คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 : Why?
“พี่รับ พรุ่นี้ะพาฮานะไปทะเลใ่ไหม”
“รับ พี่สัา”
ฮานะลืมาื่นึ้นมาใน่วเ้ารู่ ใบหน้าหวานาวี มีเหื่อผุไปามลำอ หายใหอบเหนื่อย ่อนะหันมอเรียวเฮที่นอนหลับอยู่้า ๆ พลาปรายามอเทียนหอมที่เพิ่ับไป ยัมีลิ่นอายา ๆ และวันที่ลอยอยู่า ๆ
“มีอะไรหรือเปล่า หื้ม”
“ฮานะ็แ่ฝัน”
เรียวเฮมวิ้วเป็นปม และยันัวลุมานั่้า ๆ ฮานะ แล้วเลื่อนมือไปโอบเอวบา พร้อมับเอนัวฮานะมาพิออัวเออย่าเบามือ
“มะ ไม่ฝัน ฮานะไม่ฝันมาหลายปีแล้วนะ” เสียอฮานะสั่นเรือ ราวับำลัลัววามฝันเมื่อรู่
ฮานะเป็นโรหลับลึ ลึนไม่สามารถแยไ้ว่าอันไหนือวามริหรือวามฝันะที่ัวเอหลับ ทำใหุ้หมอมัะบอับฮานะอยู่เสมอว่า นที่เป็นโรนี้ไม่มีวามฝัน ึ่็ริอย่าทีุ่หมอบอ เพราะัวเล็ไม่เยฝันเลย
“นอน่อนะ ยัเ้าอยู่เลย”
“เรียวเฮะนอน้วยไหม”
“รับ”
เรียวเฮพยัหน้าแล้วหลับาลไปพร้อมับฮานะ ร่าายำยำนอนแน่นิ่ไปั่วรู่ เมื่อเห็นว่าฮานะหลับไปึลุึ้น แล้วเินหายเ้าไปในห้อน้ำนานนับั่วโม
แล้วอมานั่ิบาแฟ มอเรือนร่าาวนวลที่นอนหลับสนิทอยู่บนเียให่ สายามมอไปยัเทียนหอมที่เพิุ่ใหม่ แล้วถอนหายใออมา
“มีธุระะ้วย” เรียวเฮบ่นพึมพำออมา แล้วเินไปหยิบน้ำมันหอมระเหยมาเทเพิ่มปริมา
เท้ายาว้าวเ้าห้อแ่ัวแล้วรีบออไปทำธุระ เพราะไม่อยาปล่อยให้ฮานะ้อนอนอยู่นเียว และนอนเป็นเวลานานนเินไป
.
.
.
.
“แบอะลับั้แ่เมื่อวาน ไปไหนมา”
“็อยู่อนโนั่นแหละรับแม่”
ุแม่พยัหน้าอบรับลูาย แล้ววัเรียึ้นไปบนห้อทำานอเธอ เพราะอนนี้เรียวเฮะ้อรับ่ว่อาแม่แล้ว
“ไหวไหมลู”
“ไหวรับแม่”
เรียวเฮรับเอสารมานั่อ่านั่วรู่ ่อนะไ้วามว่า ะ้อไปทำานแทนแม่เป็นเวลาสออาทิย์ เพราะแม่มีธุระที่่าประเทศ ึ่ัวเา็ไม่สามารถปิเสธอะไรไ้เลย
“แม่ไปเถอะรับ ผมัารไ้”
“ถ้าไม่ไหว ให้เรียทาโน้นเลยนะ เพราะวันนี้แม่็เพิ่ะุยันไป บอว่ามีอะไรให้รีบบอ”
“ไ้รับแม่”
มือหนาโอบเอวอแม่ แล้วเินออาห้อทำานอแม่ไป พร้อมับยอเอสารใส่ระเป๋า แล้วรีบับรถไปยัอนโทันที
.
.
.
“หิวั~” ฮานะื่นึ้นใน่วบ่ายอวัน สายาวามอหานัวโอยู่พัให่
“ไปไหนนะ ไปทำธุระที่บอไว้หรือเปล่า” บ่นพึมพำับัวเอ
เท้า้าวลาเียแล้วเินเ้าห้อน้ำไป ่อนะออมาแล้วเินเ้าห้อแ่ัวเพราะ้อารเปลี่ยนเสื้อัวใหม่
สายาลมันไปเห็นู้ที่ปิไม่สนิท ้วยวามสสัยึเอื้อมมือไปเปิอออย่าเื่อ้า ัวเล็นิ่ไปั่วะ เพราะอในู้เป็นเอสารสำัอฮานะทั้หม
รวมไปถึบัรประานใบเ่าที่ิว่าัวเอทำหาย เลยไปแ้หายและทำึ้นมาใหม่ อีทั้ยัมีประวัิารรัษาเมื่อสามปี่อน มือเรียวว้าเอสารออมาแล้วนั่้อมอมัน้วยวามสสัย ่อนะเ็บเ้าที่เพราะไ้ยินเสียเปิประูห้อ
“มานั่ทำอะไรรนี้ หื้ม” เรียวเฮวาเอสารลบนโ๊ะ แล้วเินไปหอมแ้มฮานะที่นั่นิ่อยู่ในห้อแ่ัว
“ฮานะะมาเปลี่ยนเสื้อ”
“ออมาับผม่อน ผมมีเรื่อะุย้วย”
ฮานะพยัหน้าแล้วเินามเรียวเฮออไป้านนอ สายามอเอสารที่เรียวเฮวาทิ้ไว้ที่โ๊ะ้วยวามสสัย
“ผม้อไปทำานที่บริษัท ฮานะอยาไปับผมไหม”
“ไปสิ ฮานะว่า”
ใบหน้าหวานยยิ้มออมาอย่าอบใ รู้สึื่นเ้นที่ะไ้เห็นว่านรหน้าะทำาน แล้วเินไปนั่ลบนัอเรียวเฮ
“ผมยัไม่ไ้อาบน้ำ”
“ไปอาบ้วยันไหม พ่อหนุ่ม”
“ปาีั”
ฮานะหัวเราะออมา แล้วเลื่อนมือไปปลระุมเสื้อเิ้ัวแพอเรียวเฮอย่ายั่วยวน พลาุไ้หน้าไปับลำอแร่ ลิ่นน้ำหอมทำให้ฮานะัฟันแน่น
“ถ้าไม่เลิทำ ผมะไม่หยุนะรับ”
“แล้วไ้บอเหรอ ว่าให้หยุ”
“โอเ โอเรับ ฮานะั”
เรียวเฮสบถออมาเสียแหบพร่า แล้วรวบฮานะเ้าห้อน้ำไป หายเ้าไปในห้อน้ำนานนับั่วโม ่อนที่ฮานะออมาพร้อมับรอยูเม้มามัว
“ลัวนอื่นไม่รู้เหรอว่าฮานะมีเ้าอ”
“อมันแน่อยู่แล้วรับ”
“ถ้าแน่็ทำมาว่านี้สิ”
ใบหน้าหวานหันไปมอเรียวเฮที่เินามออมาาห้อน้ำ ่อนะแลบลิ้นแล้ววัปลายลิ้นอุ่นโลมเลียไปาร่อนิ้วอัวเอ าเรียว้าวเินไปนั่ลบนเียแล้วแยาออาัน พร้อมับระิเท้าเรียหาใรอีน ที่้อมอฮานะไม่ละสายา
“้อยำแหน่าวยั่วให้แล้วมั้รับ”
“ถ้าไ้็ะีใมา”
เสียหวานเอ่ยออมาแล้วยยิ้มมุมปา เมื่อเรียวเฮเินมาุเ่านั่ลรหน้า แล้วโน้มมูสูมไปเรียวาอฮานะ ปลายนิ้วยาวเลี่ยไปาม้นาาวนวลเบา ๆ ลิ่นอายอรีมอาบน้ำ ทำให้เรียวสูมลิ่นายอฮานะเ้าไปเ็มปอ
“นานั้น?”
“็มีเมียเป็นาวยั่ว ไม่นานี้แล้วะนาไหนล่ะรับ”
“ฮานะ็เพิ่รู้ว่ามีผัวเป็นโริมันีแบบนี้นี่เอ”
ฝ่าเท้าเล็เลื่อนไปแนบลบนแ้มอเรียวเฮ แล้วหัวเราะออมาอย่าอบใ เมื่อปลายลิ้นอุ่นโลมเลียไปามร่อนิ้ว
“ไม่ทาน้าวแล้วเหรอ ไหนบอแม่บ้านะมาถึแล้ว”
“แล้วใรใ้ให้เริ่มรับ”
“แล้ว่อทำไม หื้ม”
ฮานะัเท้าลับ แล้วลานไปโน้มหน้าเ้าหาเรียวเฮ ่อนะโน้มปลายมูลอเลียไปับใบหูหนา
“ทาน้าวเสร็แล้วอย่าหวัว่าะไ้เห็นเือนเห็นะวันนะรับ”
“็ไม่เยหวัว่าะไ้เห็นอยู่แล้ว”
“ปาีันะรับ”
“แล้วยอมไหมล่ะ”
เรียวเฮถึลับหัวเราะลั่นห้อ ่อนะอุ้มฮานะหายเ้าไปในห้อแ่ัว เพราะแม่บ้านำลัะมาถึ ะปล่อยให้นในอ้อมอเปลือยเปล่าไม่ไ้
“ทำไม หวมาเหรอ ให้ใรเห็นไม่ไ้เลยเหรอ”
“ใ่รับ ผมหว”
ฮานะอมยิ้มออมา แล้วอ้าปาัเ้าที่ลำอแร่เบา ๆ ให้พอมีรอยา ๆ ให้ใรนอื่นสัเเห็นไ้ แล้วหัวเราะออมาอย่าน่ารั
“ถ้าไปทำาน้วย ะรอไหมเนี่ย”
“ทำไมะไม่รอล่ะ หื้ม”
“หวผมะนานี้”
เรียวเฮับปลายาแล้วบีบเบา ๆ ่อนะว้าเสื้อยืัวให่มาสวมใส่ให้ับฮานะ เพราะไ้ยินเสียเรียอแม่บ้าน
“ุหนู วันนี้ิันทำับ้าวมาเผื่อ้วยนะะ”
“อ่า อบุรับป้า”
“ทานให้อร่อยนะะ บอเธอ้วย ทานให้อร่อยนะ ฝีมืออป้าเอ”
แม่บ้านยยิ้มออมาแล้วยื่นล่อ้าวให้ับเรียวเฮ วันนี้หนัเป็นพิเศษ เพราะเธอทำับ้าวมาเผื่อฮานะ
“แม่บ้านอเรียวเฮเนี่ย น่ารััเลย”
“เธอ็เป็นแบบนี้แหละรับ ทานเถอะ”
เรียวเฮเินไปหยิบานมาวาลรหน้าอฮานะ แล้วนั่เท้าามอฮานะที่นั่ัอาหารใส่ปาไม่ละสายา ัวเล็ะัแล้ววา้อนล ่อนะเยหน้ามอเรียเฮ้วยวามประหลาใ สีหน้าอฮานะทำให้นัวโมวิ้ว
“ไม่อร่อยเหรอรับ”
“เปล่า อร่อยมา”
“แล้วเป็นอะไรไปเ็ี”
เรียวเฮเอื้อมมือไปเ็ริมฝีปา แล้วลูบไล้แ้มนวล พลาเอียอมอฮานะที่ยันั่นิ่ไม่พูไม่า
“เหมือนับเยทาน ล้ายับร้านที่ไปับมาิ”
“ฮ่าาาา ผมนึว่าอะไร ใหมเลย”
ฮานะส่ายหน้าแล้วยยิ้ม ่อนะ้มหน้าทาน่ออย่าไม่ใส่ใ พลาพูุยับเรียวเฮไป้วย เอ่ยถามถึเรื่อบริษัท ส่วนมาไม่ไุ้ยเรื่อาน แ่เอ่ยถามถึสภาพแวล้อมเสียมาว่า
“ถามเยอะั”
“ถ้าไม่ริันานี้ ไม่ถามนะ”
เรียวเฮหัวเราะเบา ๆ แล้วเินไปเ็บาน ่อนะอุ้มฮานะไปนั่ลบนโฟาหน้าโทรทัศน์อยัษ์ที่ำลัายีรีย์โปรอเรียวเฮอยู่
“ที่มหาลัยเปิเทอมเมื่อไรเหรอรับ”
“ประมา้นเือนหน้า”
“ะเนื้อหอม นทำผมทนไม่ไหวไปนั่เฝ้าไหม”
“ไม่แน่”
ำอบอฮานะ ทำให้เรียวเฮโน้มมูโ่ไปลอเลียพ่วแ้มนวล แล้วล่วมือเ้าไปใ้ร่มผ้า เมื่อสายามอเห็นยอประถุมอมมพูที่ล่อาล่อใ เพราะเสื้ออว้า
“ไม่เลิับ ะยั่วแล้วนะ”
“ยั่วสิ ผมอบ”
“เป็นผู้ายที่รไปรมาีันะ”
ฮานะพลิัวเ้าหาเรียวเฮ ้นาาวนวลเบียเสียไปับเอวหนา พร้อมับโน้มปาไปุมพิปาหนาอย่าแผ่วเบา
“หืมมม ผมไม่ยัรู้ว่าห้อผมมีาเในัวเล็ ที่มันพอีับฮานะนานี้”
“แ่ฮานะรู้ ว่ามันอยู่รไหน”
“อ่าาา เ็บไว้เป็นอย่าีแล้วแท้ ๆ”
เรียวเฮเอ่ยออมาเสียแหบพร่า พลา้มล่ำ แล้วเลิเสื้อยืัวให่ึ้น สายามอาเในลูไม้สีหวานที่แอบโมยมา อนที่รอฮานะแ่ัวเมื่อวัน่อน
“มือไวัเลยนะ พ่อหนุ่ม”
“เพราะผมมือไวแบบนี้ไ เลยไ้เมียเป็นเ้าอาเใน”
“หอมไหม หื้ม”
เสียที่เอ่ยถาม พาให้นัวโยยิ้มออมาอย่ามีเลศนัย พร้อมับเลื่อนมือไปึอบาเในรั้ึ้น
“หอมสุ ๆ เลยละรับ”
“ถ้ามันหอม ็มใส่พอใไปเลย”
ฮานะยันัวลุ แล้วผลัเรียวเฮให้เอนัวพิโฟา าเรียวที่ยืนร่อมัวอเรียวเฮย่อให้เ่าันไปับโฟา แล้วแนบาเในไปับใบหน้าอนใ้ร่าอย่าั ปลายมูโ่สูมอย่าหื่นระหาย แล้วเลื่อนมือึ้นยำแ้ม้นาวนวลที่าเในปิไม่มิ
“It’s driving me crazy” (มันำลัทำผมเป็นบ้า) เสียทุ้ม่ำสบถออมาแล้วบีบเฟ้นสะโพนวลอย่ามันเี้ยว
“แบบนี้หอมพอไหม หื้ม”
“สุ ๆ เลยละรับ”
ฮานะหัวเราะออมาเสียัลั่น แล้วย่อัวลไปนั่ร่อมบนััเิม มือเรียวเลื่อนมาถอาเในออาัว แล้วยมันึ้นมา พร้อมับหมุนไปมาให้เรียวเฮมอาม สายาที่มอไปยัาเในลูไม้ทำให้ฮานะพอใเสียเหลือเิน
มือเรียวเลื่อนาเในไปแนบลบนหน้าอนใ้ร่า ่อนะใ้อีมือล่วเ้าไปในเป้าาเัวยาวอเรียวเฮ
“แบบนี้มันมาไป ผมทนไม่ไหวแล้วนะรับ”
“บอไปหลายรอบแล้วนะ ใรให้ทน”
เสียหวานเอ่ยระิบ แล้วใ้ฝ่ามือลูบไล้ไปับลำเอ็นแท่ให่ที่ผาึ้นสู้มืออฮานะไม่หยุ สัมผัสที่ร้อนผ่าว พาให้นัวโสูปาราอย่าเสียว่าน ไม่วายที่ะสูมาเใน แล้ววัปลายลิ้นโลมเลียไปามร่อนิ้วอฮานะ นน้ำลายเหนียวหนืเลอะไปทั่วมือเรียว
“โรินานี้ ทนับฮานะไ้ยัไั้หปี”
“แล้วฮานะล่ะ ทนับผมไ้ยัไ โรินานี้น่ะ”
ใ่ว่าะปล่อยให้ัวเล็่ม รีบสวนลับทันวัน พลาบีบเฟ้นไปามแ้ม้นาวนวลไม่หยุ นฮานะเริ่มราออมา
“ฮานะมีเมส์มาให้เล่น”
“ยัไรับ”
“พรุ่นี้ไปทำาน เรามารอูันไหม ใระทนไหว”
เรียวเฮหัวเราะออมาอย่าอบใ เมื่อฮานะเริ่ม่อรอเา ไม่ิว่าะเป็นนที่มีไหวพริบี แถมยัูเมส์โอย่าบอไม่ถู
“ถ้าแพ้ ไม่ใ่ฮานะั~” เสียหวานเอ่ยระิบแหบพร่า
พร้อมับอบุมลำเอ็นที่ปูนูน แล้วัรูมันเบา ๆ ่อนะเ้ัวลุ แล้วเินหายเ้าไปในห้อน้ำ ปล่อยให้เรียวเฮน่ัอารม์้าอยู่บนโฟาัวให่
“แสบันะ พรุ่นี้ะับระแทให้ร้อไม่หยุเลย” พูพลาสูมาเในลูไม้ไป้วย
“นั่นิ่เป็นรูปปั้นเียว พ่อหนุ่ม”
“แล้วะไ้รู้ว่ารูปปั้นระแทแรไ้นาไหน”
“อ่าาา ฮานะน่ะ ลัวสุ ๆ ไปเลยล่ะ”
ใบหน้าหวานแสยะยิ้มแล้วเินไปหยิบผลไม้มาั พร้อมับยิบาให้เรียวเฮ ่อนะ้าวาออไปนอระเบียห้ออย่าอารม์ี
ความคิดเห็น