คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 : Sweet NC 20+ [ Trigger warning’s // Depiction of sexual ]
Trigger warning’s
Depiction of sexual : มีารบรรยายถึารร่วมเพศอย่าัเน
NC ท้ัอน ใรไม่อบ้ามอนนี้ไปไ้เลยนะะ
——————————
“อมาว่านี้ไ้ไหมรับ” เรียวเฮระิบเบาๆ พลายำสะโพนวลไม่หยุ
“อเยอะั~”
“ไม่ไ้เหรอรับ”
“ไ้สิ”
ว่าแล้ว็เลื่อนมือไปลูบไล้เป้าาเัวยาว แล้วึาเอเรียวเฮออให้พ้นสายา พร้อมับลระับสายามอลำเอ็นแท่ให่ที่ัวเอมัะเ้ามาแอบูอยู่บ่อยรั้
่อนะัริมฝีปาัวเอ เมื่อเลื่อนมือเ้าไปสัมผัส ไอร้อนผ่าวทำให้ฮานะยยิ้มออมาอย่าอบใ แล้วอบุมลำเอ็นัรูเบาๆ สร้าวามเสียว่านให้เรียวเฮไม่น้อย อบใเสียเหลือเินที่โนระทำแบบนี้ อยาลอมานานแ่ิรที่ทุรั้ ัวเล็มัะไม่ไ้สิ
“ให่ั~” เสียหวานบ่นพึมพำออมาเบาๆ
่อนะยันัวลุ แล้วผลัเรียวเฮนอนราบไปับเีย แล้วึ้นมานั่ร่อมบนอแร่ พลายสะโพเ้าหาใบหน้าอนใ้ร่า มือเรียวอบุมลำเอ็นแท่ให่ พร้อมับโน้มใบหน้าเ้าหาลำเอ็น ปลายมูแะไปับส่วนหัวอลำเอ็นเบาๆ
่อนะใ้ปลายลิ้นอุ่นวัเลียไปามลำเอ็นแท่ให่ ไอร้อนาลิ้นแผ่่านออมาให้ลำเอ็นแ็ัว นมอเห็นเส้นเลือปูนูน พร้อมับยสะโพเ้าหาใบหน้ามอย่ายั่วยวน ไม่วายที่ะใ้ปลายนิ้วเลี่ยไปามนอ่อนให้นใ้ร่าไ้เสียว่าน
“ฮ่าา เพราะแบบนี้ไผมถึไ้ามมาั้หปี” เรียวเฮสบถออมาอย่าอบใ
แล้วเลื่อนมือไปรั้สะโพนวลเ้าหามู ปลายมูโ่สูมไปามแ้ม้นาวนวล อีทั้ใ้ปลายนิ้วเลี่ยไปาม่อทารัที่ปิสนิท
“อือออ” เสียหวานราออมาเบา ๆ เมื่อไ้รับสัมผัสาปลายนิ้ว
เรียวเฮยยิ้ม เมื่อร่าายอฮานะอบสนอเป็นอย่าี แล้วเอื้อมหยิบเลล่อลื่น้าเีย แล้วเทลบนแ้ม้นาวนวล ่อนะลูบไล้เนื้อเลเบา ๆ ให้นัวเล็เริ่มบิัวไปมา เพราะวามเสียว
“อืออ อย่าแล้”
“ผมยัไม่ไ้ทำอะไรเลย ใรันแน่ที่แล้”
ฮานะผละออาลำเอ็นแท่ให่แล้วหันมามอ้อนใส่เรียวเฮ แล้วหันลับไปสนใลำเอ็นอีรั้ ่อนปลายนิ้วยาวะ่อย ๆ สอแทรเ้าไปใน่อรัที่ร้อนผ่าว เลล่อลื่นที่เทไปเมื่อรู่ ทำให้นิ้วเ้าไปอย่า่ายาย
“อ๊าา” วามรู้สึแปลใหม่ทำให้ฮานะราออมาัระเส่า
“รู้สึีเหรอรับ”
“ี….อือออ”
ไม่อายที่ะอบวามรู้สึอัวเอออไป เมื่อนใ้ร่าเอ่ยถาม พร้อมับแอ่นสะโพเ้าหามูโ่ แล้วบเบีย้นาวนวลไปับใบหน้าอเรียวเฮ ใ่ว่าะยอมให้นัวเล็ลุอยู่ฝ่ายเียว เรียวเฮยันัวลุ พร้อมับว้าสะโพนวลมานั่ลบนั แล้วฝัเี้ยมลบนแผ่นหลับาอย่ามันเี้ยว นทำให้ฮานะนลุู่ึ้นมา ถึะเ็บแ่ลับรู้สึถึวามื่นเ้น
“แ่นิ้วไม่พอหรอมั้รับ”
“ไม่พอ ออี”
“ออะไร ไหนลออ้อนผมิ”
ใบหน้ามโน้มไประิบนบนัอย่าหยอล้อ พร้อมับเลื่อนมือหนาไปลูบไล้หน้าท้อแบนราบเบา ๆ
“ะ่มันเหรอ”
“ไม่เลย แ่อยาะรู้ว่าแม่หนูที่ผมามมาหปีะเ็นาไหน”
เสียอเรียวเฮทำฮานะยยิ้มมุมปา ่อนะยสะโพึ้น แล้วถูไถร่อ้นไปับลำเอ็นที่ัู้ัน ยัรู้สึว่าไม่พอ ึเอื้อมไปับมือหนาึ้นมาลูบไล้ยอประถุมอัวเอ อี้า่อนเลื่อนึ้นมาที่ระับา พร้อมับวัลิ้นโลมเลียไปามร่อนิ้วอเรียวเฮ
ารระทำอฮานะสร้าวามพึพอใให้ับนัวโเสียเหลือเิน ถึะไม่ไ้เห็นใบหน้าหวาน แ่แผ่นหลัาวนวล็ทำให้เร้าในแทบะทนไม่ไหว
“ใส่เ้ามาสิ ใส่เ้ามา”
“อ่าา ใร้อนันะรับ”
“ทนไหวเหรอ”
“ไม่ไหว…..”
เรียวเฮอบออมาเสียสั่นระเส่า พร้อมับัรูลำเอ็นอัวเอึ้นล แล้วันสะโพนวลึ้นเล็น้อย ปลายหัวแบาน่อไปับ่อทารัเปียแะ แล้ว่อยๆ ถูไถส่วนหัวไปับปาทา เบา ๆ
“อืออ ใส่เ้ามาไ้ไหม”
“่อนใส่ บอผมสิ สถานะอผมอนนี้เป็นอะไร”
“ผัว….”
ำอบอฮานะ ทำให้เรียวเฮหัวเราะออมาเสียัลั่น แล้วันปลายหัวสอแทรเ้าไปใน่อทารัอย่ายาลำบา
ทั้ับแน่นและร้อนผ่าว ถึะูเป็นเ็ที่ออัวแร และเป็นุหนูอมเอาแ่ใ แ่ฮานะ็ไม่เยใแไปเที่ยวนอนับใรไปทั่ว มาสุ็แ่ใ้อเล่นับัวเอเพราะอารม์้าไปับสัมผัสอเรียวเฮ
“ะ…้า ๆ มันให่ อือออ เรียวเฮให่” ฮานะัวสั่นระริ
ไม่รู้เลยว่าวามให่โะทำให้รู้สึเสียว่าไ้นานี้ เพราะอเล่นที่อบใ้ เป็นนาเล็ที่พอทำให้เสร็สมไ้็เท่านั้น
“อย่าเร็สิรับ”
“แ่มันให่ มันเสียว”
ฮานะยัราไม่เลิ ยิ่ปลายหัวเริ่มันเ้าไปใน่อรั สะโพนวล็รีบผละออ แ่ถูมือหนารั้เอาไว้
“เ็บไหม”
“ไม่ อืออ ไม่เลย แ่มันแปล”
ัวเล็อบเสียสั่น แล้วเลื่อนมือไปับ้นาแร่เอาไว้ พลาหันหน้ามอน้านหลัอย่าอ้อนวอน
“สายาแบบนั้นหมายวามว่าไ หื้ม”
“ฮานะ ฮานะเสียว”
เรียวเฮยยิ้มเมื่อไ้ยินำอบอฮานะ ่อนะันลำเอ็นแท่ให่เ้าไปรึ่ลำ แล้วสูปาราออมาเมื่อ่อทารัทั้ับแน่นและร้อนผ่าว
“อ๊าาา อย่าเพิ่ยับ มะ-ไม่ไหว” ฮานะยมือันหน้าท้อแร่ แล้วันสะโพอออย่าเื่อ้า
“ันออแบบนั้นะรู้ไ้ไว่าเสียวสุ ๆ เป็นยัไ”
“เี๋ยว่อน”
“เมื่อี้บอเอนะรับ ว่าแล้วแ่รุา”
เรียวเฮพูแล้วเอื้อมมือรั้เอวบาเอาไว้แน่น สะโพแร่สวนระแทลำเอ็นเ้าหา่อรัพรวเียวมิ้าม
“อึ อ๊าา” ฮานะราออมาเสียัลั่นห้อ าเรียวสั่นระริ พร้อมับปลปล่อยน้ำรัออมาอย่าไม่ทันั้ัว
“อ่าา เ้าไปนมิแล้วละรับ เสร็ะแล้ว”
“……..”
ฮานะนิ่เียบไปั่วะ ่อนะั้สิไ้แล้วัฟันแน่น สายาที่พร่ามัวมอไปยัะบานให่ที่สะท้อนใบหน้าอเรียวเฮ ใบหน้ามยยิ้มออมาอย่าอบใเมื่อเห็นสายาอัวเล็
“มิ้ามแล้วไ” ฮานะเอ่ยถามเสียแหบพร่า
่อนะระแทสะโพเ้าหาลำเอ็น นนัวโสูปารา เพราะ้าในอรัแน่นเสียเหลือเิน
“ไม่หยุแล้วนะรับ มาทำแบบนี้”
“็บอไปแล้ว แล้วแ่ะรุา”
เรียวเฮหัวเราะแล้ว ้าฝ่ามือฟาลบนแ้ม้นาวนวลอย่าแร นเิรอยแ ัวเล็ไม่ไ้เอ่ยห้าม หรือ่าทอ แ่ลับเ้สะโพรับแรฟาและแรระแทที่โหมระหน่ำเ้ามา ่อนที่เรียวเฮะเปลี่ยนท่าให้ฮานะหันเ้ามาหาัว แล้วนอนราบไปับเียให่ มือหนายเรือนร่าบาึ้นมานั่ร่อมบนัวเาแล้ว้อมอฮานะไม่ละสายา
“แน่นาไหนัน หื้ม”
“ะย่มให้ให้มันาอยู่รนี้เลยีไหม”
ใ่ว่าะยอม่าย ๆ เอ่ยปาพูเสียสั่นระเส่า พร้อมับยสะโพึ้น แล้วเอื้อมไปับลำเอ็นแท่ให่เ้าหา่อรั พร้อมับบสะโพล แล้วระแทอย่าแร ะะแล้ให้นใ้ร่าเสียว่าน แ่ลับเป็นัวเอ ที่เสียวนอัวสั่นระริ
“ไหวไหม ฮานะั” เสียที่เอ่ยออมาอย่าหยอล้อ ทำให้ฮานะเยมอใบหน้าม
มือเรียวเลื่อนไปลูบไล้แผอแร่ แล้วไล่ึ้นมาที่ปลายา ่อนะใ้ปลายนิ้วสอแทรเ้าโพรปาหนา แล้วโน้มปาามไปประบูบอย่าูื่ม ลิ้นอทั้สอพันันนัวเนีย นน้ำลายเหนียวหนืเลอะเลือบอบปา
สะโพที่หยุย่ม ถูมือหนารั้ลให้ลืนินลำเอ็นนมิ ่อนที่เรียวเฮะเ้สะโพึ้น นลำเอ็นเ้าไปสุโน หน้าท้อแบนราบปูนูนไปามรูปร่าอลำเอ็น พร้อมับเสียร้อราหวานหู วามเสียว่านที่ไ้รับ พาให้เรือนร่าบานลุู่ ่ารู้สึแ่าไปาารทำเอ้วยอเล่น
ทั้วามให่ และสัมผัสที่เร่าร้อน ทำให้หัวใวน้อยเ้นรัวไม่เป็นัหวะ ทั้้อารและโหยหา อยาไ้มาว่านี้ ถึแม้ว่าอนนี้ร่าายแทบะรับไม่ไหวแล้ว็าม
“ทำหน้าแบบนี้ ไม่ไหวแล้วเหรอ หื้ม”
“ใรบอว่าไม่ไหว อืออ”
ฮานะวาฝ่ามือลบนหน้าออนใ้ร่า แล้วยสะโพึ้นอย่า้า ๆ พลา้มมอลำเอ็นแท่ให่ที่ำลัสอแทรเ้าไปในัวอีรั้
“เรียวเฮ เี๋ยว่อน อึ อ๊าาา ลึ” ฮานะเอ่ยห้าม เมื่อมือหนารั้สะโพนวล แล้วเ้ลำเอ็นเ้าหา่อรั
เสียระทบอผิวเนื้อัระม พร้อมับเรือนร่าบาที่สั่นระริ แล้วปลปล่อยน้ำรัออมาอีรั้ นเปรอะไปามแผอแร่ ใบหน้าหวานแระเรื่อ สายาล่อลอย และน้ำลายที่เหนียวหนืไหลเยิ้มไปามอบปา
“อ่าาา โรอบเลยรับ หน้าาแบบนี้น่ะ”
“มะ-ไม่ไหวแล้ว”
“ไหนบอแล้วแ่ะรุาไ ผมยัไม่พอเลย”
ว่าแล้ว็เ้ัวลุ แล้วสอแนเ้าใ้าอฮานะ ่อนะอุ้มัวเล็ลาเีย ใบหน้าหวานหันมอพื้นเพราะลัว ึรีบโอบอลำอแร่เอาไว้แน่น
“เรียวเฮ แบบนี้มัน…..”
“มันทำไมรับ”
“ลึ ลึ อือออ”
ฮานะ้มมอหน้าท้ออัวเอ แล้วเยมอใบหน้าม พร้อมับส่สายาเว้าวอน ้าในรู้สึแน่นและร้อนผ่าว
“แ่ผมยัไม่พอเลย ไม่สสารผมบ้าเหรอ แอบมอมาั้นาน”
“พะ-พรุ่นี้ไ้ไหม”
ใบหน้าหวานเบือนหน้าหนี้วยวามเินอาย เมื่อเห็นสายามที่อออ้อน อีทั้ยัรู้สึอายที่ัวเอลายเป็นนแพ้ ใระไปรู้ว่าารร่วมรัะทำให้รู้สึี และเหนื่อยนานี้ ถึอนนี้ร่าายะเริ่มทนไม่ไหว แ่วามรู้สึภายในใยัโหยหา
ปึ
เสียระแทลำเอ็นัึ้นอีรั้ เมื่อเรียวเฮเห็นใบหน้าหวานแระเรื่อ ่าน่าลั่นแล้เสียริ ไม่รอ้า ระแทเ้าไปนมิ เรียวาที่ถู้อนึ้นอุ้มสั่นระริ ลำเอ็นแท่น้อยที่สบล แ็ัวึ้น ยอประถุมแ็เปนไ ่อนที่สายาลมะ้มมอหน้าท้ออัวเอ
“เรียวเฮ มะ-มันเ้ามาลึมา ฮานะเสียว~”
“แล้วไม่อบเหรอ”
“อบ แ่อนนี้ฮานะไม่ไหวแล้ว”
เสียหวานเอ่ยออมาอย่าอออ้อน พลาเยหน้ามอนรหน้าไม่ละสายา ่อนะถูเรียวเฮอุ้มไปวารหน้าระบานให่
“ไม่ไหว แ่ทำหน้าแบบนี้น่ะเหรอรับ” เรียวเฮพลิฮานะเ้าหาระ แล้วเอื้อมมือับปลายาเบา ๆ
“็เรียวเฮระแทเ้ามาไม่หยุ ะให้ทำหน้ายัไ”
“อ่าาา เป็นเพราะผมสินะรับ”
เรียวเฮโน้มระิบแล้ววัปลายลิ้นโลมเลียไปามพวแ้มนวลอย่าหื่นระหาย ่อนะันลำเอ็นเ้าไปลึ นปลายหัวนับผนัหน้าท้อ้านใน
“ลึั อบ~” เสียหวานเอ่ยออมาอย่าไม่อาย
พร้อมับส่สายาหวานหยย้อยให้ับเรียวเฮ ที่มอสะท้อนเ้ามาในระบานให่ ่าเป็นใบหน้าที่เินินนาารเสียริ
“ไหน พูอีรอบิ เ็ี ว่าผมเป็นอะไร”
“เป็นผัวอฮานะ”
“อ่าา ีมา~”
เรียวเฮอมยิ้ม แล้วโอบอเอวบาเอาไว้ พลาโน้มมูสูมไปทั่วแผ่นหลับา ผิวาวนวลทำให้เรียวเฮมันเี้ยว ่อนะูเม้มให้เิรอย
“ที่ริผม้อมีสถานะนี้นานแล้วนะรับ”
“เล่นัวเอ ่วยไม่ไ้ ยั่วั้นาน”
ฮานะสบาับน้านหลัผ่านระบานให่ แล้วบสะโพเ้าหาลำเอ็นอีรั้ เมื่อเริ่มทนไม่ไหว
“ไม่ไหวแล้วเหรอ หื้ม”
“ใ่ ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวริ ๆ”
ฮานะเอ่ยออมาอย่าอออ้อน แล้วส่สายาหวานหยย้อยให้น้านหลั เมื่อร่าายเริ่มไม่ไหว่อสิ่เร้า
“ทีหลัะปาีอีไหมรับ”
“็บอไปปว่า ถ้าไม่ปาีะไ้ไหม ผัวน่ะ”
ถึะรู้ว่าัวเอเป็นฝ่ายแพ้ แ่ใ่ว่าะยอม่าย ๆ ยัเอ่ยเสียระแทระทั้นใส่เรียวเฮไม่เลิ อีทั้ยัเลื่อนมือไปหยิแนนัวโเบา ๆ
“อ่าาา าวาอิเนะ” (น่ารัันะ) เรียวเฮสบถออมาเสียัลั่น
แล้วเอื้อมับแนเรียวรั้มา้านหลัทั้สอ้า พร้อมับันใบหน้าหวานไปแนบับระบานให่
ปึ ปึ
เสียอัระแทสะโพัระม เมื่อเรียวเฮเริ่มทนไม่ไหว ่อรับีบรััวให้ลำเอ็นอเาปวหนึบ
“เรียวเฮ แร ๆ อือออ ไม่ไหวแล้ว~”
“อ่าา ี้”
“อย่าปล่อย้าใน เรียวเฮไม่ไ้ใส่ถุ”
เรียวเฮยยิ้ม อยาะลั่นแล้แ่สายานั้นูหวาลัว เมื่อพูถึเรื่อถุยาอนามัย
“ผมเ้าใแล้ว” เรียวเฮระิบเบา ๆ
แล้วสวนระแทลำเอ็นเ้าหาสุแร ่อนะถอนลำเอ็นออา่อรั แล้วปลปล่อยน้ำรัสีาวุ่นโลมแผ่นหลัาวนวลอย่าเสียว่าน
“หืมมม าอ่อนแล้ว”
“อย่ามาล้อันนะ”
ฮานะทรุัวลไปนั่ับพื้น แล้วเยหน้า่อว่าเรียวเฮที่โน้มัวอุ้มร่าอฮานะึ้นมา ่อนะพาันเินหายเ้าไปในห้อน้ำ นานนับั่วโม
“อยาใส่เสื้อัวไหน เลือไ้เลย~” ไม่วายที่ะแวฮานะที่ยืนมอู้เสื้อผ้าอเรียวเฮ
“ถ้า้ันแลันไหม อยามัวไหน็ไปเลือไ้เลย”
“ฮ่าาา ผมยอมแล้ว็ไ้รับ”
เรียวเฮหัวเราะ แล้วเอื้อมมือว้าฮานะมานั่ลบนั ่อนะสวมเสื้อยืัวให่อัวเอให้ับนบนัอย่าเบามือ
“สสัยะอบแ่ัวนี้”
“ผอมั ผอมเหมือนเรียวเฮเลย~”
ฮานะลาเสียแล้วหันเ้าหาแผอแร่ ใบหน้าาวนวลุเ้าหานัวโ พร้อมับสูมมันอย่าอบออบใ
“ยอมแพ้ยั ยอมฮานะยั”
“ยอมแล้วรับ แม่นเ่”
เรียวเฮหยิแ้มาวนวลเบา ๆ ถึะไม่เยไ้พูุยันอย่าริั แ่ภาษาายที่มอบให้ันมานมนานทำให้ทั้สอสัมผัสไ้ถึวามเ้าใที่มี่อัน
“ฮานะ่ว….” ยัพูไม่ทันบ ฮานะ็หลับไป่อหน้า่อา
ึทำให้เรียวเฮพุ่ัวไปุเทียนหอม และน้ำมันหอมระเหยไว้้าเีย ่อนะนอนเท้าามอฮานะอยู่แบบนั้นหลายั่วโม
ความคิดเห็น