นแ้ม้นาวนวล พร้อมับุใบหน้าเ้าสูม้นอฮานะราวับโริ พลาวัปลายลิ้นอุ่นเลียไปทั่วาเใน
“พะ-พอแล้ว~”
“ืนนี้ะใส่ใหู้ไหม”
“ะ-็ไ้ แ่หยุ่อน”
อบลไปอย่านแพ้ แล้วหันไปมอ้อนใส่เรียวเฮที่นั่หัวเราะอย่าอบใ เมื่อไ้เห็นท่าทีเินอายอฮานะ
“น่ารัั”
“รู้ัวอยู่แล้ว ถ้าไม่น่ารันานี้ะถูโริามั้หปีไหม”
“นั้นสิรับ”
เรียวเฮยยิ้มแล้วนั่เท้าามอฮานะที่้มเ็บเสื้อยือเรียวเฮ และเินไปหยิบผ้าเ็ัว ่อนะหายเ้าไปในห้อน้ำนานสอนาน เรียวเฮวามอไปทั่วบริเว แล้วถอนหายใออมา พลาเินไปสูมลิ่นน้ำหอมทีุ่้นเยอนัวเล็
“ฮานะั ฮาาา ฮานะัสินะรับ” เรียวเฮบ่นออมาพึมพำแล้วหัวเราะออมาอย่าอบใ
่อนะเินออาห้ออฮานะไป แล้วลับมาพร้อมับุสูทราาแพ ทรผมที่แปลาทำให้ฮานะหน้าแระเรื่อ
“ผัวใรหล่อั” ฮานะเินเ้าไปับใบหน้ามให้เยมอเา พลาบ่นพึมพำไป้วย
ปาเรียวโน้มหอมแ้มอเรียวเฮฟอให่ แล้ว้าวึ้นไปนั่ร่อมบนั้แร่ มือเรียวโอบอลำอแร่แล้วบูบปาหนาอย่าูื่ม ปลายลิ้นสอแทรเ้าโพรปาหนา แล้ววัโลมเลียิมรสหวานหอมอย่าหื่นระหาย นเรียวเฮเล่ือนมือมาับท้ายทอยอฮานะเอาไว้แน่่น
“อืออ” เริ่ม่อ้านเมื่อหายใไม่ทัน
“พะ-พอแล้ว”
“ยั่วันะ ะไ้ไปไหมเทน่ะ”
“ไปสิ อยาอวผัว”
ฮานะเอ่ยออมาแล้วยันัวลุ พร้อมับึมืออเรียวเฮให้เินามออไป ระหว่าที่เินัวเล็เาะแนเรียวเฮลอเวลา พลาปรายามอนที่มอเรียวเฮอย่าเอาเรื่อ
“ผมน่าหวนานั้นเลยเหรอรับ”
“ถ้าไม่หว ไม่ามไปถึลับ”
เรียวเฮหันมอแล้วยิ้มบา ๆ ำไ้ว่าเพื่อนส่้อวามมาบอว่าหิสาวนนั้นเิอุบัิเหุในวันที่ไปเอับเรียวเฮ ใบหน้าอเธอถูเผาไหม้้วยอะไรสัอย่า น้อรัษาัว และหยุานมาว่าสอสัปาห์
“ผมอบนะรับ เมียี้หวเนี่ย ทำให้รู้สึว่าเราสำัมา”
“ถ้าั้นะหวให้มา ๆ นะ”
ฮานะอบเสียราบเรียบ แล้วเยมอเรียวเฮที่โน้มมูมาลอเลี่ยพวแ้มนวล โยไม่สนใสายารอบ้าที่แอบมอพวเาอยู่
“ะหอม ะูบรนี้้ไ้นะ ไม่ิ”
“ฮ่าาาา เร้าใผมเสียริ”
เรียวเฮสบถออมาแล้วรีบลาฮานึ้นรถไป ว่าะไ้ออรถ็นัวเนียันในรถนานนับรึ่ั่วโม ไม่มีใรยอมใรนทั้สอ้อลัน เพื่อะไ้ไปเท
“เรียวเฮะพาฮานะไปเทที่ไหน”
“าฟ้าอโรแรมรับ”
“โรแรมไหน”
“อที่บ้านน่ะรับ”
ฮานะไม่ไ้เอ่ยถาม่อ ไ้แ่นั่มอเรียวเฮับรถไปเียบ ๆ แล้วลรถามไปเมื่อถึที่หมาย ่อนที่ฮานะะะัไปั่วะ
“ฮานะเป็นอะไรหรือเปล่ารับ”
“เปล่า”
“หืมมม บอผมไ้นะ ไม่อบที่นี่เหรอ เปลี่ยนที่อื่ืน็ไ้นะรับ”
“เปล่า ฮานะเหมือนับเยมาเมื่อนานมาแล้วน่ะ”
ฮานะหันไปุยับเรียวเฮที่เินมาโอบเอวบาเอาไว้้วยวามเป็นห่ว ่อนะพาเินเ้าไปในโรแรม แล้วึ้นลิฟ์ไปั้นาฟ้า ทั้สอนั่พูุยันเรื่อยเปื่อย ส่วนให่ะเป็นารแะันเสียมาว่า เพราะไม่มีใรยอมใรเลย ทานอาหารในยาม่ำืนที่บรรยาาศเป็นใ ทำให้ฮานะรู้สึีนยิ้มไม่หุบ
“นานั้นเลยเหรอรับ”
“เหมือนับเป็นรัแรเลย อารม์ล้ายแบบนั้น”
เรียวเฮนิ่แล้วยยิ้มออมาบา ๆ พลาเลื่อนมือไปลูบหัวอฮานะ้วยวามเอ็นู รู้สึผ่อนลายหลัาไ้พูุยับฮานะ ภายในใแอบลัวว่าถ้าไ้รู้ั ฮานะอาะเปลี่ยนไป แ่ไม่เลย เป็นไปามที่าาร์เอาไว้ทุอย่า
“อิ่มไหมรับ อบไหม”
“อบ อร่อย~”
ฮานะลาเสียแล้วย่นมูให้นรหน้า แล้วใ้ส้อมิ้มลบนผลไม้ ่อนะยื่นให้ับเรียวเฮที่นั่เท้า้ามอฮานะอยู่
“ผมไม่อบทานผลไม้”
“แ่ฮานะอบ”
เรียวเฮหัวเราะแล้วอ้าปา ยอมให้ฮานะป้อนแ่โยี พลาิในใ ถ้านานวันเ้าะอ้อนและเอาแ่ใเ่นาไหนันนะ แ่ถึอย่านั้น็อบที่ะให้ฮานะเอาแ่ใ อบที่ะามใเสียมาว่าารัใ
“อยาลับหรือยัรับ”
“เท็สนุเหมือนันนะ”
“เพราะเป็นผมหรือเปล่าเลยทำให้ฮานะสนุ”
“ถ้าไม่ใ่ไม่มา”
ฮานะบ่นอุบอิบออมา แล้วลุเินนำเรียวเฮออาาฟ้าไป ระหว่าทาพนัาน่าพาัน้มหัวให้ลูายอเ้าอโรมแรมอย่าไม่าสาย
“นอาะไ้ผัวหล่อ ยัไ้ผัวรวยอี อ้อนเอาระเป๋าสัใบีไหมนะ”
“ทั้ร้านผม็ไม่ลัว”
ฮานะอมยิ้มออมา แล้วรีบมาโอบอแนแร่ พลาถูไถพวแ้มนวลไปับเสื้อสูทราาแพราวับแมวน้อย
“อนอยู่้านอเป็นแมว”
“ไม่น่ารัเหรอ แบบนี้”
“น่ารัสิรับ”
เรียวเฮเลื่อนมือไปหยิพวแ้มนวลเบา ๆ แล้วลูบไล้ริมฝีปาบาอย่านิ่มนวล ใบหน้ามโน้มเ้าไปใล้ ๆ ใบหูอฮานะ
“แ่เวลาอยู่บนัวผมเหมือนแม่เสือสาวเลยรับ” เสียระิบอเรียวเฮทำให้ฮานะหน้าแระเรื่อ
“อย่ามาล้อัน้านอสิ”
“ไม่ไ้เหรอรับ”
“มะ-ไม่ไ้”
เรียวเฮัริมฝีปาอย่ามันเี้ยว ่อนะเินโอบเอวบาึ้นรถไป ว่าะถึอนโ็เที่ยืนพอี เพราะฮานะอแะแวะูวิวยาม่ำืนลอทา หลัาที่ไม่ไู้มานาน
“นอน้วยไ้ไหม”
“ไม่เห็น้อถามเลยรับ”
เรียวเฮลูบผมอฮานะเบา ๆ แล้ววัเรียฮานะเ้าห้อ เพราะยัไแล้ว นัวเล็็อบที่ะใส่เสื้ออเานอนอยู่ี
ความคิดเห็น