คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : He’s mine
รีฟนั่ลบนโฟาในเพ้นท์เฮาส์พร้อมับปรายามอนรหน้าที่ยืนร้อไห้สะอึสะอื้น้วยวามเ็บปว าเป็นรอยถลอาารถูลาถูมาับพื้น
“ันไม่ไ้่ายเินเพื่อให้นายมาร้อไห้นะ เียบ!”
รีฟะอเสียทำเอาร่าเล็สุ้โหย เนื้อัวสั่นเทา้วยวามลัว โลไม่ล้าแม้แ่ะเยหน้ามอนรหน้า เอาแ่้มหน้ามอาอัวเอที่มีรอยแผลบวมแ และ่มเสียสะอื้นเอาไว้เพราะลัวะโนุึ้นมาอี
“อย่ามาายในบ้านัน”
มือหนาว้าล่อปมพยาบาลปาใส่โล ่อนะลุเินไปหยิบเหล้าั้นีมารินใส่แ้ว พร้อมับหยิบแ้วึ้นมาระพลามอร่าเล็ที่บรรทำแผลให้ัวเออย่าเบามือ
“นายทำแผลแบบนั้น าินี้ะเสร็ไหม”
“ะ เ็บรับ”
เสียแผ่วเบาอบ้วยวามลัว ใบหน้าเรียวสวย่อยๆ เยมอร่าสูรหน้า แล้วหยิบผ้าพันแผลมาพันอย่าเบามือ่อนะลานไปหารีฟามำสั่
“ันถามนายอีรอบ นายเ็มใะายัวใ่ไหม?”
“รับ ผมเ็มใ”
วาม้อมอใบหน้าเรียวสวย่อนะปาแ้วบรั่นีทิ้ แระัระายไปามพื้นห้อ โลทำไ้แ่้มหน้าหลับา้วยวามลัว มือหนาระาโ่ที่วาอยู่้าายอย่าแร นเรือนร่าเล็เล้มไปามแรระา
ถึะเ็บนาไหน แ่ เวลานี้ ทำไ้แ่่มเสียสะอื้นเอาไว้ วาู่ามที่เริ่มมีน้ำาลอ็รีบหลบล่ำ เพราะลัวว่ารีฟะเห็นน้ำา
“ถอเสื้อผ้า”
รีฟลาโลเ้าห้อนอนพร้อมับเอื้อมมือปลโ่รวนบนออโล ผิวาวนวลแเป็น้ำๆ บริเว่วอเนื่อาารเสียสีอโ่
เสียำสั่ทีุ่ัน ทำให้โลรีบยมือึ้นปลระุมเสื้ออัวเออย่ารวเร็ว
“นายรู้ไหม ที่ริันยะแยนแบบพวนายสุๆ เลยนะ แ่เมื่อี้ันไ้เห็นรอยยิ้มอนายมันทำให้ันรู้สึหมั่นไส้ เลยลอ่ายเินื้อมาเป็นอเล่นู มันน่าสนุีที่ะไ้เห็นนแบบพวนายยอมโยระทำ เพียเพราะ้อารวามสุสบาย”
สายามปรายามอเรือนร่าเปลือยเปล่าั้แ่หัวรเท้า ยอมรับว่าเ็นนี้ถูใสุๆ ทั้หน้าารูปร่าาและผิวพรรแทบะไม่มีที่ิ แ่ยิ่ิ็ยิ่โมโหับำอบอโลเมื่อรู่
“นายรู้หรือเปล่า ว่าที่นายมาายัวแบบนี้มันผิหมาย”
“ระ…รู้รับ”
“แล้วนายมาทำไม”
“อยาไ้เิน อยาสบาย”
ำอบที่แม่เรียมารไว้ให้ฝุออมาาปาอโล เมื่อแม่สอนมาแบบไหน็อบไปามนั้น ไม่ว่าผลลัพธ์ะามมายัไ็้อปป้อแม่เอาไว้ให้ไ้ เพราะไม่อยาให้ใรรู้ว่าแม่บัับมาอาะทำให้แม่โนำรวรวบเอาไ้
“ันถามริ นายอายุแ่สิบแปปีเอนะ ไปเอาวามิสปรแบบนี้มาาไหน”
“……”
“ันถาม็อบสิวะ!”
รีฟะอเสีย้วยวามโมโห ยิ่ถามยิ่ไ้ำอบที่ทำให้เาแทบลั่ เาแทบะไม่เื่อหูัวเอว่าเ็อายุเท่านี้ะสามารถอบอะไรแบบนี้ออมา แถมยัอบำถามนั้นอย่ามั่นใูไม่ไ้โหเลยสันิ
แล้วพ่นลมหายใออมาอย่าหัวเสีย พยายาม่มอารม์ให้ใเย็น เพราะเวลานี้ัวเอ็รู้สึเหนื่อยมาพอแล้ว ฤทธิ์อแอลอฮอล์ทำให้เริ่ม่ว
“วันนี้ัน่วแล้ว นายไปอาบน้ำแล้วะไปนอนรไหน็แล้วแ่นาย”
“รับ”
รีฟว้าเสื้อเิ้ัวใหม่ปาใส่หน้าอโลอย่าั แล้วล้มัวลนอนบนเียให่ สายามอเพานที่ว่าเปล่า้วยวามสับสนและุ่นมัว ภายในใยันึถึำอบอโลนปั่นป่วนไปหม
ัวเล็อบ่อนะรีบว้าเสื้อเิ้ที่อยู่บนพื้นึ้นมาแล้วเินออาห้อนอนอรีฟไป พร้อมับวานหาสวิ์ไฟรทาเิน้วยวามทุลัทุเล
โลยืนมอภาพสะท้อนอัวเอในระแล้วร้อไห้ออมาเบาๆ น้ำาไหลรินอาบแ้มาวนวลอย่าหยุไม่ไ้ แล้วยมือึ้นมาปาน้ำาและถอนหายใออมาอีรั้
‘เิน็เินเา ่ายไปนานั้นแล้ว หนี้็ใ้ให้แล้ว แถมแม่ยัเหลือเินัเยอะอทนไว้นะโล’ โลพูับัวเอหน้าระ่อนะรีบทำวามสะอาร่าายและมานอนอยู่บนโฟาัวให่ภายในห้อนั่เล่น
วามเหนื่อยล้าและร่าายที่ปวระบม ทำให้โลเผลอหลับไปทั้น้ำา
.
.
เสียสิ่อระทบันในอนเ้ารู่ทำให้รีฟื่นึ้นมาอย่าหัวเสีย ายาว้าวเินออาห้อเพื่อที่ะออไป่อว่าัวเล็ที่บัอามาทำให้เาื่น
“นายทำอะไร เสียั น่ารำา”
“ทำอาหารรับ”
สายาม้อมอไปยัโ๊ะอาหารที่มีอาหารเ้าหลายอย่าวาเรียราวอยู่ ิ้วเ้มมวเป็นปมไม่ิว่าเ็ัวเท่านี้ะทำอาหารเ่นานี้ เห็นแล้ว็รู้สึหิวึ้นมา เพราะไม่ไ้ทานอะไรมาั้แ่เมื่อวาน นอาแอลอฮอล์ ทันทีที่นั่ลบนเ้าอี้เสียริ่หน้าประูัึ้นเสีย่อน
“ใรมาแ่เ้าวะ รำาะมั”
รีฟบ่นับัวเอพึมพำ่อนะเินออไปเปิประู ลูอีสพุ่เ้ามาในห้อพร้อมับโรสที่ถือเสื้อผ้าเ้ามามามาย รีฟ้อมอพี่ายและน้อสาว่อนะถอนหายใออมาเฮือให่
“พวแมีอะไรับ… // ันไม่ไ้มีธุระับแ”
ลูอีสปาล่อนมที่พึ่ื่มไปเมื่อรู่ใส่หน้าน้อาย ่อนะหันไปหาโลที่ยืนัวแ็ทื่ออยู่้าโ๊ะอาหาร โรสวาเสื้อผ้าที่ัวเอหอบมาเมื่อรู่ลบนโฟาแล้วเินไปับแนโลอย่าเบามือ
“มานั่้าๆ ัน่อนนะ”
โรสยิ้มให้ับโลอย่าอ่อนโยน พร้อมับลูอีสที่เินไปนั่้าๆ พลาใ้มือหนาลูบไปามผ้าพันแผลเบาๆ ้วยวามสสาร ไม่ิว่าน้อายะทำับเ็ัวแ่นี้ไ้ลอ
โรสว้าเสื้อผ้ายื่นให้ับโล้วยวามเอ็นู พลาายามอพี่าย้วยวามหวาหวั่น เมื่อแม่วานให้มา็้อมา่อให้ลัวพี่ายเวลาที่โรธเรี้ยวนาไหน เธอ็้อทำามำสั่อแม่
“ใรใ้ให้พวแมา”
“แม่”
ำอบอทั้สอทำให้รีฟเียบั่วะ ่อให้เาะสามารถ่อ้านทุนในบ้านไ้แ่็มีอยู่นหนึ่ที่เามัะอ่อน้อให้ลอือแม่ เาึทำทีเินออไปโยไม่เอ่ยถามอะไร่อ
“อยู่เียบๆ เ้าใไหม น้อายอผมเป็นนี้โมโห อมโวยวาย อย่าัใ”
“รับ”
โลรีบอบรับโยทันที สายาลม้อมอใบหน้าอลูอีสพลานึในใ ใบหน้าที่เหมือนันราวับถอแบบันออมาแ่ำพูำาและนิสัย่าแ่าันเสียเหลือเิน
“ผมไป่อนนะ อาะ่วยอะไรไ้ไม่มา”
ลูอีสับมือโล่อนะลาแนน้อสาวออไปเมื่อมอเห็นสายาอาาอรีฟ้อมออยู่ไลๆ ทั้สอออาห้อมาพร้อมับถอนหายใเฮือให่ อยาะพาโลลับ็ไม่สามารถัใไ้ ะให้ไปแ้วามใส่น้อายัวเอ็ะูแปลไป
และอีอย่าอิทธิพลอรีฟนั้นมีมา นเรียไ้ว่ารอบลุมไปทุพื้นที่เลย้วย้ำ ทำให้อาารย์หนุ่มทำไ้แ่่อยสอส่อูห่าๆ ามที่แม่่อยบอเท่านั้น เพราะแม่เื่อว่าลูายไม่่าแนบริสุทธิ์ไ้ล ถึแม้ว่าะเลียแ่ไหน็าม
“ยิ้มอะไร อยาไ้พี่ายันเป็นผัวมาหรือยัไ”
“ไม่ใ่นะรับ”
วาู่ามับ้อไปยัรายารทีวีแล้วยิ้มออมานลืมไปว่ามีนอยมออยู่ไลๆ รอยยิ้มเมื่อรู่ทำให้รีฟเ้าใผิิว่าโลำลันึถึพี่ายอัวเอ
่อนะเินย้ำเท้าเสียัโรมรามลมาาั้นบน แล้วว้าแนอโลึ้นมา แรระาทำให้เรือนร่าเล็ปลิวไปามแรระา
“นายายัวเป็นอาีพหลัเลยหรือไ ถึไ้ทำัวร่านนานี้”
“ไม่ใ่นะรับ นายท่านำลัเ้าใผิ”
“เ้าใผิอะไร ห้ะ! ็เห็นๆ ันอยู่ว่านายำลัยิ้ม สายานายมอพี่ายันเหมือนอยาไ้!”
รีฟลาโลึ้นบันไ่อนะีระาเสื้อผ้าอโลาวิ่น มือเรียวยึ้นมาโอบาแร่ไว้เพราะไม่อยาโนทำร้ายไปมาว่านี้ แ่นี้ร่าาย็แทบะทนไม่ไหวแล้ว
“นายอย่ามาใ้ลูอ้อนแบบนี้ับัน ันไม่หลลูอ้อนื้นๆ แบบนี้หรอ! ร่านนัใ่ไหม”
ายาวสะบัร่าอโลออาัว่อนะโน้มัวเ้าไประาแนอโลอย่าแร ร่าเล็ปลิวไปามแรระาอรีฟนโนับอบระเบียอย่าั
“อึ” มือเรียวอบุมหน้าท้ออัวเอ้วยวามเ็บปว ยัไม่ทันที่ะหายเ็บ มือหนา็ว้าใบหน้าเรียวสวยึ้นมาบีบเฟ้นอย่าแรและราน้ำที่วาอยู่บนโ๊ะลบนใบหน้าอโล
“ฮึ ไม่เอาแล้ว เ็บ… นายท่าน ผมเ็บ”
“นายยัะร่านอีไหม!”
“ผมะไม่ทำอีแล้ว ฮือๆ”
เสียร้อไห้อโลัระมไปทั่วห้อ เสียสะอึสะอื้นทำให้รีฟปรายามอใบหน้าเรียวสวยที่มีแ่ราบน้ำานั้น้วยวามโมโห แล้วผละออาใบหน้าเรียวสวยพร้อมับเหวี่ยโลออไปให้พ่นทาเิน
“ทีหลัอย่าไ้ัใันอี”
โลนอนอบุมหน้าท้อเอาไว้แน่นเพราะวามเ็บปวนั้นแผ่่านไปทั่วร่า รีฟยืนมออย่าหัวเสีย่อนะเินเ้าห้อนอนไป ปล่อยให้โลนอนเ็บอยู่แบบนั้น
โลลุมานั่พิพนัไปับราวบันไ้วยสายาที่เหม่อลอย เนื้อัวเ็มไป้วยรอยฟ้ำาารถูลาและระา วามเ็บปวที่ัินไปทั่วร่าทำให้โลเผลอหลับไปทั้น้ำา
.
.
เสียฝีเท้าที่เินออมาาห้อนอน ทำให้โลลืมาื่น แล้วยับัวเบาๆ เพราะอนนี้ระบมไปทั้ัว
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
รีฟปาเสื้อผ้าใส่หน้าโล่อนะเินลไปนั่ิบบรั่นี ทำัวเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น ยัทำัวราวับว่าเรื่อเมื่อสอั่วโม่อนไม่เยเิึ้นที่นี่สายาลมโมอเสื้อผ้า่อนะรีบเินเ้าห้อน้ำไปและเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่ารวเร็ว เพราะอนนี้รู้สึระแวไปเสียหมทุอย่า
“นะ…นายท่านะพาผมไปไหน”
“ันมีธุระ นาย้อไปับัน”
มือหนาว้าเอวบามาโอบอ พร้อมับ้าวาเินออาห้อไปึ้นรถันหรู ที่มีบอี้าร์นับสิบยืนรออยู่ โล้อมอายร่าให่ในุสูทนับสิบ้วยวามหวาลัว
.
.
.
.
TBC
น้อโนหนัเหมือนันนะ ฮืออออ พระเอเป็นไบโพล่าร์่ะ ฮ่าาาา เี๋ยวี เี๋ยวร้าย
อย่าลืมอมเมนท์ให้ำลัใไร์้วยน๊าา 1อมเมนท์ = 1ล้านำลัในะะ ❤️
ปล.ภาพป ไร์้านัวามานะะ ไม่ไ้ไปเอาภาพนอื่นมานะ มีุรี้ทัมาถามว่าไปเอารูปลิสิทธิ์มาเหรอ ไม่ใ่นะะ ่ายเิน้าเอ ลิสิทธิ์ัวเอนะะ ไม่เยไปเอาภาพนอื่นมาใส่น๊าาาา
ความคิดเห็น