คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 : Despair NC17 [ Trigger Warning’s // Violence // Blood ]
Trigger warning’s
Violence: ารใ้วามรุนแร // Blood : มีเลือ
—————————————-
“ฮานะ เสร็หรือยัรับ” เรียวเฮนั่นิ่มอนาฬิา้อมือ
ร่าสูอยู่ในุสูทสีน้ำาลเ้ม ผูไทลายส๊อสีอ่อน แล้วทับ้วยเสื้อโ้ทอีั้น เท้าสวมใส่ร้อเท้าหนัราาแพที่แม่บ้านเพิ่นำมาส่ให้เมื่อวาน
“ฮานะเสร็แล้ว~”
“น่ารัั”
เรียวเฮเยมอนัวเล็ที่เินมายืนรหน้า ฮานะอยู่ในลำลอเรียบหรู สีอเสื้อเิ้ที่ัับสีผิว ทำให้ัวเล็ูโเ่นึ้น
“ไปัน อยาเห็นที่ทำานอเรียวเฮ”
“รับ”
เรียวเฮเินโอบเอวบาออไปึ้นรถ ระหว่าทาฮานะฮัมเพลไปอย่าสบายใ พาให้น้า ๆ อารม์ีไป้วย
“อารม์ีัเลยนะ”
“ไม่ีเหรอ”
“ีสิรับ”
มือหนาผละาพวมาลัยไปหยิแ้มนวลเบา ๆ แล้วับรถ่อไปถามถนนเส้นหลั ใน่วเ้าอวัน
“ถึแล้วรับ” เสียทุ้ม่ำ ระิบฮานะที่เลิ้มหลับเพราะื่นแ่เ้า
สายาลมโมอไปยัึที่สูรัฟ้า แล้วะัไปั่วะ ่อนะหันมอเรียวเฮที่ำลัะเลี้ยวรถเ้าโรอรถอึ
“ทำไมรับ”
“ึให่ั เหมือนับเยเห็นที่ไหนมา่อน”
เสียบ่นพึมพำอฮานะทำให้เรียวเฮนิ่ไปแล้วหันมอใบหน้าเรียวสวยไม่ละสายา ่อนะเหยียบันเร่รถเ้าึไป้วยวามเร็วสู
“ถ้าฮานะหิว ้อารอะไร บอผมนะ”
“โอเ”
ระหว่าที่เินเ้าบริษัท็เอ่ยุยัน โยมีสายาอพนัานทั่วบริษัทมอมาที่พวเา และเริ่่มุบิบันยให่
“เรียวเฮมาที่นี่บ่อยไหม”
“ทุเือนรับ”
“อ๋อ”
ฮานะพยัหน้าแล้วเินามึ้นลิฟ์ไป ่อนะวาามอพนัานหลายน้วยวามสสัย เพราะทุนูมีท่าทาใไม่น้อย
“มออะไรัน” ฮานะบ่นพึมพำออมาอย่าหัวเสีย
่อนะเินออาลิฟ์ไป แ่้อะัเพราะเสียอใรบานที่ัมาาหน้าห้อทำานอเรียวเฮ
“สวัสี่ะ ท่านประธาน ไม่เ้ามาทำาน นานเลยรอบนี้”
“ุแม่เาไม่ไ้อให้มาเลยรับ ผม็ยุ่ับอย่าอื่น้วย”
เรียวเฮอบออไปอย่าสุภาพ แล้วยยิ้มให้เลาหน้าห้อ ่อนะวัเรียฮานะที่ยื่นนิ่มอเธอ้วยสายาที่ราบเรียบ
“เป็นอะไรไป หื้ม”
“เปล่า”
ฮานะอบออมา่อนะเินนำเรียวเฮเ้าห้อไป แล้วนั่ลบนโฟาัวให่ภายในห้อทำาน พลาเอนหลับเพื่อพัสายา เพราะื่นแ่เ้าและยัรู้สึ่วอยู่
“ถ้า่วหลับเลยนะ ผมมีอะไระเรียเอ”
“โอเ~”
เรียวเฮยยิ้มบา ๆ แล้ว้มหน้ามอเอสารมามายที่แม่ทิ้ไว้ให้ พร้อมับถอนหายใออมาอย่าเอือมระอา สายาที่ฮานะมอเลาหน้าห้อเมื่อรู่ทำให้แอบหวั่นในใ
“ท่านประธานะ เอสารเพิ่มเิมนิหน่อย่ะ” เลาหน้าห้อเินเ้ามาพร้อมับแฟ้มเอสารในมือ
พลาเหลือบามอฮานะที่นอนหลับอยู่บนโฟาัวให่ แล้ว่อย ๆ เินไปวาเอสารลบนโ๊ะ
“เ็นนั้นใรเหรอะ”
“แฟนผมเอรับ”
เธอเียบไปเมื่อไ้ยินำอบ ่อนะ้มหัวแล้วเินออาห้อไป ไม่วายที่ะปรายามอนัวเล็ที่นอนหลับสนิทอยู่บนโฟา แถมยัมีเสื้อโ้ทอเรียวเฮลุมัวอยู่
“็ั้น ๆ” เสียอเธอเล็ลอออมาเบา ๆ แ่ทำให้ฮานะื่นึ้นมา
ัวเล็ยันัวลุแล้วมอามแผ่นหลัอเธอ ่อนะหันมอเรียวเฮที่ยั้มหน้า้มาทำาน รู้สึไม่อบสายาอเธอั้แ่ที่เห็นรั้แรแล้ว
ู็รู้ว่ามีใให้เรียวเฮ ามปิแล้วไม่ว่านที่มาับท่านประธานไม่ว่าะเป็นใร ามมารยาทอเลาะ้อเอ่ยทัทายอย่าสุภาพ แ่ที่เธอทำลับไม่มีแม้แ่ำทัทาย
“เรียวเฮ นนี้เป็นเลามานานแล้วเหรอ”
“เปล่ารับ เพิ่ะมาทำานับุแม่ไ้แ่สี่เือนว่า ๆ เอ”
ราวับทายใฮานะถู เพราะำลัิในใไปเมื่อรู่ นัวเล็็เอ่ยถามถึเลาหน้าห้อึ้นมาทันวัน ่าเป็นเรื่อที่เริ่มทำให้หนัใเสียเหลือเิน
“ไม่มีมารยาท าระเ้าออห้อเ้านาย ะ้อโทรเ้ามา่อน หรือไม่็้อเาะประู่อน” วาลมยัมอประูบานให่ แล้วพึมพำออมาไม่หยุ
“หืมม เป็นอะไรแ่เ้า มานี่มะ” เรียวเฮพยายามทำให้ฮานะใเย็นล
มือหนาวาปาาลบนโ๊ะ แล้วบัเบา ๆ เรียหาฮานะให้มานั่ แล้วยยิ้มหวานให้ับนรหน้าอย่าใเย็น
“็ไ้”
“ีมา เ็ี”
ฮานะเินมานั่ลบนั แล้วบสะโพลบนหน้าาอย่ายั่วยวน พลาเท้าามอเอสารรหน้าอย่าใใ่อ
“อยาทำเหรอรับ”
“็อยารู้บ้า เผื่อะไ้เป็นุนายอบริษัท”
“แน่นอน ไ้เป็นแน่นอน”
เรียวเฮหัวเราะเบา ๆ แล้วปล่อยให้ฮานะนั่มอเาเ็นเอสารอยู่บนัอย่าเียบ ๆ ึ่ัวเล็็นั่นิ่และมีมารยาท เมื่อเห็นว่าเรียวเฮำลัเร่ทำาน
“ท่าน….” ู่ ๆ เลาหน้าห้อ็พุ่ัวเ้ามาในห้อ
สายาเธอหยุมอฮานะที่ำลันั่อยู่บนัแล้วนิ่ไป ่อนะ้มหน้าแล้ว่อย ๆ เินเ้ามาวาแฟ้มเอสารลบนโ๊ะ
“อนที่มาสมัราน เาไม่สอนเรื่อมารยาทเหรอ” เสียหวานเอ่ยถามอย่าเอาเรื่อ
สายาที่แ็ร้าวมอเธอหัวรเท้า แล้วเอนัวไปพิอแร่อเรียวเฮ นัวโทำไ้แ่เียบแล้ว้อมอไปยัเลาหน้าห้อ
เพราะัวเา็รู้สึไม่โอเ ที่เธอมัะเ้ามาโยไม่บอล่าว ึ่่อนหน้านี้เยบอับแม่ไปแล้วว่าให้เือน แู่เหมือนว่าเธอะไม่ไ้ทำับแม่อเรียวเฮ แ่แสพฤิรรมสนิทสนมแบบนี้ เพาะเวลาที่เรียวเฮมาทำานเท่านั้น
“ิันอโทษ่ะ”
“เปิมาเอเราำลัทำอะไรับแฟนะไม่๊อเหรอ เพราะนั้นมีมารยาทหน่อยสิ เป็นถึเลาท่านประธานเลยนะ”
เสียหวานเอ่ยออมาอีรั้ แล้วหัวเราะเสียเล็ให้เธอหมั้นไส้ในใ ่อนที่ัวเธอะรีบเินออไปอย่ารวเร็ว
“เธอเสียหน้าแล้วนะรับ”
“ไม่ีเหรอ ูเธออยาะไ้ท่านประธานอฮานะนัวสั่นเลย”
“แล้วให้ไหม”
“ให้็บ้าแล้ว~”
ฮานะหันไปหอมแ้มเรียวเฮฟอให่ ่อนะลุึ้นยืนแล้วเินไปยัประูบานให่ ใบหน้าหวานแนบหูไปับประู แล้วฟัเสียอ้านอ ึ่เป็นไปามที่าเอาไว้ไม่มีผิ เลาหน้าห้อำลั่าทอฮานะไม่หยุ อีทั้ยัทำเสียัไปทั่วบริเว
“เรียวเฮ~”
“รับ”
“อไปเล่นสนุไ้ไหม”
“ฮาาา อย่าเล่นเพลินนันะ เี๋ยวผมะมีานเพิ่มเอา”
ราวับรู้ว่าเรื่อสนุนั้นืออะไร แ่็ปล่อยไป พลานึถึหิสาวในลับรั้่อน ็โนไปหนัใ่เล่น
ฮานะเินออาห้อทำานไปอย่ารวเร็ว ่อนะอมยิ้มให้ับเลาแล้วเินลลิฟ์ไปอย่าสบายใ พลาวาามอพนัานที่มอมาทาเาอย่าไม่สบอารม์นั เพราะไม่อบที่มีใรมามอเยอะ
เินเล่นไปพัให่ ่อนะเินลับึ้นมา้าบน แล้วหยุอยู่หน้าโ๊ะอเลา แล้วโน้มใบหน้าไปส่ยิ้มให้ับเธออย่าอบใ
“อยาะาแฟไปให้เรียวเฮั ไปทาไหนเหรอ นำไปหน่อยไ้ไหม”
“ไ้่ะ ิันะพาไป่ะ”
เธอลุเินนำฮานะไป้วยท่าทาไม่สบอารม์ ่อนทั้สอะเินเ้ามาในห้อพัเบร พนัานหลายนที่นั่ันอยู่็เียบเสียล
สายาลมโมอา้มน้ำร้อนไฟฟ้าที่ำลัเือั แล้วเินเ้าไปใล้ ๆ มือเรียวเอื้อมถอปลั๊ แล้วยมันึ้นมา ฮานะออแรเหวี่ย พร้อมับสามันไปที่ลำออเลาอย่าั
“รี๊!!” เสียรีร้ออเลาัลั่นออมา้วยวามเ็บปว
พาให้พนัานหลายนที่อยู่ในนั้นใลัว แ่ยันิ่เียบ แล้วพาันวิ่ออาห้อไป้วยวามหวาลัว
“อโทษที หลุมือน่ะ”
“ฮึ เ็บ ร้อนนนน”
“แไปหมเลย อีสัพั็ะสุ~”
ฮานะเอ่ยออมาเสียหวาน แล้วยัิ้วให้ับเธอ พลามอมืออเธอที่ำหมัแน่น แล้วเินไปถีบเธอล้มลไปับพื้น
“ำลัิไม่ีอยู่สินะ เลาหน้าห้อที่ไหนเ้าปลระุมเสื้อให้เห็นเนินอันพี่สาว”
“รี๊!!”
ไม่ปล่อยให้เธอไ้มีัหวะหายใ ร้อเท้าผ้าใบราาแพเหยียบลบนแผลพุพอาารโนน้ำร้อนสาอย่าเื่อ้า
แล้วใ้ปลายเท้าิลบนผิวเนื้อที่ถู้มสุ พลายี้นผิวเนื้อหลุิปลายเท้า ให้เห็นเนื้อในที่แระเรื่อ เลือสีแานเริ่มไหลึมออมาให้ไ้เห็น เสียรีร้ออเธอทำให้ฮานะแสยะยิ้มอย่าอบใ แล้วเลื่อนส้นเท้าไประทืบหน้าออเธอไม่ยั้ นเธอร้อไห้ออมาเสียัระม
“ฮานะ พอแล้วรับ”
“ยัเล่นสนุไม่พอเลย”
“อย่าื้อสิรับ เ็ี”
เรียวเฮเินเ้ามาอย่าใเย็น เมื่อมีพนัานรีบวิ่ไปแ้่าว สายามมอเลาที่นอนร้อไห้ และมอแผลอเธอ่อนะโอบเอวบาเ้ามาหาัว
“ใร็ไ้พาเธอไปโรพยาบาลหน่อย”
“ไ้รับ”
เรียวเฮเอ่ยเรียพนัานที่มามุูเหุาร์ หลายนรีบวิ่มาประอเธอออาห้อไป้วยวามหวาลัว ่อนะพาันนลุเมื่อเห็นแผลที่เปิเหวอะหวะ
“ุฮานะเหรอ” สายาลมเยมอนรหน้า แล้วส่สายาอ้อนวอน
เสียทีุ่ันเมื่อรู่ทำให้ฮานะรู้สึไ้ว่าเรียวเฮำลัุัวเออยู่ ถึะไม่ไ้เอ่ยปาห้าม แ่็บอไปแล้วว่าอย่าเล่นสนุนเินไป
“็เาะมายั่วเรียวเฮ”
“ผม็ไม่ไ้สนใสัหน่อย”
“ไม่ไ้!”
“โอเ ๆ ถ้าั้นลับอนโนะ ผมะเอาานไปทำที่โน้น ีไหม”
“ี”
ใบหน้าหวานยยิ้มออมาอย่าอบใ เพราะเลียสายาที่มอ และไม่อบให้ใรมาวุ่นวายับเรียวเฮ ะทำให้วบุมอารม์ไม่อยู่ ระหว่าที่ออาบริษัท็มีเสียุบิบอพนัานมามายเอ่ยุยันอยู่ลอ ถึเหุาร์ที่เิึ้นเมื่อรู่
“ยัยนั้นเพิ่ะมาทำานใหม่ใ่ไหมนะ ถึไม่รู้อะไรเลย”
“ใ่ เพิ่ะสี่เือนเอ โนไปเ็ม ๆ”
เสียอพนัานนเ่านแ่เอ่ยึ้น ่อนะแยย้ายันไปทำาน ราวับว่าไม่มีอะไรเิึ้นมา่อน
ระหว่าที่ับรถลับบ้าน สายาอเรียวเฮแทบะไม่มอทาเลย เพราะำลัมอพฤิรรมอฮานะ ัวเล็ยัอ่อับเรื่อที่ไ้ทำ ทำให้สบสิอารม์ไม่ไ้ มือเรียวสั่นเทา ่อนะยึ้นมาัเล็บ แล้วมอไป้าหน้าอย่าเหม่อลอย
“เี๋ยวไปนอนนะ เ้าใไหมรับ”
“โอเ แ่ว่าเรียวเฮ้อนอนับฮานะ”
“ไ้สิ ๆ หยุัเล็บ่อนเี๋ยวะเ็บ”
มือหนาเอื้อมไปับมืออฮานะเอาไว้แน่น แล้วรีบเหยียบันเร่ลับอนโอย่ารวเร็ว ทันทีที่ลรถฮานะ็พุ่ัวึ้นอนโไป โยไม่ยอมรอเรียวเฮที่วุ่นับระเป๋าเอสาร
“ฮานะ!” เรียวเฮเรียาม ่อนะวิ่ามึ้นไป
“ะไปไหน”
“ฮานะะนอน ฮึ ะนอน”
ท่าทาระวนระวายทำให้เรียวเฮถอนหายใ แล้วว้าัวเล็เ้ามาโอบอเอาไว้แน่น พลาปลเปลื้อเสื้อผ้าอฮานะ แล้วอุ้มึ้นเียไปอย่าใเย็น
“นอน โอเนอน ผมะนอน้วย”
“อย่าหายไปไหนนะ อย่าหายไปไหนไ้ไหม”
เรียวเฮพยัหน้าแล้วเลื่อนมือมาถอเนไท อีมือ็เอื้อมไปปาน้ำาที่ไหลออมาาวาู่ามเบา ๆ แล้วรีบุเทียนหอมบนหัวเียอย่าเร่รีบ ร่าายำยำแทรัวเ้าใ้ผ้าห่มผืนหนา พลาโอบอนัวเล็เอาไว้แน่น
“พี่รับ….” เสียเรียที่แผ่วเบาทำให้เรียวเฮนิ่ไปั่วะ
่อนะลุึ้นร่อมัวอฮานะ้วยวามใ สายามมอใบหน้าาวนวลแล้วถอนหายใออมาเพราะฮานะหลับไปเสียื้อ ๆ เานิ่อยู่แบบนั้นไปพัให่ ่อนะเินไปว้าระเป๋าเอสารไปนั่ลบนโฟาภายในห้อนั่เล่น เพราะเป็นานเร่ที่แม่สั่เอาไว้ ึ้อรีบทำให้เสร็
“อ่าา ผมะ้อทำยัไ่อ” เอ่ยุยับัวเอ้วยเสียที่เหนื่อยล้า แล้ววาปาาล
เท้ายาวเินไปแ้มประูมอัวเล็ที่หลับสนิทอยู่บนเีย ่อนะเินไปห้อแ่ัว แล้วหยิบเอสารอฮานะออมานั่้อมอ เรียวเฮสูหายใเ้าเ็มปอ แล้วพ่นออมาอย่าเหน็เหนื่อย ราวับำลัทำอะไรสัอย่าหนึ่ที่หาุสิ้นสุไม่ไ้
“ผมนี่แม่ี้แพ้ิบหายเลย แ่นี้็เหนื่อยะแล้ว” เรียวเฮบ่นออมาอย่าแผ่วเบา
แล้วหัวเราะับัวเอ ่อนะเินไปเ็บเอสารทั้หมอฮานะ แล้วมานั่ทำาน่อ เสียนาฬิาที่เินไปเรื่อย ๆ ทำให้เรียวเฮรู้สึ่ว เาพิพนัไปับโฟาัวให่ แล้วปลระุมเสื้อออ ่อนะหลับาลอย่าเื่อ้า ร่าายและสมอที่เหนื่อยมาทั้วันทำให้เาหลับไปในที่สุ
Rrrrr
เสียโทรศัพท์มือถือทำให้เรียวเฮสะุ้ื่น ่อนะรีบว้ามารับสาย้วยวามใ
“รับแม่”
“ทาบริษัทโทรมาบอแม่แล้วนะ”
“รับ ผมว่าะบอแม่แ่ลืม”
เรียวเฮเอ่ยบอับแม่แล้วเียบเสียล พลามอนาฬิาแล้วเบิาโพล เพราะอนนี้ะี่สามแล้ว เาัสายอแม่แล้ววิ่ไปยัห้อนอนทันที
“ฮานะ” เรียวเฮพุ่รเาไปหาฮานะที่นอนแน่นิ่อยู่บนเียให่
มือหนาบแ้มนวลเบา ๆ แ่เรือนร่าบาลับแน่นิ่ไร้ารอบรับ ลมหายใที่เ้าออสม่ำเสมอทำให้เรียวเฮยัวฮานะมาวาบนั
“ฮานะ ฮานะ!!!” เรียวเฮเย่าเรือนร่าบาอย่าแร แ่ไร้ารอบรับใ ๆ
่อนะรีบอุ้มฮานะึ้น วามแ่ำเมื่อสัมผัสถึอาารอฮานะ อาารเ่า ๆ ที่เาลัวมาลอำเริบึ้นอีรั้
“ไม่ ไม่ แบบนี้ไม่ไ้นะ ทำไมถึทิ้พี่อีแล้ว ฮานะไ้ยินพี่ไหม” เรียวเฮเย่าร่าอฮานะไม่หยุ ่อนะพุ่ไปที่โทรศัพท์มือถือที่ัึ้นอย่า่อเนื่อ
“แม่ ฮึ แม่รับ”
“เรียวเฮ แเป็นอะไร ห้ะ”
เสียสะอื้นอลูายทำใหุ้แม่ใ และเอ่ยถาม ใบหน้าอเธอีเผือ เพราะลูายไม่ร้อไห้มานานนับสามปีแล้ว
“แม่น้อไม่ื่นอีแล้วแม่ น้อไม่ื่นอีแล้ว”
“แทำไมถึปล่อยให้หลับไป เรียวเฮแอยู่ไหน มาิล่ะ นอื่น ๆ ล่ะ”
“ผะ…ผมไม่รู้ ผมะพาน้อไปโรพยาบาลอนนี้เลย”
วาสายผู้เป็นแม่็พุ่ัวออาอนโทันที เท้าเปล่าวิ่ึ้นรถ พร้อมับเอ่ยเรียนัวเล็ที่นอนแน่นิ่อยู่ในอ้อมอไม่หยุ วามแ่ำ พร้อมับน้ำใส ๆ ที่ไหลออมาไม่หยุ ร้อไห้ออมาอย่าสุเสีย วามสิ้นหวัภายในใเริ่ม่อัวึ้นอีรั้ เพราะฮานะไม่อบสนอ่อสิ่เร้าอี่อไป
ความคิดเห็น