คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : Owner NC17 [ Trigger Warning’s // Violence // Blood ]
Trigger warning’s
Violence: ารใ้วามรุนแร // Blood : มีเลือ
—————————————-
รถแท็ี่มาหยุอยู่หน้าลับหรูแห่หนึ่ ใลาเมือ แสสีเสียทำให้ใลาเมือมีสีสันไปทั่วทุมุม
“ที่นี่สินะ” ฮานะบ่นพึมพำอยู่หน้าลับ แล้วเยมอประูลับบานให่
สายาลมโมอาร์หน้าร้านแล้วถอนหายใออมา เป็นทุรั้ที่มาลับ เพราะหน้าาน่ารัิ้มลิ้ม เ็เินอายุ ทำให้าร์ไม่่อยเื่อว่าริ ๆ ฮานะอายุยี่สิบสอปีแล้ว
“อูบัรหน่อยรับ” เพิ่ะิเบื่อหน่ายไปเมื่อรู่ เสียอาร์็ัึึ้นา้านหน้า
ัวเล็ยื่นบัรให้้วยวามเบื่อหน่าย ่อนะรับบัรือเมื่อรวสอบอายุเสร็แล้ว เท้า้าวเ้าลับ สายา็วามอมอไปทั่วบริเว
ฮานะเินไปนั่มุมอบาร์แล้วสั่เรื่อื่มที่มีแฮลอฮอล์น้อยที่สุ เพราะัวเาไม่ถูับแอลอฮอล์ ปลายนิ้วเาะลบนเาเอร์บาร์ แล้วเท้าามอบาร์เทนเอร์ที่ำลัเินมาเสริฟเรื่อื่มให้ับัวเอ ่อนะหันมอโน VIP
สายาลมมอโ๊ะมุมที่มีหิสาวนั่อยู่สามสี่น พร้อมับเรียวเฮและพี่ายอเนียร์ ใบหน้าหวานแสยะยิ้มออมา้วยวามสนุ
“ถึเวลาสนุแล้ว~” เสียหวานเอ่ยออมาอย่าอบใ
ยันั่ิบเรื่อื่มไปเรื่อย ๆ เพื่อรอเวลาแห่วามสนุ มุมที่ฮานะนั่อยู่เป็นมุมอับที่แสไม่เ้าถึ ทำให้ไม่มีใรมอเห็นนัวเล็ไ้อย่าัเน
“เรียวเฮั ไม่อบื่มเหรอะ”
“ไม่่อยอบเท่าไรรับ”
“ฮ่าาา แ่น่าาูเหมือนนที่อบอะไรแบบนี้เลย”
เรียวเฮยิ้มเื่อน ๆ ออมา แล้วเอนัวพิโฟา้วยวามอึอั เมื่อหิสาวเริ่มยับเ้าใล้ และเริ่มแะเนื้อ้อัวเามาึ้น
“เรียวเฮัูไม่่อยสนุเลยนะะ”
“ผมไม่่อยอบที่แบบนี้สัเท่าไรน่ะรับ”
เรียวเฮเริ่มมีอารม์หุหิเมื่อเธอถามไม่เลิ พลามอนาฬิา้อมือูเวลา เพราะอนนี้อยาะลับอนโไปนั่มอเรือนร่าที่น่าหลใหละแล้ว
“อัวไปห้อน้ำสัพันะะ อย่าเพิ่ไปไหนนะ”
“ามสบายเลยรับ”
เรียวเฮพยัหน้าอย่าสุภาพ ่อนะถอนหายใออมาเฮือให่เมื่อหิสาวและลุ่มเพื่อนอเธอเินออาโ๊ะไป
“แเอาที่อยู่ันให้ไปไ้ไ”
“เอ้า นโสแบบแให้ไปไม่ไ้เหรอ”
“ใรว่าันโส”
พี่ายอเนียร์ถึับะัไปั่วะ แล้วหรี่ามอเพื่อนอีรั้้วยวามสสัย เพราะปิแล้วเพื่อนเป็นนรไปรมา ไม่เยพูทีเล่นเลยสัร้ั
“เอาริิ”
“ริ”
“ใร”
“ยับอไม่ไ้ แ่อเอาไว้แล้ว”
พี่ายอเนียร์นั่รุ่นิอยู่พัให่ ่อนะเอนัวพิโฟา แล้วยแ้วเหล้าึ้นมาระ เพราะไป่าประเทศหลายปี ทำให้ไม่่อยไ้เอับเรียวเฮเลย แ่มัะโทรุยอยู่บ่อยรั้
.
.
.
“พวแว่าไ หล่อไหม”
“มา หล่อมา สุภาพอี่าหา”
“ันว่าืนนี้ัน้อ…..”
เสียอหิสาวาหาย เมื่อมีมือปริศนาเอื้อมมาระาผมอย่าแร นเธอเล้มไปอย่าไม่ทันั้ัว
“รี๊!!!” เสียรีร้อัึ้น แ่ลับสู้เสียเพลในลับไม่ไ้
สายาอพวเธอมอประูที่ถูล๊อ้วยวามใ ่อนะหันมอเ้าอมือที่ระาหัวเพื่อนอเธอ
“เิอะไรึ้น!!” หนึ่ในลุ่มเอ่ยออมาอย่าไม่พอใ เมื่อเห็นฮานะยืนปรายามอพวเธอ้วยสายาที่เหยียหยาม มือเรียวยึ้นมาปัปรอยผมที่บบัใบหน้า แล้วล้วระเป๋าหยิบบุหรี่ึ้นมาุ ่อนะหันมอพวเธอที่เริ่มทำสีหน้าไม่พอใ
“ไม่รู้เหรอ ว่าทำอะไรลไป”
“พวัน้อถามนายมาว่าไหม ว่าทำอะไร ไม่ไ้รู้ัันสัหน่อย”
“แ่ฮานะว่า…”
ฮานะเียบเสียล แล้วแสยะยิ้มออมา ่อนะย่อัวลนั่แล้วเลื่อนมือไปบีบแ้มอหิสาวไว้แน่น เพราะอาารมึนเมาและใทำให้เธอยันั่อยู่ับพื้น
“ผิวสวยั เนียน้วย” เสียหวานเอ่ยออมาอย่าราบเรียบ ่อนะเลื่อนบุหรี่เ้ามาใล้ใบหน้าอเธอเรื่อย ๆ
“รี๊ แะทำอะไร เอาออไป!! // พวแมั่วแ่ทำอะไรมา่วยันสิ” เธอร้อโวยวาย แล้วเหลือบาไปมอพัพวอัวเอ
พวเธอไม่ล้าแม้แ่ะยับ เมื่อเห็นปลายบุหรี่เริ่มเลื่อนเ้าไปใล้ใบหน้าอเพื่อนเรื่อย ๆ ยิ่สายาและเสียหัวเราะอฮานะทำให้พวเธอัวแ็ทื่อ
“ันะสอนพวเธอนะ เวลาที่ยุ่ับอนอื่น ะมีุบยัไ” ใบหน้าหวานหันไปยยิ้มให้ับพัพวอหิสาว
แล้วิ้มบุหรี่ลบนแ้มอหิสาวอย่าั มือเรียวบปลายบุหรี่เ้าหาพวแ้มอเธออย่าอบใ สายาที่เย็นยะเยือำลั้อมอรอยแผลที่เริ่มลุลาม และผิวเนื้อที่ไหม้เรียม อีทั้ยัแสยะยิ้มออมาราวับโริ
“รี๊!!” เสียรีร้ออเธอัลั่นห้อน้ำ โนมีสายาอเพื่อนเธอ้อมอ้วยวามหวาลัว
“เ็บเหรอ หื้ม”
“อึ เอาออไป”
ปลายเล็บแหลมมอเธอวัเ้าที่ใบหน้าหวาน ๆ อฮานะอย่าั นทำให้นัวเล็ะัไปั่วรู่ แล้วระาผมอเธออย่าแร อีมือปล่อยบุหรี่ลพร้อมับลาร่าอหิสาวไปามพื้นห้อน้ำ แล้วออแรผลัใบหน้าอเธอนเ้าับผนัห้อน้ำอย่าั
เลือสีแานเริ่มไหลออมาามูอเธอเป็นทา พร้อมับเสียร้อไห้รวรา้วยวามเ็บปว
“ฮึ พอแล้ว ฮืออ ันไปทำอะไรให้แ”
“ยัไม่รู้ัวริ ๆ เหรอ”
ฮานะเอ่ยถามเสียราบเรียบ ่อนที่พัพวอเธอะะัไป เพราะลิ่นน้ำหอมอเรียวเฮโยออมาาเสื้ออฮานะ
“พะ พวเราไม่รู้ ะ อโทษ” พวเธอเอ่ยออมาเสียสั่นเทา
ใบหน้าาวนวลยิ้มหวานออมาแล้วปล่อยมือาผมอหิสาว พลายันัวลุึ้นแล้ว้มมอเลือำเาอเธอที่ระเ็นมาโนายเสื้ออัวเออย่าไม่พอใมานั อีทั้ยัระเ็นใส่มือเรียวนเปรอะ
“ไหนลออโทษฮานะหน่อยิ พี่สาว” ฮานะใ้ปลายเท้าเี่ยใบหน้าอเธอเบาๆ แล้วหัวเราะออมาอย่าน่ารั
มืออเธอเอื้อมมือลูบรอเท้าผ้าใบอนรหน้าเบาๆ แล้วลานเ้าหาฮานะ ่อนะโน้มหัวแล้วร้อไห้ออมา้วยวามหวาลัวและเ็บปว
“่อนะออไปาห้อน้ำ เราะสัาัน่อน โอเไหม”
“ะ ะให้สัาอะไรเหรอ”
พวเธอเอ่ยออมาเสียสั่น แล้วมอหน้าัน้วยวามหวาระแว ไม่รู้เลยว่าเ็รหน้าิะทำอะไรเพื่อนอพวเธออี
“ฮานะน่ะ น่ารัะายไป ใ่ไหม” ฮานะส่ยิ้มหวานให้พวเธอ ่อนะยนิ้วี้ึ้นมาแนบปา แล้วยิบาใส่อย่าทะเล้น
“พะ พวเราะไม่พู”
“โอเ~”
ฮานะลาเสีย่อนะยื่นนามบัรอผู้เป็นพ่อให้ับพวเธอ นามสุลอระูลให่ทำให้พวเธอปิปาเียบแล้วรีบวิ่ไปพยุัวอเพื่อนเมื่อเห็นฮานะเินออไป
“นั่นไ!! ันบอไปแล้วไว่าแะีบใร ให้สืบประวัิเา่อน”
“ฮึ เ็นั่นมันเป็นใร ห้ะ!”
หิสาวยัไม่รู้ัวว่าัวเอทำไมถึถูเล่นาน มีเพียเพื่อน ๆ เท่านั้นที่เ้าใ และรู้ว่าทำไมเธอถึโนนานี้ไ้
“็เ็นนั้นอ่ะ น่าะเป็นแฟน เมีย เป็นอะไรไม่รู้แหละ ับเรียวเฮัน่ะ” ำพูอเพื่อนทำให้เธอนิ่ไปั่วรู่ แล้วร้อไห้ออมา้วยวามเ็บปว
แผลไหม้าบุหรี่แ่ำ และไหม้เรียม นเพื่อน้อรีบไปหาน้ำแ็มาประบให้เธอ และวิ่ไปลาเรียวเฮที่นั่นิ่อยู่ในโน VIP ้วยวามเบื่อหน่าย
“อ้าว ลับัน่ายัแฮะ” พี่ายอเนียร์เอ่ยออมา้วยวามุน แ่ไม่ไ้สนใมานั
เพราะเพื่อนูอารม์ีึ้น เมื่อรู้ว่าพวเธอลับไป โยพวเธอบอเพียแ่ว่า เพื่อนอพวเธอเมามาึอลับ่อนเท่านั้น
“สบายใยัวะ”
“อืม”
อบเพื่อนแ่สายามอนัวเล็ที่ยืน้อมอมาทาเา ไม่ไ้ใล้มา และไม่ไ้ไลนมอไม่เห็น ยัมอไ้ัเนว่าเ็หนุ่มที่มอมาทาเา ือเพื่อนบ้านห้อ้าๆ
ฮานะ้อมอเรียวเฮไม่ละสายา ่อนะยมือที่เปื้อนเลือำเาอหิสาวึ้นมา แล้ววัปลายลิ้นเลียไปาร่อนิ้วอัวเอ พลาทอสายามอเรียวเฮอยู่ลอเวลา
ใบห้าหวานยยิ้มแล้วหัวเราะออมา ่อนะเินหายออไปาลับ ปล่อยให้เรียวเฮนั่นิ่เียบอยู่ในโน VIP
“ฮาา แสบะมัเลย~” เรียวเฮสบถออมาแล้วหัวเราะออมาัระม นเพื่อนที่นั่้า ๆ ุนับท่าทีอเา
ฮานะเินออมา้านอ แล้วนั่ลบนม้านั่้าฟุบาท สายาลมมอผู้นที่เินผ่านไปมา ่อนะล้วระเป๋าหยิบระาษทิูเปียึ้นมาเ็มืออัวเอ พร้อมับเอนัวพิม้านั่อย่าใเย็น
“ไม่ยัรู้ว่าเ็ในวัยเรียนะอบเที่ยวในที่แบบนี้” เรียวเฮที่เินามออมาเอ่ยถามอย่าใเย็น
“ฮานะ็ไม่่อยอบหรอ แ่มาหาเรื่อสนุทำ่าหา” ัวเล็เยหน้ามอนัวโที่มายืน้มมอเาา้านหลัม้านั่
“เรื่อสนุอะไรเหรอรับ”
“วามลับ…..”
ใบหน้าเรียวสวยยยิ้มหวานออมา ่อนะเ้ัวลุาม้านั่ แล้วสบาับเรียวเฮที่เินเ้ามาใล้ฮานะเรื่อย ๆ
“เบื่อนิหน่อย”
“ยัไเหรอรับ”
“็อุส่าห์ล่อให้โริมาโมยาเใน โยารไปหาื้อลูไม้สุเ็ี่มาใส่ แ่ันไม่เ้าาน่ะรับ น่าเสียายมา ๆ ฮานะน่ะ ัอยาะรู้ะแล้วว่าโริที่เรียวเฮับอนั้นเป็นใร”
ฮานะเย่เท้า แล้วแหนหน้าเ้าใล้นัวสู ่อนะใ้ปลายนิ้วิ้มลบนหน้าอแร่เบา ๆ
“ผม็อยาะรู้เหมือนันรับ ว่าโริที่อบโมยาเในอผมหน้าาเป็นยัไ” ใ่ว่าะปล่อยให้นัวเล็่มอยู่ฝ่ายเียว รีบ่มลับทันที
“ถ้าอย่าั้นเราลอูันไหม ว่าใระหาเอ่อนัน”
“อ่าา ไ้สิรับ ผมอยาะรู้เหมือนันว่าใระเอ่อน”
ฮานะหัวเราะออมาอย่าน่ารั ่อนะถอยหลัให้ห่าาร่าายำยำ แล้วพ่นลมหายใออมา พลาเยหน้ามอใบหน้ามอีรั้
“ฮานะลัวสุ ๆ ไปเลยละ” เสียหวานเอ่ยออมาแล้วเินาไป ปล่อยให้เรียวเฮยืนัฟัน้วยวามมันเี้ยว
“แล้วเราะไ้เห็นีันแม่หนู ผมะเอาให้แพ้ราบาบเลยอยู” เรียวเฮสบถออมา แล้วล้วุแรถันหรูออมาาระเป๋าาเ
่อนะรีบับรถลับอนโอย่าอารม์ี โยลืมไปว่าทิ้เพื่อนให้นั่รออยู่ในลับ นึไ้อีที็เือบะถึที่หมาย ทำให้โนำหนิไปหลายอย่า แ่ินาับเสียบ่นอเพื่อนเสียเหลือเิน
ทันทีที่ถึห้อ ร่าำยำ็พาัวเอหายเ้าไปในห้อน้ำนานนับั่วโมแล้วเินออมาพร้อมับาเในสีหวานที่ัวเอแอบโมยมาาห้ออฮานะบ่อยรั้
“วันนี้มันึมา นผมรู้สึเหนื่อย รอพรุ่นี้ผมะไปูาเในลูไม้สีสวยที่ั้ารอผมอยู่นะรับ” เรียวเฮยืนุยับภาพถ่ายอฮานะ แล้วยาเในสีหวานึ้นมาสูมอย่าอบใ
.
.
.
ฮานะนั่นิ่อยู่บนเีย เพราะำลัรู้สึลัวอาารหลับลึอัวเอที่ำเริบึ้นมาเมื่อืนวาน สายาลมมอประูห้ออัวเอแล้วเอนัวลนอนอย่าเื่อ้า
“ะทำยัไี” ฮานะนอนแน่นิุ่ยับัวเอ แล้วยันัวลุึ้นนั่บนเีย
่อนะเินลเียไปนั่รับลมที่ระเบีย เปลือา่อยๆปิล เพราะอาาศที่บริสุทธิ์ และวาม่วที่เ้ารอบำร่าายอฮานะ
อยาะเินไปนอนแ่วามลัวภายในใ็เริ่มทวีูึ้นอีรั้ อีทั้ไ้รับ้อวามาเพื่อนสนิท ว่าพรุ่นี้ไม่ไ้มาหา เพราะเธอะ้อไปเริ่มานที่ร้านาแฟ
“เอาไี ่วั” ฮานะบ่นพึมพำับัวเอหน้าระเบีย
ลิ่นบุหรี่ที่โยมาแะมูเรียว ทำให้ฮานะหันมอทาระเบียห้ออเรียวเฮ แล้วเอียอมอนวโที่ยืนเท้าามอเาอยู่
“่วทำไมไม่นอนรับ”
“…….”
ฮานะไม่ไ้อบลับ แ่ออมอนรหน้า้วยท่าทาที่ไม่่อยพอใมานั เพราะรู้สึแย่ั้แ่วันที่ไม่ไ้ลิ่นอเทียนหอม
“ลับมาเร็วั นึว่าเนื้อะหอมนโนรุม”
“ไม่รู้ว่ามีใรไปทำอะไรไว้ ผม็เลยไม่หอมน่ะรับ”
ใบหน้ามยยิ้มออมาอย่าเ้าเล่ห์ ่อนะทิ้้นบุหรี่ลถัยะ แล้วเินหายเ้าไปในห้อนานนับสิบนาที ่อนะเินมาวาเทียนหอมและน้ำมันหอมระเหยลบนโ๊ะ
“ผมอบลิ่นนี้มา ๆ รับ ทำให้ผมรู้สึี”
“……..”
ไม่มีเสียอบลับาฮานะ มีเพียวามเียบ เมื่อเรือนร่าาวนวลไ้ลิ่นอเทียนหอม เ้าัว็หลับไปเสียื้อ ๆ อีทั้ยันั่หลับโยที่ไม่ยอมใส่าเใน มีเพียเสื้อยืัวให่ที่ปปิอสวนเอาไว้
“อ่าาา าวาอิเนะ” (น่ารัันะ) เรียวเฮเท้าามอใบหน้าหวานอยู่ั่วรู่
่อนะ้าวาึ้นระเบียแล้วปีนเ้ามาในระเบียอฮานะ มือหนาเอื้อมออไปโอบอุ้มนัวเล็เ้าไปนอนบนเียให่ ผ้าห่มผืนหนา ถูึึ้นมาลุมัวอฮานะเอาไว้ สัมผัสนิ่มนวลทำให้นัวเล็ยับัวเบาๆ แล้วำายเสื้ออเรียวเฮเอาไว้แน่น
“เรียวเฮ~” เสียละเมอเบา ๆ ทำให้เรียวเฮยยิ้มออมาอย่าอ่อนโยน
พลาโน้มปาหนาุมพิลบนหน้าผาอฮานะอย่าแผ่วเบา แล้วเลื่อนมือไปหยิแ้มนวลอย่ามันเี้ยว
“ฮาาา ผมะแพ้ริๆ เหรอเนี่ย” เรียวเฮสบถออมาพลาลระับสายามอเป้าาเอัวเอ
่อนะรีบยันัวลุ แล้วแะมืออฮานะออาายเสื้อ พร้อมับรีบปีนออาห้ออฮานะไป แ่ยั้เทียนหอมเอาไว้เพื่อให้นัวเล็ไ้ลิ่น
ความคิดเห็น